บทที่ 6 วันไนต์

ภีมกดจองโรงแรมข้างบนผับแห่งนี้ วันนี้เขาคิดว่าจะกินเหล้าจนภาพตัดสักหน่อย ย้อมใจที่อกหักอีกแล้ว

         หรือเขาไม่ควรมีแฟน มีแฟนทีไรก็-อกหักไม่ชอบเลย

         ภีมกวาดตามองคนที่อยู่ในห้องทั้งหมด เพื่อนของนาวินเขาพอรู้จักเพราะเป็นรุ่นน้องในคณะฯ

         เพื่อนของรินลณี คนที่พูดเก่ง ๆ สาวสองที่สร้างความสดใสให้ทุกคนนั้นก็คือน้องพอลลี่

         ส่วนสองสาวที่เป็นแฝดใบหน้าของทั้งคู่เหมือนกันมาก มองผ่าน ๆ คงไม่มีใครแยกออก แต่เขากลับแยกออก

         น้องใบเฟิร์นผู้มีสายตาปนหยิ่งคนนั้นคือดาวมหาวิทยาลัย ส่วนอีกคนที่ใบหน้าเหมือนน้องใบเฟิร์นแต่บุคลิกจะหวาน ๆ ดูไม่หยิ่งเท่าน้องใบเฟิร์น คนนั้นชื่อน้องใบบัว

         ‘ใบบัว’ ชื่อเธอคล้ายกับชื่อคนรักเก่าเขาด้วย ‘โบว์’

         ภีมยกแก้วเหล้าในมือขึ้นจิบเรื่อย ๆ ระหว่างที่นาวินกับรินลณียังแข่งกันดื่ม

“น้องใบบัวว่าใครจะชนะครับ” ภีมเอ่ยถามคนข้างกาย เธอเหมาะกับชื่อใบบัวนะ ตัวเธอหอมเหมือนดอกไม้ แต่ไม่รู้ดอกอะไร

“รินณีชนะแน่นอนค่ะ พี่หมอภีมไม่ต้องห่วง” ใบบัวตอบพร้อมทั้งรอยยิ้มให้เขา ภีมต้องกะพริบตาถี่ ๆ จังหวะวิ้งเมื่อกี้ที่เธอส่งมา

“พี่หมอภีมไม่ต้องห่วงนะคะ รินณีชนะแน่นอน พอลลี่ยอมเป็นผู้ชายเต็มตัวทั้งเดือนเลยค่ะ ถ้ารินณีแพ้”

ถ้าถึงขนาดว่าน้องพอลลี่ยอมกลับใจเป็นผู้ชาย เท่ากับว่าสาว ๆ น่าจะมั่นใจไม่น้อย ว่าแต่อะไรทำให้สาว ๆ ถึงได้มั่นใจขนาดนั้น

หรือว่าจะมีแผนอะไรเด็ดที่พวกเขาไม่รู้นะ ท่าทางคืนนี้จะสนุกแล้วเนี่ย...

น้องรินณีอาจไม่เมา แต่กูเนี่ย โคตรเมา ภีมเดินขาไขว้กันเป็นเลขแปดกว่าจะเดินมาถึงห้องพักที่จองไว้

เหล้านี่มันเหมาะกับคนอกหักเสียจริง ดูสิดู กินที่ปาก ดันเมาที่ขา แต่ไปปวดที่ใจ แต่น้ำกลับไหลที่ตา

ชีวิตแม่งเฮงซวยได้ตลอด ตั้งใจรักทุกครั้งแต่ไม่เคยได้รักอย่างที่หวังเลย เป็นสุภาพบุรุษมันไม่ดีตรงไหน แค่อยากให้พร้อมก่อนเท่านั้นเอง

“โอ๊ย!” ความเมาไม่เข้าใครออกใคร เขารู้สึกว่าอะไรกระแทกหน้าตัวเอง

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงที่เหมือนจะคุ้นเคย แต่ก็ไม่คุ้นเคยเสียทีเดียว กลิ่นของเธอสิที่เขาคุ้นเคย

“โบว์...พี่เจ็บ” เสียงออดอ้อนอย่างที่ชอบทำกับอดีตแฟนดังขึ้นเบา ๆ แต่อู้อี้เต็มที คงเพราะความเมา

“เข้าห้องก่อนค่ะ” เสียงหวานของเธอทำคนเมาเดินตามอย่างว่าง่าย

เขารวบร่างบางเข้ากอดเมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น สองร่างล้มบนเตียงไปด้วยกัน ดวงตาหวานของคนใต้ร่างช้อนมองคนที่กอดเธอไว้

