All Chapters of ฉินเซียวเมื่อฉันเป็นสาวน้อยชาเขียวในนิยาย: Chapter 1 - Chapter 10

‘ทำไมฉันได้กลิ่นตุ ๆ มันช่างเป็นกลิ่นที่ไม่น่าพึงประสงค์เอาเสียเลย นี่ท่านเทพแห่งดวงชะตาส่งฉันกลับมาตอนไหนคงจะไม่ใช่ตอน...หรอกใช่ไหม’ เด็กหญิงร่างผอมใบหน้าเหลืองอย่างคนขาดสารอาหารที่กำลังหลับตาบ่นพึมพำในใจก่อน ที่เธอจะค่อย ๆ เปิดเปลือกตาของตน แต่แล้วหล่อนก็ต้องหลับตาลงไปใหม่เพื่อพยายามมองสิ่งที่อยู่ด้านหน้าอีกครั้ง‘ประตูที่ทำจากไม้เริ่มผุพังมีไม้ขัดเอาไว้ด้านใน กำแพงดินเป็นผนังกั้นห้องแคบทั้งสี่ด้าน ใช่แน่ ๆ นี่มันตอนที่เธอเคยเป็นลมในห้องปลดทุกข์ตอนมีอายุได้แปดหนาวนี่นา ท่านเทพใยท่านใจร้ายนักส่งข้ากลับมาเข้าร่างอีกครั้งท่านกลับส่งมาในส้วมนี่นะ เหม็นก็เหม็น ท่านแน่ใจใช่ไหมว่าไม่ได้อยากให้ข้าตายอีกรอบ’อดีตวิญญาณสาวร้องคร่ำครวญในใจ เด็กสาวคนนี้มีรูปร่างผอมแขนขาเรียวเล็กผิวหยาบกร้าน เนื่องจากถูกใช้ให้ทำงานหนักมาตลอดได้กินอาหารไม่เพียงพอกับความต้องการของร่างกาย ในระหว่างที่ร่างวิญญาณสาวกำลังคิดทบทวนความทรงจำเดิมของตนอยู่นั้น ด้านนอกก็ได้มีเสียงอันดังปานฟ้าถล่มดังเข้ามาในโสตประสาทของตน“แกจะอู้งานหรือยังไง ป่านนี้ยังไม่ออกมาอีกเข้าส้วมแค่นี้นานเป็นชาติ” เสียงก่นด่าด

“อร่อยไหมเจ้าเด็กอัปลักษณ์” เสียงเล็กเหมือนเด็กอายุประมาณสี่ห้าขวบถามกับผู้ที่ผูกจิตวิญญาณกับตัวเองออกมา“อืม อร่อยมากเลย” ฉินเซียวที่กำลังเคี้ยวเนื้อปลาในปากตุ้ย ๆ ตอบอย่างลืมตัว แต่หลังจากนั้นเด็กหญิงก็ชะงักค้างพร้อมเงยหน้าขึ้นจากปลาในมือ“อร่อยแล้วทำไมไม่กินต่อล่ะ หากไม่อิ่มข้าจะเรียกปลาขึ้นมาให้เจ้าอีก ตอนนี้เจ้าเป็นทาสของข้าแล้วรับรองว่าเจ้านายผู้นี้ไม่ยอมให้เจ้าอดตายหรอก จงสำนึกในบุญคุณของข้าซะ” กระจกน้อยแปดเหลี่ยมบานเล็กโอ้อวดตน“ผะ...ผี!” ฉินเซียวผู้ซึ่งได้ลืมไปแล้วว่าครั้งหนึ่งตนก็เคยเป็นวิญญาณมาก่อนตกใจจึงได้เผลอทิ้งปลาในมือลงพื้นทันทีพร้อมทิ้งตัวลงนั่งคุดคู้เอามือปิดหน้าตัวสั่นเทา“ไหนผีวิญญาณตนใดมันกล้ามาทำให้เจ้ากลัว เจ้าวิญญาณชั่วปรากฎกายออกมาบัดเดี๋ยวนี้” กระจกใบน้อยที่ยังไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำให้เด็กน้อยกลัวคือตัวเองตวาดเสียงกร้าวทันทีที่สิ้นเสียงของสิ่งลึกลับเด็กหญิงผู้หวาดกลัวเธอก็เริ่มมีสติขึ้นมาเล็กน้อยพลางคิดว่าผีอะไรดุตัวเองก็ได้ หรือว่าเขาจะไม่รู้ตัวว่าตัวเองได้ตายไปแล้วดังนั้นเด็กน้อยจึงคลายมือของตนออกพร้อมเงยหน้ามองไปย

