บทที่ 5

@ เช้าวันถัดมา

“อื้อ เช้าแล้วเหรอ ไม่อยากตื่นเลย” ฉันตื่นขึ้นมาในอาการเมาค้าง ทั้งยังไม่อยากตื่นเลย เพราะเมื่อคืนเป็นฝันที่ดีมาก เกิดมาไม่เคยฝันได้ฟินขนาดนี้ คิดแล้วก็เขินจนตัวจะแตก เพราะหนุ่มหล่อที่หลุดออกมาจากในหนังโป๊คนนั้น อือฮือ ฉันหลับตาพริ้มอีกครั้ง นึกถึงความฝันตอนนั้น เขาทั้งใหญ่ ทั้งยาวทำฉันจุกไปถึงไหนต่อไหน

“อยากฟันอีกจัง เฮ้ย! อยากฝันอีกจัง”

“อื้ม!” เดี๋ยวนะ เสียงใครฉันลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยหัวใจเต้นแรง นี่ฉันโดนผีอำแต่เช้าเลยเหรอ ไม่ ใช่ไหม ไม่นะ ผีไม่ควรมาอยู่คอนโดระดับไฮเอนแบบนี้นะ

“ตื่นแล้วเหรอ เจ็บไหม” เดี๋ยวนะ...ฉันรีบลืมตาแล้วลุกขึ้นนั่ง

“เอ๊ย! พี่เป็นใคร มาอยู่นี่ได้ไง” เดี๋ยวนะ ฉันควรเรียกผู้ชายที่นอนเปลือยบนที่นอนห้องฉันว่าพี่ไหม

“พี่ต้องถามหนูไหมว่ามาอยู่บนเตียงพี่แล้วปล้ำพี่ได้ยังไง”

“เดี๋ยวนะ ใครปล้ำใคร จะบ้าเหรอ หนูจะไปปล้ำพี่ได้ยังไง” เขาต้องบ้าแน่ ๆ มาว่าผู้หญิงสาวสวยอย่างฉันไปปล้ำเขา

“จริง ๆ เมื่อคืนหนู กดพี่ลงบนที่นอน จากนั้นก็เอาน้องของหนูมาปล้ำปากพี่ แล้วก็บอกว่า ‘พี่ขาเลียให้หน่อย’”

“เอ๊ย! พี่อย่ามั่วนะ พี่ปล้ำหนู ใครจะเชื่อว่าผู้หญิงปล้ำผู้ชาย ถ้าพี่พูดแบบนี้คอยดูนะหนูจะให้ตำรวจลากพี่เข้าตะราง พี่เข้ามาปล้ำหนูถึงในห้อง” เอาสิ คนอย่างอีแพรพลอย ยอมอะไรก็ยอมได้ แต่ไม่ยอมรับเรื่องปล้ำผู้ชายโว้ย ถึงจะอยากลองแค่ไหน ก็ไม่มีทางปล้ำผู้ชาย

“จะจับพี่ข้อหาอะไร” อีพี่หน้าหล่อคนนี้ หน้าเขาทำให้ฉันใจสั่นแล้ว แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ใจสั่นก็คือก้อนขนมปังแปดลูกนั่น แล้วไอ้ที่ผงกหัวใต้ผ้าห่มนั่นอีก

โอ๊ย! ใจเย็น ตั้งสติ อีแพรพลอย สติ สติ

“ข้อหาบุกรุก ข่มขืน” เป็นไงหน้าแดงเลยกลัวจะโดนจับละสิ โธ่ คิดว่าจะแน่ คนอย่างคุณหนูแพรพลอยบอกไว้เลย ไม่โง่นะคะ

“งั้นหนูคงต้องจับตัวเอง”

“หะ อะไรนะ”

“หนูคงต้องจับตัวเองแล้วล่ะครับ เพราะนี่คือห้องพี่ และหนูข่มขืนพี่ ไม่ใช่พี่ข่มขืนหนู” เดี๋ยวนะ อีพี่คนนี้นอกจากหน้าจะหล่อ แล้วยังจะหน้าด้าน ขี้ตู่หาว่าเป็นห้องตัวเองอีก

“โกหก! หน้าด้าน!!!” ฉันแหวออกมาอย่างสุดกลั้น ทันใดนั้นเสียงพนักงานฝ่ายต้อนรับก็ดังขึ้น

“คุณอรรถพร มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”

