ตอนที่6

"จะยืนจ้องอยู่อีกนานหรือไม่?กลับจวนได้แล้วจะรอให้มีเรื่องอีกหรือไง ข้าไม่ได้ว่างมาช่วยเจ้าทุกครั้งที่ก่อเรื่องหรอกนะ"

อ้าว !จีนี่ใครใช้ให้ช่วยกัน รู้หรอกว่าไม่ปลื้มแต่ไม่ต้องแสดงออกขนาดนี้ก็ได้ คิดอย่างไม่พอใจ

"ข้ามาเองได้ก็กลับเองได้ ขอบคุณท่านมากที่สอดมือมาช่วย"

ได้ยินสตรีตรงหน้ากล่าวออกมาหานลู่เหวินถึงกับกัดฟันกรอดหน้าแดงก่ำ นี่นางหาว่าเขาแส่เองใช่หรือไม่

"เมิ่งอ้ายเย่ว!!"

ร่างสูงที่ทำท่าจะก้าวมาฉุดกระชากนาง ทำให้นางต้องถอยหลังอย่างรวดเร็วจนบุรุษตรงหน้าชะงัก นี่นางไม่อยากให้เขาแตะต้องตัวถึงขนาดนี้เลยเหรอ

"เจ้าคะ ทำไมต้องเสียงดังปานนั้น ข้าไม่ได้หูตึง และท่านก็คงจะไม่หูตึงเช่นกัน ข้า กลับ เอง ได้" 

กล่าวแล้วสะบัดหน้าเดินออกมาจนจิ้นผิงเดินตามเกือบไม่ทัน

"คุณหนูทำอย่างนี้จะดีหรือเจ้าคะ อย่างไรท่านแม่ทัพก็เป็นคู่หมายและยังช่วยเหลือไว้อีกด้วย"

จิ้นผิงเมื่อเดินทันคนตัวเล็กที่เดินตัวปลิวเอ่ยท้วงขึ้น

"เหอะ แค่คู่หมายไม่ใช่สามีเสียหน่อยข้าไม่สนใจหรอกและอีกอย่างข้าก็ไม่ได้ขอให้ช่วยเสียหน่อย"

"คุณหนู"

"พอเถอะจิ้นผิง ข้าว่าเรามาหาที่ซุกหัวนอนดีกว่า กลับไปครั้งนี้อีตานั่นคงโยนข้าวของเราออกจากจวนเขาแล้วกระมัง อิอิ โดนข้าตอกหน้าหงายไปซะขนาดนั้น"

จิ้นผิงมองคุณหนูของนางอย่างไม่อยากจะเชื่อ ทุกทีคุณหนูกลัวท่านแม่ทัพโกรธจะตายจะพูดจะทำอะไรมักจะมองสีหน้าของอีกฝ่ายก่อนเสมอ แต่วันนี้กลับตอกหน้าท่านแม่ทัพเสียหน้าหงายแล้วยังเดินชมนู่นชมนี่อย่างไม่ทุกข์ร้อนใจอีก คงจะหมดรักในตัวอีกฝ่ายจริงๆเสียแล้วกระมัง 

ฝ่ายแม่ทัพหานลู่เหวินที่ตอนนี้โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงกลับจวนก็มานั่งชะเง้อมองว่าเมื่อไหร่คนที่ทำให้เขานั่งไม่ติดอยู่นี่ถึงยังไม่กลับเสียที นี่ก็เย็นมากแล้ว ไม่รู้ว่าไปเดินอวดโฉมให้ผู้ใดชมกันคิดแล้วน่าโมโหนัก หึ พอคิดว่าตัวเองดูดีขึ้นมาจะทำเชิดใส่เขาหรืออย่างไร ใครจะสนกัน จึงเดินกลับเข้าห้องหนังสือไป

