บทที่ 211

เมื่อแม่ฟู่ได้ยินคำพูดนี้ก็ราวกับว่าได้ยินเรื่องตลกอะไรใหญ่โตอย่างไรอย่างนั้น จึงหัวเราะออกมาในทันที “โชคดีที่แกยังรู้ว่านี่คือพ่อของแก!”

“พอแล้ว ตอนนี้ผมจะไปจัดการเรื่องบ้าน”

ฟู่เฉินไม่อยากฟังอีกต่อไปแล้ว เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าจะมีวันหนึ่งที่คำว่ายุ่งจนหัวหมุนสี่คำนี้ จะสร้างมาเพื่อเขาโดยเฉพาะ

ฟู่เฉินเอียงศีรษะมองสวีจือหรูที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น เขารู้สึกผิดและจนใจไปชั่วขณะ “ไม่เป็นไรนะ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ ที่จริงแม่ฟู่ก็ไม่ได้พูดผิดอะไร เป็นฉันที่ไม่ดีเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันค่ะ”

“อาเฉิน ฉันอยากคืนคุณให้กับคุณหนิงมากจริง ๆ นะคะ แต่จะให้ทำยังไง ฉันทำไม่ได้จริง ๆ ฉันรักคุณค่ะ ฉันไม่มีคุณไม่ได้ ถ้าฉันไม่มีคุณ ฉันอาจตายก็ได้ค่ะ!”

สวีจือหรูดึงแขนเสื้อของฟู่เฉินเอาไว้แน่นอยู่แบบนั้น นัยน์ตามีความอยากครอบครองและหวังพึ่งพาจนแทบเสียสติ

แต่ทว่าสิ่งที่ฟู่เฉินชอบที่สุดก็คือการหวังพึ่งพาและความอยากครอบครองที่ผิดปกติแบบนี้ เพราะว่ามีเพียงแบบนี้เท่านั้น ฟู่เฉินถึงจะสามารถมั่นใจได้ว่าตนเองถูกรัก และเป็นที่ต้องการ

เขาหยิกแก้มของสวีจือหรู พลางยิ้มแล้วกล่าวว่า “คุณจะไม่สูญเสียผมไปหรอก เด็กโง่ ”