บทที่ 17.2 ข้ามิยินยอม

เมื่อมาถึงวันแต่งงานขบวนเจ้าสาวออกจากจวนกู้ สินเดิมของเจ้าสาวยาวไปจนสุดถนน สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับชาวเมืองเป็นอย่างยิ่ง

“คุณหนูแม่ทัพผู้นี้ตกอับยากไร้ไปแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดยังมีสินเดิมมากมายถึงเพียงนี้”

“เจ้าจะไปรู้อะไร คุณหนูผู้นี้แม้สิ้นบิดาแม่ทัพไปแล้ว แต่ก็ได้รับความเมตตาจากรุ่ยอ๋องมาก เจ้าเห็นป้ายห้อยที่เอวนางหรือไม่ นั่นน่ะป้ายส่วนพระองค์ของรุ่ยอ๋องเชียวนะ”

“ป้ายส่วนพระองค์ หรือว่าความจริงแล้วนางคือว่าที่พระชา...”

ชาวบ้านที่กำลังวิพากษ์วิจารณ์เจ้าสาวคนใหม่รีบยกมือขึ้นปิดปากตนเอง เมื่อตระหนักได้ว่าคำพูดนี้อาจส่งผลให้หัวของตนและเชื้อสายวงศ์ตระกูลเก้ารุ่นหลุดออกจากบ่าได้

เมิ่งหว่านชิงนั่งในเกี้ยวเจ้าสาว สายตาเรียวมองตรงผ่านผ้าคลุมหน้าด้วยความกังวล จนกระทั่งเกี้ยวเจ้าสาวหยุดลงกะทันหัน

“เรียนคุณหนู เบื้องหน้ามีขบวนศพเจ้าค่ะ”

“คนในครอบครัวจากไปเป็นเรื่องเศร้า เช่นนั้นก็ให้พวกเขาผ่านไปก่อนเถิด”

งานแต่งถูกขบวนศพเดินผ่านนับเป็นลางร้าย โดยปกติแล้วขบวนเจ้าสาวจะไม่ยินยอมเด็ดขาดให้ขบวนเศร้าโศกเดินผ่านหน้าเช่นนี้ หากแต่เมิ่งหว่านชิงไม่เพียงให้พวกเขาเดินผ่าน ยังลงจากเกี้ยวมายืนแสดง