บทที่ 12

ลลิล....

"คุณคิมจำไม่ได้จริงๆ เหรอคะ" หลังจากที่เขาพยายามคาดคั้นว่ารอยที่คอเป็นฝีมือใครฉันก็เลยคิดว่าจะบอกความจริงกับเขาเพราะตอนนี้เขาคิดว่าฉันกับพี่นะมีอะไรกันซึ่งมันไม่จริงเลยสักนิด

"มึงพูดอะไรกูจำไม่ได้อะไร" คุณคิมหันต์มองหน้าฉันด้วยความสงสัย เพราะเขาคงจำไม่ได้ว่ารอยพวกนี้เขาเองที่เป็นคนทำ

"ก็รอพวกนี้..คุณคิมเป็นคนทำเมื่อคืน" ฉันตั้งสติแล้วก็พูดความจริงออกมาต่อหน้าเขา

"มึงว่าไงนะ!!!" พอเขารู้ว่ารอยพวกนี้เป็นฝีมือของเขาเขาก็หน้าเหวอตกใจ

"รอยพวกนี้คุณคิมเป็นคนทำค่ะ"

"ไม่จริงกูจะทำแบบนั้นกับคนที่กูเกลียดได้ยังไง มึงอย่ามาโกหกกูไม่เชื่อ"

"ถ้าคุณคิมจะไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรค่ะเพราะลิลเองก็ไม่ได้ขอร้องให้คุณเชื่อแต่ที่ลิลบอกเพราะลิลไม่อยากให้คุณเข้าใจผิดคิดว่าลิลไปมีอะไรกับคนอื่น" พูดจบฉันก็เดินเลี่ยงออกมาปล่อยให้เขายืนนิ่งอยู่แบบนั้น

ฉันเอาแจกันดอกไม้สดที่เพิ่งไปตัดมาจากสวนหลังบ้านมาวางในห้องของคุณท่านเพราะตอนที่คุณท่านยังอยู่คุณท่านชอบให้มีดอกไม้อยู่ในห้อง ฉันทำแบบนี้เป็นประจำทุกวันถึงแม้ว่าท่านทั้งสองจะไม่อยู่แล้วก็ตาม

"มึงออกมานี่" จู่ๆคุณคิมหันต์ก็เดินเข้ามากระชากแขนฉันออกมาจากห้องนอนของคุณท่านแล้วพามาที่ห้องนอนของเขา พอมาถึงในห้องเขาก็เหวี่ยงฉันลงไปที่เตียงด้วยความโกรธ เขาโกรธอะไรฉันหรือโกรธที่ฉันพูดความจริงว่ารอยที่คอเขาเป็นคนทำ

"มึงบอกว่ากูเป็นคนทำใช่ไหม"

"ค่ะ" ฉันตอบเขาโดยไม่หลบสายตาเพราะถ้าหลบเขาจะหาว่าฉันโกหกอีก

"งั้นกูขอดูหน่อยว่านอกจากที่คอแล้วมันมีตรงไหนอีกที่กูดูดเพราะคนอย่างกูคงไม่ดูดแค่คอหรอก" ว่าแล้วเขาก็เดินเมากระชากเสื้อของฉันจนมันขาดติดมือ เขาใช้สายตาสำรวจไปทั่วร่างกายของฉันแล้วเขาก็มีท่าทีหัวเสียเพราะมันมีรอยตรงหน้าอกอีกหลายจุด ฉันหวังว่าเขาจะไม่ใส่ความฉันอีกนะ

"เมื่อคืนกูเมากูไม่ได้สติแต่...ทั้งที่มึงก็รู้ว่ากูเมาแล้วมึงทำไมไม่ห้ามปล่อยให้กูทำทำไม"

"ลิลสู้แรงคุณคิมไม่ไหวค่ะลิลห้ามแล้วแต่คุณคิมไม่ฟังลิลเลย"

"อ่อมึงกำลังจะบอกว่ากูอยากดูดคอมึงดูดนมมึงว่างั้น"

"เปล่านะคะลิลไม่ได้คิดแบบนั้นเพราะลิลรู้ว่าคุณคิมไม่ได้สติทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว"

"กูทำแค่นี้ใช่ไหม แค่ทำรอย" สายตาของเขากำลังลุ้นกับคำตอบของฉันเพราะฉันรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"ค่ะแค่ทำรอยไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น"

"เห้ออออ" พอฉันบอกความจริงเขาก็มีท่าทีโล่งอกขึ้นมาทันที เขาคงกลัวสินะกลัวว่าจะเผลอมีอะไรกับฉันโดยที่เขาไม่รู้ตัว

"แค่นี้ใช่ไหมคะที่คุณจะถามลิลลิลจะได้ไปทำงานต่อ"

"อืมม"

"เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป เมื่อคืนมึงได้มานอนที่ห้องนี้หรือเปล่า"

"นอนค่ะ"

"ดี มึงต้องมานอนที่ห้องกูจนกว่าแอนนี่จะย้ายออกไปจากที่นี่"

"นานไหมคะ"

"ทำไม มึงกลัวกูจะจับมึงทำเมียหรือไง"

"ไม่ใช่หรอกค่ะเพราะลิลรู้ว่าคุณคิมไม่มีทางทำแบบนั้นอย่างแน่นอน"

"ต่อไปถ้ากูเมาอย่าเข้ามาใกล้เข้าใจไหม"

"ลิลก็ไม่ได้อยากเข้าใกล้เพราะลิลรู้ว่าคุณคิมรังเกียจลิล ถ้าเมื่อคืนคุณคิมไม่บนปวดหัวแล้วก็อ้วกลิลคงไม่เข้าไปใกล้หรอกค่ะ"

"............" พอฉันบอกเหตุผลว่าทำไมเขาก็เงียบไปก่อนจะไล่ฉันออกมาจากห้อง

พอฉันเดินออกมาจากห้องนอนของเขาฉันก็เจอคุณแอนนี่ยืนกอดอกมองฉันอยู่ตรงหน้าประตูห้องนอนของเธอซึ่งอยู่ตรงกันข้ามเธอเดินเข้ามาใกล้แล้วมองฉัน

"รอยพวกนี้คิมเป็นทำเหรอ" ฉันถอนหายใจกับคำถามเพราะฉันไม่อยากตอบอะไรอีกไม่ว่ากับใคร

"ใครจะทำก็คงไม่เกี่ยวกับคุณแอนนี่มั้ยคะ"

"ทำไมจะไม่เกี่ยวถ้าเมื่อคืนแกไม่เข้ามาขวางมาจุ้นรอยพวกนั้นมันต้องมาอยู่บนตัวของฉันไม่ใช่บนตัวของแก!!" ฉันอึ้งกับตรรกะของคนตรงหน้าเธอคิดว่าฉันอยากมีรอพวกนี้บนตัวหรือยังไงกันมันไม่ได้น่าภูมิใจเลยสักนิดเดียวฉันมองว่ามันน่าอายมากกว่า

ฉันไม่ตอบโต้อะไรคุณแอนนี่เพราะฉันยังมีงานอีกเยอะที่ต้องไปทำ ฉันเดินลงมาจากชั้นบนแต่คุณแอนนี่ก็ยังเดินตามฉันมา

"แกอย่าคิดนะว่าแกจดทะเบียนแต่งงานกับคิมแล้วฉันจะแย่งเขากลับคืนมาไม่ได้ แกเตรียมโดนเฉดหัวออกจากบ้านหลังนี้ได้เลย"

"เอาที่คุณแอนนี่สบายใจเลยค่ะ ลิลขอตัวนะคะลิลมีงานต้องไปทำ"

"น่าสมเพชนะแต่งงานกับคิมแต่ยังต้องทำตัวเป็นขี้ข้าเหมือนเดิม น่าขำจริงๆ"

"ขอตัวนะคะ" ฉันเลิกสนใจคุณแอนนี่แล้วเดินกลับมาที่ห้องเพื่อเปลี่ยนชุดไปช่วยงานที่ไร่ อันที่จริงฉันไม่จำเป็นต้องไปช่วยก็ได้แต่งานที่ตึกใหญ่มีแม่บ้านทำกันหลายคนแล้วฉันก็เลยอยากจะมาช่วยในส่วนตรงนี้เพราะขาดคน คนที่คุณท่านรับมาอุปการะเลี้ยงดูส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยมีใครอยากมาทำตรงนี้เพราะมันทั้งร้อนทั้งเหนื่อยเจอแต่แดด

