บทที่ 5 ฝันดี

“อยากเล่าค่อยเล่า” ใบเฟิร์นว่าพร้อมทั้งล้มตัวลงนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ ใบบัวลุกไปอาบน้ำบ้างในมือถือโทรศัพท์เข้าไปด้วย

         แปลก!

         คนแปลกยังคงนั่งยิ้มกับข้อความที่ใครบางคนส่งมา

         ภีมเองครับ : อ่านหน่อยครับ

ภีมเองครับ : ที่ไม่อ่านนี่เพราะอยากให้โทรไปใช่ไหม

         ใบบัวรีบกดเข้าไปช่องแชตระหว่างเธอกับเขาทันที เกิดเขาโทรมาแน่นอนว่าพี่สาวฝาแฝดเธอต้องได้ยินอย่างแน่นอน

         น้องใบบัว : มีอะไรคะ

         ภีมเองครับ : คิดถึง

         น้องใบบัว : เท่านี้นะ

         ภีมเองครับ : เดี๋ยวดิ

         น้องใบบัว : อะไรอีก

ภีมเองครับ : พรุ่งนี้ว่างไหม

น้องใบบัว : ไม่ว่าง

ภีมเองครับ : คิดนิดหนึ่ง 

น้องใบบัว : เท่านี้นะจะอาบน้ำ

ภีมเองครับ : วิดีโอคอลได้เปล่า!

น้องใบบัว : สติกเกอร์แยกเขี้ยว

ภีมยิ้มกับข้อความที่ส่งหาสาวที่กำลังจีบอยู่ รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจเหลือเกิน

“ทำไรมึง” เอกภพหรือหมอเอกผู้นั่งกินข้าวข้าง ๆ ถามคนยิ้มกับโทรศัพท์ไม่หยุด

“เปล่า” ภีมรีบปฏิเสธพร้อมทั้งหย่อนโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง

“อย่าบอกนะว่ามึงมีความรักอีกแล้ว” พายุถามขึ้นอย่างสงสัย

“ไม่เข็ดอีกเหรอวะ” เป็นระพีพัฒน์เอ่ยถาม

“แดกข้าวเข้าไปไม่ต้องเสือก” ภีมด่ากราดทำไมคนอกหักต้องยึดติดเหรอ อกหักแล้วเริ่มต้นใหม่ไม่ได้เหรอ

“มันเพิ่งเลิกกับน้องโบว์ไม่ใช่เหรอเกินสองสัปดาห์ยังวะ” เอกภพถามกับเพื่อนหมออีกสองคนทั้งที่บุคคลที่พูดถึงนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา

“มันมูฟออนเร็วจะตายไอ้ภีม” พายุว่า

“เลิกแล้วก็มูฟออนไปไหมวะ กูก็ดีกว่ามึงแหละ คบซ้อน เจ้าชู้ สำส่อน”

“อ้าว! ไอ้ภีม ด่าขนาดนี้ต่อยกันสักยกไหม” เอกภพทำท่าดึงแขนเสื้อขึ้นและเอ่ยถามอย่างโมโห

“พอ ๆ กินข้าว” เป็นระพีพัฒน์ที่ตัดบท

คำพูดของเพื่อนราวสะกิดแผลใจรักร้าวระหว่างเขากับน้องโบว์ครั้งแรกที่ได้เจอเธอเมื่อปีที่แล้ว

****ดด

ย้อนกลับเมื่อหนึ่งปีที่แล้ว

“ไปดูดาวกัน” คำพูดของเพื่อนทำคนที่เพิ่งอกหักรักคุดเงยหน้ามองอย่างหมดอาลัยตายอยาก

“กูอกหักอยู่” ภีมบอกกับเพื่อน

“นี่ไง กูก็เลยชวนมึงไปดูดาวไง”

“กูไม่มีอารมณ์ดูดาว” ภีมมองหน้าเอกภพอย่างเหนื่อยใจ เขาไม่อยากดูดาว เขาอยากเมา อยากกลับห้องไปนอนนิ่งเพื่อทำใจ

อกหัก! อีกแล้ว ใช่คำว่า ‘อีกแล้ว’ หมายถึงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเขา

“ไอ้ภีม เพราะมึงอกหักไง กูเลยชวนไปดูดาว”

