“ไปไหน!” ความร้อนอกร้อนใจประเดประดังเข้าใส่ส่งผลให้ฉลามลุกพรวดพราดจากเตียงทันทีทุกทีที่เคยเห็นอะไรขาวๆ ตูมๆ มันสบายหูสบายตาเปรียบสิ่งนั้นเป็นดั่งอาหารตาชั้นดี แต่มันไม่ใช่กับกรณีนี้ กรณีที่เธอซึ่งเป็นคนที่ไอ้หลามยัดเยียดความเป็นผัวให้ ไม่ใช่จริงๆ! “ขนม” คว้ามือและดึงให้หันกลับมาเผชิญหน้ากัน สวยจรด หอมยันเล็บตีนเลยมั้ง จะไปไหนทำไมต้องแต่งตัวจัดเต็ม “ไปไหน” กดเสียงต่ำขณะถาม สบตาเธอเขาเหมือนจะเห็นบางสิ่งบางอย่าง อย่าเป็นสิ่งที่ไอ้หลามไม่ชอบละกัน“ไปข้างนอก” “จำเป็นต้องสวยขนาดนี้?”“แค่ทำให้มันดูดีขึ้นมาบ้าง” เท่าที่เห็นมันใช้คำว่าบ้างไม่ได้ไหม? ชุดห่ารากจะแหวกไปถึงไหน เกรงใจกูไหม เกรงใจกูบ้าง เคยคิดไหมว่าจุกสีชมพูที่ไอ้หลามเคยดูดมันจะโผล่หัวออกมา แบบนี้มันเกินไปไหมวะ! “ให้โอกาสตอบอีกครั้ง” “หนูบอกแล้วนะว่าระหว่างเราสถานะมันไม่เหมือนเดิม”“แล้ว คือ?”“หนูมีนัดกับพี่อลัน” อลัน? ฉลามคิดกลับหลัง ชื่อคุ้นมาก ถึงจะไม่ค่อยจดจำเรื่องอะไรที่มันไร้สาระ แต่เหมือนว่าคนนี้มันจะเป็นข้อยกเว้น บางทีอาจจะเป็นเธอนั่นแหละที่ทำให้เขานึกออกอย่างง่ายดาย“จะออกไปเดตกันว่างั้น?”“แล้วแต่พี่จะคิด” “พี่มีส
“หมอนหนู…” ขนมมองคนที่ยกขายาวๆ ขึ้นพาด ก่ายทับบนหมอนของเธอตาแข็ง ทำคนที่มองสบตาอยู่กระชับหมอนเข้ามาใกล้ทั้งถูไข่ ทั้งกระแทกใส่จนคนมองทำหน้าตึง“ทำไมทำแบบนี้”“ทำไม แค่หมอนโดนไข่เธอก็รับไม่ได้แล้ว? แล้วทีนอนกอดกันจนแตกไปตั้งหลายน้ำแล้วมาทิ้งกันแบบที่ไม่มีเหตุผลนี่ใครมันจะไปรับ ไม่ทนหรอกบอกเลย” “แล้วจะเอายังไง” “เรื่องเอาอ่ะตรงไหนก็ได้ แต่ไม่ได้เอาเพื่อส่งท้ายแบบที่เธอทำกันแน่ๆ” ขนมเบือนหน้าหนี ยกมือขึ้นกุมขมับในความตอบกลับอย่างฉะฉาน จะให้เอาอะไรไปเถียงสู้ ไม่ไหวหรอก ไม่ชนะเขาเลย“พี่ผิดอะไรวะ เมื่อคืนก็ทำดีทุกอย่างไม่ใช่เหรอ ปากก็บอกว่าชอบ มีความสุขแทบจะสำลักแล้วบอกเลิกกันทำไม” “…”“หรือใครว่า ใครมันทำไม ก็บอกแค่ชื่อ เดี๋ยวจัดการให้เอง” “ไม่อยากเจ็บอ่ะ”“เจ็บ? เคยเอาปัญหามาให้ไหม เรื่องอะไรที่ทำให้หนักใจเธอก็พูดออกมาดิ เงียบแบบนี้แล้ววันไหนจะเข้าใจกัน อย่าให้ต้องบุกไปถึงบ้านเธอนะขนม”“ทำไม” “ไปถามให้รู้เรื่องไงว่าเธอได้นิสัยใครมา หลอกฟันแล้วก็ทิ้ง ไม่เคยรู้ว่าผู้หญิงก็ทำเป็น” “พอแล้ว” ใบหน้าของคนฟังร้อนวูบ ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะคิดได้ถึงขนาดนั้น เกินไปมาก “ตอนอยู่ด้วยกันก็แค่อย
