15. โชคไม่คาดฝันของครอบครัว 1

หลังจากวรรณารีง้างฝากล่องลึกลับนี้ขึ้นมา หญิงสาวก็เบิกตากว้างกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า หัวใจเต้นแรงราวกับจะกระโดดออกมานอกร่าง มือและเท้าเย็นเฉียบเหมือนกับไปแช่น้ำแข็งมานานนับชั่วโมง

ตอนนี้แสงประกายสีทองจากสิ่งของภายในกล่องได้ทำให้ดวงตาเธอพร่ามัวจนต้องกะพริบถี่ ๆ เพื่อหวังจะเห็นภาพตรงหน้าให้ชัดขึ้น

ทองแท่งจำนวนมากวางเรียงกันในกล่องแบบเต็มพื้นที่!

หญิงสาวใช้มืออันสั่นระริกลากผ่านทองแท่งเหล่านั้นอย่างแผ่วเบาด้วยกลัวว่านี่จะเป็นเพียงความฝัน หากเธอสัมผัสแรงไปกลัวว่าจะต้องตื่นจากความฝันอันแสนดีนี้เสียก่อน

วรรณารีเหลียวมองไปรอบตัวอย่างระแวดระวังก่อนจะรีบปิดฝากล่องลงตามเดิมและกดปุ่มกลม ๆ เล็ก ๆ นี้อีกครั้ง ฝากล่องได้เลื่อนเข้าหากันจนปิดสนิทกลายสภาพเป็นชั้นหนังสือธรรมดาทั่วไปอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่ากล่องปิดสนิทดีแล้วเธอก็รีบเข้าไปในตัวบ้านและวิ่งตรงไปยังห้องนอนของสายทันที

หลังจากนั้นไม่นาน วรรณารีก็เดินนำออกมาหน้าตาตื่น ตามด้วยสายที่มีสีหน้าแบบเดียวกัน และปิดท้ายด้วยเด็กน้อยร่างอ้วนที่วิ่งตามมาห่าง ๆ ด้วยขาอันสั้นของเธอ

“ไหนเปิดให้ป้าดูสิ” เมื่อเดินมาถึงสายก็สั่งการทันทีโดยมีที่รักแทรกตัวเข้ามายืนด้านหน้าสุด

“ยายอุ้ม” เมื่อแหงนหน้าจนสุดแล้วยังไม่เห็นอะไรเธอจึงใช้ตัวช่วย

สายก้มตัวอุ้มเด็กหญิงขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วพยักพเยิดให้วรรณารีรีบเปิดกล่อง

วรรณารีไม่รอช้า เอื้อมมือไปยังด้านในสุดของชั้นแล้วกดปุ่ม หลังจากเปิดฝากล่องออกมา แสงสว่างสีทองก็ตกกระทบสายตาทั้งสามคู่อย่างเจิดจ้า

“ว้าว...เจ๊าะกาและ” ที่รักจินตนาการไปถึงขนมรสหวานแท่งสี่เหลี่ยมสีน้ำตาลเข้มที่ห่ออยู่ในกระดาษสีทองพร้อมกับน้ำลายที่ไหลยืดออกมาตรงมุมปากอย่างห้ามไม่อยู่

แม้จะยังตะลึงกับภาพตรงหน้า แต่ผู้ใหญ่ทั้งสองก็อดหลุดขำออกมาไม่ได้กับคำพูดของที่รัก

“ไม่ใช่ช็อกโกแลต แต่เจ้าสีทองนี้แท่งเดียวสามารถซื้อของโปรดหนูได้เป็นหมื่นเป็นแสนชิ้นเลย” สายอธิบาย

ที่รักหัวเราะและปรบมือเสียงดังอย่างดีใจ แม้จะไม่รู้ว่าหมื่นและแสนมีเยอะแค่ไหน แต่เมื่อเหลียวมองสีหน้าของแม่และยายแล้วเธอก็รับรู้โดยธรรมชาติว่ามันต้องเยอะแน่ ๆ เด็กหญิงยิ้มกริ่มพร้อมกับใช้มือลูบพุงนิ่ม ๆ ที่ปูดนูนของเธออย่างมีความสุข

สายใช้มือลูบทองแท่งเล็ก ๆ ที่วางเรียงอยู่พร้อมกับนับจำนวนไปด้วย มีทองแท่งอยู่ในกล่องนี้แถวละห้าสิบแท่งเรียงกันห้าแถว รวมแล้วก็สองร้อยห้าสิบแท่ง สีของทองนั้นไม่ค่อยสม่ำเสมอกันนักคงเพราะสัมผัสกับอากาศและฝุ่น บวกกับการได้มาน่าจะมีช่วงระยะเวลาต่างกัน บางก้อนสีทองเข้ม บางก้อนสีหม่น บางก้อนยังมีประกายสวย เมื่อสุ่มหยิบทองขึ้นมาดูใกล้ ๆ ก็สามารถยืนยันได้เลยว่าเป็นทองแท้อย่างแน่นอน

ทองคำแท่งทุกก้อนมีตัวหนังสือปั๊มลึกลงไปในเนื้อทองว่าห้าบาท ซึ่งเป็นการแสดงถึงน้ำหนักทองคำ รวมถึงมีชื่อร้านทองซึ่งเป็นผู้จัดทำทองแท่งเหล่านี้ เป็นการแสดงให้เห็นว่าทองทั้งหมดเบื้องหน้าเธอไม่ใช่ทองเถื่อนหรือทองผิดกฎหมาย