"อ้าวลิลมาทำไมแดดร้อนขนาดนี้" พี่นะถามฉันเมื่อเห็นฉันเดินมาหาที่คอกม้าคือฉันแวะมาทักทายพี่นะก่อนน่ะ อยากจะบอกว่าพี่นะดูแลทั้งคอกม้าทั้งไร่ข้าวโพดทั้งสวนผลไม้คือพี่นะเป็นผู้จัดการที่ทำทุกอย่างโดยไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นถึงผู้จัดการ อะไรที่ทำได้พี่นะทำเองหมดไม่รอใช้ใครมาทำเพราะแบบนี้คนงานที่นี่ถึงรักและเคารพพี่นะกันทุกคน

"ลิลเห็นว่าช่วงนี้งานที่นี่ยุ่งก็เลยอยากจะมาช่วยค่ะ^^"

"ลิลแต่งงานเป็นภรรยาคุณคิมลิลแล้วนะจะมาทำทำไมกลับไปเถอะ"

"ลิลกับคุณคิมเราแต่งกันเพราะคำขอร้องของคุณท่านพอครบกำหนดสองปีลิลกับคุณคิมก็ต้องหย่ากันเพราะฉะนั้นพี่อย่าคิดว่าลิลเป็นภรรยาของคุณคิมเลยเขาจะเสียหายเปล่าๆ"

"เราสิที่เป็นฝ่ายเสียหายเราเป็นผู้หญฺิงนะลิลแล้วยิ่งจดทะเบียนสมรสอีกถ้าลิลหย่ากับคุณคิมไปลิลก็จะได้ชื่อว่าเป็นแม่ม่ายแบบนี้ไม่เสียหายหรือไง"

"ช่างมันเถอะค่ะเป็นอะไรก็ไม่สำคัญเพราะลิลเองก็คงไม่คิดจะมีใครอยู่แล้วลิลอยู่คนเดียวทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองได้"

"พี่เห็นใจลิลนะแต่พี่ก็ช่วยอะไรลิลไม่ได้เลย"

"ไม่เป็นไรค่ะเรื่องนี้ลิลเป็นคนตัดสินใจเอง เอ่อถ้าไม่มีอะไรแล้วลิลขอไปช่วยงานแม่ครัวก่อนนะคะใกล้จะเที่ยงแล้วเดี๋ยวคนงานจะหิว^^"

"อื้มม เดี๋ยวเที่ยงพี่ตามไปหานะ"

"จ๊ะ^^"

ฉันมาช่วยงานแม่ครัวทำกับข้าวเลี้ยงคนงานร้อยกว่าชีวิตฉันรู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากเวลามาทำงานที่นี่เพราะทุกคนที่นี่รักและเอ็นดูฉันไม่มีใครว่าใครกระแนะกระแหนประชดอะไรฉันเลยแม้แต่คนเดียว

"วันนี้กับข้าวต้องอร่อยมากแน่ๆเลยแม่ครัวคนสวยมาทำให้กิน^^"

"น้องลิลมาทำให้พวกพี่กินบ่อยๆนะครับ^^" พี่ๆคนงานเริ่มทยอยกันเข้ามาตักอาหารแล้วพูดแซวซึ่งฉันรู้ว่าพวกพี่เขาแค่แซวฉันเล่นไม่มีใครคิดอะไรกับฉันหรอกเพราะเราก็รู้จักกันมานานแม้ว่า แม้ว่าก่อนฉันจะอยู่ที่ตึกใหญ่ซะมากกว่าแต่ถ้าฉันว่างจากการเรียนและงานที่ตึกใหญ่ฉันก็จะมาช่วยที่นี่ประจำอยู่แล้ว

"พูดแบบนี้ระวังคุณคิมมาได้ยินนะพวกเองอย่าลืมว่าลิลแต่งงานกับคุณคิมแล้ว" ป้าแม่ครัวพูดกับพวกพี่เขาแกคงคิดว่ามันจะไม่เหมาะที่มาแซวฉันแบบนี้

"พวกเราก็แค่แซวเล่นขำๆไม่มีอะไรหรอกป้าก็"

"เออแซวเล่นก็ไม่ได้ ไปเลยรีบไปกินข้าวเลย"

