บทที่ ๑๐ วาจาคมปลาบในคืนจันทร์กระจ่าง

เมื่อองค์ฮ่องเต้และฮองเฮาเสด็จประทับ ณ พระที่นั่งกลางท้องพระโรง เสียงดนตรีบรรเลงขับขาน งานเลี้ยงฉลองเทศกาลจงชิวเจี๋ยก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ เหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่างถวายพระพรตามลำดับยศ อาหารเลิศรสและสุรานานาชนิดถูกลำเลียงออกมาไม่ขาดสาย นางรำในอาภรณ์งดงามอ่อนช้อยร่ายรำอยู่กลางท้องพระโรง สร้างบรรยากาศครึกครื้นทว่าแฝงไว้ด้วยระเบียบแบบแผนอันเคร่งครัด

เหออวี้หลันนั่งอยู่เคียงข้างจวินเหยียนซี นางรักษากิริยามารยาททุกกระเบียดนิ้ว ทานอาหารเพียงเล็กน้อย จิบสุราเพียงพอเป็นพิธี สายตาจับจ้องการแสดงเบื้องหน้า แต่ในใจกลับตื่นตัวและระแวดระวังอยู่ตลอดเวลา นางรู้ดีว่าภายใต้บรรยากาศอันรื่นเริงนี้ มีสายตาและการประเมินค่าซ่อนเร้นอยู่ทุกหนแห่ง

ช่วงเวลาที่การแสดงชุดหนึ่งจบลง และกำลังจะเริ่มการแสดงชุดต่อไป ในจังหวะที่เสียงพูดคุยจอแจดังขึ้นเล็กน้อยนั้นเอง เงาร่างของสตรีกลุ่มหนึ่งก็เคลื่อนเข้ามาหยุดอยู่ที่โต๊ะของจวนแม่ทัพ ผู้นำกลุ่มคือ หลี่ฮูหยิน ภรรยาเอกของเสนาบดีกรมพิธีการ นางขึ้นชื่อเรื่องฝีปากกล้าและมักชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของผู้อื่น ในอดีตนางเคยพยายามตีสนิทเหออวี้หลัน แต่ก็ถูกความเย่อหยิ่งของนางปฏิเสธไปอย่างไม่ไยดี

"คารวะท่านแม่ทัพคารวะจวินฮูหยิน" หลี่ฮูหยินย่อกายลงอย่างงดงาม แต่รอยยิ้มนั้นดูเสแสร้งจนเห็นได้ชัด

จวินเหยียนซีเพียงแค่พยักหน้ารับน้อยๆตามมารยาท

เหออวี้หลันยิ้มตอบบางๆ "หลี่ฮูหยินตามสบายเถิดเจ้าค่ะ"

หลังจากทักทายจวินเหยียนซีสองสามประโยคตามธรรมเนียมแล้ว หลี่ฮูหยินก็หันมาสนใจเหออวี้หลันเป็นพิเศษ ดวงตาเป็นประกายวับวาบด้วยความอยากรู้ "จวินฮูหยิน ได้ยินว่าระยะนี้ท่านทุ่มเทดูแลคุณชายน้อยและคุณหนูน้อยอย่างเต็มที่ มิทราบว่าเป็นความจริงหรือไม่เจ้าคะ? ช่างน่าชื่นชมในน้ำใจของท่านยิ่งนัก คงจะเหน็ดเหนื่อยน่าดูนะเจ้าคะ" นางกล่าวพลางป้องปากหัวเราะเบาๆ "เด็กๆ หลังจากขาดมารดาผู้ให้กำเนิดไป คงจะปรับตัวยากอยู่บ้างกระมังเพคะ? ท่านคงต้องใช้ความอดทนมากทีเดียว"

วาจานั้นราวกับเข็มแหลมที่ทิ่มแทงเข้ามาในใจของเหออวี้หลัน! การเอ่ยถึงมารดาผู้ให้กำเนิดเป็นการตอกย้ำสถานะแม่เลี้ยงของนาง และประโยคที่ตามมาก็เสียดแทงถึงความล้มเหลวและความโหดร้ายของนางในอดีตอย่างเลือดเย็น ความรู้สึกผิดและความโกรธแค้นต่อตนเองในอดีตพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างรุนแรง แต่นางก็กัดฟันข่มมันไว้สุดกำลัง ใจเย็นไว้เหออวี้หลัน อย่าตกหลุมพราง... อย่าทำลายสิ่งที่เจ้าพยายามสร้างมา

นางสูดหายใจลึก เงยหน้าสบตาหลี่ฮูหยินอย่างตรงไปตรงมา ใบหน้ายังคงประดับรอยยิ้มสุภาพ แต่แววตากลับสงบนิ่งและมั่นคง "หลี่ฮูหยินกล่าวชมเกินไปแล้ว การดูแลเอาใจใส่บุตรธิดา ถือเป็นทั้งหน้าที่และความสุขของมารดาทุกคนอยู่แล้ว" นางตอบอย่างราบรื่น เว้นจังหวะเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่ชัดเจนพอให้ผู้ที่อยู่ใกล้เคียงได้ยิน "ซิงเฉินและเสวี่ยอันเป็นเด็กดี ฉลาด และว่านอนสอนง่าย ความผูกพันระหว่างแม่ลูกนั้นต้องอาศัยทั้งเวลาและความจริงใจในการค่อยๆถักทอขึ้นมา ข้าเพียงพยายามทำหน้าที่ของตนในปัจจุบันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นเจ้าค่ะ" นางหยุด แล้วกล่าวเสริมอย่างมีความหมาย "ส่วนเรื่องในอดีต... ข้าเชื่อว่าคนเราทุกคนล้วนมีสิ่งที่ต้องเรียนรู้และก้าวผ่าน ข้าเองก็เช่นกัน"

