ตอนที่5 ข้าไม่เชื่อ

“นังเด็กขี้เกียจแค่ใช้ไปตัดหญ้าให้หมูแค่นี้ไปซะครึ่งค่อนวัน” หม่านซิงแผดเสียงพร้อมกระแทกถังน้ำเปล่าลงตรงหน้าเด็กหญิง

“สับหญ้าให้หมูเสร็จแกก็ไปตักน้ำมาเติมในรางให้พวกมันด้วยนะ จากนั้นก็ไปจัดการเก็บจานชามไปล้างให้เรียบร้อย” หญิงวัยยี่สิบปลายพูดออกมาด้วยรอยยิ้มหยันก่อนจะเดินจากไป

“ตะ...แต่ท่านแม่ข้ายัง...” เด็กหญิงตัวผอมยังกล่าวคำไม่ทันจบหญิงผู้นั้นก็หายลับไปนานแล้ว

ฉินเซียวแม้นางจะรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่บุตรแท้ ๆ ของครอบครัวนี้ แต่หญิงแซ่จางผู้นั้นก็ให้น้ำนมนางกินเลี้ยงนางมาจน กระทั่งนางเติบโต ความผูกพันและความห่วงเหตุใดหญิงผู้นั้นจึงไม่มีให้นางเลย แล้วยังใจร้ายใจดำกับนางได้มากถึงเพียงนี้ วิญญาณหญิงสาวที่ตอนนี้แม้จะเป็นเด็กคิดอย่างไม่เข้าใจ

ภายในบ้านนางจางหม่านซิงมีแต่ความเคียดแค้นชิงชังต่อก้อนเลือดของหญิงชั่วชายโฉดผู้นั้น หากตอนนั้นแผนการของนางสำเร็จคนที่ต้องแต่งกับนางก็ย่อมเป็นฉินเต๋อไม่ใช่คนอันธพาลอย่างตอนนี้

และยิ่งนางเด็กคนนี้เติบโตมากขึ้นเท่าไหร่ใบหน้าของนางก็ดันยิ่งละหม้ายคล้ายคลึงกับนางแพศยานั่นยิ่งทำให้ไฟแค้นของนางลุกโชนมากขึ้นกว่าเดิม ในระหว่างที่นางคิดก็มีเสียงดังโครมครามมาจากด้านนอก

“หม่านซิง เอาเงินมาให้ข้าเร็วเข้าไม่อย่างนั้นคนพวกนี้จะตัดมือของข้า” เสียงร้องไห้คร่ำครวญดังมาจากปากของฉินหย่ง

หม่านซิงที่กำลังตกอยู่ในภวังค์รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้เพื่อเดินออกมายังลานบ้านทันทีด้วยความตกใจ ฉินเซียวผู้ยังไม่รู้ว่าเหตุการณ์บางอย่างได้เปลี่ยนแปลงไปจากที่เธอได้รู้กำลังนำพาหายนะมาถึงตัวของนางแล้ว แต่ไม่ใช่กับโป๊ยข่วยที่ มองเรื่องราวได้ทะลุปรุโปร่ง

“เจ้าเด็กตัวเหม็นเจ้ารีบนำสิ่งนี้ทาบริเวณใบหน้าเร็วเข้าไม่อย่างนั้นเจ้าจะถูกขาย” กระจกใบน้อยพูดอย่างร้อนใจพร้อมโยนตลับไม้สีดำซึ่งบรรจุยางไม้ทำให้เกิดอาการผุพองตามผิวหนังให้เด็กน้อย

“จะ...จริงอย่างนั้นเหรอ แต่ข้าจำได้ว่าไม่มีเหตุการณ์แบบนี้นี่” เด็กหญิงกล่าวออกมาอย่างตื่นตระหนกใบหน้าซีดเผือดรีบรับสิ่งที่เพื่อนคู่หูกำไว้ในมือแน่น

โป๊ยข่วยจะบอกได้อย่างไร ว่าที่เหตุการณ์มันไม่เหมือนเดิมส่วนหนึ่งก็อาจจะเป็นเพราะตัวมันเองที่เข้ามาผูกจิตวิญญาณกับมนุษย์ธรรมดาผู้นี้ ก็เลยทำให้คราวเคราะห์ของนางมีมากขึ้น

“ไม่มีเวลาแล้วเจ้าเชื่อข้าเถอะ สิ่งที่เจ้าจับอยู่ในมือเมื่อเจ้าทาลงไปบริเวณผิวหนังเพียงชั่วจิบชาจะทำให้เกิดหนองผุดออกมาตามใบหน้า แต่เจ้าจะไม่มีอาการอะไรดังนั้นเจ้าจงแสดงให้สมจริงเข้าใจไหม” กระจกวิเศษเบี่ยงประเด็น

