บทที่ 16 ตัดปีกตระกูลเจิน

ตำหนักพระมเหสีรองเหมย

"ถวายพระพรพระมเหสีรองเพคะ"

เหมยฮวาชิงย่อกายทำความเคารพมเหสีรองเหมยท่านอาของนาง พระมเหสีรองเหมยพระองค์นี้เข้าวังมาได้ห้าปีแล้ว แต่ยังไม่มีพระโอรสและพระธิดาแม้สักพระองค์เดียว เพราะสุขภาพของนางค่อนข้างไม่สู้ดี แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังคงเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ เพราะราชสำนักยังต้องพึ่งพากำลังทางทหารของจวนโหวตระกูลเหมย มเหสีรองเหมยแม้ภายนอกจะดูอ่อนโยน ไม่มีปากมีเสียงกับใคร แต่ลึกๆ ภายในใจของนางซ่อนความโหดเหี้ยมเอาไว้ไม่น้อย

นางริษยาจ้าวฮวงโหวกับพระสนมเอกยิ่งนัก ทั้งที่พวกนางไม่ใช่คนโปรดของฮ่องเต้สักเท่าใด แต่วาสนากลับทำให้พวกนางมีพระโอรส แล้วนางเล่า นางเป็นที่โปรดปราน แต่สวรรค์กลั่นแกล้งนางถึงเพียงนี้เพราะเหตุใดกัน

"รีบลุกขึ้นเถิดหลาน เจ้าไม่ต้องมากพิธีการ"

"ขอบพระทัยเพคะพระมเหสีรอง"

พระมเหสีรองเหมยโบกมือเป็นการไล่บ่าวรับใช้นางกำนัลออกไปจากตำหนักให้หมด เหลือเพียงแม่นมคนสนิทของนางกับเหมยฮวาชิงและชิงฮุ่ย

"ท่านอารู้ข่าวของตระกูลเจินรึยังเพคะ"

เหมยฮวาชิงเป็นคนเริ่มบทสนทนาเรื่องของเจินเซียงกับพระมเหสีรองเหมยก่อน พระมเหสีรองเหมยยกชาขึ้นจิบเล็กน้อย พลางหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี

"ข่าวน่าอับอายเช่นนี้ ข้าจะไม่รู้ได้เช่นไรเล่า"

"ท่านอามีแผนการอันใดต่อไปเจ้าคะ"

พระมเหสีรองเหมยเหลือบมองเหมยฮวาชิงหลานสาวสุดที่รักของตนอย่างอารมณ์ดี

เพราะนางไม่มีบุตรนางจึงรักหลานชายหลานสาวสองคนนี้ยิ่งนัก เหมยไป๋อวี้ก็ได้เลื่อนเป็นหัวหน้าองครักษ์ ส่วนเหมยฮวาชิงนั้นนางหมายมั่นให้นางขึ้นไปยังจุดสูงสุดเพื่อผลประโยชน์ที่งดงามของนางในวันข้างหน้า

"ข้าจะหาทางตัดปีกอำนาจของตระกูลเจินด้วยเรื่องของเจินเซียง รอให้นางเข้าพิธีเสกสมรสแล้วเราจะจัดการเรื่องนี้ทันที หึ พี่ชายของเจ้าทำให้ข้าภูมิใจไม่น้อยที่สามารถล่วงรู้ความลับที่โสมมนี้ของบุตรสาวตระกูลเจิน"

"แต่จ้าวฮวงโหวไม่ยอมให้เราทำสำเร็จแน่เพคะ"

"หึ ช่างนางปะไร ถ้าหากเรื่องนี้ล่วงรู้ถึงฝ่าบาท ตำแหน่งจ้าวฮวงโหวของนางคงสั่นสะเทือนไม่น้อย แต่ก่อนที่จะทำให้นางร่วงลงมาจากบัลลังก์ ข้าจะต้องทำให้เจ้าได้ตำแหน่งพระชายาเอกขององค์รัชทายาทให้ได้เสียก่อน"

เหมยฮวาชิงก้มหน้าลงด้วยความเขินอาย พระมเหสีรองเหมยมองดูหลานสาวด้วยความรักความเอ็นดู

เมื่อใดที่หลานสาวของนางได้เป็นพระชายาเอก นางจะเปิดโปงเรื่องนี้ต่อพระพักตร์ของฝ่าบาท นางจะต้องทำให้จ้าวฮวงโหวกระเด็นออกไปจากตำแหน่งผู้ปกครองสูงสุดของวังหลังเสียก่อน แล้วนางจะขึ้นไปยืนอยู่บนตำแหน่งนั้นแทน จากนั้นนางก็จะส่งต่อตำแหน่งจ้าวฮวงโหวให้เหมยฮวาชิงหลานรักของนาง เมื่อเหมยฮวาชิงมีบุตรเป็นพระโอรสนั่นก็เท่ากับอำนาจของจวนโหวตระกูลเหมยของนางก็จะมั่นคงไม่มีใครเทียมได้ ส่วนองค์รัชทายาทนั้นหรือ ยังไงก็อยู่ในกำมือนางอยู่วันยังค่ำ