“คุณช่วยยืนยันว่าห้อง 452 เจ้าของห้องชื่ออะไร และสะกดอย่างไรให้หน่อยครับ”

(“อ๋อได้ค่ะ อรรถพร ออ อ่าง รอ หัน ถอ ถุง พอ พาน รอ เรือ ค่ะ”) แน่นอนว่าระหว่างที่ฟังหน้าฉันซีดแล้วซีดอีก มือที่จับชุดนอนปิดหน้าอกแทบจะไม่มีแรง ชื่อจริงของนางสาวอัฐพร เล่นเจ้าของชื่อแล้วไง

“ขอบคุณมากนะครับ”  เขาวางสายพร้อมทั้งยิ้มที่มุมปาก จากนั้นเขาก็กดโทรศัพท์มือถือสักพักก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นมา พร้อมทั้งภาพเลือนรางในสมองฉันกำลังชัดเจนขึ้น

“น้องใจเย็น ๆ” ใช่นั่นคือเสียงผู้ชายตรงหน้าฉัน และเสียงของเตียงยวบยาบ

“นอนเฉย ๆ อย่าดิ้น แลบลิ้นออกมายาว ๆ เลียให้หน่อย อื้อ อ้า”  และนี่ก็เป็นเสียงของฉันจริง ๆ

“ปิดเลยนะ เอามานี่เลย ลบออกไปเลยนะอีพี่โรคจิต” ฉันพยายามแย่งโทรศัพท์บ้านั่นเพื่อมาลบคลิป

“หยุดเลยยายเตี้ย” เขาตวาดเสียงสูง เดี๋ยวนะ ‘ยายเตี้ย’ อย่างนั้นเหรอ

“ใครเตี้ย หนูสูงร้อยหกสิบสาม เกินมาตรฐานหญิงไทยไปตั้งเยอะ” ใคร ๆ ก็ชมว่าฉันสูงแล้วอีพี่นี่มาบอกฉันเตี้ย

“ก็เตี้ยกว่าพี่” นั่น ๆ นอกจะหลอกด่า ยังจะมาขิง มาข่าเรื่องความสูง มันใช่ที่ผู้ชายต้องมาชนะผู้หญิงเรื่องความสูงเหรอ

“นี่ลุง มันใช่เรื่องที่ต้องมาอวดกับผู้หญิงไหม”

“เดี๋ยว ๆ ยายเตี้ยเรียกใครลุง”

“ก็อยู่กันสองคนจะเรียกใคร” พอเห็นหน้าเขาโมโห ฉันก็นึกชอบใจเป็นไงละ มาเล่นกับใคร รู้จักน้องแพรพลอยคนสวย ปากไม่หวานน้อยไป ถ้าหน้าไม่สวย พ่อไม่รวย ไม่รอดตีนมาถึงตอนนี้หรอก

“แต่ลุงคนนี้แหละ ทำเธอร้องครางทั้งคืน” อีลุงนี่นอกจากแก่แล้วยังไม่ยอมเด็กอีก

“คนเมาหรอกย่ะ” ว่าแล้วฉันก็หันไปหาชุดนอน หันไปหันมาก็ยังไม่เห็น

“กฎหมายเขาไม่ละเว้นหรอกถึงจะเมาก็เถอะ” นั่นไง อีลุงหน้าหล่อ จะมาไม้ไหนอีก ไม่ใช่จะมาเรียกร้องค่าเสียหายนะ

“นี่ ถ้าจะมาเรียกเงิน ไม่มีให้หรอกนะ” เรื่องอะไรจะยอมบอกว่ารวยเชอะ

“ดูจากเนื้อตัว ผิวพรรณก็น่าจะรวย”

“ลุงหยุดเลยนะ ถ้าจะเอาคลิปมาขู่ บอกเลยว่าไม่กลัว” แค่คลิปเสียงใครจะกลัว คนชื่อแพรบนโลกนี้มีตั้งกี่คน

“ยายเตี้ย หยุดเรียกลุงได้แล้ว ฉันเพิ่งจะอายุยี่สิบหก ไม่มีทางเป็นลุงเธอได้ ถ้าไม่อยากเรียกชื่อ เรียกผัวก็ได้นะ พี่ไม่ติด” อะไรนะ ผัว! อย่างนั้นเหรอ ไม่มีทาง คนอย่างอีแพรพลอย รู้ว่าเมื่อคืนมันฟิน แต่มันก็แค่วันไนต์ไหม เรื่องอะไรจะหาบ่วงมาผูกคอ