อ้ายเย่วที่เดินทอดน่องชมบรรยากาศของยุคโบราณที่ใครก็ไม่มีโอกาสได้มาเห็นกับตามาสัมผัสกับตัวอย่างนาง ที่เมื่อรู้ว่านางมาได้อย่างไรจะมีใครอยากมาหรือไม่ อย่างสบายอารมณ์นัก อากาศก็บริสุทธิ์นัก สามารถสูดความสดชื่นเข้าไปได้เต็มปอดต่างจากยุคที่นางจากมานั้นยากนักที่จะหาอากาศบริสุทธิ์แบบนี้ 

เดินเรื่อยๆ จนมาเจอจวนจวนหนึ่งดูท่าเจ้าของจวนคงจะร่ำรวยมากเป็นแน่ ก็ดูกำแพงจวนที่สูงลิ่วและป้ายชื่อมี่แขวนตรงประตูจวนที่บานใหญ่มากนั้นสลักด้วยทองคำใช่ทองคำจริงๆ เสียด้วยความอร่ามนั่นทิ่มตานางแทบจะบอด

"วังจันทรา"

ช่างใหญ่โตโออ่านัก อยากเข้าไปชมด้านในจังว่าจะงดงามสักแค่ไหน

เสียงจิ๊ปากของนายสาวทำให้จิ้นผิงรู้ว่าคุณหนูของนางนั้นสนใจจึงขยายความให้ฟัง

"เป็นวังของเล่อชินอ๋องเจ้าค่ะ พระนามว่าจ้าวหย่งเล่อ เป็นอนุชาในฮ่องเต้ จ้าวจงเยี่ยน แห่งแคว้นจ้าว แต่ข่าวลือว่าทรงมีรูปโฉมอัปลักษณ์น่ากลัวนักนิสัยใจคอก็โหดเหี้ยมแค่ศัตรูได้ยินชื่อก็รู้สึกหนาวไปถึงกระดูกบั่นคอศัตรูจนเท้านั้นเหยียบไม่ถึงพื้นดิน จึงไม่มีใครเคยเห็นรูปโฉมที่แท้จริงเพราะทรงสวมหน้ากากอยู่ตลอดเวลาเจ้าค่ะ"

อ้ายเย่วที่ฟังอยู่นั้นแค่พยักหน้ารับรู้เท่านั้น พลันหางตาก็หันไปเห็นจวนเก่าๆ หลังเล็กที่อยู่ติดกันอย่างสนใจนักถึงแม้ว่าจะดูรกร้างไปสักหน่อย

"ข้าอยากซื้อจวนนี้"

บอกบ่าวรับใช้คนสนิทพลางยิ้มกว้างอย่างพอใจนัก

"คุณหนูจะดีหรือเจ้าคะ บ่าวว่าดูวังเวงอย่างไรชอบกล"

"หลังนี้แหละจิ้นผิง ทำเลน่าอยู่มากๆ เจ้าดูข้างหลังจวนสิติดภูเขาด้วย วิวดีโรแมนติกสุดๆ"

จิ้นผิงมองคุณหนูของนางอย่างโง่งมนัก เพราะคุณหนูมักพูดอะไรที่นางฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องจนตอนนี้นางปล่อยเลยตามเลย เอาที่เท่าที่นางเข้าใจก็แล้วกัน 

"ถ้าอย่างนั้นบ่าวว่าเรากลับจวนแม่ทัพกันก่อนเถอะนะเจ้าคะ นี่ก็เย็นมากแล้วเดี๋ยวมืดค่ำจะมีอันตรายแล้วค่อยมาใหม่วันพรุ่ง"

"อืม ก็ดีเหมือนกันข้าชักจะปวดขาและเหนื่อยมากๆ"

จะไม่ให้รู้สึกปวดได้อย่างไรกันก็คุณหนูแล่นเดินซะทั่วขนาดนี้ ว่าแล้วสองนายบ่าวจึงได้เช่ารถม้ากลับจวนเพราะคุณหนูของนางนั้นเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว