ไม่ได้รัก

วันต่อมา

“คอมเมนต์เป็นเอกฉันท์ คนกลางโสดไหม~” ไข่มุกอ่านคอมเมนต์ก่อนจะกระแทกไหล่เข้ากับสาวฮอตที่มีหนุ่มๆ ตามขายขนมจีบทั้งในชีวิตจริงและโลกออนไลน์

แค่มีภาพสวยๆ โพสต์ลงสักภาพ การเคลื่อนไหวบนโซเชียลมีเดียของขนมก็วิ่งละลิ่ว ทั้งไลก์ คอมเมนต์ แชร์ แม้กระทั่งช่องแช็ตก็ไม่ว่างเลยเช่นกัน

“โสดไง โสดสนิท พร้อมคุยพร้อมคบใครพร้อมจบเข้ามาเลย” เจนแซวยิ้มๆ แค่เห็นเพื่อนกลับมาสดใสและสวยเหมือนเดิมก็สบายใจแล้ว

“ว่าไป~”

“คนนี้หล่อมาก รับไปคุยเล่นๆ ไหมคะ” ไข่มุกอวดโปรไฟล์ผู้ชายในโทรศัพท์ ใบหน้าของคนถูกถามผุดรอยยิ้มเล็กๆ ก่อนจะส่ายหน้าทันที

“ไม่เอา”

“ไม่หล่อเหรอ? นี่คัดคนให้เลยนะ”

“ไม่เอา ไม่อยากคุยกับใคร~” ขนมละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์เพื่อนพร้อมกับหันมาโฟกัสที่โทรศัพท์ของตัวเองพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์ พิมพ์ไปยิ้มไปจนคนที่กำลังสงสัยมองหน้ากัน

“คุยกับใครอ่ะ”

“พี่ฉลาม”

“หืม? จะควงแกไปอวดเพื่อนอีกแล้วเหรอ”

“ไม่ๆ ก็คุยปกติ” เจนมองไปที่ไข่มุก คิ้วสวยเลิกขึ้นเสมือนกำลังส่งสัญญาณให้กัน

“คุยปกตินี่คือ?” เจนถามต่อพร้อมชะโงกหน้าไปมอง

“ดะ เดี๋ยว คิดถึง! เขาบอกคิดถึงแกด้วยเหรอ” ตากลมสวยเสมองไปทางเพื่อน ยิ้มแห้งๆ ก็คนที่สนิทกันเห็นแล้วรู้เลยว่ารอยยิ้มแบบนี้มันโคตรอันตราย

“แก บอกแล้วไงว่าอีตานั่นมันเสือผู้หญิง”

“รู้ ก็ไม่ได้เทใจขนาดนั้น” คนตอบเพื่อนยกมือลูบใบหน้า

“ไม่เชื่อเลย สักนิดก็ไม่เชื่อ ไอ้มุกแกเคลียร์ดิ”

“เรื่องมันเป็นไงมาไงเล่าเลยค่ะ ไปเริ่มคุยแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน แล้วนี่คือสาเหตุที่เมินหนุ่มๆ ที่ฉันคัดให้เลยใช่ไหม”

“จะว่าใช่ก็…ใช่แหละ” เอ่ยก่อนจะดึงมือเพื่อนมาจับ ยิ้มขึ้นมาเป็นระยะ ยอมรับแล้วว่าคุยกับเขาคนนั้นแล้วรู้สึกดี ก็ระวังตัว รู้ว่าไม่ควรเทใจมากนัก แต่เวลาอยู่กับเธอแล้วเขาน่ารัก ชอบความขี้หยอก ขี้อ้อน หื่นหน่อยๆ ชอบสายตาคู่นั้น ชอบความห่วงใยที่เขาแสดงมันออกมา

“แปลว่าจะคบกันจริงๆ เหรอ”

“ยังหรอก ตอนนี้ก็คุย”

“อันนี้คือแค่คุยเหรอ สายตาแพรวพราวหนักมากเลยนะ”

“แก~ เขาน่ารักนะ”

“อื้อ แต่เผื่อใจด้วยโอเคไหม ผู้ชายคนนี้อันตราย เป็นห่วงนะ” ไข่มุกลูบผมปลอบ เพราะขนมไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยสนใจหรือแสดงออกแบบนี้ ก็มีบ้างที่จะกลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะเข้ามาหลอกเพื่อนเธอ