แกร๊ก~ “อ้าว นี่พวกมึงยังไม่กลับกันอีกเหรอวะ” ฉลามยกมือขึ้นลูบใบหน้าขณะที่คิ้วดกเข้มขมวดเข้าหากัน สบตากับคนที่นอนเหยียดตัวแขนขายาวบนโซฟา สภาพเหมือนยังไม่ได้นอน แล้วเป็นห่าอะไรพวกมันถึงไม่นอนเบียร์อร่อยขนาดนั้น? ก็ไม่น่าใช่ สภาพเหมือนจำใจอยู่ แล้วพวกมึงต้องจำใจเรื่องอะไร!“แดกยันหว่างกันเลยเหรอ เนื่องในโอกาสอะไรวะ แล้วนี่ขนมหายไหน” “กูอยากถามมันนะว่ามันอยากได้คำตอบเรื่องไหนก่อน แต่ตอนนี้กูอยากเลี่ยงคำถามสุดท้ายมากเลยว่ะ กูกลัวโดนมันตะคอก วันนี้กูใจบาง” ติณห์กระซิบกระซาบตื่นปุ๊บเดินตามหาปั๊บ ชักเหมือนหมาห่างเจ้าของไม่ได้มากขึ้นทุกวัน! “เลิกกวนตีนเถอะน่า” องศาเตะขาคนที่กลัวจนเกินเหตุ มองร่างสูงตรงดิ่งไปยังห้องน้ำ ห้องครัว แม้แต่ระเบียงทำไมไอ้หลามทำเฉย หรือมันยังไม่เห็นกระดาษแผ่นนั้น?“พวกมึง สรุปขนมไปไหน?” เมื่อหาไม่เจอจึงย้อนกลับมาถาม สบตาเรียงตัวก่อนที่ลีโอจะเป็นคนตอบ“เขากลับไปแล้ว” “อ้าวเหรอ เขามีเรียนเช้าหรือเปล่าวะ เมื่อคืนกูก็ลืมถาม” ฉลามยกมือขึ้นนวดขมับ ตั้งใจจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ในห้องแล้วโทรหา ทว่าลีโอเรียกดักไว้ก่อน“เดี๋ยว มึงอย่าเพิ่งไป” “ว่า?” สบตากับคนเรียก ทำไมวันน
“กูว่ากูได้กลิ่นแปลกๆ” องศาเอ่ยขึ้นมาหลังจากที่ส่งข้อความบอกคนรักว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะกลับ ทั้งที่ทำเหมือนแคร์คนในใจมากๆ แต่ลึกๆ เขากำลังประเมินสถานการณ์ทุกอย่างเงียบๆ จีน่าหายไปกับขนมพักหนึ่ง กลับออกมาก็เงียบๆ จนผิดวิสัย บางครั้งก็ร่าเริง บางครั้งก็เหมือนมีเรื่องให้เก็บมาคิดในใจ สุดท้ายเลยเด็กไอ้หลามมีพิรุธสุดๆ เจอปากไอ้เซย์แซะแบบนั้นก็คงต้องมีสะอึกกันบ้าง แต่นี่ไม่เลย เธอทำเหมือนแคร์แค่เพื่อนเขามากๆ จนมองข้ามได้ทุกอย่าง มันแปลกจริงๆ“กลิ่นเหี้ยไร กูอาบน้ำก่อนมานะมึง อย่าได้พูดว่าเหม็นกู” ติณห์มองตาขวาง ถ้าคิดว่ากูเหม็นกูถีบนะบอกเลย“ไม่ใช่แบบนั้น” “กลิ่นอะไรของมึง” ลีโอพิงแผ่นหลังกับโซฟา ภายในห้องมีเสียงเพลงรักที่ไอ้ติณห์เปิด แต่วันนี้ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเลย “มีอะไรต้องระวังไหมจี” กูเคยโดยเมียหนีครับ ครั้งหนึ่งเคยทำเขาเจ็บหนัก พอมีเรื่องให้คิดมากผู้หญิงน่ะเขาเลือกที่จะถอยเลยเหตุการณ์ตอนนี้มันก็คล้ายๆ แปลกตรงที่ทั้งคู่ไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน แต่รักกันมากๆ นี่ก็อันตรายเหมือนกันบอกเลย “ไม่มี” “เชื่อได้?” คำถามขององศาส่งผลให้ทุกคนมองหน้าเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่ม คนที่จะให้คำตอบ
