บทที่ ๙ แสงจันทร์กระจ่างสาดส่องพระราชวัง

วันเทศกาลจงชิวเจี๋ยเวียนมาบรรจบ ทั่วทั้งจวนแม่ทัพประดับประดาไปด้วยโคมไฟหลากสีสัน บรรยากาศคึกคักอบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งการเฉลิมฉลอง ทว่าในเรือนอวี้ฮั่นความวุ่นวายกลับมีน้อยกว่าที่เคยเป็น

เหออวี้หลันนั่งนิ่งอยู่หน้าคันฉ่องทองเหลือง ปล่อยให้ชุนเถาบรรจงเกล้าผมมวยสูง ประดับด้วยปิ่นหยกขาวสลักลายเมฆาอันเรียบง่ายแต่ประณีต นางสวมอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มปักลายดิ้นเงินเป็นรูปเมฆามงคลแลดูสง่างามสมฐานะ แต่ก็มิได้โอ้อวดหรือฉูดฉาดจนเกินงาม ต่างจากอดีตลิบลับที่นางจะต้องวุ่นวายเลือกเฟ้นอาภรณ์ที่หรูหราที่สุด เครื่องประดับที่แวววาวที่สุด เพื่อประชันขันแข่งกับสตรีอื่นในงานเลี้ยง

ใบหน้าของนางยามนี้สงบนิ่ง แววตาแน่วแน่มั่นคง แม้จะมีความกังวลซ่อนอยู่ลึกๆ แต่ก็ถูกเก็บงำไว้ภายใต้ท่าทีอันสุขุม

ก่อนจะออกจากเรือนเพื่อไปยังรถม้า นางกลับก้าวเท้าเดินไปยังทิศทางของเรือนจื่อเถิงเสียก่อน เมื่อไปถึงก็พบว่าจางมามากำลังช่วยเด็กทั้งสองผูกโคมกระต่ายน้อยน่ารักอยู่ใต้ซุ้มต้นจื่อเถิง ขนมไหว้พระจันทร์หลากหลายไส้ถูกจัดวางไว้บนโต๊ะเล็กๆอย่างสวยงาม

"ท่านแม่!" จวินเสวี่ยอันเป็นคนแรกที่เห็นนาง เด็กน้อยอุทานเสียงเบา หลบไปอยู่ข้างหลังจางมามาเล็กน้อยตามความเคยชิน แต่แววตาไม่ได้หวาดกลัวเท่าเดิมแล้ว

เหออวี้หลันส่งยิ้มบางๆให้ "คืนนี้ข้ากับท่านพ่อต้องเข้าวัง พวกเจ้าอยู่ที่นี่ฉลองกับจางมามานะ" นางยื่นกล่องไม้สลักลายงดงามส่งให้ "นี่ขนมไหว้พระจันทร์ ข้าให้ห้องครัวลองทำไส้เม็ดบัวไข่เค็มกับไส้ถั่วแดงที่พวกเจ้าน่าจะชอบ ลองชิมดูนะ"

จวินเสวี่ยอันมองกล่องขนมสลับกับมองหน้านางอย่างลังเลเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆยื่นมือออกมารับอย่างแผ่วเบา "ขอบ... คุณ... ท่านแม่" เสียงขอบคุณนั้นยังคงเบา แต่ก็ชัดเจนและไม่ติดขัดเหมือนครั้งก่อน

จวินซิงเฉินยืนมองอยู่เงียบๆ สายตาจับจ้องการกระทำของนางโดยไม่กะพริบ เขาเห็นความอ่อนโยนที่ไม่ได้เสแสร้งในแววตาขณะที่นางมองน้องสาว เห็นขนมไหว้พระจันทร์ที่คงจะใส่ใจเลือกไส้มาเป็นพิเศษ... ความรู้สึกขัดแย้งในใจยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น

"ขอบพระคุณฮูหยินสำหรับความเมตตาเจ้าค่ะ" จางมามากล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ

"ดูแลพวกเขาให้ดี" เหออวี้หลันกล่าวสั้นๆ ส่งยิ้มให้เด็กทั้งสองอีกครั้ง แล้วจึงหมุนกายจากไปโดยมิได้โอ้เอ้

