บทที่ 5 หน้าที่ลูกหนี้ 1

จิรัติกรกอดอกดูลูกหนี้ของเขาทำงาน นึกถึงสัญญาและข้อตกลงที่อีกฝ่ายจรดปากกาลงนามด้วยแววตาที่แข็งกร้าว ริมฝีปากเม้มเน้นแต่กลับไม่ด่าทอเขาออกมาสักคำ ก้มหน้าเซ็นสัญญาอย่างจำยอม ริมฝีปากหนาก็อดที่จะยกโค้งขึ้นมาอย่างชอบอกชอบใจไม่ได้ คนอย่างจิรัติกรที่ดูเหมือนจะหน้าใหญ่ใจโตในแวดวงธุรกิจ แต่กลับเป็นคนที่เคี่ยวและเค็มที่สุด

อะไรที่เขาไม่ได้เอ่ยปากว่าจะให้ แม้เงินแค่ 50 สตางค์ก็อย่าหวังว่าจะปล่อยผ่านไปง่าย ๆ เรื่องนาฬิกาลูกรักเรือนนี้เองก็เหมือนกัน วันนี้เขากลับสวมมันและอดที่จะลูบเล่นอยู่อย่างนั้นไม่ได้

และเขาไม่เชื่อว่าตัวเองจะเมาถึงขั้นเลอะเลือนถอดนาฬิกาให้ผู้หญิงที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าคนหนึ่ง แต่คืนนั้นเครื่องดื่มสามแก้วของเธอไม่น่าจะทำให้เขาเมาหัวราน้ำขนาดนั้นได้ จิรัติกรมั่นใจในตัวเองพอสมควรว่าเขานั้น…คอทองคำขนาดไหน เขาไม่เคยเมาเหมือนหมาเหมือนอย่างคืนนั้นมาก่อน และอีกอย่างเขาปักใจเชื่อว่าปานประดับต้องเล่นลูกไม้กับเครื่องดื่มสามแก้วนั้นแน่ ๆ กว่าจะฟื้นก็บ่ายสามของอีกวันแถมยังหนักหัวสุด ๆ เขานอนซมถึง 3 วันเต็ม ๆ ไหนจะเรื่องงานที่ถาโถมเข้ามาเลยลืมนึกถึงนาฬิกาเรือนโปรดไป กว่าจะรู้ตัวก็วันที่