เสียงเขาเรียกชื่อเธอไม่หยุด จากนั้นริมฝีปากเขาก็ทาบทับริมฝีปากบางนุ่มของเธอ คราแรกใบบัวตกใจแต่เมื่อโดนจูบปลุกเร้า ใบบัวก็ไม่มีสติจะต้านทาน  

“พี่ขอโอกาสได้ไหม ระหว่างเรามันดีมากไม่ใช่เหรอ” นี่คงเป็นโอกาสเดียวที่เขาจะต้องคว้าไว้

ภีมประทับจูบริมฝีปากนุ่ม

****

พอลลี่หันซ้ายและขวาในซอกหนึ่งของห้องสมุด ไม่เข้าใจว่าวันนี้ทำไมเพื่อนสาวอย่างใบเฟิร์นถึงได้นัดเธอเพียงลำพังต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ ๆ

         “ทางนี้” คนนั่งรอโบกมือเป็นสัญญาณให้เพื่อนคนสวย

         “มีอะไรแก” ทันทีที่ใบเฟิร์นนั่งพอลลี่ก็ถามขึ้นทันที

         “ไอ้บัวมันแปลก ๆ ฉันว่ามันต้องมีอะไรปิดบังเราแน่เลย” แฝดผู้พี่ขมวดคิ้วสีหน้ายุ่งยาก

         “ไอ้เฟิร์น ไอ้บัวมันเกิดช้ากว่าแกแค่สามนาที มันโตแล้ว บรรลุนิติภาวะแล้ว” พอลลี่ย้ำกับเพื่อนที่ห่วงน้องสาวฝาแฝดเกินเหตุ

         แต่คนหวงน้องอย่างใบเฟิร์นยังถอนหายใจ

         “แกจะปกป้องมันไปตลอดไม่ได้นะ ยังไงวันหนึ่งมันก็ต้องโต” ใบเฟิร์นผู้รักน้องแม้แต่ตอนที่รุ่นพี่อยากให้น้องประกวดดาวคณะเธอก็ยังอาสาเสียเองเพราะไม่อยากให้น้องเครียด ใบบัวขี้อายและตื่นเวทีเรื่องนี้แฝดพี่รู้ดี

         อะไรที่น้องไม่ชอบ เธอจะทำมันเอง

         “ก็ใช่ แต่ก็ห่วงไง” ใบเฟิร์นบ่น คนฟังได้แต่ระบายยิ้ม

         “เราว่านะไอ้บัวมันไม่ได้โง่ อีกอย่างคนเราต้องมีเจ็บบ้างจะได้มีภูมิคุ้มกัน”

         “หรือว่าจริง ๆ แล้วกูแค่อิจฉาน้องที่มีผัววะ”

         “เออ ไม่ต้องห่วงมันหรอก ห่วงพวกเราเนี่ยแห้งสนิทยิ่งกว่าอะไร” พอลลี่เสนอความคิดเห็น

คณะวิศวกรรมศาสตร์

         “เออ ฉันลืมเล่า” รินลณีเอ่ยขึ้น เพื่อนทั้งสามเงยหน้าจากงานในมือทันที งานของอาจารย์เอาไว้ก่อนแต่เรื่องเล่าของเพื่อนต้องใส่ใจอันดับหนึ่ง

         “เรื่องอะไร”

         “เรื่องพี่หมอภีม” เมื่อได้ยินว่าเป็นเรื่องของเขาคนนั้น ใบบัวก็รีบรวบผมทันที เพื่อไม่ให้หูบังผม เอ้ย! ผมบังหู ยอมรับว่าใส่ใจ แต่ใส่ใจนะ ไม่ได้มีใจ

         “ไหนยังไง ใครมายุ่งกับแฟนฉัน” พอลลี่ผู้รับสมอ้างเป็นแฟนได้หน้าตาเฉยเอ่ยขึ้นอย่างตื่นเต้น

         “พี่เขาเพิ่งเลิกกับแฟน ก่อนหน้าวันที่ฉันไปดวลเหล้ากับไอ้พี่วินเมื่อไม่กี่วันนั้นเองนะ เนี่ยฉันเพิ่งรู้” คำพูดของรินลณีทำคนฟังคิ้วกระตุก

         ‘ไอ้ผู้ชายตอแหล’