Novels by เทียนเหอ

เจ็ดปีผ่านไป...น้ำเสียงออดอ้อนของพระชายาคนงามสอบถามบุรุษที่นางรักอย่างเอาใจ ว่าเหตุใดวันนี้จึงไม่ยิ้มแย้มให้อย่างที่เคย ทั้งยังทำหน้าบูดบึ้งมิยอมให้เข้าใกล้ ถามอันใดก็มิค่อยยอมตอบ เดาได้ลำบากว่ามีเรื่องอันใดรบกวนสมองอันชาญฉลาดของเขาอยู่แน่“ท่านพี่...”“พี่ไม่อยากพูด ขอทำใจสักครู่แล้วจึงจะอารมณ์ดีได้”“เกิดเรื่องยุ่งยากที่ค่ายทหารหรือเจ้าคะ”เสวียนซือชิงยังคงไม่ย่อท้อ พยายามหลอกถามเอาความจริงที่ทำให้ตวนอ๋องอารมณ์ดีถึงกับยิ้มไม่ออก เขาเพิ่งกลับจากค่ายทหารนอกเมืองในช่วงสาย เป็นไปได้ว่าอาจอารมณ์เสียมาจากที่นั่น หรือว่าเพราะเห็นนางเพิ่งกลับมาจากร้านค้าสกุลหลี่ที่พี่ชายบุญธรรมยกให้ดูแลไม่สิ ร้านค้านั้นเป็นของนาง เพราะตวนอ๋องเฉินฟาหยางมีนิสัยไม่ชอบติดค้างผู้ใด ที่มิชอบมากกว่านั้นคือให้พระชายาติดค้างผู้ใด เขาจึงยอมเสียเงินเล็กน้อยเพื่อซื้อกิจการของคุณชายหลี่จินหมิงเพื่อตัดปัญหา ในเมื่อนางเป็นเจ้าของแล้วแวะเวียนไปดูร้านบ้างก็นับว่าเหมาะสมมิใช่หรือ“ท่านพี่...”“ที่ค่ายทหารปกติดี อวิ๋นฝูแวะมาดูการฝึกทหารก็กลับไปแล้ว จินหมิงเองก็เช่นกัน เขาฝากขอโทษที่มิได้มาเยี่ยมเจ้าด้วยตนเองเพราะติดธุระเร่งด

สามวันแล้วที่ตวนอ๋องเฉินฟาหยางนอนพักรักษาตัวอยู่บนเตียง โดยมีพระชายาคนงามนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง นางค่อย ๆ หยอดน้ำข้าวต้มและป้อนยาบำรุง พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่ถูกเนื้อต้องตัวเพราะเขามักปัดมือออกเบา ๆ นิ่วหน้าคล้ายรังเกียจสัมผัสจากนางก็ไม่ผิดนัก‘หนูสกปรก!’‘เหม็น!’‘อย่าถูกตัวเรา!’นอกจากตวนอ๋องจะไม่สบายเพราะต้องทนอยู่ในคุกน้ำนานหลายวัน เขายังสะเทือนใจกับความสกปรกที่ต้องพบเจอ ดูท่าเรื่องที่ฮ่องเต้เหวินจวินเล่าให้ฟังจะมิใช่เรื่องล้อเล่น เห็นได้ชัดจากการปัดป่ายยามมีอะไรถูกตัว รวมถึงเรื่องบ่นพึมพำว่าเหม็นหรือไม่ก็ทำท่าหงุดหงิดทั้ง ๆ ที่ยังหลับอยู่บ่อยครั้งเสวียนซือชิงทำอันใดมิได้นอกจากนั่งเฝ้า ในระหว่างนั้นก็หยิบจดหมายที่เขาเคยส่งให้มาอ่านดู ว่ามีเนื้อความสำคัญอันใดที่นางควรรู้บ้าง ปรากฏว่าข้อความที่ได้อ่านทำให้นางปวดร้าวไปทั้งหัวใจมิใช่เสวียนซือชิงคนเดียวที่เสียใจ ตวนอ๋องเฉินฟาหยางก็ทรมานไม่แพ้กัน‘ชิงชิงยอดรัก ทราบดีว่าเจ้าคงไม่อยากพบหน้า แต่พี่ก็ยังค้นหาราวกับคนเสียสติ กินไม่ได้นอนไม่หลับ ตายก็ตายไม่ได้เพราะกลัวว่าจะไม่ได้เจอเจ้าอีก ยามนี้พี่อยู่ได้ด้วยความหวังว่าสักวันเจ้าจะแวะมาเยี

