บทที่ 1 พี่ไม่ได้ป้องกัน

บทที่ 1 พี่ไม่ได้ป้องกัน

         เธออยากจะปล่อยเรื่องผิดพลาดในคืนเมามายให้ผ่านไปแบบทางใครทางมัน แค่ได้กันเท่านั้นไม่มีอะไรมากมายในกอไผ่ จะว่าไปก็ฟิน ๆ ดี ความฟินต้องจบลงเมื่อได้รับข้อความจากเขานี่แหละ

         ภีมเองครับ : มาคุยกันหน่อย

         น้องใบบัว : มีอะไรต้องคุยคะ

         ภีมเองครับ : พี่ไม่ได้ป้องกัน

         คำด่ามากมายวิ่งในหัวของใบบัว เธออยากจะเอาเล็บที่เพิ่งทำมาเมื่อวานข่วนหน้าให้แหกจนหมดหล่อ

         คนอะไรมักง่าย มีอะไรไม่ป้องกัน เป็นหมอประสาอะไร จนจะหมออยู่แล้วทำไมถึงไม่รู้จักคิด

มือเล็กของนักศึกษาวิศวกรรมปีสองกำแน่นด้วยความโมโห ตอนนั้นเธอก็เมาด้วยแต่ก็จำได้ว่าบอกให้เขาใส่ถุง

บ้าเอ้ย! เวลาไม่มีสตินี่ก็นะ อยากหยุมหัวตัวเองนัก

“บัวจะไปไหน” เสียงที่เหมือนเสียงของตัวเองเรียกเมื่อเธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและกำลังจะเดินออกจากห้องพัก

“จะไปออกกำลังกายหน่อย”

“ออกกำลังกาย?” สาวสวยมีดีกรีตำแหน่งดาวมหาลัยขมวดคิ้ว ร้อยวันพันปีน้องสาวฝาแฝดของเธอไม่เคยออกกำลังกาย อย่างมากก็แค่กลิ้งไปกลิ้งมาแถว ๆ หน้าจอทีวี

วันนี้กินยาลืมเขย่าขวดหรือว่าสมองไม่ค่อยดี ถึงได้บอกว่าจะไปออกกำลังกาย

“เออ เนี่ยวันนี้วันแรกไง” คนกำลังจะไปออกกำลังกายใส่รองเท้าผ้าใบสำหรับวิ่ง

รองเท้าสำหรับวิ่งแต่เชื่อไหมตั้งแต่ซื้อมาเธอวิ่งยังไม่ถึงหมื่นก้าว เอาเถอะวันนี้ใบบัวต้องใช้มัน

ถ้าไอ้พี่หมอภีมบ้านั่นคิดจะทำอะไรไม่ดีเธออีก เธอจะถีบยอดหน้ามันแล้ววิ่งหนีออกมา

“ให้ไปเป็นเพื่อนไหม” พี่สาวอย่างใบเฟิร์นถามทั้งที่ตัวเองยังนอนเน่าอยู่บนเตียง

“ไม่ต้อง ไปแป๊บเดียว” ใบบัวรีบเดินออกจากห้องทันที จะให้พี่สาวของเธอรู้เรื่องนี้ไม่ได้

งือ...ไม่น่าเลยวันนั้น ไม่น่าหวังดี

เป็นไงละ

เนื้อไม่ได้กิน แต่เอ๊ะก็เหมือนจะได้กินอยู่นะ คับปากเลยทีเดียว ใบบัวรีบสะบัดศีรษะไล่ความคิดชั่วร้าย

หนังไม่ได้รองนั่ง แต่เนื้อหนังวันนั้นก็แน่นและตึงทั้งตัวอยู่นะ จะว่าไม่ได้นั่งได้ไง ก็นั่งคร่อมเขาอยู่นะ

“อีบัว!” ก่นด่าและเรียกสติของตัวเองก่อนจะรีบเดินข้ามสะพานลอยและตรงไปยังตึกของโรงพยาบาล

เขาบอกเธอว่าไง ให้รออยู่ที่ทางหนีไฟชั้นที่สองแล้วเขาจะลงมาหา

หึ ต้องให้มารอรับเสด็จ

         ใบบัวเดินเท้าขึ้นไปยังชั้นสองของอาคารผู้ป่วยใน

ดูนาฬิกาแล้วนักศึกษาแพทย์น่าจะราวนด์วอร์ดเสร็จพอดี จากนั้นเธอก็เปิดประตูทางหนีไฟ นั่งรอเขาอยู่ตรงบันได

         นักศึกษาสาวยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดปัดฟีดโดยที่ไม่ได้เปิดเสียง

         “อื้อ...อย่าวิน” เสียงใคร นั่นเป็นคำถามที่ใบบัวถามกับตัวเองภายในใจ

         จ๊วบ จ๊วบ

         “อื้อ...อื้อ” เสียงนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงไม่คุ้นเคยแต่เมื่อได้ผ่านค่ำคืนแสนเร่าร้อนระหว่างเธอกับอีตาหมอหน้าด้านมักง่ายนั่น เวลานี้เธอรู้แล้วว่านั่นเป็นเสียงจูบ

         แต่เป็นใครกันที่จูบกัน

         เท้าเรียวก้าวย่างอย่างระมัดระวัง ค่อย ๆ ไต่ขึ้นไปสูงอีกนิดเพื่อให้มองเห็นชั้นถัดขึ้นไปอีกหนึ่งชั้น หัวจิตหัวใจของเธอเต้นระส่ำ ทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวว่าพวกเขาจะรู้ว่าเธอเห็น

         แต่ความอยากเสือกเรื่องของชาวบ้านมีมากกว่าความกลัว เรื่องชาวบ้านคืองานของเรา

         เมื่อเดินขึ้นมาอีกสามสี่ขั้นของบันได เห็นหนุ่มสาวในชุดนักศึกษาแพทย์เวลานั้นใบบัวยังมองไม่ออกว่าเขาทั้งสองคนเป็นใคร ทั้งสองกำลังประกบปากกันและกันอย่างดูดดื่ม พี่ผู้หญิงเขย่งเท้าเต็มความสูง ส่วนพี่ผู้ชายก้มลงจูบแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่มราวกับตายอดตายอยากด้วยกันทั้งคู่

         และแล้ว! เมื่อผู้ชายคนนั้นเอียงหน้าเพื่อปรับองศาจูบพร้อมทั้งขยับริมฝีปากออกห่างจากกันเพราะต้องการสูดอากาศเข้าปอด

         “อ๊ะ!...” ใบบัวเบิกตากว้างกับสิ่งที่เห็น เกือบจะร้องออกไปด้วยความตกใจแต่ก่อนที่เสียงเธอจะเปล่งออกไปนั้นมีมือของใครบางคนมาปิดปากไว้ได้ทันท่วงที

         ก่อนที่ร่างของเธอจะลอยหวือออกจากทางเดินหนีไฟ

         “หายหอบหรือยัง” ภีมที่อยู่ในชั้นนักศึกษาแพทย์ปีหกหรือที่เรียกว่า ‘Extern’ เอ่ยถามคนที่นั่งหอบอยู่นานหลายนาที เขาปิดปากเธอและพาเธอมานั่งเก้าอี้ข้างตึกได้ทันก่อนที่สองคนที่แลกลิ้นกันจะทันเห็น

         “หายแล้ว ทำไมต้องปิดปากบัว”

         “ไม่อยากให้สองคนนั้นรู้ว่าเธอแอบดู” ภีมว่ายิ้ม ๆ แม่สาวน้อยของเขาหื่นใช่เล่น

         “ไม่ได้แอบดูสักหน่อย” คนไม่ได้แอบดูแต่เห็นเต็มสองตาทำแก้มพองลม

         “หื่นนะเรา” ภีมว่ายิ้ม ๆ ยิ่งเห็นเวลาเธอทำแก้มพองแล้วอยากจะยื่นมือบีบแก้มนุ่ม ๆ นั่นแต่ก็ไม่ได้ทำ

         “ไม่เท่าพี่หรอก ทำไมไม่ป้องกัน” ใบบัวทำเสียงเข้มและมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่องเปลี่ยนจากแมวน้องเชื่องเวลานี้เปลี่ยนเป็นแมวน้องที่พองขนและกางเล็บพร้อมจะข่วนหน้าเขาทันที

         “เมาน่ะ”

         “มักง่าย เป็นหมอเสียเปล่า”

         “หมอก็เงี่ยน หน้ามืดบ้างอีกอย่างเมาด้วย” ภีมตอบยิ้ม ๆ มองเธอไม่วางตา