๒๑ ภรรยาร้อง สามีรับ

ใจของชินอ๋องพลันเต้นแรงระทึกไม่หยุด เลือดในกายไหลเวียนพลุ่งพล่าน เฟยหลงชินอ๋องอดคิดในใจไม่ได้ว่า หรือนี้คืออาการกลัวเมียอย่างที่เคยได้ยินรึ

“แน่รึ เช่นนั้นก็ดี”

เป็นประโยคคำถามที่ถามขึ้นเอง และตอบเองน่าทึ้ง

นายท่านเป็นอะไรไป เหตุใดถึงทำตัวคล้ายคนกระทำผิด โม่เหวินรับใช้ข้างกายชินอ๋องมาตลอด เห็นเจ้านายทำตัวตัวประหม่าเช่นนี้เป็นภาพที่หาชมได้ยากนัก

บุรุษผู้มีอำนาจเหนือคนทั้งแผ่นดินแต่เกรงกลัวสตรีคนหนึ่ง

“ชินหวางเฟยขอรับ”

ขณะที่ไฉ่หงกำลังมองเฟยหลงชินอ๋องก็ถูกเรียกจึงหันไปมอง เห็นโม่เหวินองค์รักษ์ข้างกายที่นางเอ่ยปากให้หยุกก่อนกำลังจ้องมองอย่างเคร่งเครียด

“ขออภัยหากข้าน้อยต้องกล่าวเช่นนี้ สตรีหลังจวนทั้งหลายเหล่านั้นต่างเป็นข้อสัญญาที่ท่านอ๋องทรงไม่อาจปฏิเสธน้ำใจได้ ทั้งพวงนางยังเป็นเพียงสตรีบำเรอเท่านั้น”

เฟยหลงชินอ๋องสำทับอีกคำ “เป็นเช่นนั้น” พลางทำหน้านิ่งขรึมให้ตนไร้อารมณ์ เอาแต่จ้องสบตามองนาง

ไฉ่หงระบายรอยยิ้มอ่อนโยน ค่อยๆ เทน้ำชาลงจอกอย่างละเมียดละไมก่อนยกดื่มอึกหนึ่ง จากนั้นจึงกล่าวว่า “ชินอ๋องหาบ่าวที่จงรักพักดีได้ดียิ่งนัก”

มือที่กำลังกุมจอกน้ำชาไว้ ค่อยๆ หมุนวนไปมา ท่าทางของนางคล้