ตอนที่5

เมิ่งอ้ายเย่วที่นั่งดูบรรยากาศภายในเหลาอาหารแห่งนี้ แล้วนั่งพิจารณาอย่างสนใจนัก การตกแต่งที่แสนเรียบง่ายดูธรรมดาๆ ไม่ค่อยดึงดูดสายตานัก แต่ร้านอาหารของยุคนี้ส่วนใหญ่ก็จะให้บรรยากาศแบบนี้ อาหารก็เป็นอาหารรสชาติจืดๆ ไม่จัดจ้าน คิดแล้วก็อยากกินพวกส้มตำปูปลาร้านัก หากนางคิดจะเปิดขายอาหารอีสานในยุคจีนโบราณแบบนี้จะเป็นอย่างไรนะ คิดเล่นๆ แล้วก็ขำกับตัวเองนัก 

เมื่อทานอาหารไปเล็กน้อยนางก็ลองดื่มสุราของที่นี่รู้สึกได้ว่ารสแรงมากแต่ก็หอมดีแล้วจึงยกขึ้นดื่มอีกจอกทำให้ใบหน้านวลนั้นขึ้นสีแดงเปล่งปลั่ง น่ามองนัก 

"จิ้นผิง ข้าว่าจะออกมาจากจวนแม่ทัพแล้วหาซื้อจวนเล็กๆ ซักหลังเจ้าว่าดีหรือไม่"

เอ่ยถามสาวใช้คนสนิทนางคิดเรื่องนี้อยู่หลายวันแล้ว จากที่เห็นทรัพย์สมบัติที่บิดามารเจ้าของร่างทิ้งไว้ให้ก็มีไม่น้อยนางคงอยู่ได้สบายไปหลายปีหากไม่ฟุ่มเฟือยจนเกินไปถึงนางจะทำอะไรไม่ค่อยจะเป็นแต่ก็ต้องหาอะไรทำไม่อย่างนั้นต่อไปคงลำบากแน่ อย่างแรกต้องออกจากจวนแม่ทัพนั่นก่อนไม่ได้เป็นอันใดกันจะอยู่แบบนี้ตลอดไปได้อย่างไรกัน และอีกอย่างหากคิดจะทำอะไรคงไม่สะดวกนัก เพราะคงจะมีคนมาจับตามองแน่

"คุณหนูไม่แต่งให้ท่านแม่ทัพแล้วหรือเจ้าคะ"

"ไม่ล่ะ ข้าไม่อยากไปบังคับใจใคร บางทีข้าอาจจะแค่หลงใหลชั่วครู่ชั่วยามแต่ตอนนี้ข้าไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว"

คนไม่เคยเจอหน้าไม่รู้จักนิสัยใจคอจะให้แต่งด้วยได้อย่างไรแล้วดูท่าแม่ทัพนั่นออกจะรักนางอย่างอยากจะงาบหัวซะขนาดนั้น เหอะ รีบเผ่นออกมาก่อนเป็นการดีที่สุดแล้ว

" บ่าวแล้วแต่คุณหนูเจ้าค่ะ ไม่ว่าคุณหนูจะอยู่ที่ไหนบ่าวก็จะอยู่ที่นั่น"

" ขอบใจเจ้ามากนะจิ้นผิง หากไม่มีเจ้าชีวิตข้าคงจะแย่กว่านี้" 

สองนายบ่าวมองหน้ากันอย่างซึ้งใจนัก ใช่หากไม่มีจิ้นผิง นางคงไม่รู้ว่าจะรอดจากการใช้ชีวิตอยู่ในยุคนี้อย่างไรดีแบบหัวเดียวกระเทียมลีบจะอย่างไรก็มีคนให้คุยด้วยล่ะนะ

" สวัสดีแม่นางน้อยขอข้านั่งด้วยคนจะได้หรือไม่"