“ไปเถอะ รำคาญ” เสียงระพีพัฒน์บอกกับเพื่อนทั้งสอง

“อ้าว! ไอ้พัฒน์” เอกภพหันมองหน้าเพื่อนผู้ไม่เคยมีแฟนอย่างระพีพัฒน์ตาขวาง

“ไป ๆ ไอ้ภีม” ภีมไม่อยากไปดูดาวเลยสักนิด เขาเคยไปดูกับเธอ เคยจับมือกันเดินริมทะเลเพื่อดูดาว เขายังทำใจไม่ได้

เพียงไม่นานทั้งสี่หนุ่มกลุ่มหมอหล่อของดีคณะแพทย์ก็มายืนอยู่ข้าวเวทีประกวดดาวมหาวิทยาลัย

“ดาวที่ว่าดาวมหาลัย” ภีมเลิกคิ้วมองเพื่อนสนิทอย่างเอกภพ  ที่ยุให้เพื่อนทั้งสองไปดูดาว

         “เออดิวะ แล้วจะให้ดูดาวที่ไหน” เอกภพยักไหล่

“มีคนไหนที่มึงชอบบ้างวะภีม” พายุนักศึกษาแพทย์ชั้นปีที่ห้าเอ่ยถาม ปกติพวกเขาแทบไม่ว่างแต่วันนี้ว่างมาดูการประกวดดาวมหาวิทยาลัยได้

“น้องคณะฯ เราก็สวยนะมึง” เอกภพเอ่ยบอกเพื่อน น้องคนที่เอกภพว่าคือรุ่นน้องสายรหัสของภีมเอง

“หลานรหัสกูเอง” ภีมบอกกับเพื่อน

“ซื้อดอกไม้ไปให้น้องมึงกัน” เอกภพลากภีมไปซื้อดอกไม้เพื่อเชียร์หลานรหัสของภีม

“น้องโบว์ ชื่อน่ารักว่ะ” พายุเอ่ยชมดาวคณะแพทย์

“อกหัก อยากหายก็ต้องมีแฟนใหม่” เป็นคุณหมอหนุ่มมากรักอย่างเอกภพเอ่ยแซวเพื่อน ภีมยังคงเศร้า ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยเขามีแฟนแล้วสองคนและเพิ่งเลิกกับคนที่สองเมื่ออาทิตย์ก่อน

คนแรกพี่บีมรุ่นพี่ต่างคณะ ภีมอยู่ปีหนึ่งพี่เขาอยู่ปีสี่ คบกันจนพี่เขาจบ ไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วก็เลิกกัน

คนที่สองคบกันหลังจากเลิกกับพี่บีมได้สี่เดือน เป็นเพื่อนกันตอนนั้นทั้งคู่อยู่ปีสามคบกันจนอีกฝ่ายเรียนจบเพราะเธอเรียนสี่ปีจึงจบก่อนภีม เลิกกันเพราะเขาไปเจอรักที่ทำงานเมื่อเดือนก่อน

เขาจึงกลายเป็นคุณหมอปีห้าที่ร้างรัก

ภีมยื่นดอกไม้ให้หลานรหัส

“ขอให้ชนะนะครับ”

“ขอบคุณค่ะพี่ภีม” น้องโบว์ยิ้มตาหยี

หนึ่งปีหลังจากนั้น ซึ่งก็คือเมื่อไม่กี่วันก่อน

 “พี่ภีมคะ เราเลิกกันเถอะค่ะ” ภีมกะพริบตากับคำพูดที่ได้ยิน

“ทำไมครับ”

“พี่ไม่มีเวลาให้โบว์เลย โบว์เหงา” แฟนสาวที่คบกันได้เกือบปี เขาเลือกคนที่เรียนสาขาเดียวกันกับเขาเพื่อหวังว่าเธอจะคิดเหมือน ๆ กันกับเขา แต่เมื่อเวลากับความคิดของเราไม่ตรงกัน เขาก็คงต้องปล่อยเธอไป

อกหักอีกแล้วเหรอวะ

ภีมเดินอย่างเหม่อลอยกลับคอนโด ระหว่างทางเจอเพื่อนรักอย่างเอกภพ

“ไอ้พัฒน์มันเลี้ยงเหล้านะ สุดสัปดาห์นี้”

“อืม” ภีมตอบรับแกน ๆ เลี้ยงเหล้าก็ดี เขาจะได้เมา ๆ ให้หายอกหัก

ภีมมาถึงผับดังของรุ่นพี่ วันนี้ไม่ใช่แค่นัดเลี้ยงเหล้าธรรมดาแต่เป็นการแข่งดวลระหว่างรินลณีและนาวิน อดีตคนเคยรักเพื่อแย่งเดตหนึ่งวันกับระพีพัฒน์