All Chapters of ฉันกับแฟนแต่งงานในวันเดียวกัน: Chapter 1 - Chapter 10

“แม่คะ หนูตกลงเรื่องแต่งงานคลุมถุงชนตามที่บ้านจัดหาให้ค่ะ”ในห้องนั่งเล่นที่แสงสลัว เสียงของฉันเบาและเรียบเย็น ฟังดูทั้งอ้างว้างและเฉยชาเมื่อแม่ได้ยินว่าฉันยอมแต่งงานตามที่จัดหาให้ ก็รู้สึกประหลาดใจมาก “ก่อนหน้านี้ลูกไม่ยอมไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงยอมตอบตกลงล่ะ? เซี่ยเซี่ย การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะ การแต่งงานเพื่อผลประโยชน์หรือไม่ มันไม่สำคัญหรอก แม่แค่อยากให้ลูกมีความสุข ลูกต้องคิดให้ดี ๆ นะ อย่าวู่วามนะ”ได้ยินคำพูดของแม่แล้ว น้ำตาของฉันก็เอ่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ “แม่คะ หนูคิดดูดีๆแล้วค่ะ แม่สามารถเตรียมงานแต่งได้เลยค่ะ”แม่รู้ว่าฉันกำลังเจ็บปวดใจ เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปลอบฉันว่า “หนูคบกับหลี่จิ่นหานมานานขนาดนั้นเขายังไม่ยอมประกาศให้คนเขารู้เลย และไม่ยอมพาหนูไปเจอหน้าพ่อแม่ แม่กับพ่อก็รู้ว่าพวกหนูไปได้ไม่ไกล”คำพูดของแม่ เหมือนดั่งหนามที่ทิ่มแทงเข้าไปในใจของฉันที่แท้ คนที่มองจากข้างนอกกลับเข้าใจทุกอย่างชัดเจน มีเพียงฉันเท่านั้นที่โง่งมไม่รู้เรื่อง“ลูกชายของตระกูลลู่เป็นคนที่แม่กับพ่อเลือกไว้ให้ลูกตั้งแต่แรกแล้ว คนที่พ่อแม่คัดมาให้ อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง เพียงแค่นิส

“คุณเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้……”แต่เขากลับโบกมือ ไม่ยอมฟังคำอธิบายของฉัน“ผมยังมีธุระ ไปก่อนแล้ว ขอเตือนคุณว่าอย่าได้ทำเรื่องที่จะบั่นทอนความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณไปเลย”ปัง ประตูถูกปิดอย่างดัง ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบงันฉันยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน หัวเราะเยาะตัวเองหลี่จิ่นหาน ความรู้สึกที่คุณมีต่อฉันยังเหลืออยู่สักเท่าไหร่กัน ยังพอที่จะบั่นทอนอีกเหรอ?ถ้าเป็นเมื่อก่อน ฉันคงต้องเสียใจเพราะความเข้าใจผิดของเขา จนกินไม่ได้นอนไม่หลับแน่ แต่ตอนนี้ ฉันกลับสามารถตั้งสติได้อย่างรวดเร็วแล้วก็หันไปดูรายละเอียดงานแต่งที่แม่ส่งมาให้ฉันก่อนจะออกจากไลน์ ฉันเผลอกดเข้าไปดูจุดแดงในโมเมนต์ ก็เห็นหลี่จิ่นหานที่ไม่เคยโพสต์อะไรเลยนั้น อัปเดตสเตตัสใหม่【คุณดีขนาดนี้ แน่นอนว่าก็ต้องแต่งเข้าบ้านมาอยู่ข้างกาย ถึงจะสบายใจได้】พร้อมกับรูปเดี่ยวของซ่งเชี่ยนเชี่ยน และการ์ดเชิญงานแต่งของพวกเขาไม่ถึงหนึ่งนาที เพื่อนร่วมกันของเราก็เมนต์ว่า【พี่ เจ้าสาวเปลี่ยนคนอย่างง่ายดายขนาดนี้เลยเหรอ?】ดังนั้น โพสต์ใหม่ของหลี่จิ่นหานก็หายไปทันที แต่ไม่นานก็ไปโผล่ที่หน้าโปรไฟล์ของซ่งเชี่ยนเชี่ยนในแอปอีกตัวจาก

หลี่จิ่นหานแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นทันที พึมพำว่า “ผมคงมองผิดแน่เลย”“เซี่ยเซี่ยของผมออกไปเที่ยวแล้วนี่นา จะมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง?”“ต้องเป็นเพราะผมคิดถึงเธอมากเกินไป จนเห็นภาพหลอนเลย”ซ่งเชี่ยนเชี่ยนเองก็ตกใจเหมือนกัน เธอจ้องมองฉันด้วยสีหน้าตะลึงงัน พูดอะไรไม่ออกไปพักใหญ่เมื่อเทียบกับความตกใจของพวกเขา ฉันกลับดูสงบนิ่งมาก บนใบหน้าแทบไม่ปรากฏอารมณ์ใด ๆ เลย ฉันยื่นช่อดอกไม้ออกไปซ่งเชี่ยนเชี่ยนเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน รับช่อดอกไม้ไปอย่างงุนงง แล้วส่งยื่นของเธอมาให้ฉันฉันยิ้มให้เธอแล้วพูดว่า “ขอให้พวกคุณมีความสุขนะ”หน้าต่างรถปิดลง รถเริ่มเคลื่อนตัวออกไปอีกครั้ง ขบวนรถทั้งสองแล่นสวนกันไปในทิศทางตรงกันข้ามเหมือนกับความรักระหว่างฉันกับหลี่จิ่นหาน ที่สุดท้ายก็ต้องแยกทางกันไปแต่ในวินาทีที่รถแล่นออกไป ฉันเหมือนได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดฉันหันไปตามเสียงนั้นโดยไม่รู้ตัวลู่จื่อเหิงที่นั่งข้างฉัน กลับยื่นมือมาปิดตาฉันไว้อย่างกะทันหันเสียงของเขาที่เจือความน้อยใจดังขึ้นข้างหูฉันว่า “เซี่ยเซี่ย ในเมื่อคุณตอบตกลงแล้ว ก็หันหลังกลับไม่ได้แล้ว”ฉันคิดไปเองหรือ

