EP.05 เจ้าปลาช่อน

“พี่จ๋า... พี่จ๋า... อา... ซี้ด...”

เสียงละล่ำละลักร้องเรียกเขาไม่หยุด เมื่อปลายจมูกซุกไซ้อยู่ในต้นขาด้านใน เขารู้ว่าเธอกำลังใจจะขาด สัญชาตญาณของหญิงสาวเรียกร้องให้เขาไปถึงยังจุดนั้น แต่เขาก็ยังไม่อยากไป เขาอยากจะทรมานดอกไม้แสนจะบอบบางของเขาดอกนี้เล่น อยากเห็นเธอครวญคราง อยากเห็นเธอร่ำร้องด้วยสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิตที่ต้องการผสมพันธุ์ อยากรู้ว่าเธอจะเรียกหาตัวตนของเขาทั้งที่ไม่เคยรู้ว่ามันมีไว้ใช้ทำอะไรหรือเปล่า

“อา... พี่จ๋า... ช่วยฉันด้วย... พี่จ๋า... อา... พี่จ๋า... โอย... พี่... ฉันจะตายแล้ว... พี่... ฮือ...”

ร่างน้อยสะอื้นฮึกฮักจากความอัดอั้นที่ร่างกายประท้วงเรียกร้อง เธอกำลังทรมาน เธอกำลังร่ำร้องหาอะไรก็ไม่รู้ที่จะเข้ามาเติมเต็มความต้องการที่มากล้น อะไรบางอย่างที่เธอรู้ดีว่าเขามี บางสิ่งที่เขาให้เธอได้แต่ไม่ยอมให้

“ฮือ... พี่ทำฉันทำไม... ฮือ...”

“โอ๋... พี่กำลังจะให้เดี๋ยวนี้ แต่น้องต้องสัญญานะว่าจะไม่ถอยหนี จะต้องสู้กับมัน แล้วน้องจะได้ขึ้นสวรรค์หลายๆ ครั้ง”

ชบาพยักหน้ารับทั้งน้ำตา ดวงตาเบิกกว้างมองเรือนร่างเปล่าเปลือยของเขาที่เคลื่อนกายมาอยู่กึ่งกลางร่างกายของเธอ ต้นขาขาวนวลถูกแยกออกจากกันจนสุด ก่อนจะวางพาดอยู่บนต้นขาของเขา และ ณ ที่ตรงนั้น ชบาก็ต้องลอบกลืนน้ำลายพร้อมเลียไล้ริมฝีปากที่แห้งผากอย่างไม่รู้ตัว เมื่อปลาช่อนตัวโตที่เห็นอยู่ในน้ำเมื่อครู่มันกำลังอยู่ชิดติดกับตัวเขา

ปลายหัวมันวาบสีม่วงคล้ำ ผงกหัวขึ้นทักทายเธอราวกับมีชีวิต ชบาตาโตมองเขาอย่างหวาดหวั่น และรอยยิ้มปลุกปลอบใจที่ได้รับกลับทำให้ต้องพยักหน้าว่าพร้อมแล้ว เธอไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร รู้แต่ว่ามันจะต้องทำให้เธอได้ขึ้นสวรรค์ตามที่เขาบอกแน่ๆ และเจ้าปลาช่อนตัวนี้แหละที่จะว่ายน้ำพาเธอไป

“ปะ... ปลาช่อนของพี่... เอ่อ...”

“มันจะทำให้น้องมีความสุขไงจ๊ะ”

ท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ปนอยากของเธอทำให้เขาลังเลใจ ปลาช่อนตัวเขื่องของเขาขนาดแหม่มสาวๆ ยังร้องโฮก แล้วนับประสาอะไรกับสาวน้อยบ้านป่า เธอจะทนได้เชียวเหรอ

หัวปลาสีม่วงเข้มถูไถไปมาแต่ภายนอก ทำให้ชบาลำคอแห้งผากรู้สึกกระหายน้ำเป็นอย่างมาก เธอรับรู้ได้ถึงความร้อนที่วิ่งวนอยู่ที่ดอกไม้ของเธอ มันกำลังคลุ้มคลั่งใกล้จะระเบิด มันกำลังเรียกร้องให้เธอทำอะไรสักอย่างเพื่อลดความอัดอั้นนั้น

“อื้อ... พี่จ๋า... ฉัน... ฉันอยาก... ฉันอยาก! พี่ทำฉันที! พี่ทำฉันที! ทำฉันสักที! อะ! กรี๊ดดดดด...”