อ้ายเย่วที่กำลังดราม่าอยู่กับสาวใช้คนสนิทต้องเงยหน้าขึ้นมองบุรุษผู้ไร้มารยาทที่นางยังไม่เอ่ยอนุญาตให้นั่งคุณชายหน้าปลาดุกชนเขื่อนก็นั่งลงแล้วมองหน้านางอย่างกับเจอมารดาตัวเองอย่างไรอย่างนั้น  มองถึงขนาดนี้ไม่เข้ามาสิงร่างข้าเลยล่ะ

"เอ่อ คาดว่าข้ากับคุณชายคงไม่เคยรู้จักกันมาก่อนกระมังเจ้าคะ" 

"เราไม่เคยรู้จักกัน แต่ตอนนี้ข้าอยากทำความรู้จักกับแม่นางคนงามจะได้หรือไม่" 

ไม่ว่าเปล่ายังเอื้อมมือมาจับมือของนางซะอย่างนั้น ด้วยอารามตกใจ รึเปล่านะ จึงบิดข้อมืออวบอูมนั้นอย่างแรงจนคุณชายท่านนั้นรีบสะบัดมือออกจนหงายหลังล้มตึง นางที่ตกใจนักรีบเอามือปิดปากบางอย่างมีจริต

" อุ้ย!!! ขอโทษเจ้าค่ะ มือมันลั่น"

ผู้ติดตามคุณชายผู้นั้นที่เห็นนายตนล้มหงายหลังจึงรีบเข้ามาประคองให้ลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลนัก

"เจ้า เจ้าข้าทำร้ายข้าหรือ เจ้ารู้หรือไม่ว่าบิดาข้าเป็นใคร" 

เมื่อลุกขึ้นยืนได้ก็เอ่ยวางก้ามทั้งโกรธทั้งอับอายขายหน้านัก

" โอ้! คุณชายนี่ท่านล้มลงจนศีรษะกระทบกระเทือนถึงกับจำชื่อบิดาตนเองไม่ได้เลยหรือเจ้าคะ" 

ประโยคที่หลุดออกมาจากปากจิ้มลิ้มนั่นเรียกเสียงหัวเราะของคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี จนคุณชายผู้นั้นเลือดขึ้นหน้าเพราะความอับอายจึงยกมือหมายจะทำร้ายสตรีตรงหน้า แต่ถูกมือหนาแข็งแรงของบุรุษผู้หนึ่งจับไว้

" คิดจะทำร้ายสตรี เจ้าไม่คิดละอายใจหรือไง"

อ้ายเย่วที่กำลังจะใช้ลูกถีบสะท้านอกจึงชะงักขาตัวเองได้ทัน มองหน้าบุรุษที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือที่หน้าตาก็อืม... พอดูได้ อย่างขอบคุณ

" ท่านแม่ทัพลู่เหวิน" 

ไอ้หน้าปลาดุกชนเขื่อนนั่นถึงกับเรียกอย่างลนลานรีบค้อมหัวให้ปรกๆ 

" ไสหัวไปซะ แล้วอย่าให้เห็นว่าเจ้าก่อเรื่องอีก" 

"ขอรับ ขอบคุณท่านแม่ทัพ" 

กล่าวแล้วรีบวิ่งหางจุกตูดไป

ท่านแม่ทัพลู่เหวินเหรอฟังดูคุ้นๆ จังแฮะ

"ท่านแม่ทัพหานลู่เหวิน ขอบพระคุณเจ้าค่ะที่ช่วยคุณหนูของบ่าว" 

เสียงซิ่วอิงที่เอ่ยขึ้นพลางก้มหัวให้อีกฝ่ายอย่างซึ้งใจนัก  ชัดเลย หานลู่เหวิน คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากคนที่ร่างนี้จะเอามาทำสามีนั่นเอง 

"เอ่อ ขอบคุณเจ้าค่ะ" 

กล่าวพลางมองหน้าอีกฝ่ายหน้าตาก็หล่ออยู่หรอกนะแต่ยังไม่กระชากใจข้าคนนี้ ขอผ่านละกัน อย่ามาโกรธแค้นข้าเลยนะเมิ่งอ้ายเย่วไหนๆ เจ้าก็ตายไปแล้ว ข้าที่ยังอยู่ขอเลือกผู้เองละกัน