"เจ้าวางตัวให้ดี ระมัดระวังตัวให้มากหน่อย รอฟังข่าวดีจากข้า"

"เพคะท่านอา"

หลังจากที่เดินออกมาจากตำหนักของพระมเหสีรองเหมยแล้ว เหมยฮวาชิงกำลังจะเดินกลับไปที่รถม้าของจวนโหว ระหว่างทางนางพบกับหลิวลี่เซียนและเจินเซียงเข้าโดยบังเอิญ

สำหรับเจินเซียงนั้นนางคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่แล้ว แต่หญิงสาวอีกคนนั้น ใบหน้าดูงดงามชวนหลงใหล นางไม่คุ้นหน้าเท่าใด ดูแล้วน่าจะเป็นสหายร่วมเรียนขององค์หญิงจ้าวเฟยหยางเช่นเดียวกับเจินเซียง นางไม่ค่อยได้ออกจวนไปไหน ทำให้นางไม่ค่อยได้ผูกสัมพันธ์ไมตรีกับคุณหนูจวนอื่นเท่าใดนัก

เหมยฮวาชิงแสร้งยิ้มอย่างร่าเริง ก่อนจะเดินตรงไปหาหลิวลี่เซียนกับเจินเซียง

"ว่าที่พระชายาเอก หม่อมฉันถวายพระพรเพคะ"

เหมยฮวาชิงโค้งกายย่อคำนับเจินเซียงด้วยความเคารพ เจินเซียงทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย นางยังไม่ทันได้แต่งงานกับเสด็จพี่เลยด้วยซ้ำ เหมยฮวาชิงทำเช่นนี้เหล่านางกำนัลจะไม่เอาไปพูดต่อรึว่านางวางอำนาจในวังหลวง

"ไม่ต้องทำความเคารพข้าหรอก ว่าแต่เจ้ามาเข้าเฝ้าพระมเหสีรองเหมยหรือ"

"ใช่เพคะ หม่อมฉันมาถวายพระพรเสด็จอา"

"อืม"

หลิวลี่เซียนมองบทสนทนาระหว่างเจินเซียงเพื่อนรักของนางกับเหมยฮวาชิงคุณหนูน้อยนางนี้ ก่อนจะหรี่ตาลงมองเหมยฮวาชิง

เพียงแค่นางมองแวบแรกก็สัมผัสได้ถึงความไม่จริงใจของเหมยฮวาชิง แววตาริษยาจนแทบจะเป็นไฟลุกนั่น รวมทั้งกิริยาท่าทางที่พยายามทำให้เจินเซียงดูเป็นคนวางอำนาจอยู่ในสายตาของนางตลอดเวลา หลิวลี่เซียนลอบส่งเสียงเฮอะในลำคออย่างดูแคลน

ปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอนัก!

"ไม่ทราบว่าคุณหนูท่านนี้เป็นสหายร่วมเรียนของพระชายากับองค์หญิงจ้าวเฟยหยางหรือเพคะ"

"ใช่ นางชื่อหลิวลี่เซียน เป็นบุตรสาวท่านเสนาบดีหลิวเทียนเฉิง ตระกูลหลิวน่ะ ลี่เซียน นี่เหมยฮวาชิง บุตรสาวจวนโหว ตระกูลเหมยหลานสาวพระมเหสีรองเหมยน่ะ"

หลิวลี่เซียนหันไปส่งยิ้มให้เหมยฮวาชิงเล็กน้อย เหมยฮวาชิงยิ้มรับโดยไม่ได้ใส่ใจเท่าใดนัก อย่างน้อยหลิวลี่เซียนก็ไม่ใช่ศัตรูของนาง จะใส่ใจให้เสียเวลาไปทำไมกัน

นางหันไปมองเจินเซียงที่วันนี้มีสีหน้าซีดเซียวเหมือนคนไม่สบายมาหลายวัน หึ เจ้าคงกำลังร้อนใจกับเรื่องโสมมของเจ้าอยู่สินะ รอข้าอีกสักหน่อย เจ้าใกล้ถึงเวลาที่จะได้ตายทั้งเป็นอีกไม่นานนี้เป็นแน่เจินเซียง

"ทำไมวันนี้พระชายาดูไม่ค่อยสดใส ประชวรตรงไหนหรือเพคะ"