หลังจากที่พี่ๆคนงานทุกคนได้กับข้าวกับครบแล้วฉันก็ตักกับข้าวใส่จานมานั่งกินกับพี่ๆป้าๆแม่ครัว

"กินเยอๆนะลิลดูลิลผอมลงเยอะเลยไม่เจอกันแป๊บเดียวเอง"

"นั่นสิพี่ก็ว่าจะทักอยู่"

"ลิลก็พยายามกินแล้วนะคะแต่กินได้ไม่เยอะเท่าไหร่" นั่นเป็นเพราะฉันเครียดกับหลายๆเรื่องทำให้ตัวเองกินข้าวได้น้อยลง

"ยังไงก็ดูแลตัวเองให้ดีเข้าใจไหมลูก"

"ขอบคุณนะคะป้าที่เป็นห่วงลิล"

"ลิลก็เหมือนลูกเหมือนหลานป้าคนนึงนะลูก ป้ารู้ว่าลิลคงลำบากใจที่ต้องแต่งงานกับคุณคิมแต่ป้ารู้ว่าที่ลิลยอมแต่งเพราะเห็นแก่คุณท่าน ป้าเชื่อว่าความเป็นคนดีของลิลจะทำให้ลิลพบกับความสุขที่แท้จริงในสักวันนะลูก" ฉันซึ้งใจกับคำพูดของป้าแม่ครัวที่ไม่ว่าจะยังไงแกก็จะคอยให้กำลังใจฉันอยู่เสมอ

หลังจากช่วยงานในครัวเสร็จฉันก็ไปช่วยงานที่ไร่ต่อ การที่ฉันมช่วยงานที่นี่ก็ทำให้ฉันลืมเรื่องทุกข์ใจไปได้มากเหมือนกันแม้จะเหนื่อยและปวดเมื่อยไปทั้งตัวก็ตาม

"ลิลจะค่ำแล้วกลับเถอะเดี๋ยวที่เหลือพี่ให้คนงานจัดการต่อเอง" พี่นะเดินมาหาฉันแล้วบอกเพราะนี่มันก็เย็นมากแล้วจริงๆฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีแล้ว

"ไว้พรุ่งนี้ลิลมาช่วยใหม่นะพี่นะ^^"

"ไม่ต้องมาก็ได้พี่เกรงใจเพราะลิลไม่ใช่คนงานในไร่ไม่ได้เงินเดือนเหมือนคนงาน"

"ไม่เป็นไรค่ะลิลเต็มใจที่จะช่วยถ้าพี่นะไม่ให้ลิลมาช่วยลิลก็จะแอบมา"

"เรานี่นะเห็นแบบนี้ดื้อเหมือนกันนะ"

ฉันเดินกลับมาที่ตึกใหญ่ก็ไม่เจอใครสงสัยเขาจะไม่อยู่เพราะตอนที่ฉันเดินมาก็ไม่เห็นรถเขาจอดที่โรงรถ ส่วนคุณแอนนี่ฉันไม่รู้

ฉันกลับเข้ามาในห้องของตัวเองแล้วอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะเนื้อตัวมีแต่เศษใบไม้เศษหญ้า ฉันมองดูเวลาตอนนี้เกือบจะสามทุ่มแล้วฉันยืนทำใจอยู่สักพักก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องคุณคิมหันต์เพราะเขาสั่งไว้ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องไปนอนที่ห้องของเขาจนกว่าคุณแอนนี่จะย้ายออก

ฉันล้มตัวลงนอนด้วยความเมื่อยและเพลียก่อนจะหลับไปอย่่างง่ายดายฉันหวังว่าคืนนี้จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกนะ

คิมหันต์...

วันนี้เป็นเวรผมที่ต้องมาดูแลผับเพราะเพื่อนผมสองตัวมันไม่อยู่เห็นว่าพาสาวๆของมันไปเที่ยวทะเลคงพาไปเชือดแล่ะดูทรงแล้ว ตอนแรกมันก็ชวนผมไปด้วยกันเพราะผู้หญิงคนล่าสุดที่ผมคั่วอยู่ก็เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับสาวๆของพวกมันแต่ผมยังปวดหัวไม่หายจากเมื่อคืนก็เลยปฏิเสธไป ผมนั่งดูนั่นดูนี่ไปสักพักแอนนี่ก็เดินขึ้นมาหาผมพร้อมกับเพื่อนของเธออีกสองคนซึ่งครั้งนี้เธอมาเองนะไม่ได้มากับผม

"คิมขาแอนนี่พาเพื่อนมาดื่มคิมคงไม่ว่าอะไรนะคะ" แอนนี่เดินมานั่งชิดแล้วซบไหล่ผมอย่างออดอ้อนผมก็เลยขยับตัวหนี

"คิมเลี้ยงแอนนี่กับเพื่อนได้มั้ยคะคิม"

"เลี้ยง??"

