บทที่ ๗ เมล็ดพันธุ์ของความหวังอันเปราะบาง

ภายหลังเหตุการณ์ที่เหออวี้หลันลงโทษบ่าวหญิงผู้ปากพล่อย บรรยากาศในจวนแม่ทัพโดยรวมดูสงบลงอย่างเห็นได้ชัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เรือนจื่อเถิง บ่าวไพร่ที่ต้องไปมาหาสู่หรือส่งของ ต่างมีท่าทีนอบน้อมและระมัดระวังคำพูดต่อหน้าจางมามาและเด็กทั้งสองมากขึ้น จางมามาเองก็ดูผ่อนคลายลง สีหน้าไม่เคร่งเครียดกังวลตลอดเวลาเช่นแต่ก่อน แม้แต่จวินซิงเฉินผู้ช่างสังเกต ก็ยังสัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้นนี้ แม้จะยังไม่เข้าใจถึงต้นสายปลายเหตุก็ตาม

ส่วนเหออวี้หลันนั้น นางตระหนักดีว่าการดูแลเด็กมิใช่เพียงการมอบวัตถุสิ่งของหรือปกป้องจากภยันตรายภายนอกเท่านั้น แต่คือการทำความเข้าใจและหล่อหลอมจิตใจอันละเอียดอ่อน ซึ่งเป็นสิ่งที่นางขาดประสบการณ์และความรู้อย่างสิ้นเชิงในอดีต นางสนใจเพียงการปรนเปรอตนเองและแก่งแย่งชิงดี ไม่เคยใส่ใจศึกษาหลักการเลี้ยงดูบุตรธิดาเลยแม้แต่น้อย

ดังนั้นในยามว่างเว้นจากการดูแลความเรียบร้อยในจวน นางจึงมักใช้เวลาอยู่ในห้อง เก็บตัวอ่านม้วนตำราและเอกสารต่างๆที่ให้ชุนเถาไปเสาะหามา มิใช่ตำราพิชัยสงครามหรือบทกวีรักใคร่ แต่เป็นบันทึกเกี่ยวกับหลักการอบรมเลี้ยงดูบุตรธิดาตามขนบธรรมเนียม ตำราดูแลสุขภาพเด็กเล็ก หรือแม้กระทั่งนิทานพื้นบ้านที่แฝงคติสอนใจ

การเลี้ยงดูมิใช่เพียงให้กินอิ่มนอนอุ่น แต่คือการหล่อหลอมจิตใจและสติปัญญา คือการมอบความรักและความเข้าใจ คือสิ่งที่ข้าไม่เคยทำ และต้องเรียนรู้ใหม่ทั้งหมด... นางคิดพลางพลิกหน้ากระดาษอย่างตั้งใจ

หลังจากเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ และได้รับรายงานจากชุนเถามาหลายวัน เหออวี้หลันรู้สึกว่าบางทีอาจถึงเวลาที่จะลองปฏิสัมพันธ์กับเด็กๆอีกครั้ง แต่ต้องเป็นไปอย่างระมัดระวังและมีแบบแผนยิ่งกว่าเดิม นางเลือกช่วงเวลาที่ซูอี๋เหนียงกำลังสอนวาดภาพให้จวินเสวี่ยอัน เพราะการมีบุคคลที่สามอยู่ด้วย อาจช่วยลดความประหม่าและความตึงเครียดลงได้

นางให้ชุนเถาจัดเตรียมหมึกสีชั้นดีหลายหลอด และกระดาษเซวียนจื่อเนื้อหนาพิเศษสำหรับวาดภาพอีกจำนวนหนึ่งใส่กล่องไม้สวยงาม อ้างว่าบังเอิญได้มาและเห็นว่าเหมาะกับการเรียนวาดภาพ จึงตั้งใจนำมามอบให้

