26. สุขเกษม

สุขเกษมกำลังนอนลืมตาอย่างเหม่อลอยที่เตียงในโรงพยาบาล นี่เป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์ที่เขามีสติดีที่สุดนับแต่ป่วยหนักมา เขาเหลียวมองหลานชายที่นั่งหน้าหมองอยู่ข้างเตียงแล้วยกมือสั่น ๆ ไปลูบศีรษะเด็กชายที่กำลังจะไร้ญาติคนนี้อย่างเวทนา

ใช่...สุขเกษมรู้ตัวดีว่าเหลือเวลาอีกไม่มากนัก แต่นับว่าสวรรค์ยังไม่ใจดำ ยังเปิดทางสว่างให้กับหลานชายคนนี้และเปิดโอกาสให้เขาได้ขอโทษสายระวีก่อนจะเดินทางไกลไปชั่วนิรันดร์

ไม่คิดเลยว่าจากที่ทั้งครอบครัวช่วยกันตามหาจนแทบพลิกแผ่นดิน จะมาเจอสายระวีใต้เปลือกตาตรงนี้เอง แต่กว่าจะเจอก็สายไป

เขาเฝ้าแต่โทษตัวเองมาตลอดนับตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ครั้งนั้นในต่างประเทศ เพราะความเหงาและคิดถึงสายระวีจับใจจึงเผลอไปมีอะไรกับแสงระวีเข้า แม้จะไม่ได้รักแสงระวีเหมือนกับที่รู้สึกต่อสายระวี แต่เขาก็ไม่คิดจะปฏิเสธความรับผิดชอบ โดยเฉพาะเมื่อแสงระวีเผอิญตั้งครรภ์ขึ้นมา

การเข้าไปสารภาพความจริงและขอเลิกกับสายระวีเป็นเรื่องเจ็บปวดอย่างที่สุดสำหรับเขา แต่ก็เชื่อว่าสายระวีย่อมเจ็บปวดกว่าหลายเท่าตัว ทั้งหมดก็เพราะความเลวของเขาทั้งสิ้น

ผลกรรมที่ทำต่อคนดี ๆ แบบสายระวีจึงติดตามเขากับแสงระวีไม่หยุดหย่อน ชีวิตครอบครัวระหว่างเขาและเธอไม่เคยเจอความสุขเลย

เมื่อทั้งครอบครัวรู้ว่าสายระวีหนีไปแล้วก็เหมือนกับหลังคาบ้านทั้งหลังถล่มลงมา พ่อและแม่ของเธอเอาแต่ฟูมฟายเสียใจ เฝ้าแต่โทษตัวเองและพวกเขาสามีภรรยากันไม่หยุดหย่อน ทุกคนเฝ้าตามหาเธอไปรอบทิศแต่ก็ไม่เคยเจอ จนพ่อตาและแม่ยายตรอมใจจากโลกนี้ไปภายในหนึ่งสัปดาห์หลังจากสายระวีหายตัวไป

ส่วนชีวิตแต่งงานของเขากับแสงระวี แทบจะเรียกได้ว่าไม่เคยมีความสุขเลย ทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก็เพื่อลูกที่เกิดมาเท่านั้น แล้วก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด สยามรัฐ ลูกชายคนเดียวของเขาเกเรตั้งแต่เด็ก แล้วค่อย ๆ พัฒนาขึ้นกลายเป็นคนติดยาและผีพนันในที่สุด เพราะทุกข์เรื่องลูก แสงระวีจึงได้ลาจากโลกนี้ไปในวัยเพียงสี่สิบแปดปี เหลือเพียงเขาที่ต้องคอยประคับประคองครอบครัวเพียงลำพัง แม้จะถอดใจอยู่หลายครั้งแต่ก็ต้องฮึดสู้เพื่อเป็นที่พึ่งให้กับเป็นหนึ่ง หลานชายของเขาคนนี้

เป็นหนึ่งเป็นลูกของลูกชายเขากับเพื่อนผู้หญิงที่อยู่ในกลุ่มติดยาด้วยกัน เมื่อคลอดแล้ว ฝ่ายหญิงได้ทิ้งเด็กไว้แล้วหนีหายไป

ด้านสยามรัฐนั้นไม่เคยใส่ใจเป็นหนึ่งเลยสักครั้ง สุขเกษมจึงเป็นฝ่ายฟูมฟักดูแลมาตั้งแต่เกิด ซึ่งมันคงไม่มีปัญหาและไม่ลำบากอะไรนักถ้าสยามรัฐไม่ก่อเหตุร้ายแรงขึ้น

สยามรัฐติดการพนันอย่างหนัก แอบขโมยทรัพย์สินของที่บ้านไปแลกเป็นเงินเพื่อเล่นพนันจนหมด เมื่อไม่มีทรัพย์สินหลงเหลือในบ้านแล้ว เขาจึงไปทำสัญญากู้ยืมเงินนับสิบล้านบาทจากเจ้าของบ่อนโดยเอาสำเนาโฉนดที่ดินของบ้านเป็นสิ่งค้ำประกัน และเงินสิบล้านบาทก็วอดหายไปในคืนเดียว แล้วคืนนั้นสยามรัฐก็จากไปตลอดกาลจากเหตุทะเลาะวิวาทกับนักเลงข้างบ่อน

เมื่อสถานการณ์เป็นเช่นนี้ เจ้าของบ่อนจึงเลือกตามทวงหนี้กับสุขเกษมแทน บีบให้สุขเกษมโอนที่ดินของบ้านให้ตามที่ระบุในสัญญา แต่สุขเกษมไม่ยอม คนเหล่านั้นจึงตามขู่ ตามทวงแบบรายวัน ลามไปถึงที่ทำงานของเขาจนเพื่อนร่วมงานเดือดร้อนตามไปด้วย เพื่อให้จบปัญหา สุขเกษมจึงตัดสินใจลาออก