เมื่อนึกถึงมูลค่าทองคำในปัจจุบัน วรรณารีและสายก็รู้สึกเหมือนความดันขึ้น

เมื่อดูทองชั้นบนจนอิ่มหนำกันดีแล้วก็หันมาสนใจชั้นที่สองต่อ ชั้นนี้ยังคงออกแบบเป็นกล่องลับเช่นเดียวกัน วรรณารีกดปุ่มกลมมนเล็ก ๆ ด้านในจมลึกลงไปอย่างไม่รอช้า เช่นเดียวกันกับครั้งแรก ฝากล่องได้แยกออกจากกันตามแรงกดในทันที

เมื่อง้างฝากล่องของชั้นที่สองขึ้น ประกายสีทองก็ตกกระทบดวงตาของทั้งสามอีกครั้ง

“อูว...” คราวนี้ความตื่นเต้นของเด็กหญิงลดลงนิดหน่อย

กล่องลับชั้นสองยังบรรจุทองคำไว้เต็มพื้นที่ ครึ่งหนึ่งเป็นทองคำแท่งหนักสิบบาท และอีกครึ่งหนึ่งเป็นแผ่นทองคำขนาดสามคูณสามนิ้ววางเรียงซ้อนกันเป็นตั้ง มีปั๊มตัวอักขระแปลกตาอยู่ทุกแผ่น ดูแล้วเป็นทองแท้อย่างแน่นอน

สายและวรรณารีหันมาสบตากันโดยไม่พูดอะไร สายได้พยักหน้าให้วรรณารีเปิดกล่องที่อยู่ชั้นล่างสุดต่อไป คราวนี้ไม่จำเป็นต้องให้ยายอุ้ม เด็กหญิงส่งสัญญาณให้สายปล่อยเธอลงกับพื้นพร้อมกับนั่งจ่อมดูอยู่ข้าง ๆ แม่อย่างตื่นเต้น

แม้จะทำใจยอมรับความตื่นตาตื่นใจได้แล้วแต่หัวใจของวรรณารีก็ต้องเต้นโครมครามขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นของที่อยู่ด้านใน

กล่องสุดท้ายที่หนากว่าเพื่อน ด้านในจุเครื่องประดับระยิบระยับหลากสีสันอยู่เต็มกล่อง ทั้งสร้อยคอ สร้อยข้อมือ ต่างหู แหวน เครื่องประดับศีรษะซึ่งทำจากทองคำ เงิน และอัญมณีอย่างเพชร ทับทิม พลอย ไพลิน หยก ถึงแม้วรรณารีจะดูไม่ออกว่าของแท้หรือเทียมแต่ใจเธอเอนเอียงไปทางฝั่งแท้แบบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว

หญิงสาวหยิบเครื่องประดับมาลองทาบอย่างมีความสุข ตามประสาผู้หญิงแหละนะ มักจะยอมแพ้ของสวย ๆ งาม ๆ แบบนี้เสมอ

“อ๊ะ...” ที่รักที่กำลังนั่งยอง ๆ ดูอยู่ ได้ใช้มือป้อมตีหลังมือแม่โทษฐานที่ไม่ให้เธอหยิบเป็นคนแรก

“อะไรจ๊ะ” วรรณารีมองลูกสาวอย่างขบขันเมื่อเห็นเธอทำแก้มปูดเป็นอึ่งอ่าง

“ของหนู” ไม่พูดเปล่า ที่รักยังได้เอื้อมมือไปหยิบที่คาดผมประดับทับทิมและเพชรขึ้นมาสวมหลังจากนั้นก็เงยหน้ามองแม่และยายพร้อมกะพริบตาปริบ ๆ คล้ายขอคำชม

“หลานยายสวยจริง” สายไม่ทำให้ผิดหวัง

“หัดรักสวยรักงามตั้งแต่ตัวเท่าเมี่ยงเชียวนะจิ๊ดริด” วรรณารีเป็นฝ่ายพูดกระเซ้า

“หนูสวย” ที่รักชมตัวเอง

“ลูกสาวแม่สวยที่สุด” คราวนี้วรรณารีอดไม่ไหวบีบแก้มอวบ ๆ ไปหนึ่งที ส่วนที่รักหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจในคำชมนี้

“หนูเป็นนางฟ้า”

คราวนี้สายและวรรณารีหันมามองกันด้วยแววตาประหลาด ทั้งคู่คล้ายรับรู้และยอมรับอะไรบางอย่าง

“ใช่ ลูกสาวแม่เป็นนางฟ้า” เธอใช้มือลูบผมนิ่มของลูกอย่างแสนรักโดยมีสายยิ้มและพยักหน้าอยู่ด้านข้าง

“เราขนไปไว้ในบ้านกันก่อนดีกว่า” เมื่อรู้ว่ามีของมีค่ามหาศาลอยู่ สายก็ไม่วางใจที่จะทิ้งทรัพย์สินเอาไว้ข้างนอกทั้งคืน เธอและวรรณารีพากันเดินวนอยู่สามรอบถึงจะแล้วเสร็จ