บทที่ 3 นาฬิกายื้อชีวิต 1

ปานประดับกลับมาห้องเช่าด้วยความรู้สึกเศร้าโศก พอประตูปิดลงเสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจก็ดังขึ้น ปล่อยโฮออกมาจนยากจะเกินทน ความเข้มแข็งที่พยายามแสดงต่อหน้าแม่ของเธอเมื่อครู่ต้องเค้นพลังใจออกมามากแค่ไหน ตอนนี้แทบไม่เหลือพลังชีวิตให้หยัดยืนอีกต่อไปเมื่อได้ยินคำพูดของหมอ

“คนไข้อยู่ได้ด้วยท่อหายใจ” หมอเองก็ลำบากใจที่จะเอ่ยออกมาเพราะเห็นช่วงเวลาที่ผ่านมาของคนไข้และลูกสาว มันไม่ง่ายเลย คำพูดนั้นทำเอาร่างกายของเธอชาวาบตั้งแต่หัวจรดเท้า

“มะ หมายความว่า” ปานประดับแววตาสั่นระริก เปล่งเสียงแทบไม่ออกเหมือนมีก้อนสะอื้นจุกที่ลำคอ ร่างกายสั่นสะท้านอีกทั้งคุณหมอตรงหน้าก็ทอดถอนหายใจอย่างเวทนาเหมือนกัน หมอเองก็เห็นคนไข้นับพันนับหมื่น เจอสถานการณ์แบบนี้ซ้ำ ๆ แต่เขาเองก็ไม่ชินเหมือนกัน อีกทั้งยังเป็นแพทย์เจ้าของไข้ เขาเฝ้าดูคนไข้ ญาติคนไข้ตรงหน้ามานาน พอจะรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าขัดสนเงินทองมากขนาดไหน แต่ไม่เกี่ยงงอนเรื่องราคายาเลยสักนิด ทั้ง ๆ ที่เหมือนโยนหินลงทะเล หินก้อนนั้นก็คือเงิน…

“ญาติคนไข้ลองพิจารณาดู ตัดสินใจได้เมื่อไหร่ค่อยบอกหมอ” แม้จะรู้ว่าที่ทำไปก็ไม่มีประโยชน์ ปานประดับกลับไปมาโรงพยาบาลเฝ้ามองแม่ของเธออยู่อย่างนั้นถึงหนึ่งสัปดาห์เต็ม ก่อนจะตัดสินใจทำเรื่องที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าถูกต้องไหม…แม่ของเธอเองก็ทนทรมานมากพอแล้ว เส้นสายระโยงระยางตามสองแขน ร่างกายที่ซูบผอมจนติดกระดูก ใบหน้าที่อวบอิ่มในสมัยตอนที่ยังสาว ๆ แทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม ผมดกดำนิ่มสลวยในวันวานบัดนี้ไม่เหลือเลยสักเส้น จะกิน จะกลืนอะไรก็ลำบาก แม้รู้ว่าแม่ของเธอทรมานเพียงใด แต่ตัวเธอเองก็ตัดใจไม่ลงเหมือนกัน

ศพของปานจิตตั้งอยู่ในศาลาวัดแห่งหนึ่งใกล้บ้าน สวดอภิธรรมเพียงหนึ่งคืนก่อนจะส่งแม่ของเธอไปยังสวรรค์ฟากฟ้า พี่แป้ง เฮียปอ บรรดาลูกจ้างร้านโต๊ะจีนต่างก็มาร่วมอาลัย ใส่ซองให้ตามสมควร ปานประดับสองตาแดงก่ำ

“มีอะไรก็มาหาเฮียกับพี่แป้งได้” เฮียปอกล่าวหลังจากไฟในเตาโหมไหม้ ปานประดับยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ปานประดับเรียกเฮียปอที่แก่คราวพ่อติดปากจนชินตามเด็กในร้าน เรียกติดปากมาจนถึงวันนี้

“ขอบคุณค่ะ”

“ปาน หลังจากนี้จะทำยังไง” ปาริตาเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ปานประดับเป็นผู้หญิงอีกทั้งห้องเช่าละแวกนั้นก็เสื่อมโทรม กลัวว่าสักวันจะเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น