ฉินเซียวผู้ซึ่งเป็นตัวประกอบในนิยายเรื่องที่รักยอดดวงใจ เธอได้ตกตายลงจากความเจ็บป่วยไร้คนในครอบครัวของสามีสนใจ ทำให้ได้กลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนนานอยู่นับพันปีก่อนที่วิญญาณของนางจะได้รับความรู้มาจากยุคอนาคตจากการติดตามเด็กหญิงผู้หนึ่งที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายตนด้วยความสงสัยตั้งแต่เด็กคนนี้เริ่มเข้าโรงเรียนอนุบาลจนเด็กคนนี้เรียนจบในระดับมหาวิทยาลัยและแต่งงาน จนกระทั่งในวันหนึ่งได้เกิดเหตุการณ์สุริยุปราคาทำให้วิญญาณของหล่อนถูกดูดกลืนและได้มาพบกับท่านเทพแห่งดวงชะตาด้วยความสงสารที่ท่านเทพมีต่อหญิงผู้นี้จากการตรวจสอบบันทึกในเรื่องราวของนางว่าแท้จริงแล้วนางเป็นเพียงสิ่งที่ถูกกำหนดขึ้นมาจากปลายปากกาของผู้ที่เรียกตนว่านักเขียน ดังนั้นเทพแห่งดวงชะตาจึงใจดีให้หญิงสาวร่างผอมคนนี้ได้ดูชะตาตั้งแต่แรกเกิดของตนผ่านกระจกแปดเหลี่ยมหรือโป๊ยข่วย ก็เลยทำให้หญิงสาวผู้นี้ได้ทราบว่าแท้จริงแล้วที่ครอบครัวไม่ดีต่อตนเองนั้นเป็นเพราะหล่อนเป็นลูกสาวตัวปลอมของครอบครัวปัจจุบันก่อนแต่งงานและที่ช็อกมากกว่านั้นก็คือเธอเป็นเพียงตัวประกอบในนิยายที่ปรากฎออกมาเพื่อเป็นตัวละครให้ผู้อื่นเห็นใจในค

“คนขายเนื้อต้า เจ้ากำลังจะไปไหนอย่างนั้นหรือ” ชายวัยชราผู้หนึ่งที่เคยซื้อเนื้อกับชายผู้นี้ซักถามด้วยความสงสัย“ข้ากำลังจะไปบ้านนางจางแล้วพวกท่านพาคนมาเยอะแยะจะไปที่ใดกัน” ชายร่างอ้วนผู้ดื่มเหล้ามาแต่เช้าถามกลับ“อ๋อ พวกข้าก็กำลังจะไปบ้านนางจางนั้นแหละ ว่าแต่เจ้ามีเรื่องอันใดกับบ้านของนาง หรือว่าเจ้าจะไปดูสิ่งที่ท่านนักพรตทำนายเหมือนพวกเราอย่างนั้นเหรอ” ชายชราผู้นั้นตอบก่อนถามในเรื่องที่ตนอยากรู้“คำทำนายอะไรข้าไม่รู้หรอก ที่ข้าจะไปก็เพราะนางจางบอกขายลูกสาวคนรองให้ข้าเมื่อวานนี้ ข้าก็เลยจะไปดูใบหน้านาง” ชายร่างอ้วนตอบตามตรงหลังสิ้นเสียงชายผู้นี้นักพรตเฒ่าก็รู้สึกชาหนังศีรษะของตนวาบ เขาไม่คาดคิดว่าหญิงผู้นั้นจะใจคอผิดมนุษย์มากได้  ถึงเพียงนี้“เจ้าว่าอะไรนะ เจ้าจะซื้อตัวฉินเซียวไปเป็นเจ้าสาวเด็กอย่างนั้นเหรอ เจ้าไม่รู้หรือว่านางเป็นตัวโชคร้ายที่พวกเรากำลังจะไปที่นั่นก็เป็นเพราะ...” ชายชราตกใจจึงได้เล่าเรื่องราวเมื่อวานออกมาทั้งหมดต้าหวางหลังจากที่ได้ยินก็มีใบหน้าถอดสีจากซีดเซียวก็เปลี่ยนเป็นดำคล้ำด้วยความโกรธที่ตนกำลังจะถูกย้อม  แม

ในขณะที่นางฟางนั่งอย่างเหนื่อยหอบชาวบ้านกลุ่มใหญ่ที่นำโดยชายวัยกลางคนผิวสีทองแดงใบหน้าซูบเซียวผอมสูงก็ได้ปรากฎตัวออกมา“ภรรยา นั่นเจ้ากำลังทำอะไร ปล่อยเด็กคนนั้นเถอะ” ฉินเต๋อที่คิดว่าหนิงเซียนกำลังทำร้ายเด็กน้อยเขาจึงเอ่ยเกลี้ยกล่อมคนเคียงหมอนออกมา“ไม่ นางเป็นลูกสาวข้า ใช่ไหมอาเซียวลูกแม่” นางหนิงส่งเสียงตอบกับสามีก่อนหันมาถามเด็กน้อยในอ้อมแขนเสียงหวาน“ใช่เจ้าค่ะ ข้าเป็นลูกสาวของท่าน” ฉินเซียวกระชับอ้อมกอดของมารดาแน่นน้ำตาริน“ลูกสาวแม่ไม่ต้องร้องไห้นะ ต่อไปนี้แม่จะไม่ให้ใครมาพรากเจ้าไปไหนอีกแล้วแม่จะปกป้องเจ้า อีกทั้งที่บ้านยังมีพ่อและพี่ชายของเจ้าอีกสองคนพวกเขาจะต้องดูแลเจ้าได้แน่” นางหนิงเป็นดั่งแม่ไก่หวงไข่นางโอบกอดเด็กน้อยแน่น ผู้คนที่ได้เห็นภาพนี้ต่างรู้สึกสะเทือนใจเนื่องจากพวกเขาต่างทราบดีว่าเมื่อแปดปีก่อนเกิดเรื่องอันใดขึ้น“พวกเจ้าหลีกทางให้ข้าที” เสียงหญิงสาวตะโกนเพื่อให้ผู้คนหลบทาง“หนิงลี่เองหรอกหรือ น้องสาวของเจ้าอยู่ตรงนั้นนางกำลังกอดลูกสาวของใครอยู่ก็ไม่รู้เจ้าช่วยไปแยกพวกนางออกจากกันเถอะ” ผู้ใหญ่บ้านแซ่จงกล่าว“เจ้าค