เหล่าภมรและดอกไม้นานาพรรณที่ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนยามนี้กลับมิอยู่ในสายพระเนตรของฮ่องเต้เหวินจวิน เดิมทีเขาก็มิได้ชื่นชอบการออกนอกวังหลวง แต่เพราะต้องการให้ฮองเฮาและบรรดาพระสนม รวมถึงเหล่าองค์ชายได้มีโอกาสใกล้ชิด สร้างความปรองดอง ไม่แตกแยกเหมือนบรรดาพระเชษฐาและพระอนุชาร่วมบิดา งานน่าเบื่อหน่ายจึงถูกจัดขึ้นในทุก ๆ ปี แต่จะให้มีเพียงเหล่าองค์ชายองค์หญิงก็คงไม่สนุก เหล่าลูกหลานขุนนางชั้นสูงจึงได้รับเทียบเชิญให้มาร่วมงานนึกไม่ถึงว่าพระชายาคนงามตวนอ๋องก็มาด้วยหัตถ์หนาโบกไล่ข้าราชบริพารไปให้พ้นจากบริเวณ มิลืมกำชับองค์ชาย รัชทายาทที่เพิ่งจะถูกสตรีร่างเล็กกล่าวโทษให้พาฮองเฮาไปเดินเล่นเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ ส่วนบุตรชายคนเล็กของเสนาบดีหลี่ แม้ได้รับคำสั่งเช่นเดียวกัน แต่ก็ยังเดินวนเวียนอยู่มิไกลนัก“มินึกว่าจะได้เจอตัวจริงของเจ้า นับว่าฟาหยางเลือกพระชายาได้ดี นอกจากจะงดงามอย่างมากแล้ว วาจายังเชือดเฉือนดุจคมมีด สมแล้วที่ทำให้น้องชายของเราพ่ายแพ้จนสิ้นท่า”“ฝ่าบาท...ท่านอ๋องมิได้เลือกหม่อมฉันนะเพคะ ทุกอย่างล้วนเป็นท่านพ่อที่จัดการ”“เรื่องนั้นเราย่อมรู้ดี จำได้เสียด้วยซ้ำว่าตวนอ๋องทำหน้าตาคล้ายจะอาเจี

นับได้ตั้งแต่รับเถ้ากระดูกของบิดา เสวียนซือชิงก็ตกอยู่สภาวะอารมณ์แปรปรวน พริบตาหนึ่งมีความสุขแทบหุบยิ้มไม่ได้ อยากให้พ่อบ้านชราจัด เตรียมรถม้าเดินทางออกนอกเมือง เลือกหน้าผาสูงชันสักแห่งตามความฝันที่ผู้ให้กำเนิดปรารถนา แต่พอนึกได้ว่าบุรุษที่ทำเรื่องนี้ให้เป็นความจริงยังไม่หวนคืนกลับมา นางกลับทุกข์ใจจนต้องแอบร้องไห้ตามลำพังในยามค่ำคืนเก้าวันแล้วที่ตวนอ๋องเฉินฟาหยางไม่โผล่มาให้เห็นหน้า มิแน่ใจว่าติด ราชกิจในวังหลวงหรือว่าพบเจอเรื่องอันตรายอื่นใด นางร้อนใจจึงขอให้พ่อบ้านชราสอบถามไปทางองค์ชายรัชทายาทเหวินอวิ๋นฝู แต่คำตอบที่ได้กลับมามีเพียงว่าเสด็จอามีธุระสำคัญต้องจัดการ“เหตุใดการรอคอยจึงทำให้รู้สึกแย่นัก”เสวียนซือชิงตระหนักดีว่าการรอคอยนั้นเป็นเรื่องทรมานอย่างมาก ยามเริ่มรักและรอให้คุณชายเฉินหยางกลับมายังตำหนักเยว่ฉีว่าทุกข์ใจอย่างที่สุดแล้ว แต่กลับเทียบไม่ได้กับการรอคอยให้ตวนอ๋องเฉินฟาหยางกลับออกมาจากวังหลวงที่นางจำได้ดีว่ามิใช่สถานที่ที่เขาได้รับอนุญาตให้เข้าไปโดยง่าย‘...หลังจากสูญเสียสององค์ชาย เขาก็มิได้รับอนุญาตให้เข้าไปในวังหลวงอีก แม้มิใช่ผู้ที่ตัดสินใจผิดพลาด แต่องค์ฮ่องเต้ปัจจ