นางก้าวขึ้นรถม้าคันใหญ่ที่ประดับตราประจำตระกูลจวินอย่างสง่างาม พบว่าจวินเหยียนซีนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เขากำลังก้มหน้าอ่านม้วนรายงานการทหาร แสงเทียนในรถม้าสาดส่องใบหน้าด้านข้างอันคมคาย ทำให้เงาของเขาดูเคร่งขรึมและห่างเหินยิ่งนัก

บรรยากาศภายในรถม้าเงียบสงัด มีเพียงเสียงล้อบดถนนและเสียงม้าร้องเบาๆ เหออวี้หลันนั่งตัวตรงอยู่ฝั่งตรงข้าม รักษาท่วงท่าอันเหมาะสม ต่างฝ่ายต่างไม่เอ่ยสิ่งใด ราวกับมีม่านโปร่งแสงบางๆกั้นกลางระหว่างคนทั้งสอง

"ท่านพี่เจ้าคะ" ในที่สุดเหออวี้หลันก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบ "เกี่ยวกับงานเลี้ยงในคืนนี้ มีสิ่งใดที่ข้าควรต้องระวังเป็นพิเศษหรือไม่เจ้าคะ? นอกจากธรรมเนียมปฏิบัติทั่วไปแล้ว" นางถามอย่างเป็นทางการ เพื่อให้แน่ใจว่านางจะไม่ทำสิ่งใดผิดพลาดจนกระทบชื่อเสียงของจวน

จวินเหยียนซีละสายตาจากม้วนรายงาน เงยหน้าขึ้นมองนาง "เพียงแค่วางตัวให้เหมาะสมตามฐานะก็พอ" น้ำเสียงยังคงราบเรียบ "ไม่ต้องกังวลสิ่งใดมากนัก" แม้จะสั้นและห้วน แต่ก็ไม่ได้รับรู้ถึงความเย็นชาเสียดแทงเช่นแต่ก่อน

รถม้าเคลื่อนเข้าสู่เขตพระราชวังอันโอ่อ่าตระการตา โคมไฟนับพันดวงส่องสว่างราวกับดวงดาวบนพื้นดิน ทหารราชองครักษ์ยืนเรียงรายอย่างองอาจ รถหรูหราของเหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ทยอยกันเข้ามาไม่ขาดสาย เสียงดนตรีมงคลดังแว่วมาจากท้องพระโรง

เมื่อรถม้าของจวนแม่ทัพจอดสนิท ขันทีหน้าประตูวังก็ประกาศเสียงดัง "ท่านแม่ทัพจวินเหยียนซีและฮูหยินมาถึงแล้ว!"

ทุกสายตาพลันจับจ้องมายังคนทั้งสองทันที จวินเหยียนซีก้าวลงจากรถม้าด้วยท่วงท่าสง่างามสมชายชาตินักรบ เหออวี้หลันก้าวตามลงมาอย่างนุ่มนวลแต่แฝงไว้ด้วยความมั่นคง นางเงยหน้าขึ้น เชิดคางเล็กน้อย แย้มยิ้มบางๆอย่างสุภาพ เดินเคียงข้างสามีเข้าไปในท้องพระโรงอันโอ่อ่า

แสงไฟจากโคมแก้วเจียระไนสาดส่องกระทบอาภรณ์แพรพรรณและเครื่องประดับล้ำค่าของผู้คน เกิดเป็นประกายระยิบระยับ กลิ่นหอมของดอกไม้และเครื่องหอมชั้นดีผสมผสานกับเสียงดนตรีอันไพเราะ สร้างบรรยากาศหรูหราสูงส่ง ทว่าภายใต้ความงดงามนั้น เหออวี้หลันสัมผัสได้ถึงสายตามากมายที่จับจ้องมายังนาง สายตาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ความเคลือบแคลง และบางครั้งก็แฝงไว้ด้วยความไม่เป็นมิตร

