บทที่0004

มือที่กำลังทายาหยุดชะงัก ฉันเงยหน้ามองเขา “มีแค่ฉันคนเดียวเหรอ คุณไม่ไปเหรอ?”

หลี่จิ่นหานถอนหายใจ พูดอย่างเสียดาย “งานผมยุ่งมาก ไปไม่ได้ ครั้งหน้าค่อยไปกับคุณดีไหม？”

แต่หลี่จิ่นหาน เราไม่มีครั้งหน้าอีกแล้ว

ฉันก้มหน้า ทายาต่อ “ทางบริษัทอาจจะลางานยาก”

“คุณไม่ต้องห่วง ผมช่วยคุณจัดการเอง”

ฉันพูดยืนหยัด “แต่ฉันไม่อยากไป”

น้ำเสียงของเขา ไม่อาจปฏิเสธได้ “ที่รัก ผมจองไว้แล้ว ยกเลิกไม่ได้”

ฉันไม่พูดอะไร แต่ในใจกลับเย็นเยียบ

ฉันนึกถึงเมื่อคืน ตอนครึ่งหลับครึ่งตื่น ได้ยินหลี่จิ่นหานคุยโทรศัพท์กับใครบางคน

“ฉันไม่คิดจะบอกเธอ ปิดบังไว้ได้นานแค่ไหนก็แค่นั้นเถอะ”

“เพื่อความปลอดภัย ช่วงงานแต่ง ฉันจะจัดทริปให้เธอออกไปเที่ยวเล่นสักหน่อย”

อีกฝ่ายถอนหายใจ “จากนั้นล่ะ นายจะให้เค้าเป็นมือที่สามหรือไง?”

หลี่จิ่นหานได้ยินแบบนี้แล้ว ก็เงียบไปนาน สูบบุหรี่ลึก ๆ แล้วค่อย ๆ พ่นออกมา

ราวกับเวลาผ่านนานเหมือนเหลือเกิน เขาจึงค่อยพูดขึ้นมาอย่างช้าๆว่า “เรื่องหลังจากนั้น ก็คงต้องค่อยๆ ดำเนินไปทีละขั้นแล้ว”

หัวใจเจ็บปวดราวยิ่งนัก ฉันนอนอยู่บนเตียง ปล่อยให้น้ำตาไหลพร่ามัว เพียงรู้สึกวาตลอดเจ็ดปีนี้ของตัวเอง มันช่างน่าขันยิ่งนัก

หลี่จิ่นหาน ฉันเหมือนไม่เคยเข้าใจคุณมาก่อนเลย

ในเมื่อไม่รักแล้ว ทำไมไม่บอกตรงๆ แต่เลือกที่จะหลอกลวง

กลัวว่าฉันจะนัวเนียเหรอ? ถึงได้ใช้วิธีแบบนี้ผลักฉันออกไป ในช่วงงานแต่ง

จริง ๆ แล้วไม่จำเป็นต้องซับซ้อนขนาดนี้ก็ได้

หลี่จิ่นหาน ฉันจะทำตามที่คุณต้องการ หายไปจากโลกของคุณอย่างสิ้นเชิง

ฉันถามเขา “ตั๋วเครื่องบินวันไหน?”

“อีกสองวัน”

ฉันยิ้ม “โอเค ฉันไป”

หลี่จิ่นหานได้ยินแล้วก็โล่งใจอย่างเห็นได้ชัด ยื่นมือจะลูบหัวฉันโดยไม่รู้ตัว

ฉันหลบอย่างแนบเนียน

เขาชะงักไป ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “ก่อนเดินทาง เราไปกินข้าวสักมื้อกันเถอะ”

ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็พยักหน้า

พรุ่งนี้ เป็นวันครบรอบเจ็ดปีของฉันกับหลี่จิ่นหานพอดี

งั้นก็ถือโอกาสบอกลาดีสักหน่อยเถอะ บอกทุกอย่างให้ชัดเจน ให้ความสัมพันธ์นี้ เริ่มต้นและจบลงในวันเดียวกัน

วันต่อมา ฉันไปถึงร้านอาหารที่นัดไว้กับหลี่จิ่นหานแต่เช้า เขาก็มาตามนัด แต่ข้างกายมีซ่งเชี่ยนเชี่ยนเพิ่มมาด้วยอีกคน

“พี่เซี่ยเซี่ย ฉันกับประธานหลี่มาทำธุระแถวนี้พอดี เลยมาด้วยกัน ไม่ได้รบกวนพวกคุณเหรอมั้งคะ?”