“ย้ายไปอยู่หอหญิงเถอะนะ…พี่ขอ” ปาริตาเอ่ยตัดบท แม้ว่าห้องนั้นจะถูกยังไงแต่ก็ยังถูกกว่าราคาชีวิตของหญิงสาวตรงหน้าแน่นอน ปาริตาช่วยเก็บของอันน้อยนิด ใส่ท้ายรถเก๋งคันเล็กยังเหลือพื้นที่อีกด้วยซ้ำ เสื้อผ้าก็มีน้อยจนน่าตกใจ ปาริตาจินตนาการไม่ออกเลยว่าสองแม่ลูกใช้ชีวิตที่ผ่านมายังไงในห้องเช่าแห่งนี้ แม้ว่าปาริตาไม่พูดแต่ปานประดับก็รู้ว่าเธอคิดอะไร

“ปานทยอยทิ้งของใช้ไม่จำเป็นไปก่อนหน้าแล้วค่ะ” ปานประดับนั่งกุมมือตัวเองไปตลอดทาง น้ำใจที่ครอบครัวของเฮียปอมีให้เธอมากมายขนาดไหนเธอรู้ดี แต่คนเราไม่สามารถจะพึ่งพาใครได้ไปตลอดชีวิต

“ขอบคุณนะคะพี่แป้ง”

“ไม่เป็นไรเรื่องเล็ก” ปานประดับยกของท้ายรถเข้ามายังหอหญิงที่เป็นหอหนึ่งในกิจการเครือญาติของเฮียปอ แถมยังลดราคาให้ครึ่งหนึ่ง แต่ก็ยังแพงกว่าที่อยู่เดิมของเธออยู่ดี

“ปาน…ความปลอดภัยของชีวิตต้องมาก่อน พี่รู้ว่าเราลำบาก”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่แป้งที่คอยช่วยเหลือปานมาตลอด”

“พี่เห็นเราเป็นน้องสาวคนนึง มีอะไรก็บอกได้…จริงสิเรื่องงานพี่พูดกับเฮียเขาให้แล้ว…” ปาริตาพูดยังไม่ทันจับ ปานประดับก็จับมือของหญิงสาวก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด

“พี่แป้ง ปานไม่อยากรบกวนพี่แป้งอีกแล้ว เงินสองล้านนั่นปานจะพยายามหามาคืนให้เร็วที่สุด อีกอย่างปานไม่อยากให้พี่แป้งเดือดร้อน แม้ว่านาฬิกาเรือนนั้นปานไม่ได้ขโมยมาก็ตาม…พี่แป้งช่วยปานมาเยอะแล้ว จากนี้ปานต้องช่วยเหลือตัวเอง ปานรู้ว่าพี่แป้งหวังดี แต่ว่าพี่แป้งตอนนี้ก็มีครอบครัวแล้ว” เธอเอื้อมมือไปลูบหน้าท้องที่เริ่มนูนนั้นเบา ๆ

“พี่แป้งเหนื่อยกับปานมามากพอแล้ว อีกหน่อยพี่แป้งต้องหัวหมุนแน่ ๆ”

“แต่ว่า” ปานประดับตบหลังมือนั้นเบา ๆ

“ขอบคุณนะคะพี่แป้ง หากปานมีเรื่องเดือดร้อนใจอะไรปานจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากพี่แป้งแน่ แต่ว่าตอนนี้…ขอให้ปานลองพยายามสู้ด้วยตัวเองอีกสักครั้งนะคะ” ปาริตาถอนหายใจพลางพยักหน้าน้อย ๆ

“เอางั้นก็ได้ แต่มีปัญหาอะไรอย่าเกรงใจที่จะเอ่ยปากนะปาน”

“ขอบคุณค่ะ” ปานประดับยกมือไหว้หญิงสาวตรงหน้าอย่างนอบน้อม แม้ไม่มีสายเลือดเดียวกันแต่กลับเป็นห่วงเป็นใยเธอและแม่มากกว่าพ่อบังเกิดเกล้าเสียอีก เมื่อส่งอีกฝ่ายกลับความเข้มแข็งที่แสร้งทำก่อนหน้าก็ละลายลงอย่างรวดเร็ว แผ่นหลังเหยียดตรงเมื่อครู่กลับลู่ลงด้วยความห่อเหี่ยว

ห้องใหม่ที่มีเฟอร์นิเจอร์ครบครัน แม้ว่าจะสะดวกสบายแต่ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวก็ไม่ได้แตกต่างจากห้องเช่ารูหนูนั่นเลยสักนิด ความอ้างว้างกัดกินหัวใจทีละนิด ปานประดับเปิดประตูระเบียงสูดลมหายใจเข้าปอด เหม่อมองท้องฟ้าตรงหน้าก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ปานสบายดี แม่ไม่ต้องเป็นห่วง และหวังว่าแม่ก็จะสบายดีเช่นกัน”