Semua Bab ชะตาฟ้าลิขิตสวรรค์: Bab 1 - Bab 10

ผ่านไปไม่นานจ้าวชิงชิงก็ฟื้นขึ้นมาเธอมองสำรวจไปรอบๆ พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงนุ่มสบายที่เดิมที่เธอตื่นขึ้นมา จ้าวชิงชิงหยิกตัวเองจนต้องหน้าตาบิดเบี้ยว"ไม่ได้ฝันไปจริงๆ ด้วยแฮะ ฉันตายไปแล้วและมาโผล่ในร่างตัวเองในยุคโบราณอีกด้วย"จ้าวชิงชิงได้แต่ถอนหายใจเพราะไม่รู้จะทำยังไง เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ในร่างนี้ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ แล้วเธอจะมีโอกาสได้กลับไปยังโลกอนาคตที่เธอจากมาได้ไหมแต่ว่าตอนนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็ต้องใช้ชีวิตในร่างนี้ต่อไปในร่างของหลิวลี่เซียน จนกว่าเธอจะหาทางกลับไปได้นับแต่นี้ไปเธอคือหลิวลี่เซียนแล้วสินะหลิวลี่เซียนที่มัวแต่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย พลันจมูกก็สัมผัสเข้ากับกลิ่นยาจีนโบราณ ร่างนี้นี่จมูกไวเหมือนกันแฮะ! ถ้าฉันมีความสามารถแบบนี้บ้าง คงไม่โดนสวะพวกนั้นวางยาจนตกตายเป็นแน่แอ๊ด!เสียงประตูเปิดออกเผยให้เห็นร่างของไป๋หลาง เด็กน้อยคนนั้นเดินเข้ามาพร้อมถ้วยยา ยานี่สินะที่เธอได้กลิ่นมันจนฉุนขึ้นจมูกเมื่อกี้"คุณหนูดื่มยาก่อนนะเจ้าคะ ท่านหมอเพิ่งต้มเสร็จเจ้าค่ะ"หลิวลี่เซียนมองยาถ้วยนั้นก่อนจะเอ่ยถามไป๋หลางด้วยสีหน้าสงสัย"ฉัน เอ่อ! ข้าเป็นอะไรเหรอ ทำไมต้องกินยา"ไ

จ้าวจิ้งเทียนเดินกลับมาที่ตำหนักด้วยใบหน้าที่เฉยชา เขาเก็บอาการที่กรุ่นด้วยโทสะเมื่อครู่ไว้ก่อนจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ แม้กระทั่งตอนที่ผ่านเหล่าขุนนางจอมปลอมนั้นเขาก็ยังต้องแสร้งยิ้มออกมา"องค์รัชทายาท จ้าวฮวงโหวเสด็จพ่ะย่ะค่ะ""รีบทูลเชิญเสด็จแม่เข้ามาเร็วเข้า"จ้าวจิ้งเทียนรีบเข้าไปหาจ้าวฮวงโหวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"เสด็จแม่มีอันใดจะรับสั่งหรือพ่ะย่ะค่ะ ถึงได้เสด็จมาด้วยองค์เอง"จ้าวฮวงโหวมีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย"เมื่อครู่ในท้องพระโรงเหล่าขุนนางยื่นฎีกาให้ปลดเจ้าออกจากตำแหน่งรัชทายาท เจ้ารู้หรือไม่?""จิ้นหมิง!""เสด็จแม่โปรดวางพระทัยพ่ะย่ะค่ะ ลูกมิได้เก็บคำพูดเหล่านั้นมาใส่ใจพ่ะย่ะค่ะ"จ้าวฮวงโหวเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็วางใจลงและเผยรอยยิ้มออกมา นางมองดูพระโอรสด้วยความรักใคร่ แต่ไหนแต่ไรพระโอรสของนางคนนี้ก็มีนิสัยเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวไม่น้อย"วันพรุ่งลูกจะออกนอกวังไปตรวจราชกิจแทนเสด็จพ่อพ่ะย่ะค่ะ""อีกสองวันแม่ว่าจะจัดงานจิบชาชมสวน และจะส่งเทียบเชิญให้เจินเซียงเข้าวังหลวง เจ้าเห็นว่าเป็นเช่นไร?""แล้วแต่ท่านแม่เห็นสมควรพ่ะย่ะค่ะ"จ้าวฮวงโหวพยักหน้าด้วยความพอใจ นางหมายมั่นให้เจินเซียงลูกสาวเจ้