เมื่อนางและชุนเถาเดินทางมาถึงเรือนจื่อเถิงอย่างเงียบๆ ก็พบซูอี๋เหนียงและจวินเสวี่ยอันกำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง แสงแดดอ่อนๆยามบ่ายส่องกระทบกระดาษเบื้องหน้า เผยให้เห็นภาพดอกเหมยแรกแย้มที่เด็กน้อยกำลังบรรจงตวัดปลายพู่กันอย่างตั้งอกตั้งใจ

จางมามารีบออกมารับหน้า คารวะด้วยท่าทีนอบน้อมแต่ก็ไม่ตื่นตระหนกเท่าครั้งก่อน "คารวะฮูหยินเจ้าค่ะ"

"ตามสบายเถอะจางมามา" เหออวี้หลันส่งยิ้มบางๆ ให้ "ข้าเพียงผ่านมา เห็นว่าอาจารย์ซูกำลังสอนอยู่พอดี จึงอยากจะขอดูเงียบๆสักครู่ หวังว่าจะไม่เป็นการรบกวน"

"มิได้รบกวนเลยเจ้าค่ะ เชิญฮูหยินด้านใน" จางมามาผายมือเชิญ

เหออวี้หลันก้าวเข้าไปในห้องอย่างแผ่วเบา เลือกนั่งลงบนตั่งที่อยู่ห่างออกไปพอสมควร นางไม่ได้เอ่ยสิ่งใด เพียงแต่ทอดสายตามองการสอนวาดภาพนั้นด้วยความสนใจอย่างแท้จริง

การมาถึงของนางทำให้จวินเสวี่ยอันเสียสมาธิไปเล็กน้อย เด็กน้อยเหลือบมองนางแวบหนึ่งด้วยความประหม่า แก้มใสพลันแดงระเรื่อขึ้นมาทันที แต่เมื่อเห็นว่านางเพียงแค่นั่งมองเงียบๆ และซูอี๋เหนียงก็ส่งยิ้มให้กำลังใจ นางจึงพยายามรวบรวมสมาธิกลับไปที่ปลายพู่กันอีกครั้ง

ซูอี๋เหนียงชี้แนะเทคนิคการลงสีอย่างใจเย็น "ตรงนี้... ลองใช้สีชมพูอ่อนแต้มบางๆที่ปลายกลีบ จะทำให้ดูมีมิติมากขึ้นนะเจ้าคะคุณหนู"

เสวี่ยอันพยักหน้ารับ ค่อยๆจุ่มพู่กันลงในจานสี แล้วบรรจงแต้มลงบนกลีบดอกเหมยอย่างระมัดระวัง ผลลัพธ์ที่ได้ทำให้ดอกเหมยบนกระดาษดูราวกับมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

"ยอดเยี่ยมมากเจ้าค่ะคุณหนู" ซูอี๋เหนียงเอ่ยชมด้วยรอยยิ้ม "เห็นหรือไม่เจ้าคะ การใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ก็ทำให้ภาพงดงามขึ้นได้"

ในจังหวะนั้นเอง เหออวี้หลันก็เอ่ยเสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ฝีมือเสวี่ยอันพัฒนาขึ้นมากจริงๆ เพียงไม่กี่วันก็วาดได้งดงามถึงเพียงนี้ อาจารย์ซูสอนได้ดีเยี่ยมสมคำร่ำลือ" นางกล่าวชมอาจารย์ก่อน แล้วจึงหันไปทางเด็กน้อย "เจ้าเองก็มีความตั้งใจมาก"

คำชมนั้นทำให้เสวี่ยอันหน้ายิ่งแดงก่ำ นางก้มหน้างุด ไม่กล้าสบตา แต่ริมฝีปากเล็กๆนั้นกลับขยับเล็กน้อย

เหออวี้หลันจึงถือโอกาสวางกล่องไม้ลงบนโต๊ะใกล้ๆ "ข้าบังเอิญได้หมึกสีกับกระดาษวาดภาพมานิดหน่อย เห็นว่าน่าจะเหมาะกับการเรียนของเสวี่ยอัน จึงนำมาฝากไว้กับอาจารย์ซู เผื่อจะเป็นประโยชน์นะ"