หากมีเช้าใดที่หม่นหมองที่สุดในชีวิตของเสวียนซือชิง มันคงหนีไม่พ้นเช้านี้ที่ต้องตอบคำถามเจ้าก้อนแป้งว่าเหตุใดจึงต้องตระเตรียมข้าวของเพื่อออกเดินทางอีกครั้ง ทั้งยังตอบไม่ได้ว่าบิดาของนางจะร่วมเดินทางไปด้วยหรือไม่ และเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว มีหรือที่เสียงร้องไห้อย่างเอาแต่ใจจะไม่ดังลั่นจวน“เช่นนั้นรอหนิงเอ๋อร์คุยกับท่านอ๋องให้เข้าใจก่อน แล้วค่อยเก็บของต่อในภายหลังเถิด”เสวียนซือชิงออกคำสั่งต่อสาวใช้ให้พาเจ้าตัวน้อยไปเล่นในสวนอย่างที่นางชอบทำเป็นประจำ ส่วนตนเองก็นั่งรออย่างใจเย็นเพราะเห็นว่ายังเช้าอยู่มาก ตวนอ๋องเฉินฟาหยางเพิ่งได้รับมอบหมายงานใหม่ เรื่องนอนดึกตื่นสายจึงมิใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใดเขาเหนื่อยอย่างมากเรื่องนั้นนางย่อมรู้ดีที่สุด แม้ไม่เชี่ยวชาญในเรื่องการใช้ชีวิตคู่จนทุกอย่างพังทลาย แต่ปฏิเสธมิได้ว่าตวนอ๋องเฉินฟาหยางเป็นบุรุษที่มีความสามารถ เรื่องสำคัญที่ต้องใช้งบประมาณ ย่อมเป็นเขาที่ต้องคอยตรวจดูเพื่อมิให้มีข้อผิดพลาดอันใดเกิดขึ้นในภายหลังแน่นอนว่ามีคนไม่มากที่ทราบเรื่อง เรียกได้ว่าตวนอ๋องคือที่ปรึกษาลับขององค์ฮ่องเต้เหวินจวินก็มิผิดนัก หากจะมีเรื่องอันใดที่มองดูแล้วขัดตาไปบ้

เหตุใดเขาจึงหลอกลวงเก่งยิ่งนัก…เสวียนซือชิงหมดแรงแทบทรุด กว่าจะพาตนเองกลับขึ้นรถม้าได้ไหวก็ต้องใช้เวลาพอสมควร โชคยังดีที่เจ้าตัวน้อยผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของคุณชายหลี่ได้สักพักแล้ว นางจึงมีเวลาได้พิจารณาทุกอย่างเงียบ ๆ ตามลำพัง‘เรื่องนี้เหล่าหมอหลวงล้วนทราบกันดี อาการแพ้ถั่วเหลืองของท่านอ๋องร้ายแรงมากก็จริง แต่ก็หายได้เองตามธรรมชาติ ไม่จำเป็นฝังเข็มหรือดื่มยา...’แม้ในใจนึกยินดีที่เสวียนหนิงอันมิต้องทรมานกับการรักษา แต่มีเรื่องหนึ่งที่นางขบคิดอย่างไรก็มิเข้าใจ เพราะเหตุผลอันใดเขาจึงไม่พูดความจริง“ไม่ได้ส่งท่านพี่หลี่ ซือชิงเสียมารยาทแล้ว”“ซือชิงอย่าลืมใจเย็นให้มาก เขารักเจ้านั้นเป็นเรื่องจริงที่สุด แม้แต่สวรรค์ก็ปฏิเสธไม่ได้ ส่วนเรื่อง…”“ท่านพี่หลี่ไม่ต้องพูดแทนหรอกนะเจ้าคะ ข้าจะไปคุยกับเขาเอง”นางออกคำสั่งให้สองสาวใช้ดูแลเสวียนหนิงอันให้ดี ก่อนหนีไปยืนสงบสติอารมณ์อยู่ในสวนพักใหญ่ห้ามตะคอก...อย่างไรเขาก็เป็นถึงตวนอ๋องเลื่องชื่อ ย่อมต้องระมัดระวังกิริยาให้มาก หากฟังคำอธิบายแล้วยังพอยอมรับได้ นางก็จะก้มหน้ายอมรับและไม่โกรธเคืองเขาให้เสียเวลาขอเพียงคำอธิบายที่สมเหตุสมผล นางขอเพียงเ

