บทที่ 15 คนในความทรงจำ 2

“อันนี้จ้ะ” ปานประดับชี้ไปยังแตงโมหั่นชิ้นที่ตัวเองหั่นเอาไว้ แม้ว่าจะยังเป็นชิ้นไม่พอดีคำเหมือนอย่างที่แม่ของเธอทำ แต่ก็ให้ความรู้สึกดีกว่าแบบแรกที่ว่า

“ปาน งานในครัวไม่ใช่งานที่ต่ำต้อยเหมือนอย่างที่คนอื่นเขาคิดกัน จะสูงจะต่ำอยู่ที่ความคิดเรา ไม่มีงานอะไรที่ต่ำหากทำด้วยใจที่สูง”

“จ๊ะแม่” สองแม่ลูกนั่งยิ้มให้กันในห้องครัวโต๊ะจีนของเฮียปอ แม้ว่าจะร้อนอบอ้าวและงานหนักแค่ไหน แต่ก็อย่างที่ปานจิตพร่ำสอนปานประดับ หากทำดีทำอร่อยแม้ว่าจะไกลแค่ไหนลูกค้าก็ดั้นด้นมาหา มาจ้างงาน การทำอาหารไม่ใช่เพียงสักแต่จะทำมันต้องใส่ทักษะและจิตวิญญาณลงไปด้วยทุกครั้ง ครั้งนี้ในครัวของชิดชอบก็เช่นกัน ปานประดับไม่ได้คิดอะไร เพียงแค่หวังว่านายท่านของเธอที่อารมณ์ร้ายจะใจเย็นขึ้นมาสักหน่อย เจริญอาหารขึ้นมาอีกสักนิด ที่เธอมาอยู่ในจุดนี้ก็เพื่อมาดูเขาก็เท่านั้น เธอเพียงผ่านมาและจะผ่านไป

อย่างที่เคยบอกคนเรามีเหตุผลมากมายที่ไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ แม่ของเธอได้ตายจากไปแล้ว ลูกสาวอย่างเธอแค่อยากจะรู้ความเป็นไปของพ่อที่ให้กำเนิดตัวเองก็เท่านั้น แม่เธอยังไม่โกรธเกลียดเขาแล้วลูกอย่างเธอจะมีสิทธิ์อะไร ก่อนแม่จะสิ้นใจเธอรู้ว่า