"ค่ะนะคะคิม"

"เธอเห็นผับฉันเป็นโรงทานหรือไงแอนนี่ถึงได้พาเพื่อนเธอมาแล้วอีกอย่างมันเป็นธุรกิจที่ฉันทำร่วมกับเพื่อนเข้าใจนะ" ผมบอกแอนนี่ก่อนจะลุกออกมาจากโต๊ะโดยไม่สนใจว่าแอนนี่จะทำหน้ายังไงที่ผมหักหน้าเธอต่อหน้าเพื่อน

แอนนี่รู้สึกโมโหจนเลือดขึ้นหน้าแถมยังอายเพื่อนอีกที่คิมหันต์ทำแบบนี้เธออุตส่าห์ไปพูดโอ้อวดกับเพื่อนซะดิบดีเรื่องจะกลับมาคืนดีกับคิมหันต์แต่ดูเขาทำสิ

"ไหนแกบอกว่าคิมเค้ายอมให้แกอยู่ที่บ้านเค้าไง ทำไมเค้าถึงทำท่าทางรังเกียจแกขนาดนั้นด้วยล่ะ"

"นั่นดิ เมื่อก่อนคิมเค้าคลั่งรักแกมากเลยนะทำไมตอนนี้ถึงพูดไม่ไว้หน้าแกเลย."

"แต่ที่ฉันรู้มาคิมเค้าแต่งงานแล้วไม่ใช่เหรอแอนนี่"

"แต่งได้ก็เลิกได้ เมียของคิมก็แค่คนรับใช้ในบ้านคิมเค้าไม่ได้รักไม่ได้ชอบที่แต่งก็เพราะนังย่าตัวดีเป็นคนสั่ง คอยดูนะฉันจะทำให้คิมกลับมาเป็นของฉันอีกครั้งให้ได้ฉันจะไม่ปล่อยให้คิมหลุดมือไปอย่างแน่นอนไม่เชื่อพวกแกก็คอยดู" แอนนี่พูดอย่างมั่นใจ

ผมกลับมาถึงบ้านเกือบเที่ยงคืน ถ้าผมไม่ปวดหัวผมคงอยู่ยันผับปิด ผมกลับเข้ามาในห้องที่มืดสนิทพอผมเปิดไฟก็เห็นว่าลลิลมานอนที่ห้องตามคำสั่งของผม ผมเลิกสนใจแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพราะตอนนี้ผมอยากนอน

ผมล้มตัวลงนอนตายังไม่ทันปิดก็ได้ยินเสียงครางอืออาราวกับคนเพ้อ ไม่ต้องถามว่าเสียงใครถ้าไม่ใช่คนที่ผมสั่งให้มานอนในห้องนี้

"พ่อจ๋าทำไมถึงทิ้งลิลไป ฮือออ ลิลคิดถึงพ่อ แม่แม่อย่าตีลิลิลกลัวแล้วฮืออ ฮือออ" ผมลุกจากเตียงเพราะเสียงยัยนี่ทำให้ผมนอนไม่ได้

ผมเปิดไฟจนสว่างทั่วห้องแล้วเดินมาดูก็เห็นลลิลนอนหลับตาเพ้อเหงื่อแตกเต็มหน้าอยู่ใต้ผ้าห่มอย่าบอกนะว่ายัยนี่ป่วยไม่สบาย

สปอยล์....

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ แผล่บ แผล่บ ผมละเลงลิ้นไปทั่วหน้าอกคู่โตที่ยังมีรอยช้ำจ้ำแดงอยู่

"อื้ออออ อย่าา ฮือออ อย่า" เสียงครางของยัยนี่ทำให้ผมเกิดความรู้สึกบางอย่าง ผมแม่งไม่คิดว่าตัวเองจะมีอารมร์กับคนอย่างยัยนี่