"อ้าวจวินฮูหยิน ไม่ได้พบกันเสียนาน ดูแข็งแรงขึ้นมากนะเจ้าคะ" สตรีกลุ่มหนึ่งซึ่งเป็นภรรยาของขุนนางฝ่ายบุ๋นเข้ามาทักทายด้วยรอยยิ้มหวานหยด แต่ดวงตากลับไร้แววยินดี

"ขอบคุณฮูหยินทุกท่านที่เป็นห่วงเจ้าค่ะ ข้าสบายดีแล้ว" เหออวี้หลันยิ้มตอบอย่างสุภาพ ก้มศีรษะให้เล็กน้อยตามธรรมเนียม

"ได้ยินว่าพักนี้จวินฮูหยินเก็บตัวอยู่ในจวน ไม่ค่อยได้ออกมาร่วมงานสังสรรค์เลยนะเจ้าคะ คงจะอุทิศตนดูแลบุตรเลี้ยงทั้งสองเป็นอย่างดีกระมัง" สตรีอีกนางหนึ่งเอ่ยขึ้น น้ำเสียงเหมือนจะชื่นชม แต่ก็แฝงนัยยะเสียดสีถึงการเปลี่ยนแปลงอันกะทันหันของนาง

"การดูแลบุตรธิดาและจวนให้เรียบร้อย ถือเป็นหน้าที่ของภรรยาอยู่แล้วเจ้าค่ะ" เหออวี้หลันตอบอย่างราบเรียบ ไม่ได้แสดงท่าทีขุ่นเคืองหรือแก้ตัวใดๆ

นางรับมือกับคำทักทายและสายตาเหล่านั้นด้วยความสงบนิ่ง วางตัวอย่างเหมาะสม พูดน้อยแต่ชัดเจน ไม่เข้าไปร่วมวงนินทา หรือแสดงท่าทีโอ้อวดเช่นในอดีต ความสง่างามอันสุขุมของนาง ทำให้เหล่าสตรีที่ตั้งใจจะมาเย้าแหย่หรือจับผิดรู้สึกผิดคาดไปตามๆกัน

จวินเหยียนซีนั้นแยกไปทักทายกับเหล่าแม่ทัพและขุนนางชั้นผู้ใหญ่อื่นๆตามธรรมเนียม เขาไม่ได้เข้ามาปกป้องนางโดยตรง แต่การปรากฏตัวของเขาในฐานะแม่ทัพใหญ่ผู้กุมอำนาจทางการทหาร ก็เป็นปราการที่แข็งแกร่งพอที่จะทำให้ไม่มีผู้ใดกล้าแสดงท่าทีก้าวร้าวต่อนางอย่างเปิดเผย ครั้งหนึ่งเมื่อพระสนมเอกนางหนึ่งเอ่ยถามเขาด้วยรอยยิ้มว่า "ท่านแม่ทัพ ได้ยินว่าฮูหยินของท่านอาการป่วยดีขึ้นมากแล้ว คงจะแข็งแรงดีแล้วกระมัง?" เขาก็เพียงแต่ตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ภรรยาข้าสบายดีแล้ว ขอบพระทัยพระสนมที่เป็นห่วง" เป็นการตัดบทสนทนาอย่างสุภาพแต่เด็ดขาด

ในที่สุด ขันทีก็ประกาศเชิญทุกท่านเข้าประจำที่นั่งตามลำดับยศ เหออวี้หลันเดินตามจวินเหยียนซีไปยังโต๊ะที่จัดไว้สำหรับพวกเขา ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพระที่นั่งของฮ่องเต้และฮองเฮามากนัก แสดงให้เห็นถึงสถานะอันสำคัญของตระกูลจวิน

นางนั่งลงอย่างสง่างาม จัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ สูดลมหายใจเข้าลึกๆอย่างแผ่วเบา ค่ำคืนแห่งการเฉลิมฉลองและการประชันขันแข่งทางสังคมเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น นางได้ผ่านบททดสอบแรกไปแล้ว แต่หนทางข้างหน้ายังคงทอดอีกยาวไกล ภายใต้แสงจันทร์กระจ่างและบรรยากาศอันหรูหรานี้ มีอันตรายใดซ่อนเร้นอยู่บ้างนางยังไม่อาจรู้ได้