เด็กหญิงเมื่อได้ยินถ้อยคำอันร้อนใจของกระจกโป๊ยข่วยก็รีบทำตามคำแนะนำทันที เธอไม่เพียงแต่ทาใบหน้าเท่านั้นเจ้าตัวยังทาไปที่มือของตนด้วยก่อนจะลามมาที่แขนและขา

ด้านนอกเสียงอันดังนั้นยังคงอยู่และเริ่มดังมาจนถึงคอกหมูที่อยู่ด้านหลัง เด็กน้อยวัยแปดหนาวรู้สึกตัวสั่นก้มตัวลงนั่งคุดคู้อย่างน่าสงสาร

“อยู่ทางนี้ข้าจะให้นางเด็กคนนี้ไปแทนเงิน พวกเจ้าจงนำมันไปเลยหน้าตาของมันหากนำไปขายพวกเจ้าคงได้หลายตำลึง” นางจางหญิงใจร้ายพูดกับชายฉกรรจ์คนคุมบ่อนที่สามีตนไปติดหนี้

“ไหนเจ้าลองไปนำเด็กคนนั้นขึ้นมาจากพื้นสิข้าขอดูใบหน้าของมันสักหน่อย หากหน้าตาดีจริงอย่างที่นางผู้นี้ว่าข้าจะยกหนี้ให้” หัวหน้าของคนคุมนักเลงกล่าว

หม่านซิงรู้สึกหวาดกลัวคนพวกนี้จนตัวสั่นแต่ในใจกลับด่าทอสาบแช่งผัวของตนกับคนพวกนี้อย่างไม่รู้ไปหาถ้อยคำอันหยาบคายมาจากไหนมากมาย

“ฉินเซียวเจ้าลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ไปกับคนพวกนี้เสียเจ้าจะได้กินอิ่มนอนอุ่น” หม่านซิงเดินเข้าไปหาลูกนอกไส้ก่อนจะกล่าวออกมา

เด็กน้อยที่ก้มตัวคลุกดินคลุกหญ้าอยู่กับพื้นเมื่อได้ยินถ้อยคำของนางจางผู้ใจดำเด็กหญิงถึงกับสบถในใจ เชอะเจ้าคิดหลอกใครกันหากข้าเป็นเด็กโง่เหมือนเมื่อก่อนคงหลงเชื่อเจ้าไปแล้ว

หากมันมีอาหารกินดีมีที่นอนอุ่นใยเจ้าไม่ส่งลูกสาวสุดที่รักของเจ้าไปเองเล่า หากข้าได้ไปกับพวกชั่วนี้จริงชีวิตก็คงยิ่งกว่าตกนรกเป็นแน่

“ทะ...ท่านแม่ขะ...ข้าเจ็บมาก” เด็กวัยแปดหนาวเริ่มแสร้งทำเป็นเจ็บปวดเอามือที่เริ่มมีแผลผุผองมาจับตามใบหน้าและลำคอ

“เจ้าเป็นอะไร ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเจ้าจะเจ็บป่วย เมื่อชั่วครู่ข้ายังเห็นเจ้าเป็นปกติดีอยู่เลยเลิกเสแสร้งได้แล้ว” จางหม่านซิง กล่าวสีหน้าถมึงทึง

“เร็วเข้า พวกข้าไม่มีเวลามารอเจ้าทั้งวันหรอกนะ” หัวหน้าชายฉกรรจ์กลุ่มใหญ่เอ่ยเร่งสีหน้าหยามหยัน

“เจ้าค่ะ ข้าจะรีบให้นางลุกขึ้นพวกท่านได้โปรดใจเย็น ๆ” นางจางตัวสั่นกับเสียงดังของคนพวกนี้ดังนั้นนางจึงรีบกระชากตัวเด็กหญิงขึ้นทันที

และเมื่อนางเห็นใบหน้าของลูกนอกสายเลือดหน้าของนางก็ผงะด้วยความตกใจ ก่อนที่นางจางจะกรีดร้องออกมาอย่างคนเสียสติ

“ผี!” นางจางรีบผลักตัวฉินเซียวให้ห่างจากตัวก่อนที่หล่อนจะวิ่งหนีออกมาโดยทิ้งระยะห่างจากเด็กหญิงพอสมควร