“เถียนเถียนไม่อยากได้พู่กันแล้วเจ้าค่ะ!” นางแสดงออกชัดว่าอารมณ์มิค่อยดี ก่อนจะตรงไปหยิบผ้าที่เคยใช้คลุมหน้ามาเช็ดมือ แม้จะมิค่อยสะอาดนัก ทว่าก็ดีกว่าเดิมอยู่หลายเท่าตัว“ภรรยาอย่าดื้อนัก” หยางเหวินเย่รีบปรามหลายวันที่ผ่านมา เถียนเถียนชอบทำหน้าบึ้งตึง ไม่ว่าเขาจะทำเรื่องใดก็ดูขัดหูขัดนางไปเสียทุกอย่าง ทั้งยังเลือกรับประทานอาหาร อันใดที่ไม่ถูกใจก็จะไม่แตะเป็นคำที่สอง“เถียนเถียนทำตัวไม่น่ารักอย่างที่ท่านพี่ว่าจริง ๆ ท่านพี่อย่าโกรธเลยนะเจ้าคะ” โฉมงามรีบตรงเข้ากอดสามีพร้อมกับทิ้งตัวลงบนแผ่นอกกว้าง และเมื่อได้สูดกลิ่นกายหอมกรุ่นของบุรุษ นางก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเสียหลายส่วน“เจ้าอาจเหนื่อยมากไป เช่นนั้นก็พักสักหน่อยเถิด”หยางเหวินเย่มิอยากฝืนความรู้สึกของภรรยา ในเมื่อนางไม่อยากถูกกอดในวันนี้ เขาก็ไม่คิดที่จะฝืน“เถียนเถียนอยากนอนกอดท่านพี่” นางสูดกลิ่นหอมของสามีเสียฉ่ำปอด“เช่นนั้นข้าจะนอนเป็นเพื่อน” หยางเหวินเย่ยิ้มเครียด เพราะเมื่อครู่คิดไปว่าจะได้กอดนางแน่น ๆ แต่ความจริงแล้ว แค่ได้กอดหลวม ๆ เขาก็พอใจมากแล้วท่านแม่ทัพลูบศีรษะของภรรยาพลางกระซิบบอกว่า พรุ่งนี้ร้านค้าจากในเมืองจะนำพู่กันมา

เหล่าพ่อค้าทั่วเมืองเทียนโจวต่างพากันยิ้มกริ่ม เพราะหลายวันที่ผ่านมา องค์ชายรัชทายาทมักจะพาน้องสาวบุญธรรมและสามีของนางเดินเข้าออกตามร้านรวงต่าง ๆ จับจ่ายใช้สอย ซื้อหาข้าวของโดยไม่นึกเสียดายเงิน ถึงแม้จะทำท่าทางขึงขัง แสร้งทำเป็นกล่าวว่าตนคือคุณชายเยว่เล่อ แต่ก็คงมีเพียงคนที่โง่ที่สุดในเมืองที่เชื่อเรื่องโกหกพรรค์นั้นเดิมทีคุณชายเยว่เล่อไม่เคยต่อรองราคาสินค้า ทว่าพักหลังกลับโปรดปรานที่จะการกระทำเช่นนั้นอย่างมาก โดยเฉพาะร้านค้าของคหบดีสกุลเซี่ย คุณชายต่อเสียจนได้ราคาทุน หรือไม่ก็ทำร้านขาดทุนเสียด้วยซ้ำเซี่ยเจียเหยียนประคองภรรยาออกมาต้อนรับทุกครั้งตามคำขอขององค์ชาย จนกระทั่งน้องสาวบุญธรรมต้องเอ่ยปากขอร้อง เพราะกลัวว่าความเครียดของมารดาจะทำให้ทารกในครรภ์ได้รับอันตราย คนชอบแกล้งจึงยอมรามืออย่างไม่เต็มใจนักส่วนหยางเหวินเย่นั้นมิยอมมองหน้าอดีตคนรักอีก เขาทำราวกับว่านางไร้ตัวตน และพอภรรยาสะกิดเรียกร้องขอให้ทักทายตามมารยาท เขาก็ตอบอย่างสุภาพว่าความอดทนของเขามีอยู่อย่างจำกัด การที่สองสามีภรรยาคู่นั้นยังได้ยืนอยู่ร่วมผืนแผ่นดินเดียวกัน ก็ถือว่าได้รับความเมตตาจากเขามากพอแล้วโฉมงามนามซูหนี่ว์ไ

