Chapter 6

Chapter 6

ขบวนเกี้ยวมาหยุดเมื่อเดินทางมาถึงวังหลวง จางม่านอวี้ก้าวลงมาจากเกี้ยว นางยืนมองไปรอบๆ ที่เป็นลานกว้างมีทหารหลายสิบนายเดินตรวจตรา ห่างไปตรงหน้าราวห้าสิบเชี้ยะเป็นประตูบานใหญ่ซึ่งนางคิดว่า คงเป็นประตูวัง จางม่านอวี้มองประตูบานนั้นนิ่ง หากนางก้าวผ่านขอบประตูบานนั้น นั่นหมายความว่า นางจะไม่มีโอกาสเปลี่ยนใจ ไม่อาจหันหลังกลับ ทางเดียวต่อจากนี้คือ เดินหน้าทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย

เพียงแค่เห็นความกว้างใหญ่ของวังหลวง จางม่านอวี้สัมผัสได้ถึงความว้าเหว่ เปลี่ยวเหงา ด้านหลังประตูบานนั้นนางไม่รู้จักใครเลย แปลกทั้งสถานที่และคน อย่างหลังนางถึงกับหนักใจ นางรู้มาว่า คนในวังหลวงแบ่งพรรคแบ่งฝ่าย ต่างแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น แต่ละคนเสมือนจิ้งจอกล่าเนื้อ รวมถึงขนบธรรมเนียมที่ต่อจากนี้ไปนางต้องเรียนรู้ ที่มาพร้อมกับหน้าที่ที่นางเองก็ไม่รู้ว่า จะทำได้ดีหรือไม่ 

“แม่นางจาง เชิญขอรับ ฮองเฮารออยู่”

หลีกงกงบอกว่าที่พระสนม จางม่านอวี้พยักหน้าเดินตามหลีกงกงข้ามผ่านประตูสีแดงเข้าไปในเขตวัง ความรู้สึกของจางม่านอวี้เวลานี้ นางรู้สึกร้อนเท้า แต่ละก้าวที่จางม่านอวี้ก้าวเดินเสมือนเดินบนกองไฟอย่างไงอย่างนั้น ความแปลกตาของสถานที่ไม่ได้ทำให้นางเกิดอภิรมย์หรือตื่นเต้น ตรงกันข้ามนางรู้สึกถึงความเดียวดายจมดิ่งลึกสุดใจ

พระตำหนักฮองเฮาอยู่ชั้นในของวังหรือเรียกว่าวังหลัง เป็นตำหนักขนาดใหญ่มีชื่อว่าตำหนักกลางและมีข้าทาสบริพารไว้รองรับคำสั่งรองลงมาจากตำหนักใหญ่ พระสนมหลายคนต่างแก่งแย่งชิงดีมาอยู่ตำหนักนี้ แล้วการที่นางมายืนอยู่ตรงนี้ เหตุผลข้อหนึ่งคือ ขจัดเสี้ยนหนามสำคัญที่อาจทำให้ตำแหน่งของฮองเฮาสั่นคลอน บุคคลคนนั้นคือพระสนมมู่เซียน

“ฮองเฮาให้เข้าเฝ้าได้แล้วเจ้าค่ะ” ซูฉิว แม่นมของฮองเฮาเดินมาบอกจางม่านอวี้ นางก้าวเดินเข้าไปในตำหนักโดยมีหลินหลินที่ติดตามมารับใช้ด้วยก้าวเท้าเดินตามผู้เป็นนาย ทว่าถูกซูฉิวห้ามไว้เสียก่อน “เจ้าไม่ต้องเข้าไป รออยู่ที่นี่”

หลินหลินระงับเท้าที่กำลังก้าวเดิน เดินถอยหลังมายืนรวมกับนางกำนัลที่ยืนอยู่หน้าตำหนัก แต่ก็ชะเง้อมองประตูตำหนักที่เจ้านายสาวเพิ่งเดินเข้าไปด้วยความเป็นห่วง

ความงดงามของฮองเฮาจิวหยวนหรือจิวฮองเฮา ปรากฏในสายตาจางม่านอวี้ เป็นความงามอันเพริศพริ้งสมคำล่ำลือ ดูมีสง่าราศี มีอำนาจบารมีฉายอยู่รอบกายดุจนางพญา จางม่านอวี้ทำความเคารพหญิงสูงด้วยยศศักดิ์ตามธรรมเนียม

ฮองเฮามองสตรีตรงหน้าด้วยความพอใจ ไม่ใช่พอใจในความสวยที่เหล่าพระสนมส่วนใหญ่มักมี แต่พอใจในหน้าตาที่ควรใช้คำว่า พอดูได้ เพราะนั่นหมายถึงนางจะไม่มีศัตรูหัวใจเพิ่มขึ้น หน้าตาแบบนี้ฮ่องเต้ไม่เป็นที่พอพระทัยแน่นอน ขนาดสวยกว่าจางม่านอวี้ ฮ่องเต้ยังเมินเฉย จางม่านอวี้คนนี้คงอยู่นอกพระเนตรแน่นอน