"คุณหนูใหญ่ ท่านหายไปไหนมาเจ้าคะ บ่าวตามหาจนทั่วแล้วก็ไม่เจอท่าน บ่าวตกใจนะเจ้าคะ"ไป๋หลางรีบวิ่งเข้ามาหาหลิวลี่เซียนด้วยใบหน้าซีดเผือด"ท่านพี่ ท่านหายไปไหนมาเจ้าคะ นี่ก็เลยเวลากลับจวนมานานมากแล้ว""ข้าหลงทางน่ะ กว่าจะหาทางกลับมาได้ เดินเพลินไปนิด"หลิวลี่ซือขมวดคิ้วมองหลิวลี่เซียนด้วยแววตาสงสัย แต่ก็ช่างนางสิ คิดๆ ไปแล้วทำไมไม่หลงทางไปเลย แล้วไม่ต้องกลับจวนมาอีกหลังจากที่กลับถึงจวนหลิวลี่เซียนก็อาบน้ำสระผม ก่อนจะเดินมานั่งให้ไป๋หลางเช็ดผมให้นาง"ไป๋หลาง คุณหนูเจินเซียงนี่นิสัยใจคอนางเป็นเช่นไร"ไป๋หลางที่กำลังเช็ดผมให้หลิวลี่เซียนมีสีหน้าสงสัย คุณหนูของนางตั้งแต่หายป่วยก็เหมือนไม่ใช่คนเก่าอย่างไรอย่างนั้น"คุณหนูใหญ่จำคุณหนูเจินเซียงไม่ได้รึเจ้าคะ""ข้าจำอะไรไม่ค่อยได้ เจ้าเล่ามาเถอะน่า ทำไมต้องถามข้ากลับด้วยเล่า"หลิวลี่เซียนยื่นมือไปบิดปลายจมูกของไป๋หลางอย่างเบามือ ไป๋หลางย่นจมูกน้อยๆ ของนาง ทำให้หลิวลี่เซียนยิ้มออกมาเล็กน้อย"คุณหนูใหญ่กับคุณหนูเจินเซียงเป็นพระสหายร่วมเรียนกับองค์หญิงจ้าวเฟยหยางตอนอายุสิบสองเจ้าค่ะ""อ้อ""คุณหนูใหญ่สนิทกับคุณหนูเจินเซียงมาตั้งแต่ตอนนั้นเจ้าค่ะ"

หลิวลี่เซียนเอื้อมมือไปคว้าสิ่งของที่จับได้ง่ายเพื่อจะนำมาเป็นอาวุธป้องกันตัว นางหยิบกล่องเหล็กใส่หยกที่ได้มาจากหอเป่าชิงขึ้นมาวางไว้แนบอกเสียงฝีเท้านั้นชัดเจนว่าเข้ามาใกล้นางเรื่อยๆ หลิวลี่เซียนมีความรู้สึกว่ามันใกล้ตัวนางเข้ามาทุกขณะหลิวลี่เซียนสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะกำกล่องหยกในมือไว้แน่นและหันกลับไป นางยกมือขึ้นตั้งท่าเตรียมพร้อม ใครมันกล้าทำอันตรายนางก็ลองดูสิ นางสู้ตาย!!!แขนของหลิวลี่เซียนค้างกลางอากาศ พร้อมกับฝ่ามืออุ่นๆ ที่รั้งข้อมือนางเอาไว้ นางค่อยๆ พิจารณาชายหนุ่มที่ยืนอยู่เบื้องหน้านางตอนนี้ เขาสวมผ้าสีขาวคลุมใบหน้าเอาไว้ครึ่งหนึ่งเหมือนเคยเห็นที่ไหนกันนะ?ชายหนุ่มตรงหน้าหลิวลี่เซียนค่อยๆ ปลดผ้าคลุมหน้าออกจนเห็นใบหน้าของเขาอย่างชัดเจน ใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นน่ากลัวเมื่อสองสามวันก่อน บัดนี้มันบางเบาและจางลงเหลือเพียงริ้วรอยจางๆ เท่านั้น"จิ้นหมิง""ใช่ข้าเอง เจ้าคิดว่าเป็นใคร"จ้าวจิ้งเทียนปล่อยข้อมือของหลิวลี่เซียนลง นางเดินถือกล่องไปโยนไว้ที่ปลายเตียง ก่อนจะหันมามองจ้าวจิ้งเทียนด้วยแววตาไม่พอใจเล็กน้อย"ข้าก็คิดว่าเป็นพวกโรคจิตถ้ำมองสาวงาม""โรคจิต?"จ้าวจิ้งเทียนมอง

"เกรงว่าคงจะมิได้เพคะเสด็จพี่ ลี่เซียนเป็นสหายเรียนของน้อง ตอนนี้น้องมาถึงแล้ว คงต้องขอตัวไปเรียนแล้วเพคะ"หลิวลี่เซียนและเจินเซียงที่กำลังอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้สึกเหมือนสวรรค์ส่งองค์หญิงเฟยหยางมาโปรดก็มิปาน จึงรู้สึกโล่งใจกับสถานการณ์กระอักกระอ่วนนี้องค์หญิงเฟยหยางส่งสายตาให้หลิวลี่เซียนและเจินเซียงเดินมาอยู่ด้านหลังของนาง ก่อนจะมองไปที่องค์ชายรองและยิ้มออกมาเล็กน้อย แต่ในรอยยิ้มขององค์หญิงเฟยหยางมีความเย็นชาอย่างเห็นได้ชัดองค์ชายรองจ้าวเฟยหรงรู้สึกหงุดหงิดใจจนแทบอยากจะฉีกองค์หญิงเฟยหยางออกเป็นชิ้นๆ ดอกไม้งามอยู่ตรงหน้าเขาแล้วแท้ๆ แต่กลับเด็ดมามิได้ เขาได้แต่แสร้งยิ้มอย่างอ่อนโยน เขาเป็นเพียงองค์ชายที่เกิดจากพระสนม ถ้าหากเขากระทำการใดที่มิควรต่อองค์หญิงเฟยหยางนั่นเท่ากับเขาก่อเรื่องให้เสด็จแม่หนักพระทัย และยังเป็นการยั่วยุโทสะของจ้าวฮวงโหวเป็นแน่จ้าวเฟยหรงตัดใจเดินออกมา แต่มิวายก่อนที่เขาจะจากไปยังคงมองมาที่หลิวลี่เซียนด้วยแววตาล้ำลึกคราหนึ่งหลิวลี่เซียนลอบเบ้ปากเล็กน้อย นางเกลียดที่สุดคือผู้ชายประเภทนี้ ช่างน่ารำคาญนักที่ต้องมาเกิดใหม่ในยุคที่ผู้ชายมีอำนาจมากกว่