ไปส่งอาหารอีกครั้ง ซ่งเชี่ยนเชี่ยนก็ยังคงต้อนรับฉันอย่างอบอุ่นแต่แค่เพียงแวบเดียว ฉันก็เห็นสร้อยคอที่ห้อยอยู่บนคอของเธอ ที่บ้านฉัน มีสร้อยเป๊ะๆแบบนี้หนึ่งเส้นมันคือของขวัญวันครบรอบที่หลี่จิ่นหานส่งให้ฉัน ฉันจำได้ว่าตอนนั้นซ่งเชี่ยนเชี่ยนยังเคยชมว่า “สร้อยเส้นนี้สวยมากเลยค่ะ พี่จิ่นหานตาถึงจริง ๆ พี่ช่างโชคดีจังเลยนะคะ ไม่เหมือนหนู ชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้ใส่สร้อยสวย ๆ แบบนี้หรอก”ตอนนั้น ฉันก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นฉันจ้องสร้อยคอของเธออย่างไม่วางตา ซ่งเชี่ยนเชี่ยนก็ยิ้มมองฉัน โดยไม่เห็นท่าทีร้อนตัวแม้แต่น้อย“สร้อยเส้นนี้ของเธอ……”เธอยอมรับอย่างหน้าตาเฉย “ประธานหลี่ส่งให้หนูค่ะ”ตอนนั้น ฉันเคยทะเลาะกับหลี่จิ่นหาน แต่เขากลับบอกว่าเป็นรางวัลในการทำงานของซ่งเชี่ยนเชี่ยน เป็นฉันเองที่คิดมากไปเองและก็เป็นครั้งนั้นเอง ที่ฉันย้อนกลับไปเอากระเป๋าที่ลืมไว้ในออฟฟิศของหลี่จิ่นหาน แต่กลับเห็นอาหารที่ฉันเอามาถูกโยนอยู่ในถังขยะและซ่งเชี่ยนเชี่ยนก็เลิกแสดงละครต่อหน้าฉันเป็นครั้งแรกเธอมองฉันด้วยสายตาเย้ยหยัน “พี่คะ หนูไม่กินผักชี คราวหน้าถ้าพี่จะมาทำอาหารมาส่งอีก จำไว้ว่าอย่าใส

นี่คืองานแต่งของฉันกับลู่จื่อเหิง แขกที่มาร่วมงานล้วนเป็นคนที่มีหน้ามีตา ฉันไม่อยากเป็นที่รู้จักด้วยวิธีแบบนี้ และยิ่งไม่อยากทำลายงานแต่งที่พ่อแม่ฉันเฝ้ารอคอยมานานฉันให้ลู่จื่อเหิงเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมา ลากหลี่จิ่นหานออกไปโดยตรงเหตุการณ์วุ่นวายเล็กๆน้อยๆนี้ ไม่ได้ส่งผลกระทบต่องานแต่งงานของฉันทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่น จนกระทั่งพิธีสุดท้ายจบลง และแขกทุกคนก็กลับไปแล้ว ฉันหันไปมองลู่จื่อเหิง “ให้เวลาฉันไปเคลียร์เรื่องเมื่อกี้หน่อยได้ไหม？ฉันอยากคุยกับเขาให้ชัดเจน”ลู่จื่อเหิงให้ความไว้วางใจฉันอย่างเต็มที่ เขาพยักหน้าโดยไม่ลังเล “ไปเถอะ แต่ต้องระวังความปลอดภัยนะ ถ้ามีอะไรที่จัดการไม่ได้ เรียกผมได้ตลอด ผมอยู่ที่นี่”ไม่รู้ว่าทำไม แววตาของเขากลับทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาดใจหลี่จิ่นหานถูกพาไปอยู่ในห้องหนึ่ง มีเจ้าหน้าที่คอยเฝ้าดูเขาไว้ เมื่อเห็นฉันมา เขารีบพูดขึ้นทันทีว่า “คุณรีบห้ามเขาหน่อยเถอะ เขาประสบอุบัติเหตุ เลือดออกเยอะมาก เราพยายามพูดหว่านล้อมให้เขาไปโรงพยาบาล แต่เขาไม่ยอมไปเลย”“ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาอาจเสียเลือดมากเกินไปจนเป็นอันตรายถึงชีวิตได้นะครั