บทที่ 350

ฟู่เฉินลืมตาขึ้น มองดูโจ๊กที่ร้อนกรุ่นชามนั้น แต่กลับไม่มีความอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย

“ผมไม่หิว คุณกินเถอะ” เขากล่าว

“อาเฉิน คุณกินสักหน่อยเถอะค่ะ” สวีจือหรูตักโจ๊กขึ้นมาช้อนหนึ่ง ส่งไปที่ปากของฟู่เฉิน “โจ๊กนี่ดีต่อกระเพาะมากนะคะ”

ฟู่เฉินมองดูท่าทางที่อ่อนโยนของสวีจือหรู ในใจก็อ่อนลง อ้าปากดื่มเข้าไปหนึ่งคำ

รสชาติของโจ๊กจืดมาก มีรสหวานเล็กน้อย แต่เขากลับรู้สึกว่ามันจืดชืดไร้รสชาติ

“ไม่อร่อยเท่าที่หนานเสว่ทำ” เขาพึมพำกับตัวเอง

สีหน้าของสวีจือหรูแข็งทื่อ ช้อนในมือเกือบจะหล่นลงพื้น

“อาเฉิน คุณพูดว่าอะไรนะคะ?” เธอฝืนทนความโกรธแล้วถาม

“ไม่มีอะไร” ฟู่เฉินได้สติกลับมา รีบพูดว่า “โจ๊กนี่อร่อยดี”

สวีจือหรูไม่ได้พูดอะไร ป้อนโจ๊กให้ฟู่เฉินต่อไป

แต่ในใจของเธอกลับเหมือนมีมดนับล้านตัวกำลังไต่ มันทรมานอย่างยิ่ง

เธอไม่คิดว่าฟู่เฉินจะกล้าพูดต่อหน้าเธอว่าหนิงหนานเสว่ทำอาหารอร่อย!

โจ๊กหนึ่งชามหมดลงอย่างรวดเร็ว ฟู่เฉินนอนอยู่บนเตียง หลับตาลง ดูเหมือนจะหลับไปแล้ว

สวีจือหรูมองดูใบหน้ายามหลับของเขา ในแววตามีประกายความโหดเหี้ยมแวบผ่าน

เธอแอบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ส่งข้อความหาสวีจ้าว “แผนการดำเนิ