“เจ้าจะเล่นงิ้วให้ใครดูกันหากไม่ยอมมอบเด็กก็ต้องมอบเงินหรือจะให้พวกข้าตัดมือสามีเจ้า” หัวหน้าอันธพาลรู้สึกไม่สบอารมณ์กล่าวออกมาด้วยความหงุดหงิด

“เด็ก ท่านเอาตัวนางเด็กนั่นไปเลย” ฉินหย่งละล่ำละลักพลางชี้นิ้วไปทางฉินเซียวที่ยืนก้มหน้าตัวสั่นเหมือนหวาด กลัวแต่แท้จริงนางกำลังแอบหัวเราะต่างหาก

“เจ้าไปนำตัวเด็กมาพวกเราจะได้รีบกลับ คนบ้านนี้ช่างเป็นคนอำมหิตแม้กระทั่งลูกก็ขายได้ลงคอ” หัวหน้าอันธพาลชี้มือไปที่ลูกน้องร่างผอมก่อนกล่าวออกมาอย่างเย้ยหยันพร้อมถมน้ำลายลงพื้นเฉียดเท้าของฉินหย่ง

ชายเจ้าบ้านแม้สีหน้าจะหวาดกลัวหัวหน้าคุมบ่อนคนนี้ แต่ภายในใจกลับสาปแช่งด่าทอที่พวกมันพูดเสียงดังทำให้บัดนี้ชาวบ้านต่างพากันมาเมียงมองยังบ้านของเขา อีกทั้งยังกระซิบกระซาบคาดเดาเหตุการณ์กันอย่างสนุกปาก

“เหวอ! ผีหลอกข้า ผีหลอก” ชายร่างผอมลูกน้องหัวหน้าโจรเมื่อเห็นหน้าของฉินเซียวชัดเจนตะโกนเสียงหลงออกมา

“ผีบ้าผีบออะไร หากข้าไม่เห็นอะไรนะเจ้าโดนดีแน่” คนเป็นหัวหน้าคาดโทษพลางสืบเท้าเข้าไปใกล้เด็กหญิงที่ยังคงก้มหน้าสะอื้นไห้อยู่อย่างน่าสงสาร

“เจ้าเงยหน้าขึ้น หากเชื่อฟังข้าจะให้เจ้าได้กินอิ่มหากไม่...  เหวอ!” ยังไม่ทันที่ชายร่างใหญ่ผู้นี้จะกล่าวจบและเมื่อเขาเห็นใบหน้าของเด็กหญิงเจ้าตัวก็รีบกระโดดหนีส่งเสียงร้องเสียงดังตามลูกน้องของมัน และเมื่อมันตั้งสติของตัวเองได้ชายร่างใหญ่ก็ส่งสายตาดุดันใบหน้าถมึงทึงไปหาสองผัวเมียที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างกัน

“เจ้าสองคนอยากตายใช่หรือไม่ คิดจะย้อมแมวขายสินค้าให้ข้าอย่างนั้นเหรอ นี่นะเหรอเด็กที่เจ้าว่าหน้าตาดีน่ารักน่าเอ็นดู” หัวหน้าคุมบ่อนตวาดเสียงกร้าวปานฟ้าจะถล่มออกมา

“คะ...คือว่านางหน้าตาหมดจดงดงามจริงนะขอรับ” ฉินหย่งที่ยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นรีบแย้ง

“หน้าตาดีหมดจดบ้านเจ้านะสิ นางหน้าเละเป็นผีแบบนี้จะขายได้ยังไง วันนี้หากเจ้าไม่มีเงินก็จงหาของมีค่ามาไม่อย่างนั้นก็ทิ้งมือของเจ้าไว้หนึ่งข้างเลือกเอา” หัวหน้าอันธพาลโกรธจนตัวสั่นส่งเสียงดังออกมาอีกหน

“หม่านซิงที่ท่านผู้นี้พูดมันหมายความว่ายังไง” ฉินหย่งหันหน้าไปถามภรรยาที่ได้มาจากความไม่ตั้งใจด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ยังไม่ทันที่เมียผู้นอนเคียงหมอนมาหลายปีจะตอบคำใดก็ได้มีเสียงเล็ก ๆ ของฉินเซียวดังขึ้นเสียก่อน

“ทะ...ท่านพ่อข้าเจ็บเจ้าค่ะ แสบร้อนไปหมดเลย” เด็กหญิงวัยแปดหนาวคิดว่าคงถึงเวลาที่เจ้าตัวจะแสดงโฉมหน้าให้ผู้คนดู นางจึงแสร้งเรียกบิดาไม่จริงเสียงเครือพร้อมเงยหน้าขึ้นหันไปทางสองสามีภรรยาผู้โหดร้าย

