ตอนที่15 มันเป็นกรรมของผม

             ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เมื่อสิงห์มองดูสภาพของหินในอ้อมแขนที่อ่อนปวกเปียกและมีลมหายใจรวยริน เขาก็รู้ได้ทันทีว่าจุดหมายแรกของพวกเขาคงไม่ใช่บ้าน

            "เรายังกลับบ้านไม่ได้" สิงห์พูดกับมะตูมที่เดินอยู่เคียงข้าง "สภาพพ่อเอ็งต้องไปหาหมอที่โรงพยาบาลก่อน"

            สิงห์ไม่รอช้าและไม่ได้ต้องการคำตอบรับ เขาพาร่างของหินและมะตูมเดินลัดเลาะมายังท่าเรือรับจ้างที่ใกล้ที่สุด ก่อนจะจ้างเรือให้มุ่งหน้าตรงไปยังโรงพยาบาลศิริราช ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่และดีที่สุดที่คนธรรมดาอย่างเขาจะนึกถึงได้ในยามคับขัน

            และการเดินทางด้วยเรือก็เป็นวิธีที่รวดเร็วที่สุดจากชุมชนริมคลองของตนในตอนนี้ เมื่อเรือจ้างเทียบท่าของโรงพยาบาล ภาพของตึกเก่าแก่แต่ดูน่าเกรงขามก็ปรากฏสู่สายตา

            บรรยากาศภายในโรงพยาบาล