“…เป็นไงบ้าง” ฉลามรั้งแขนเพื่อนมาถาม เมื่อเห็นว่าจีน่าเดินออกมาจากห้องน้ำ สายตาที่เคยไร้ความรู้สึกในตอนนี้สอดส่องมองหาคนที่อยู่ด้านในด้วยความห่วงใย “แหม~ ห่วงเหลือเกินนะ ห่างนิดห่างหน่อยไม่ได้เลยว่างั้น”“ขนมตาแดงๆ อ่ะจี ไม่รู้ว่าตอนกลับไปที่บ้านเจออะไรบ้าง แม่เลี้ยงมหาภัยแกล้งอะไรมาหรือเปล่าก็ไม่รู้”“ระดับแกคงถามเขาแล้วมั้ง แล้วน้องบอกว่าไงล่ะ มีใครแกล้งไหม”“ไม่บอกอะไรเลย” ฉลามส่ายหน้าพร้อมกับถอนลมหายใจออกมาเบาๆ ใช้คำว่าห่วงก็คงได้ ความรู้สึกแบบนี้ในตอนที่แก้ไขอะไรไม่ได้มันโคตรอึดอัดเลย “ทุกคนก็มีปัญหาด้วยกันทั้งนั้นนั่นแหละ มันก็ขึ้นอยู่ที่ว่าแต่ละคนจะจัดการปัญหาของตัวเองแบบไหน” “บางทีก็ไม่จำเป็นต้องจัดการเองก็ได้ เปลืองแรงมือ คนอื่นตบแทนก็ได้เหมือนกัน” ใครไม่กล้าแต่ไอ้หลามกล้าเว้ย มากกว่านี้ก็กล้า“งั้นก็ปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ก็แล้วกันนะ เวลาเท่านั้น เวลาอย่างเดียวเลย” จีน่าสบตากับเพื่อนสนิทก่อนจะเดินผ่าน ปล่อยให้ฉลามขมวดคิ้วยุ่งพร้อมกับมองตาม “อะไรของมันวะ เหมือนคุยกันคนละเรื่องเลย” ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นนวดขมับ งงหนักมากแต่ก็เลือกที่จะปล่อยผ่าน รอจนกระทั่งขนมออกจากห้องน้ำ
เพราะไม่สามารถติดต่อคนที่บอกว่าจะไปเคลียร์กับคนที่บ้านได้ เลยเป็นที่มาที่ไปที่ทำให้ฉลามขับรถมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ มือหนารัวกดออดที่หน้าบ้าน กระแทกนิ้วซ้ำๆ ใครจะรำคาญก็ช่างแม่ง และบอกเลยว่าถ้าไม่มีคนออกมาเปิดประตู ต่อให้ต้องปีนกูก็จะทำ! แต่สงครามไม่ได้เกิด เพราะคนที่เดินออกมาเปิดประตูคือขนม ข่มความร้อนใจได้ไม่นานมันดันกลับมาร้อนใจอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนของเขาตาแดงก่ำ เธอร้องไห้ หมาตัวไหนวะที่มันเป็นคนทำ! “ทำไมถึงร้องไห้ อีป้ามหาภัยคนเดิมใช่ไหม” ประกายตาของฉลามแข็งกร้าว อย่าได้ริอ่านมาล้อเล่นกับคนอย่างกูเชียวนะ จะด่าเรียงตัวให้ดู“บอกแล้วว่าจะกลับไปหา”“ก็เล่นติดต่อไม่ได้แล้วใครจะอยู่เฉยๆ เป็น” ขนมสบตากับคนตรงหน้านิ่งๆ น้ำตาใสๆ กลอกกลิ้งอยู่ในตากลมสวย สุดท้ายก็เป็นคนเสียน้ำตาที่โผล่เข้าไปกอดฉลามจนเต็มแรงถามว่างงไหม งงดิ งงมาก เกิดอะไรขึ้น? ใครทำ ทำไมต้องร้องไห้หนักขนาดนี้“แค่บอกว่าใครทำอะไร” ที่เหลือเดี๋ยวไอ้หลามจะจัดการให้ ใครจะด่าว่ากูหน้าตัวเมียก็ช่าง เสนอหน้ามาทำคนของกูเสียน้ำตาก็เตรียมรับแรงกระแทกเวลาโดนตบไว้เลย “เรากลับกันไหม” “อย่าทำแบบนี้ อย่าปล่อยให้คนที่มันทำเธอลอยนว