พรวด...

อะไรบางอย่างที่กดแทงลงมาอย่างเร็วทั้งที่เมื่อครู่ยังคาอยู่บนดอกไม้ทำให้ชบาต้องกรีดร้องออกมาสุดเสียง ความเจ็บปวดวิ่งร้าวตั้งแต่ดอกไม้กลีบบางไปจนถึงปลายเท้า ตลอดจากปลายเท้ากระจายวาบไปทั่วทุกอณูเนื้อผิว ความเจ็บปวดซ่านลึกเสียจนทำให้เสียงร้องต่อๆ มาถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ

‘เจ็บจนร้องไม่ออก’ มันเป็นแบบนี้เอง ความเจ็บปวดนั้นมากกว่าถูกมีดบาดเป็นไหนๆ มันเหมือนราวมีใครมาแล่เนื้อบริเวณนั้น แล่ กรีดเนื้อ และปักมีดลงลึกเข้ามาในร่างกายของเธอ

“อูย... แน่นเหลือเกิน... โอย... แน่นที่สุด... อูย...”

นิธิตสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ สะกดเก็บความเร่งเร้าที่เกิดขึ้นตามจังหวะที่เนื้อกายของสาวบ้านป่าขยับไปมา แรงตอดรัดจากด้านในโพรงดอกไม้แทบทำให้เขาพุ่ง ถ้าไม่ติดที่ว่าเขาจะต้องพาเธอให้ถึงสวรรค์เพื่อลดทอนความเจ็บปวดในขณะนี้ เขาก็คงจะปลดปล่อยตัวตนทั้งหมดออกมาทั้งที่ยังเข้าไปได้เพียงแค่ปลายหัว เพราะแรงบีบรัดนั้นมันมหาศาลจริงๆ

“อื้อ... เจ็บ... ฉันเจ็บ... โอย... เอาออกไป... เอาออกไป... เจ็บ... จะตายอยู่แล้ว... โอย...”

“ไม่ตายหรอก ใครๆ เขาก็ทำกัน มันจะเจ็บแค่ครั้งนี้เท่านั้น ถ้าน้องผ่านไปได้ น้องจะได้ขึ้นสวรรค์ น้องจะไม่เจ็บอีก อืม... อย่าดิ้น... พี่จะไปต่อ”

นิธิตกัดฟันกรอดเมื่อหญิงสาวพยายามพาตัวเองดิ้นรนจากเขา ฝ่ามือกดกระชับสะโพกผายก่อนจะค่อยๆ พาตัวตนขนาดใหญ่ออกมาจนเกือบสุด ปล่อยให้หญิงสาวถอนลมหายใจอย่างโล่งอกที่เขาทำตามคำขอ แต่ผิดคาด

“อะ! อื้อ.... อื้อ....”

ชบาตาเหลือกโพลงเมื่อเขาอัดเจ้าปลาช่อนตัวโตเข้ามาในร่างของเธออย่างแรง เสียงกรีดร้องถูกปิดกั้นไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ ร่างกายชาวาบไร้แรงดิ้นรนให้หลุดพ้น เมื่อเขาไม่เพียงกดกระหน่ำลงมาครั้งเดียวแต่ยังคงสาวเข้าสาวออกไม่หยุด ดั่งจะพาปลาตัวใหญ่ให้มุดลงไปในโพรงน้ำของเธอจนสุดทาง

แม้ความเจ็บจะแสนสาหัสแต่ความสงสัยใคร่รู้ก็มีมาก ชบาอดไม่ได้ที่จะผงกศีรษะขึ้นดูในยามที่เจ้าปลาช่อนมุดเข้ามุดออกในโพรงของเธอ ร่างกายบอบบางไร้ไขมันหน้าท้องกับดอกไม้กลีบบางที่บานโล่รอคอย ทำไมถึงได้มีที่ให้เจ้าปลาช่อนเข้ามาซุกซ่อนได้จนมิด ทั้งเจ้าปลายังทำเหมือนกับว่ายวนอยู่ภายในร่างกายของเธอได้อีกด้วย