“ข้าเคยหึงภาพวาดจนขาดสติมาแล้ว ครั้งนี้ข้าจะไม่ทำพลาดด้วยการไม่เชื่อใจเจ้าอีก และที่สำคัญ องค์ไท่จื่อก็มิใช่บุรุษนิสัยแย่ เพียงแต่ชอบแกล้งคนมากไปสักหน่อยก็เท่านั้น”หยางเหวินเย่เฉลยว่าการที่นางถูกกักตัวเอาไว้ที่ตำหนัก เพราะองค์ชายต้องการรักษาแผลบนใบหน้าของพี่สะใภ้ให้หายดี ทั้งยังกล่าวอีกว่า หากเถียนเถียนอยู่ที่บ้านเหลียนซาน คงจะดูแลสามีจนลืมดูแลตัวเองเถียนเถียนมีนิสัยเช่นนั้นจริง นางมักจะคิดถึงความรู้สึกของผู้อื่นก่อนตนเองอยู่เสมอ“ข้าทราบดีว่าท่านพี่ไว้ใจ แต่ก็ทราบดีว่าใจของท่านพี่มีแผล จึงอยากจะกล่าวยืนยันว่าข้ามิได้ทำเรื่องไม่ดี นอกจากวาดรูปให้กับองค์ชายแล้ว ก็มิได้ทำเรื่องอันใดอีก” ดวงตาสีน้ำผึ้งมองอ้อนสามี อยากจะให้ท่านพี่รู้ว่านางจะไม่มีวันนอกใจหรือเปลี่ยนไปรักใครอื่น“เถียนเถียน เพราะความรักของเจ้า แผลในใจของข้าจึงหายดีแล้ว เรื่องหึงหวงไม่เชื่อใจกันจึงไม่มีหลงเหลืออีก” หยางเหวินเย่จูบภรรยาให้สมกับความคิดถึง และในเมื่อนางมิได้แสดงอาการหวาดผวากับรอยกรีดบนดวงหน้า ก็ถึงเวลาแล้วที่เขาจะลงมือ“ท่านพี่คะ เราควรจะออกไปร่วมงาน หนีออกมานานเกินไปจะถูกตำหนิเอาได้” เถียนเถียนรีบแย้ง เพราะส

โฉมงามเจ้าของดวงตาสีน้ำผึ้งกวาดตามองโดยรอบ และพบบุรุษที่นางเฝ้ารอสวมเสื้อผ้าอาภรณ์สีม่วงไม่ต่างกัน เขาจ้องนางตาไม่กะพริบ พลางขยับเดินเข้ามาใกล้ ทว่าก็หยุดนิ่งยืนห่างประมาณสิบก้าว ยากจะเดาว่าเพราะเหตุใดจึงทำเช่นนั้น และเมื่อได้เห็นมือหนาแตะแผลบริเวณกรามของตนเบา ๆ ภรรยาที่กำลังเศร้าอยู่จึงเข้าใจได้ในทันทีท่านพี่คงกลัวว่าภรรยาจะหวาดกลัว หากเห็นแผลกรีดหน้าใกล้มากจนเกินไป“งานเลี้ยงอบอุ่นตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่ม ต้องขอบคุณท่านที่ปรึกษาหยางซือถงและภรรยาแล้ว” สองผู้อาวุโสยิ้มรับคำชมขององค์ชาย พลางซ่อนสีหน้าประหลาดใจมิต่างจากแขกในงานลูกสะใภ้คนโปรดหายตัวนานเจ็ดวัน พอกลับมาบ้านก็มีองค์ชายรัชทายาทมาส่ง แต่พอหันไปพบลูกชายที่ยังยืนสงบนิ่ง ไม่แสดงอาการว่าไม่พอใจ สองสามีภรรยาก็ค่อยสบายใจขึ้นมาบ้าง“เดิมทีก็อยากจะมาเยี่ยมน้องสาวบุญธรรมและสหายเป็นการส่วนตัว นึกไม่ถึงว่าจะมีคนสร้างเรื่อง ไม่สิ จับได้ว่าข้าหนีเที่ยว”องค์ไท่จื่อเยว่หยางยืนยิ้มอยู่ตรงหน้าคหบดีสกุลเซี่ยและภรรยา นิสัยแกล้งขององค์ชายรัชทายาท เป็นที่ทราบโดยทั่วกันว่าไม่มีทางแก้หาย“น้องสาวบุญธรรมหรือพ่ะย่ะค่ะ”เซี่ยเจียเหยียนถามเสียงสั่น นอกจ

ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ท่านหมอมากฝีมือแวะเวียนเข้าตรวจแผลบนใบหน้าของคุณหนูเถียนเถียนอยู่บ่อยครั้ง หากลองคำนวณนับดูให้ถี่ถ้วนแล้ว ก็ราววันละห้าเวลา ยามทายาก็ถอนหายใจยาว ราวกับว่าแผลแค่นั้นจะทำให้คนเจ็บ สิ้นลมหายใจเอาได้ง่าย ๆพอได้ความว่าองค์ชายรัชทายาทสั่งกำชับว่าหากมีรอยแผลเป็น คนที่ให้การดูแลอยู่ก็อาจจะถูกลงโทษ สองนายบ่าวจึงได้เข้าใจถึงความทุกข์ของท่านหมอ และปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด อันใดห้ามก็มิกิน อันใดควรดื่มก็ยอมดื่มเถียนเถียนทราบความในภายหลังว่าองค์ไท่จื่อชอบกลั่นแกล้งให้คนได้ตื่นตระหนกเล่น“คุณหนูต้องการกินดื่มอันใดไหมเจ้าคะ” เสี่ยวเหมยสอบถาม หลายวันมานี่คุณหนูของนางรับประทานอาหารได้น้อยกว่าปกติมาก และหากให้เดาก็คงเป็นเพราะว่าคิดถึงสามีที่รั้งรออยู่ที่บ้านเหลียนซานเป็นแน่“ยังไม่หิว เจ้าไปเตรียมพู่กันกับกระดาษเถิด อีกประเดี๋ยวก็จะถึงเวลาที่ต้องวาดภาพของคุณชายแล้ว” พูดยังไม่ทันขาดคำ คุณชายสูงศักดิ์หรือองค์ไท่จื่อเยว่หยางก็ปรากฏตัวตามเวลาเดิมที่เคยนัดหมายเอาไว้ทุกวัน“อากาศวันนี้ดีกว่าทุกวัน พวกเจ้าเห็นด้วยหรือไม่” คุณชายอารมณ์ดีหย่อนตัวลงนั่ง วางท่าขึงขังเพื่อให้ภาพวาดออกม

“ซูหนี่ว์ ข้าเองก็เคยหลงใหลในความงาม ทว่าได้ภรรยาดีช่วยให้ตาสว่างแล้ว ความงามจากภายในต่างหากเล่าที่สำคัญ ซูหนี่ว์ เจ้าปล่อยเถียนเถียนเสียเถิด อย่างทำให้นางต้องเจ็บอีกเลย”“หึ! อยากรู้นักว่าถ้ากรีดหน้านางอีกสักแผล ท่านพี่ยังรักมั่งคงอยู่อีกหรือไม่”“หากเจ้ากรีดหน้านางหนึ่งแผล ข้าก็จะกรีดหน้าของข้าสักสองแผล คอยดูว่าถ้าข้าอัปลักษณ์แล้ว เจ้าจะยังอยากได้ข้าไปเป็นสามีอยู่อีกหรือไม่!” หยางเหวินเย่ทาบมีดลงบนสันกราม ก่อนจะจ้องมองหญิงงามที่เขาเคยรักอย่างเคียดแค้น“ท่านไม่กล้าหรอก!” ทว่าซูหนี่ว์ประเมินความรักที่สามีมอบให้ภรรยาเอาไว้ต่ำจนเกินไป“เถียนเถียน สามีของเจ้า อาจจะต้องผิดคำสัญญาเรื่องที่จะไม่ทำร้ายตนเองอีก” สายตาเคียดแค้น พลันแปรเปลี่ยนเต็มไปด้วยความรัก ทั้งยังปรากฏรอยยิ้มปลอบใจภรรยาว่าทุกอย่างจะต้องเรียบร้อยดี สามีคนนี้จะไม่ยอมให้ภรรยาต้องเจ็บตัวเพิ่มเติมอีก‘…ท่านพี่สัญญาก่อนได้ไหมเจ้าคะ ว่าจะไม่พิสูจน์ความรักที่มีต่อภรรยา ด้วยการทำร้ายตัวเองเช่นนั้นอีก’หยางเหวินเย่ไม่ได้อยากจะขัดใจภรรยา แต่ในเมื่อเหตุการณ์กลับกลายเป็นเช่นนี้ เขาก็จะต้องจำยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ซูหนี่ว์วางมีด เขาจะไม่ยอ