บทที่ 242

“แน่ใจเหรอ?”

“แน่ใจสิ”

หากเป็นเมื่อก่อน หนิงหนานเสว่คงจะใส่ใจเรื่องของสวีจือหรูกับฟู่เฉินเป็นอย่างมาก แต่หนิงหนานเสว่ในตอนนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิงแล้ว เธอไม่สนใจพวกเขา เพราะเธอมีเรื่องที่สำคัญกว่าต้องทำ

ทางฝั่งซ่งซือหลี่เงียบไปครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้วางสาย ทางฝั่งนั้นของโทรศัพท์มีเพียงเสียงลมหายใจของเขา

คราวนี้ หนิงหนานเสว่ก็รู้สึกว่าตัวเองพูดจาตรงไปตรงมาเกินไปหน่อย หน้าจึงแดงด้วยความเขินอาย แล้วพูดเสียงเบาว่า “จริง ๆ แล้วก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากไปหรอกนะ แต่ตอนนี้ร่างกายฉันไม่ไหว ลุกจากเตียงไม่ได้”

“จะมาก็มา ไม่มาก็เรื่องของเธอ!” ซ่งซือหลี่พูดจบก็วางสายไปทันที

แต่ในไม่ช้า ทางฝั่งของหนิงหนานเสว่ก็ได้รับข้อความที่ระบุที่อยู่ เธอรู้ว่าซ่งซือหลี่ก็แค่ปากแข็ง ปากบอกว่าไม่แต่ร่างกายกลับซื่อตรงเสมอ

หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง หนิงหนานเสว่ก็พยายามลงจากเตียงอย่างยากลำบาก แม้ว่าตอนนี้ซี่โครงของเธอจะหักไปสองซี่ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะขยับตัวไม่ได้เลย เพียงแต่จะเจ็บมากเวลาขยับ

หลังจากใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถ ในที่สุดหนิงหนานเสว่ก็มาถึงร้านกาแฟที่นัดไว้

ซ่งซือหลี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เลิกคิ้ว