“เจ้าพอรู้แล้วใช่ไหมว่า หน้าที่ของเจ้าคืออะไร” ฮองเฮาถาม

“ทราบเพคะ” จางม่านอวี้ตอบ ในวันที่บิดาบอกเรื่องที่ตนต้องมาเป็นสนม บิดาได้บอกเรื่องที่นางต้องทำให้รู้ และรอรับคำสั่งจากฮองเฮาในการเดินแผน “หม่อมฉันขอถามคำถามฮองเฮาได้ไหมเพคะ”

“ถามมาสิ”

“ทำไมฮองเฮาถึงเลือกข้ามาทำงานนี้เพคะ” ฮองเฮามองหน้าคนถามก่อนตอบ

“เพราะข้ามั่นใจว่า เจ้าทำได้ แล้วข้าก็ต้องการขุมกำลังที่ไว้ใจได้ด้วย ซึ่งพ่อของเจ้าเป็นคนของข้า ข้าถึงได้เลือกเจ้าไง พ่อเจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวัง เจ้าก็คงเหมือนพ่อเจ้าจริงหรือไม่”

ฮองเฮามีความฉลาด นางต้องเลือกคนที่สามารถควบคุมได้ ไม่แว้งกัดภายหลัง ในบรรดาขุนนางทั้งในวังและนอกวัง จะมีเพียงจางเฟย อดีตแม่ทัพใหญ่ที่สร้างคุณงามความดีและชัยชนะมาสู่แคว้นจ้านแทบนับครั้งไม่ถ้วน หลังจากลาออกจากการเป็นแม่ทัพ ฮ่องเต้ได้มอบตำแหน่งเจ้าเมืองหลานหยูให้จางเฟยปกครองดูแล การที่จางเฟยได้รับตำแหน่งนี้ ไม่มีใครรู้ว่า คนที่อยู่เบื้องหลังคือฮองเฮาจิวหยวน ที่หมายให้คนใกล้ตัวได้ครองตำแหน่งใหญ่ต่างๆ ในแคว้นจ้าน ถือเป็นการสร้างสมอำนาจให้ตำแหน่งฮองเฮาของนางมั่นคง

“เพคะ หม่อมฉันจะทำให้เต็มที่เพคะ”

เป็นแรงกดดันหนึ่งของจางม่านอวี้ ฮองเฮาพูดเช่นนี้หมายความว่า มีเพียงความสำเร็จเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

“ข้าจะให้เจ้าอยู่ในตำหนักอิงฮวา ตำหนักนี้เป็นตำหนักชั้นในอยู่ใกล้กับตำหนักของพระสนมมู่ เจ้าจะได้คอยสังเกตการณ์ได้ง่ายขึ้น”

“ข้าคิดว่าไม่เหมาะเพคะ การที่ข้าเป็นสนมใหม่แล้วยังไม่ได้รับการแต่งตั้งอย่างเป็นทางการ แถมยังไม่รู้ว่าจะเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้หรือไม่ อยู่ๆ ได้เข้าไปอยู่ในเขตชั้นในมันจะมองได้ว่าข้ามขั้น แล้วหากพระสนมมู่รู้ว่า หม่อมฉันเป็นพระสนมที่ฮองเฮาแต่งตั้งจะยิ่งทำให้พระสนมมู่เกิดความสงสัย งานของหม่อมฉันก็จะยากขึ้นเพคะ” จางม่านอวี้ค้าน

“ที่เจ้าพูดมาก็ถูก แต่ถ้าไม่ได้อยู่ใกล้พระสนมมู่ งานจะเดินได้ยังไง ตอนนี้พระสนมมู่ขยายอำนาจมากขึ้น ส่องสุมคนก็มาก ไม่รู้ว่าคิดการณ์ร้ายใด”

“เท่าที่หม่อมฉันรู้มา พระสนมมู่เป็นคนฉลาด แล้วคนฉลาดก็ต้องระวังตัวรอบด้าน คิดอ่านไม่เหมือนคนอื่น แยบยลเต็มไปด้วยกลไก แต่บางครั้งความฉลาดก็มีช่องโหว่ หม่อมฉันจะใช้ช่องโหว่นี้ในการเข้าหาพระสนมมู่เพคะ”

จริงตามที่จางม่านอวี้พูด พระสนมมู่เซียนเป็นคนฉลาด ไหวพริบดี นางจะไม่ตะขิดตะขวงใจเชียวหรือที่ว่าที่พระสนมคนใหม่จะเข้าไปอยู่ในตำหนักใกล้เคียง ทั้งที่ในส่วนนั้นล้วนแล้วแต่เป็นตำหนักของพระสนมที่ฮ่องเต้มักไปมาหาสู่บ่อยเสมอ มันจึงดูแปลกตาและน่าแปลกใจที่ฮองเฮาให้จางม่านอวี้ไปอยู่ตำหนักหลังนั้น เหตุใดฮองเฮาถึงได้ลืมคิดข้อนี้ไปได้ ทว่าจางม่านอวี้กลับมองเห็นจุดนี้