แล้วอีกไม่กี่วันถัดมา บ้านที่อยู่อาศัยทั้งหลังของเขาก็เกิดไฟไหม้แบบไม่ทราบสาเหตุ สุขเกษมอุ้มเป็นหนึ่งหนีออกมาตัวเปล่า หลังจากนั้น เขาได้พาหลานชายเร่ร่อนมาตลอดหลายเดือน ไม่กล้ากลับไปดูสถานการณ์ที่บ้านเพราะกลัวเจอเจ้าของบ่อนดักทำร้าย แล้วก็ไม่กล้าติดต่อคนรู้จักอื่น ๆ เพราะกลัวจะไปสร้างความเดือดร้อนให้พวกเขา ได้แต่หอบหลานทำงานรับจ้างแบบรายวันเพื่อหาเงินประทังชีวิต แต่โชคชะตาก็เล่นงานเขาอีกครั้งจนป่วยหนักใกล้ลาโลกแบบนี้

โชคดีนักที่ได้เจอสายระวีอีกครั้ง

-----

“แสง...ตายเมื่อไหร่” สายที่นั่งอยู่ข้างเตียงได้เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขาดเป็นห้วงโดยมีวรรณารีนั่งบีบมือปลอบขวัญอยู่ด้านข้าง

“สิบกว่าปีแล้ว” สุขเกษมตอบเสียงแผ่ว

สายหลับตาพร้อมสูดหายใจเข้าลึก ภาพของเธอและน้องสาวตั้งแต่วัยเด็กจนแรกสาวยังคงฝังแน่นอยู่ในความทรงจำ วัยแห่งความสุขของพวกเธอสองพี่น้อง...อนิจจา ช่างน่าเสียดายนัก เมื่อคิดไปถึงชีวิตบนทางแยกของพวกเธอพี่น้อง ก้อนสะอื้นก็ขึ้นมาจุกที่คอหอย มือของสายสั่นระริกขึ้นอย่างเห็นได้ชัดแม้ว่าจะมีมือของวรรณารีคอยบีบให้กำลังใจอยู่เป็นระยะก็ตาม

“...สายระวี”

“เรียกฉันว่าสาย คนชื่อสายระวี รุจนันท์ไม่ได้มีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว” สายพูดเสียงตึง

“ผมขอโทษ”

“คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษใด ๆ ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ใช่สายระวีอีกต่อไป ระหว่างเราจึงไม่ได้มีเรื่องขุ่นเคืองใด ๆ ต่อกันให้ต้องมานั่งขอโทษอีก คุณก็มีครอบครัวของคุณ ฉันก็มีครอบครัวของฉัน” ประโยคสุดท้ายสายพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนยิ่งเมื่อเหลียวไปมองวรรณารีที่นั่งอยู่ด้านข้าง

“ขอบ...ขอบคุณที่ให้อภัยผม แค่นี้ผมก็ตายตาหลับแล้ว”

“ปู่...” เป็นหนึ่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้างเตียง

“พูดอะไรแบบนั้นต่อหน้าเด็ก” สายเอ็ดเสียงขุ่น

“ผม...ผมรู้ตัวดี ผมไม่เคยห่วงชีวิตตัวเอง ห่วงแต่หนึ่งเท่านั้น แกยังเด็ก” สุขเกษมพูดด้วยลมหายใจหอบถี่ขึ้น

“คุณพักก่อนเถอะ อาการปอดอักเสบต้องพักเยอะ ๆ”

สุขเกษมส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง “ผมไม่มีเวลาแล้ว คุณสาย...ถือว่าเห็นแก่ลูกนกลูกกาตัวหนึ่ง ช่วยดูแลหนึ่งให้ด้วย แกน่าสงสาร กำพร้ามาตั้งแต่เด็ก ชีวิตแกไม่มีใครเลย”

เป็นหนึ่งสะอื้นหนักขึ้น

สายน้ำตารื้น เธอมองชายร่างผอมคล้ำที่เหลือแต่ซี่โครงตรงหน้าด้วยอาการที่ตื้ออยู่ในคอ ก่อนจะพยักหน้าให้อย่างไม่ลังเล “ไม่ต้องห่วง ฉันจะดูแลเด็กคนนี้อย่างดีที่สุด”

“ขอบคุณนะสาย ขอบคุณ” น้ำเสียงของสุขเกษมโล่งใจอย่างสุดประมาณ

ตอนสายเดินออกมาจากห้องพักคนไข้ สายลังเลอยู่นานก่อนหันไปถามวรรณารี “ถ้าฉันจะให้จิ๊ดริดช่วยรักษาเขา วรรณจะว่าอะไรไหม”

แน่นอนว่าวรรณารีย่อมไม่คัดค้าน เธอพาที่รักมาโรงพยาบาลและให้ลูกทำแบบที่เคยทำกับจุลพงศ์เมื่อคราวก่อน

แต่น่าแปลกที่น้ำลายที่รักไม่มีผลใด ๆ ต่อสุขเกษมเลย

“น่ากลัวว่าน้ำลายจิ๊ดริดจะใช้ไม่ได้กับคนที่แกไม่ผูกพันด้วย” สายมองร่างกายที่แทบจะไม่มีลมหายใจของสุขเกษมอย่างใจหาย

ในอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา สุขเกษมได้จากไปอย่างสงบด้วยอาการปอดอักเสบขั้นรุนแรงจนอวัยวะภายในล้มเหลว