เวลานี้ไม่ใช่เพียงแต่ฉินหย่งเท่านั้นที่ตกใจ แม้แต่ชาวบ้านที่กำลังชมเรื่องสนุกอยู่พวกเขาก็พากันตื่นตะลึงเช่นเดียวกัน    ที่เห็นใบหน้าผอมของเด็กหญิงเต็มไปด้วยเม็ดหนองอย่างไม่มีช่องว่าง

“ผี! ข้ากลัวแล้วพวกข้าไม่อยู่แล้ว” เสียงชาวบ้านต่างพากันแตกตื่นหนีหายไปจนไม่เหลือคนนอกอีก

“นี่มันอะไรกัน ทำไมหน้าเจ้าถึงได้เป็นแบบนี้ ไม่เชื่อ ข้าไม่เชื่อ มันจะต้องเป็นของปลอมแน่เจ้าไปล้างหน้าเสีย” ฉินหย่งแม้จะรู้สึกหวาดกลัวใบหน้าที่เต็มไปด้วยฝีหนองพวกนั้นกล่าวตะกุกตะกัก

เด็กหญิงน้ำตาไหลมีสีหน้าเจ็บปวดก่อนจะทำตามที่บิดาใจร้ายบอก แต่ยิ่งน้ำโดนใบหน้าแผลผุพองก็ยิ่งแดงก่ำน้ำหนองเองก็เหมือนจะยิ่งไหลออกมาคราวนี้ยิ่งทำให้ชายฉกรรจ์รู้สึกเดือดดาลมากขึ้นไปอีก และความอดทนของเขาก็หมดลง

“เอามือของเจ้ามาซะเสียเวลาข้ามามากแล้ว” ชายร่างใหญ่หยิบมีดดาบที่ส่องแสงประกายแวววาวออกมา

“ไม่ข้ายังมีลูกสาวอีกคนข้ารับรองว่าคนนี้หน้าตาไม่มีริ้วรอยใด ๆ อย่างแน่นอน” ฉินหย่งตะโกนออกมาสุดเสียงน้ำหูน้ำตาไหลอย่างน่าสมเพช

จางหม่านซิงเมื่อได้ยินถ้อยคำของสามีนางก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบ ไม่ได้นางจะให้ใครมาเอาตัวแก้วตาดวงใจของนางไปได้ยังไงนางไม่ยอม

“ข้ามีเงินเจ้าบอกมาว่าต้องการเงินเท่าไหร่ข้าไม่ยอมให้ลูกสาวแก่พวกเจ้าหรอก” นางจางรีบกล่าวออกมาอย่างรวดเร็ว

“หนึ่งตำลึงเงินรีบไปนำเงินมาซะหากช้ามือของสามีเจ้าขาดแน่” ผู้เป็นหัวหน้าข่มขู่

“ทำไมถึงเป็นหนึ่งตำลึงเงินกันข้าติดท่านห้าสิบอีแปะเพียงเท่านั้น” ฉินหย่งกล่าวออกมาอย่างไม่ยอม

“ดอกเบี้ยและค่าเสียเวลายังไงล่ะ ทำไมหรือเจ้าจะจ่ายเป็นมือข้าก็ไม่ขัดหรอกนะ” ชายร่างใหญ่เงื้อดาบในมือขึ้นสูง  อีกครั้ง

“ไม่ ๆ หม่านซิงเจ้ารีบไปเอาเงินมาสิจะให้ข้ากลายเป็นคนพิการหรือยังไง” ผู้เป็นสามีรีบหันไปตวาดเมีย

นางจางที่ได้ยินจำนวนเงินหนึ่งตำลึงเงินนางกำลังรู้สึกหน้ามืด ภายในใจก็สาปแช่งด่าทอบรรพบุรุษของครอบครัวสามีอย่างเดือดดาลนี่มันเป็นเงินเก็บทั้งชีวิตของนางในตอนนี้ เลยนะ

แต่จะไม่ให้ก็ไม่ได้เพราะนางจำใจต้องรักษาบุตรสาวตัวน้อยของตนเอาไว้ หากบุตรอันเป็นที่รักเป็นอะไรไปจะให้นางอยู่ได้อย่างไรกัน

หญิงชั่วผู้นี้คงลืมไปแล้วว่าตัวเองยังรักลูกแล้วคนอื่นจะไม่รักบุตรในอุทรของตนได้เยี่ยงไร นางถึงกล้าไปพรากเด็กน้อยออกมาจากอ้อมอกแม่อีกทั้งยังเอามาทารุณกรรมแบบนี้