บทที่003

“คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้……”

แต่เขากลับโบกมือ ไม่ยอมฟังคำอธิบายของฉัน

“ผมยังมีธุระ ไปก่อนแล้ว ขอเตือนคุณว่าอย่าได้ทำเรื่องที่จะบั่นทอนความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณไปเลย”

ปัง ประตูถูกปิดอย่างดัง ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงัน

ฉันยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน หัวเราะเยาะตัวเอง

หลี่จิ่นหาน ความรู้สึกที่คุณมีต่อฉันยังเหลืออยู่สักเท่าไหร่กัน ยังพอที่จะบั่นทอนอีกเหรอ?

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงต้องเสียใจเพราะความเข้าใจผิดของเขา จนกินไม่ได้นอนไม่หลับแน่ แต่ตอนนี้ ฉันกลับสามารถตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว

แล้วก็หันไปดูรายละเอียดงานแต่งที่แม่ส่งมาให้ฉัน

ก่อนจะออกจากไลน์ ฉันเผลอกดเข้าไปดูจุดแดงในโมเมนต์ ก็เห็นหลี่จิ่นหานที่ไม่เคยโพสต์อะไรเลยนั้น อัปเดตสเตตัสใหม่

【คุณดีขนาดนี้ แน่นอนว่าก็ต้องแต่งเข้าบ้านมาอยู่ข้างกาย ถึงจะสบายใจได้】

พร้อมกับรูปเดี่ยวของซ่งเชี่ยนเชี่ยน และการ์ดเชิญงานแต่งของพวกเขา

ไม่ถึงหนึ่งนาที เพื่อนร่วมกันของเราก็เมนต์ว่า

【พี่ เจ้าสาวเปลี่ยนคนอย่างง่ายดายขนาดนี้เลยเหรอ?】

ดังนั้น โพสต์ใหม่ของหลี่จิ่นหานก็หายไปทันที แต่ไม่นานก็ไปโผล่ที่หน้าโปรไฟล์ของซ่งเชี่ยนเชี่ยนในแอปอีกตัว

จากนั้นสายของหลี่จิ่นหานก็โทรเข้ามา

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงแคปหน้าจอไว้ แล้วโทรกลับไปซักถามทันทีแล้ว ไม่ทะเลาะสักหน่อยนี่ไม่จบแน่

แต่ครั้งนี้ รอจนถึงสายตัดไปเองฉันก็ไม่รับ

แปลกดีนะ ตอนเห็นโพสต์นั้นแล้ว ฉันกลับไม่รู้สึกเสียใจมาก บางทีอาจจะชินชาไปแล้วก็ได้

สิ่งแรกที่ฉันคิดคือ งานแต่งของพวกเขาดันเป็นวันเดียวกันกับฉันพอดี ช่างบังเอิญจังเลย

ตอนที่หลี่จิ่นหานกลับถึงบ้าน ฉันก็เข้านอนไปแล้ว

เขาเปิดประตูเบา ๆ เดินมาที่ข้างเตียงฉัน

“เซี่ยเซี่ย หลับแล้วเหรอ? โทรหาคุณทำไมไม่รับสาย?”

ฉันหันหลังให้เขา ตอบส่ง ๆ ไปว่า “เผลอหลับไป ไม่ได้ยิน”

หลี่จิ่นหานถอนหายใจโล่งอก โน้มตัวเข้าใกล้ฉัน เอื้อมมือจะจับอุณหภูมิหน้าผากฉันดู “ยังสูงอยู่ไหม？”

ทันทีที่เขาเข้าใกล้ กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงหวานเลี่ยนบนตัว ก็ทำให้ฉันรู้สึกคลื่นไส้จนแทบจะอาเจียนออกมา

ฉันเบี่ยงตัวหนีโดยไม่รู้ตัว หลบการสัมผัสของเขา

มือของเขาค้างอยู่กลางอากาศ สีหน้าตะลึง

พูดอย่างหยั่งเชิง “เซี่ยเซี่ย คุณเห็นแล้วใช่ไหม?”

ฉันมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มทั้งตัว พูดเสียงอู้อี้ว่า “เปล่า เป็นหวัดรู้สึกไม่สบาย ฉันอยากนอนแล้ว”

หลับยาวจนถึงเช้า ในที่สุดฉันก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมานิดหน่อย

ตั้งสติได้ก็เริ่มเก็บข้าวของ ค่อยๆ ลบทุกร่องรอยของฉันในบ้านหลังนี้ทิ้ง

ฉันถึงได้รู้ว่า ฉันเคยซื้อของคู่รักไว้เยอะมาก ตอนแรกหลี่จิ่นหานยังใช้ด้วยกันกับฉัน

แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ของพวกนั้นก็ถูกเขาโยนทิ้งไว้ตามมุมบ้านจนเต็มไปด้วยฝุ่น

ฉันเก็บของที่ไม่มีประโยชน์พวกนี้ใส่ถุงแล้วขยะโยนทิ้งถังขยะหมด

ยังมีสมุดเล่มหนึ่ง เป็นรูปที่ฉันกับหลี่จิ่นหานถ่ายไว้ตอนไปเที่ยวด้วยกัน โปสการ์ดที่สะสมไว้ด้วยกัน ตั๋วเดินทางที่เราเคยใช้ไปมาหากันในตอนที่อยู่กันคนละที่ รวมถึงจดหมายที่เขาเขียนให้ฉัน

สมุดเล่มนี้เต็มไปด้วยความทรงจำของฉันกับหลี่จิ่นหานในตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้

แต่ตั้งแต่ซ่งเชี่ยนเชี่ยนปรากฏตัวขึ้น ก็ไม่มีรูปใหม่เพิ่มเข้ามาอีกเลย

ตอนที่หลี่จิ่นหานกลับมา ฉันกำลังโยนสมุดเล่มนั้นลงไปในกองไฟพอดี เขาวิ่งพรวดเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง คว้าสมุดที่ไหม้ไปออกมาจากกองไฟ

ไม่สนไม่สนความเจ็บปวดที่โดยลวกมือ ตะโกนใส่ฉันด้วยความโกรธ “คุณบ้าไปแล้วเหรอ? สมุดเล่มนี้สำคัญกับเรามากขนาดไหนคุณไม่รู้หรือไง? ทำไมถึงเผามัน?”

หลี่จิ่นหานแทบไม่เคยขึ้นเสียงใส่ฉันเลย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตะโกนใส่ฉันแบบนี้

ความใส่ใจในสายของเขาไม่เหมือนของปล่อย แต่เรื่องที่เขาปิดบังฉันแล้วไปแต่งงานกับคนอื่นก็เป็นเรื่องจริงเหมือนกัน

ไม่อยากทะเลาะกับเขา เลยพูดส่ง ๆ ไปว่า “สมุดมันขึ้นรา มีแมลงด้วย ของข้างในฉันก็สำรองไว้หมดแล้ว เดี๋ยวค่อยทำใหม่ชุดหนึ่งก็ได้”

เมื่อได้ยินฉันพูดแบบนี้ เขาจึงค่อยสงบลง

ตอนช่วยเขาทายาทารักษาแผลไฟไหม้นั้น หลี่จิ่นหานจองมองฉัน จู่ๆ ก็พูดขึ้นมาว่า “เซี่ยเซี่ย ช่วงนี้ผมเห็นคุณอารมณ์เหมือนไม่ค่อยดี เป็นเพราะความกดดันในการทำงานเยอะไปหรือเปล่า? ผมจองทริปส่วนตัวไว้ให้คุณแล้ว คุณออกไปเที่ยวพักผ่อนหน่อยเถอะ”