บทที่ 12 ยามรักหักหลัง 3

“ท่านแม่จะรับน้ำชากับขนมหน่อยไหมเจ้าคะ” เถียนเถียนเอ่ยถามตามมารยาท เพราะนางกะพริบตาเพียงครั้งเดียว จางฉวนและเสี่ยวเหมยก็หายออกไปเตรียมของที่ต้องการแล้ว

“นั่นวาดดอกอะไรอยู่หรือ”

“ดอกผีเสื้อเจ้าค่ะท่านแม่ เถียนเถียนวาดจากความทรงจำ อาจจะไม่สวยเหมือนของจริงนัก” ความทรงจำยามอยู่บนหลังม้ากับสามี เดินทางเข้าตัวเมืองเทียนโจวด้วยกันเป็นครั้งแรก

“จางฉวน เดี๋ยวเจ้าออกไปหาต้นผีเสื้อมาปลูกในสวน ข้าอยากเห็นของจริง” ฮูหยินหยางอ้างว่ามิได้เห็นนานแล้ว แต่ไม่ว่าใครได้ฟังก็รู้ว่านางแค่ต้องการเอาใจลูกสะใภ้ แทนลูกชายที่ไม่ได้เรื่อง

หยางซือถงก็มิต่างกัน ยามกลับจากต่างเมืองก็มักจะซื้อของมาฝากลูกสะใภ้คนโปรด ทั้งเสื้อผ้าและเครื่องประดับหายากล้วนมีมามิได้ขาด แต่พอนางว่าบอกมิรู้จะใส่ไปอวดใคร เขาจึงเปลี่ยนไปซื้อหมึกและสีสำหรับวาดภาพให้แทน

ทีแรกก็มิมั่นใจว่าของเหล่านั้นจะเป็นประโยชน์ แต่พอภรรยาแจ้งว่าเถียนเถียนกลับไปวาดรูปอีกครั้ง ผู้อาวุโสจึงค่อยสบายใจขึ้นมาบ้าง

เถียนเถียนดูแลพ่อแม่สามีเป็นอย่างดีมาตลอดห้าปี ยามนางเกิดความทุกข์ในใจ สองผู้อาวุโสจึงสับเปลี่ยนหน้าที่ คอยดูแลสาวน้อยที่กำลังหัวใจแตกสลายให้กลับมาร่าเร