ฉันส่ายหน้า แต่ในใจกลับรู้สึกเสียดาย ดูเหมือนว่าอาหารมื้อสุดท้ายนี้ ก็ไม่อาจสมบูรณ์ได้แล้ว

หลี่จิ่นหานสั่งอาหารรสอ่อนทั้งโต๊ะ

ซ่งเชี่ยนเชี่ยนเห็นแล้วก็หัวเราะ “ประธานหลี่ อาหารที่คุณสั่งจืดเกินไปแล้ว คงไม่ถูกปากเซี่ยเซี่ยสินะ？”

หลี่จิ่นหานตอบอย่างไม่ใส่ใจ “คุณมีประจำเดือน กินเผ็ดไม่ได้”

เขาพูดจบ ก็เรียกพนักงานมาเปลี่ยนเครื่องดื่มเย็นของซ่งเชี่ยนเชี่ยนเป็นน้ำขิงน้ำตาลแดง

ซ่งเชี่ยนเชี่ยนทำหน้าบูดบึ้ง บ่นอย่างไม่พอใจว่าหลี่จิ่นหานห้ามอะไรเยอะแยะ

หลี่จิ่นหานเคาะหน้าผากเธอเบา ๆ อย่างเอ็นดู “ถ้าผมไม่ห้ามคุณ เดี๋ยวปวดท้องขึ้นมา คุณได้ร้องไห้แน่”

ซ่งเชี่ยนเชี่ยนแลบลิ้น “เว่อร์ไปแล้ว เป็นคุณต่างหากที่ใส่ใจฉันมากเกินไป”

ทั้งสองคนหยอกล้อกันต่อหน้าฉันราวกับไม่มีใครอยู่ ฉันมองด้วยสายตาเย็นชา ใจสงบนิ่งจนไม่มีคลื่นใด ๆ เลย

ระหว่างกินข้าว จู่ ๆ ก็มีคนตะโกนว่า ไฟไหม้

ผู้คนแตกตื่นขึ้นมาทันที วิ่งหนีออกไปกันหมด

ฉันเพิ่งยืนขึ้น ก็เห็นเงาหนึ่งพุ่งผ่านฉันไปอย่างเร็ว

จากนั้นก็เห็นหลี่จิ่นหานโอบซ่งเชี่ยนเชี่ยนไว้ในอ้อมกอดอย่างแน่น พาเธอวิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

ในความสับสน ฉันเหมือนย้อนกลับไปมองเห็นชายหนุ่มที่อายุสิบแปดคนนั้น สถานการณ์เดียวกัน ตอนนั้น คนที่ถูกเขาปกป้องไว้ในอ้อมกอดนั้น ยังเป็นฉันฉัน

จนกระทั่งถึงที่ปลอดภัย

หลี่จิ่นหานถึงได้สติกลับคืนมา เขาหันกลับมามองฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกล ในดวงตาเต็มไปด้วยความตะลึง “เมื่อกี้ผมรีบไปหน่อย ผมไม่ได้ตั้งใจ……”

ฉันยิ้มแล้วพูดขัดเขา “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ”

ไม่นานก็ถึงวันออกเดินทางที่หลี่จิ่นหานจองทริปให้ฉัน ฉันเก็บกระเป๋าเสร็จตั้งนานแล้ว

หลังจากแน่ใจแล้วว่าในห้องนี้ไม่มีร่องรอยใดๆของฉันหลงเหลืออยู่อีกต่อไป

ลากกระเป๋าออกไปโดยไม่หันกลับมา

แน่นอนว่าฉันไม่ได้ไปเที่ยว แต่กลับไปอยู่บ้านพ่อแม่เพื่อเตรียมแต่งงาน เพราะงานแต่งของฉันก็ใกล้เข้ามาแล้ว

ส่วนหลี่จิ่นหานก็ยุ่งอยู่กับการลองชุดแต่งงานกับซ่งเชี่ยนเชี่ยน ไม่มีเวลามาสนใจฉันเลย

ไม่นานก็ถึงวันแต่งงาน และฉันก็ได้เจอกับคู่แต่งงานของฉันลู่จื่อเหิงเป็นครั้งแรก

ต้องยอมรับว่าตาของพ่อแม่ฉันถึงมาก เขาหล่อกว่าในรูปเอยะมาก ไม่ว่าจะทั้งรูปร่างหรือหน้าตาต่างก็ไร้ที่ติ

ขบวนรับตัวเจ้าสาวยิ่งใหญ่อลังการมาก ฉันขึ้นรถ แล้วขบวนก็แล่นออกไปอย่างมโหฬารตลอดเส้นทาง

ตอนที่รถแล่นสวนกับรถอีกคัน ทั้งสองฝ่ายก็จอดรถพร้อมกันอย่างรู้ใจ เพื่อให้เจ้าสาวทั้งสองแลกช่อดอกไม้กัน

กระจกเลื่อนลงช้า ๆ ในรถฝั่งตรงข้าม หลี่จิ่นหานกับฉันสบตากัน

ในดวงตาของเขาพลันเกิดพายุโหมกระหน่ำขึ้นทันที เขาพูดเสียงสั่นด้วยความไม่อยากเชื่อว่า “เซี่ยเซี่ย เป็นคุณได้ยังไง?”