“พี่คะ~” เสียงทักทายจากใครบางคนที่อยู่ทางด้านหลังส่งผลให้คนทั้งสามหันไปมองอัตโนมัติ เห็นเป็นเด็กรุ่นน้องที่หน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่เน้นมองขนมและยิ้มกลับมา

“หนูซื้อขนมมาฝากค่ะ”

“ฝากพี่เหรอคะ” นิ้วขาวผ่องชี้เข้าหาตัวเอง พยายามนึกแล้วว่าน้องคนนี้เป็นใคร แต่ก็ไม่คุ้นเลย

“ใช่ค่ะ หนูชื่อน้องฟ้านะคะ เป็นน้องสาวของพี่ขนม”

“เดี๋ยวนะคะ เพื่อนพี่เป็นลูกคนเดียว” ไข่มุกออกตัวพร้อมกับขมวดคิ้ว เช่นเดียวกับหัวใจของอีกคนที่เต้นแรงขึ้นมาทุกขณะ

“คุณพ่อกับคุณแม่บอกให้หนูเข้ามาทักพี่สาวค่ะ อ้อ! แล้วไม่ได้มีแค่เราสองคนที่เป็นพี่น้องกันนะคะ เรายังมีพี่ชายอีกคนค่ะ พี่ขนมดีใจไหมคะ”

“เธอต้องการอะไร” ขนมถามพร้อมกับมองคนตรงหน้าตาแข็ง อย่ามาทำตัวแอ๊บแบ๊วขอร้องเลย เธอดูคนออก รู้ว่าที่เด็กคนนี้ทำอยู่มันเป็นแค่การแสดง

“แค่มาบอกให้พี่ขนมรู้ค่ะว่าเราเป็นคนสายเลือดเดียวกัน แต่อย่ามาโกรธแม่หนูนะคะ แม่พี่น่ะมาทีหลัง” แล้วสันดานก็เริ่มออก จากที่ทำตัวใสๆ กลายเป็นยิ้มเยาะ แล้วคิดเหรอว่าคนอย่างขนมจะยอม

“อย่ามาแสดงตัว ต่างคนต่างอยู่ถ้าไม่อยากให้ฉันร้ายกับเธอ”

“พี่สาวใจร้าย หนูจะฟ้องพ่อ เดี๋ยวอ้อนให้คุณพ่อไม่รักพี่แล้วมารักหนูคนเดียว”

“เหรอ…” ขนมยิ้มกลับ ไวเท่าความคิดที่ปรี่เข้าไปแล้วกระชากผมจากทางท้ายทอยของคนที่บอกว่าจะไปอ้อนให้พ่อไม่รักเธอ

“โอ๊ย! จะ เจ็บนะ”

“อยากให้พ่อเกลียดฉัน ให้ฉันสร้างหลักฐานที่มากกว่าการฟ้องปากเปล่าไหม หน้าเธอจะเอารอยตบกี่ข้างๆ หรือจะให้ฉันกระชากผมเธอจนมันหลุดออกจากกันเลือกเอา!”

“มะ ไม่ ปล่อย เจ็บ!” ขนมผลักออกจนเต็มแรง มองหน้าอีกคนตาแข็ง

“อย่ามายุ่งกับฉัน ทั้งเธอและพี่เธอ แม่เธออย่ามายุ่งกับฉัน อย่ามาแสดงตัว เพราะฉันไม่ได้จะยอมเธอ”

“อยากตบบอกนะขนม ฉันจะจับมันให้แกตบงามๆ”

“ตบแล้วอย่าลืมถีบซ้ำด้วยนะ หน้าก็ไม่ได้สวย ถึงล้มลงกับพื้นไปเล่นดินก็คงไม่มีใครสนใจ” ไข่มุกและเจนประกบเพื่อนไม่ห่าง เพื่อนกูเจ็บมึงต้องเจ็บกว่า ไม่ได้จะยอม

“อะไรที่พี่รักหนูจะแย่งมาให้หมด คอยดู!” คนที่ยกมือลูบผมตัวเองเพราะเจ็บมากรีบถอย เธอคิดว่าลูกสาวอีกคนของพ่อที่พ่อรักมากจะเป็นแค่หมูในอวยที่จะปั่นยังไงก็ได้ แต่เท่าที่เห็นคือไม่ใช่เลย