คำตอบของนางทำให้หลี่ฮูหยินและสตรีที่ติดตามมาถึงกับชะงักงันไป มันเป็นการตอบที่เหนือความคาดหมายอย่างสิ้นเชิง! นางยอมรับในหน้าที่ กล่าวชมเด็กทั้งสองอย่างจริงใจ เอ่ยถึงเวลาและความจริงใจซึ่งเท่ากับยอมรับกลายๆว่าในอดีตนางอาจบกพร่องไป และที่สำคัญที่สุดคือการยอมรับอย่างสง่างามว่าตนเองก็มีสิ่งที่ต้องเรียนรู้และก้าวผ่าน โดยไม่ได้แก้ตัวหรือแสดงความขุ่นเคืองใดๆเลยแม้แต่น้อย!

หลี่ฮูหยินอับจนคำพูดไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าจะหาช่องทางใดมาเสียดสีหรือซักไซ้ต่อได้อีก นางทำได้เพียงฝืนยิ้มแห้งๆ "จวินฮูหยินช่าง... ช่างคิดได้ลึกซึ้งยิ่งนัก"

เหออวี้หลันเพียงแต่ยิ้มรับบางๆ ไม่ได้กล่าวสิ่งใดต่อ

จวินเหยียนซีซึ่งนั่งนิ่งอยู่ตลอดเวลา แต่ใบหูไม่ได้ดับตามไปด้วยนั้น ได้ยินทุกถ้อยคำอย่างชัดเจน เขาลอบชายตามองภรรยาข้างกาย เห็นนางยังคงนั่งตัวตรง สงบนิ่ง ใบหน้าประดับรอยยิ้มสุภาพ แต่แววตากลับฉายประกายบางอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ความมั่นคง ความอดทน และปัญญา

แววตาของเขายังคงเรียบเฉยเช่นเดิม แต่ภายในใจนั้นคล้ายมีระลอกคลื่นเล็กๆก่อตัวขึ้น เขาไม่ได้เอ่ยปากแทรกแซง ปล่อยให้นางรับมือสถานการณ์ด้วยตนเอง แต่การที่เขานั่งฟังอย่างตั้งใจ ก็ถือเป็นการจับตามองอย่างใกล้ชิดแล้ว

บนพระที่นั่งสูง ฮองเฮาผู้ทรงพระปรีชา ทอดพระเนตรเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยความสนพระทัย มุมพระโอษฐ์แย้มขึ้นเล็กน้อยอย่างแทบไม่สังเกตเห็นได้ ก่อนจะหันไปสนทนาเรื่องอื่นกับองค์ฮ่องเต้ต่อไป

เมื่อเห็นว่าไม่อาจทำให้นางเสียหน้าหรือหลุดแสดงท่าทีไม่เหมาะสมออกมาได้ หลี่ฮูหยินและพรรคพวกจึงจำต้องล่าถอยไปอย่างเสียไม่ได้ หลังจากพวกนางไปแล้ว เหออวี้หลันจึงยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างเชื่องช้า ฝ่ามือที่ซ่อนอยู่ใต้แขนเสื้อนั้นเย็นเฉียบ แต่ถ้วยชาในมือกลับมั่นคงไม่สั่นไหว

งานเลี้ยงยังคงดำเนินต่อไป เสียงดนตรี การแสดง การพูดคุยยังคงดังเคล้าคลอ แต่สำหรับผู้ที่สังเกตการณ์อยู่ บรรยากาศรอบโต๊ะของจวนแม่ทัพดูจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เหออวี้หลันได้แสดงให้เห็นแล้วว่านางมิใช่สตรีอารมณ์ร้าย เอาแต่ใจ และโง่เขลาเช่นที่หลายคนเคยปรามาสไว้ในอดีต นางมีความสุขุม ความอดทน และปัญญาที่จะรับมือกับสถานการณ์อันท้าทายได้อย่างสง่างาม

จวินเหยียนซียังคงนั่งเงียบขรึมอยู่ข้างกายนาง แต่ความเงียบนั้นดูเหมือนจะมีความหมายที่ต่างออกไป บางทีอาจมีความลังเล ความประหลาดใจ หรือแม้กระทั่งความสนใจใคร่รู้เจือปนอยู่ภายใต้ใบหน้าอันเรียบเฉยนั้นแล้วก็เป็นได้

เหออวี้หลันรู้ดีว่านี่เป็นเพียงบททดสอบบทหนึ่งเท่านั้น ค่ำคืนนี้ยังอีกยาวนาน และหนทางข้างหน้าก็ยังคงเต็มไปด้วยขวากหนาม แต่การรับมือกับหลี่ฮูหยินได้สำเร็จก็ทำให้นางมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ไม่ว่าอะไรจะรออยู่เบื้องหน้า นางก็จะเผชิญหน้ากับมันด้วยสติและความตั้งใจจริง