รักไร้เงา

ตอนที่ลู่หลีมาถึงสถานที่เกิดแผ่นดินไหว ฉันกับลู่โยวถูกทับอยู่ใต้หินก้อนใหญ่ด้วยกัน

ฉันถูกทับจนขยับเขยื้อนไม่ได้ ปวดหน่วงบริเวณท้อง ฉันรู้ว่าลูกในท้องสถานการณ์ไม่ค่อยดีนัก

ไม่ได้ยินเสียงของลู่โยวมาโดยตลอด ฉันรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย ถึงแม้้สถานการณ์ของฉันก็แย่มากๆ แต่กลับยังปลอบใจเธออยู่

"โยวโยว ไม่ต้องกลัว พี่ชายของเธออีกไม่นานก็จะมาช่วยพวกเราแล้ว"

ถึงแม้ฉันกับลู่หลีวันนี้เช้าเพิ่งจะทะเลาะกันและทำสงครามเย็นเพราะลู่โยว แต่ฉันเชื่อว่าเขาต้องมาแน่นอน ในท้องของฉันยังมีลูกของเขา

เขายังคงไม่ชอบฉัน แต่ก็ยังตั้งหน้าตั้งตารอลูกในท้องของฉัน

แต่ฉันกลับประเมินความสำคัญของฉันกับลูกที่อยู่ในใจของเขามากเกินไป

ในตอนที่ทำได้แค่เลือกช่วยฉันหรือลู่โยวก่อน เขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ฉันทำได้แค่ช่วยโยวโยวก่อน"

"อะไรนะ?" ฉันสงสัยว่าฉันฟังผิดจึงมองเขาด้วยท่าทางไม่แน่ใจ แต่เสียงของเขากลับยังคงเย็นชาไร้ความรู้สึก

"สวี่ซิน ฉันหวังว่าเธอจะรู้ความหน่อย โยวโยวร่างกายไม่แข็งแรงตั้งแต่เด็ก ถ้าหากช่วยเธอก่อน โยวโยวอาจจะตายได้ ฉันไม่สามารถเห็นโยวโยวตายได้"

"เธอเชื่อฟังหน่อย หลังจากช่วยโยวโยว พวกเขาก็จะช่วยเธอทันที"

ฉันพยายามควบคุมไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา ในน้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยเสียงสะอื้น

"ที่รัก คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันรอได้ แต่ลูกในท้องฉันรอไม่ได้แล้ว"

"ไม่ได้"

"ลู่หลี คุณอย่าทำแบบนี้ ลูกของเราจะตายจริงๆ นะ" ฉันมองเขาด้วยความสิ้นหวังและเจ็บปวด

"สวี่ซิน ถ้าหากลูกในท้องของเธอเสียชีวิตไปจริงๆ นี่ก็เป็นสิ่งที่เธอติดค้างโยวโยว ตอนนั้นเธอทำให้ลูกของโยวโยวเสียชีวิต วันนี้ก็ถือว่าชดใช้ให้เธอ"

"ในท้องของเธอใช่ลูกของฉันจริงๆ หรือเปล่า เธอรู้อยู่แก่ใจ ฉันจะถือว่าลูกนอกคอกคนนี้ไม่เคยมีตัวตนมาก่อน"

ในน้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความเย็นชาทำให้ฉันตัวสั่นไปหมด ฉันอยากจะอธิบาย

"ลูกที่ฉันตั้งครรภ์จะไม่ใช่ลูกของคุณได้ยังไง ตอนนั้นฉันไม่ได้..."

แต่ทว่าฉันไม่ทันได้พูดจบ เจ้าหน้าที่กู้ภัยก็เริ่มลงมือ หินขนาดใหญ่ล้มคว่ำมาทางฉัน ฉันถูกฝังกลบอยู่ในความมืดมิดโดยสิ้นเชิง

หัวใจของฉันเย็นเหมือนกับผนึกเป็นน้ำแข็ง ฉันรักเขาเจ็ดปี บวกกับเด็กที่อยู่ในท้องของฉัน กลับยังสู้ความสำคัญของลู่โยวที่อยู่ในของเขาไม่ได้

ถึงขั้นที่เพื่อช่วยลู่โยวแล้ว ก็ยังสามารถพูดออกมาได้ว่าเด็กไม่ใช่ลูกของเขา

ฉันจึงตายไปแบบนี้ วิญญาณของฉันลอยอยู่กลางอากาศ เห็นลู่โยวถูกช่วยออกมา

ส่วนสามีของฉันอุ้มลู่โยวเอาไว้ด้วยสีหน้าดีใจเหมือนได้รับของที่สูญเสียไปกลับมาใหม่

เพื่อนร่วมงานของเขาเหมือนกับทนดูต่อไปไม่ได้ จึงพูดเตือนเขาเสียงเบา

"พี่ลู่หลี ยังหาพี่สะใภ้ไม่เจอเลยครับ"

"หาไม่เจอก็หาต่อไป บอกกับฉันจะมีประโยชน์อะไร"

ฉันฟังแล้วรู้สึกอ้างว้าง ฉันเป็นภรรยาของเขา เป็นแม่ของลูก ความเป็นความตายของฉันสำหรับเขาแล้วกลับไม่คู่ควรให้พูดถึง

เหมือนกับว่าฉันไม่ได้เป็นตายร้ายดีแต่แค่ออกไปทานข้าวข้างนอก

"พี่ ฉันกลับ ตอนที่แผ่นดินไหวฉันกลัวว่าจะไม่ได้เจอพี่อีกแล้ว ฉันปวดท้อง พี่พาฉันไปโรงพยาบาลได้ไหม ฉันเป็นกังวลว่าลูกในท้องของฉันจะเป็นอะไรไป" ลู่โยวสีหน้าท่าทางน่าสงสาร

เขาอุ้มลู่โยวเดินออกไปทั้งแบบนี้ เดินออกไปได้เด็ดขาดขนาดนั้น ถึงขั้นไม่ได้หันกลับมามองฉันที่ "เป็นตายร้ายดียังไงก็ยังไม่สามารถรู้ได้"

ในตอนนี้จู่ๆ ฉันรู้สึกโชคดีนิดหน่อย โชคดีที่ฉันตายไป ถ้าหากฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะเผชิญหน้ากับทุกอย่างนี้อย่างไร