เหมยฮวาชิงเอ่ยถามเจินเซียงด้วยสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อย

"พอดีช่วงนี้ข้านอนไม่ค่อยหลับน่ะ"

"จริงเหรอเพคะ ตายจริง! พระชายาน่าจะทรงดีพระทัยเรื่องพิธีเสกสมรสเป็นแน่เพคะ"

"ไม่หรอก"

"ว่าแต่พระชายาเพคะ ทรงทราบเรื่องที่เขาเล่าลือกันนอกวังหลวงรึยังเพคะ"

"เรื่องอันใดหรือ"

เหมยฮวาชิงเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะหันไปมองเจินเซียงเล็กน้อย

"เรื่องที่มีคนเล่าลือกันว่าพบหญิงสาวสูงศักดิ์พลอดรักกับชายหนุ่มบัณฑิต ทั้งที่ตนเองนั้นกำลังจะแต่งงานเพคะ"

ใบหน้าเจินเซียงซีดเผือด มือเรียวยาวที่จับมือของหลิวลี่เซียนเอาไว้เย็นเฉียบ สร้างความพึงพอใจให้กับเหมยฮวาชิงไม่น้อย

หลิวลี่เซียนหรี่ตามองเหมยฮวาชิงอย่างเย็นชา สตรีนางนี้ต้องมีนัยแอบแฝงอะไรเป็นแน่ หรือว่านางจะรู้เรื่องของเจินเซียงเข้า ไม่สิ! เป็นไปไม่ได้ วันนั้นมีแค่นางที่พบเจอเจินเซียง ไม่ได้การแล้ว นางต้องถามเจินเซียงให้ละเอียดเกี่ยวกับเหมยฮวาชิง

"พระชายาเป็นอันใดเจ้าคะ"

เหมยฮวาชิงแสร้งทำเป็นห่วงเป็นใยเจินเซียง แต่ทว่าหลิวลี่เซียนที่ยืนดูอยู่นานหันไปมองหน้านางเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา

"เรื่องนอกวังหลวงของผู้อื่นเช่นนั้นเป็นการไม่สมควรที่จะทูลเล่าให้ว่าที่พระชายาฟัง ไม่ทราบว่าคุณหนูเหมยไม่รู้ถึงมรรยาทข้อนี้หรือ"

เหมยฮวาชิงหน้าเปลี่ยนสี นางรู้สึกเหมือนถูกหลิวลี่เซียนหลอกด่าว่าไม่มีมรรยาทอย่างไรอย่างนั้น

"โอ๊ะ ข้าลืมไปเลย ขอประทานอภัยเพคะพระชายา"

"ช่างเถิด เจินเซียง ข้าว่าเจ้ารีบกลับจวนเถอะ ข้าเองก็เหนื่อยมากแล้วเช่นกัน"

หลิวลี่เซียนพยักหน้า พร้อมกับบอกเจินเซียงว่าไม่ต้องไปส่งนาง ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับไป๋หลาง ก่อนจากกันเจินเซียงยังกระซิบบอกนางว่า เหมยฮวาชิงเป็นบุตรสาวของจวนโหวตระกูลเหมย บิดานางเป็นผู้บัญชาการทางทหารสูงสุด ส่วนพี่ชายเป็นหัวหน้าองครักษ์ที่ทรงโปรดปราน มิน่าเล่า นางถึงพูดจาไร้มรรยาทเช่นนี้ต่อหน้าเจินเซียง

"เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ คุณหนูหลิว"

หลิวลี่เซียนที่กำลังเดินมาจนถึงรถม้า หันหลังกลับไปมองก่อนจะพบว่าคนที่ตามนางมาคือเหมยฮวาชิง

น่าเบื่อชะมัด! ไม่มีเรื่องกับใคร ก็มีคนนำเรื่องมาให้จนได้

"มีอะไรเหรอ"

หลิวลี่เซียนหันไปมองเหมยฮวาชิงด้วยใบหน้าเรียบเฉย เหมยฮวาชิงก้าวเข้ามาหานางพร้อมกับยิ้มตาหยี

"ข้ารู้สึกถูกชะตากับคุณหนูหลิวยิ่งนัก ไว้ข้าจะส่งเทียบเชิญให้ท่านไปวันเกิดของข้าอีกสองวันข้างหน้าดีหรือไม่"

หลิวลี่เซียนลอบกลอกตาไปมา หล่อนจะมาไม้ไหนจ๊ะ จุ๊ๆๆๆ ฉันไม่ใช่คนตามหล่อนไม่ทันเหมือนเจินเซียงหรอกนะ หล่อนคิดจะเชือดฉันรึ ฝันไปเถอะ ฉันผ่านโลกมาถึงสองโลกแล้ว ไม่หลงกลหล่อนหรอกย่ะ