“…มึง มีเด็กอยากเจอมึงวะ” ลีโอยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้เพื่อนสนิทอย่างฉลามเมื่อคนที่เคยเข้ามาทักเขาเมื่อหลายวันก่อน ตอนแรกนึกว่าสนใจเขา แต่เท่าที่ดูเหมือนใช้เขาเป็นสะพานทอดไปหาไอ้หลามมากกว่า

“มึงเอาไปเลย กูไม่ว่าง”

“เอาเหี้ยไร น้องสนใจมึงเนี่ย หน้าตาน่ารักด้วยนะ ชื่อน้องฟ้า เรียนแค่ปีหนึ่งเองนะมึง น่ารักเหมือนเด็กที่มึงกกอยู่ น่ารักแบบนั้นเลย” ฉลามตวัดสายตามองแรงใส่คนพูดมาก เพราะตอนนี้จีน่าไม่อยู่ไงมันเลยกล้าพูด ก็คุยกันแล้วว่าถ้าจีน่าอยู่ห้ามพูดถึงขนมเด็ดขาด ไม่อยากให้เพื่อนโกรธนาน

“เก็บไว้เอาเล่นๆ” ฉลามถอนลมหายใจก่อนจะหรี่ตามองคนในโทรศัพท์ ก็น่ารักดี แต่คนที่กูกกอยู่น่ารักกว่า

“เออ วันไหนว่างเดี๋ยวติดต่อไป”

“แปลว่าคนที่กกอยู่เนี่ยไม่เอาแล้ว” สิ้นเสียงเซย์ มองหาเมียมันแทบไม่ทัน

“กูมาคนเดียว จีไปกินข้าวกับของขวัญ”

“ไอ้สัด! ทำกูใจหายใจคว่ำนะมึง”

“ยังไง สรุปจบแล้วใช่ไหม กูไม่อยากเห็นเมียกูเมินมึงเนี่ย สงสาร”

“เออ จีมันห่วงมึงนะเว้ย ก็รู้ทั้งรู้มึงก็ทำเพื่อความสบายใจของเพื่อนหน่อย”

“รู้ กูก็ไม่ได้เอาใจไปลงเล่นเลย แค่หลอกเอา”

“หลอกเอาหรือหลอกตัวเอง เหอะ!” ลีโอส่ายหน้าก่อนจะเบือนหน้าหนี สภาพนี้เริ่มหลงแหละ หาคนอื่นให้บอกสวยไม่เท่า รู้ว่าเด็กไอ้หลามโคตรสวย แต่สวยแล้วมีเจ้าของนี่อันตรายเกิน

“เมื่อคืนเมียกูร้องไห้”

“มึงว่าไงนะ อย่าบอกนะว่ามึงทำเพื่อนกู” ฉลามมองเซย์ตาแข็ง เลยโดนมันมองแรงกลับ

“กูก็เพื่อนมึงครับ แล้วคนที่ทำจีร้องไห้ไม่ใช่กู แต่เป็นมึง”

“กูเนี่ยนะ”

“เออมึงนั่นแหละ หน้าเหมือนมึงเลย”

“เรื่องขนม?”

“เออ อยากให้มึงเลิกยุ่ง ใช้ชีวิตแบบนั้นมันเสี่ยงเกินไป เขามีผัว แต่มึงเป็นชู้ อย่าโง่” คนถูกด่ายกมือขึ้นลูบใบหน้า ถ้าเป็นไอ้พวกนี้เตือนจะไม่แคร์เลย แต่นี่เป็นจีน่า เป็นเพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มที่ทุกคนแคร์ที่สุด เพราะที่ผ่านมาจีน่ามันก็แคร์ทุกคนที่สุดและห่วงที่สุดเหมือนกัน

“เออๆ วันนี้แหละ”

“มึงจะบอกเลิกวันนี้?”

“วันนี้ส่งท้าย” ฉลามตอบไม่เต็มเสียงนัก มือใหญ่ยกขึ้นมาลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ

“กูจะไม่ยุ่ง ไม่วอแว แต่ถ้าวันไหนเด็กมันอยากจนทอดสะพานเองกูไม่ปฏิเสธนะ เสียดายของ”

“ไอ้หลาม…”

“แค่เอาเว้ย เอาเฉยๆ กูไม่ได้รัก ไม่ได้รู้สึก เหมือนกับทุกคนเลย กูไม่ได้แคร์”

—————————

ไม่แคร์ก็ไม่ต้องแคร์ กล้าเมินก็เมินเลย แต่ถ้าโดนเมินกลับห้ามงงน้าา