"ขอบคุณคุณหนูเหมยเช่นกันที่มีน้ำใจชวนข้า แต่ช่วงนี้ที่จวนข้าวุ่นวายนัก ตัวข้าเองก็ไม่ค่อยสบายกินอะไรไม่ค่อยได้ กลัวว่าไปที่จวนโหวของท่านจะสร้างความลำบากให้ท่านต้องมาดูแลข้าอีก"

"ไม่เป็นไรเลย ข้ายินดี"

"ไม่รบกวนคุณหนูเหมยจะดีกว่า ไว้ข้าจะส่งของขวัญไปให้ท่านที่จวนนะ"

"ก็ได้ งั้นข้าขอตัวก่อน"

เหมยฮวาชิงรู้สึกเสียดายเป็นอย่างยิ่งที่ไม่สามารถพานางไปที่จวนโหวของนางได้ แต่ช่างปะไร เจ้าคิดจะตั้งตัวเป็นศัตรูไม่รับไมตรีของข้า เจ้าก็จงระวังตัวไว้เถอะ

หลิวลี่เซียนถอนหายใจพร้อมกับบิดตัวไปมาอย่างเกียจคร้าน นางเริ่มหิวแล้วสิ

"เจ้าน่ะหรือกินอะไรไม่ได้ หมั่นโถวร้อยลูกของข้าทำให้เจ้าอิ่มไม่พอหรือแม่นาง"

หลิวลี่เซียนหันไปมองก่อนจะกลอกตาไปมาอีกรอบ วันนี้มันวันอะไรเจอหายนะตัวใหญ่เลย

หลิวลี่เซียนหันไปทำความเคารพองค์ชายรองตามมรรยาท

"ไม่เจอกันตั้งนานนะคุณหนูหลิว ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก"

หลิวลี่เซียนบิดเบ้มุมปาก องค์ชายอะไรช่างน่าไม่อายยิ่งนัก

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วหม่อมฉันขอทูลลาเพคะ"

"เดี๋ยว"

หลิวลี่เซียนจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด เจอกันทีไรหมอนี่มันจะทำให้นางโมโหจนตายเลยรึไงกันนะ

"วันนี้ที่ตำหนักข้ามีคนส่งไก่ตุ๋นยาจีนมาให้"

"หม่อมฉันไม่มีเวลามากพอไปที่ตำหนักพระองค์หรอกเพคะ"

หลิวลี่เซียนตัดบทอย่างดื้อๆ จ้าวเฟยหรงมองค้อนนางเล็กน้อย น่าโบยสักสิบไม้ โทษฐานรู้ทันองค์ชาย

เขายกยิ้มมุมปากก่อนจะยื่นกล่องใส่อาหารอย่างดีมาตรงหน้านาง

"อะไรเพคะ"

"ข้าแบ่งให้เจ้า ไก่ตุ๋นยาจีน"

หลิวลี่เซียนมองหน้าจ้าวเฟยหรงด้วยสายตาระแวดระวัง หมอนี่คิดจะใส่ยาพิษให้นางกินรึเปล่าก็ไม่รู้

จ้าวเฟยหรงส่งเสียงหึในลำคออย่างรู้ทัน ก่อนจะเปิดกล่องอาหารออกและให้ขันทีใช้ช้อนเงินตักอาหารขึ้นมาชิม

"เจ้าวางใจแล้วใช่หรือไม่"

หลิวลี่เซียนยังคงมองหน้าจ้าวเฟยหรงด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย น่ารำคาญยิ่งนัก เขาเห็นนางเป็นคนเห็นแก่กินงั้นรึ

"ข้าไม่วางยาพิษเจ้าหรอก ถ้าเป็นยาที่ทำให้เจ้าหลงรักข้าจนหัวปักหัวปำก็ว่าไปอย่าง"

หลิวลี่เซียนบิดเบ้มุมปากเล็กน้อย พูดจาชวนอ้วกเช่นนี้กับผู้หญิงทุกคนสิท่า

"หม่อมฉันอิ่มแล้วเพคะ"

หลิวลี่เซียนไม่สนใจกล่องอาหารตรงหน้านางแม้แต่น้อย

"ไก่นุ่มไม่เหนียว น้ำซุปลื่นคอหอมหวาน"

โครกครากกกก

"เอ๊ะ!!! เสียงอะไรน่ะ เสียงท้องใครร้องรึ"

จ้าวเฟยหรง ข้าเกลียดท่านยิ่งนัก ข้าจะลงโทษท่านด้วยการกินไก่นี่จนหมดตัวคอยดูเถอะ