ซูอี๋เหนียงมองหมึกสีและกระดาษชั้นดีในกล่องด้วยความชื่นชม "ขอบพระคุณในความเมตตาของฮูหยินแทนคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ ของเหล่านี้จะช่วยให้การเรียนวาดภาพของคุณหนูพัฒนาไปได้อีกมากทีเดียว"

เสวี่ยอันยังคงก้มหน้านิ่ง แต่แล้วเสียงเล็กๆ ที่แผ่วเบาราวกระซิบก็หลุดออกมาจากริมฝีปากนาง

"ขอบ... คุณ... ท่าน... แม่..."

แม้จะเบาและขาดห้วง แต่ทุกคำกลับชัดเจนพอที่ทุกคนในห้องจะได้ยิน!

เหออวี้หลันหัวใจกระตุกวูบ ความรู้สึกตื้นตันใจแล่นปราดขึ้นมาอย่างรุนแรงจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ นางต้องสูดหายใจลึกเพื่อระงับอาการสั่นสะท้าน นางทำเพียงแย้มยิ้มตอบอย่างอ่อนโยนที่สุด "ตั้งใจเรียนเถิด" แล้วจึงหันไปทางซูอี๋เหนียง "ข้าไม่รบกวนแล้ว เชิญอาจารย์ซูสอนต่อตามสบาย"

นางลุกขึ้นยืน หมุนกายจากไปอย่างเชื่องช้าแต่สง่างาม ไม่ได้พยายามยืดเยื้อบทสนทนาหรือเรียกร้องความสนใจใดๆเพิ่มเติม

จวินซิงเฉิน ซึ่งเพิ่งกลับจากเรียนหนังสือกับอาจารย์หลินและกำลังจะเดินเข้าเรือนพอดี เห็นเหตุการณ์ในช่วงท้ายทั้งหมด เขาเห็นท่านแม่ของตนมอบกล่องของขวัญ เห็นอาจารย์ซูรับไว้อย่างนอบน้อม และเห็นน้องสาวตัวน้อยของตนก้มหน้าเอ่ยคำขอบคุณด้วยเสียงแผ่วเบา...

เด็กชายขมวดคิ้วเล็กน้อย แววตาฉายความสับสนและลังเลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางกำลังทำอะไรกันแน่? เหตุใดจึงต้องทำถึงเพียงนี้? การปรนเปรอด้วยวัตถุ หรือว่ามีความจริงใจแฝงอยู่กันแน่? ความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัว ทำให้เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นครู่ใหญ่

ในเวลาต่อมา ขณะที่จวินเหยียนซีกำลังตรวจดูการฝึกซ้อมของทหารองครักษ์ในลานฝึกใกล้ๆ จวินซิงเฉินก็เดินผ่านมาพอดี เด็กชายหยุดยืน มองดูบิดาฝึกซ้อมทหารด้วยความชื่นชมระคนห่างเหิน

จวินเหยียนซีสังเกตเห็นบุตรชาย เขาจึงหยุดการฝึกซ้อมชั่วครู่แล้วเดินตรงเข้ามาหา "เลิกเรียนแล้วหรือ?" เขาถามเสียงเรียบ

"ขอรับท่านพ่อ" จวินซิงเฉินประสานมือคารวะ

"อาจารย์หลินสอนถึงไหนแล้ว?"

"กำลังทบทวนหลุนอวี่บทที่ห้าขอรับ"

"อืม ตั้งใจเรียนให้ดี" จวินเหยียนซีกล่าวเพียงเท่านั้น ตบไหล่บุตรชายเบาๆแล้วหันกลับไปสั่งการทหารต่อ บทสนทนาสั้นๆ และห้วนตามแบบฉบับของสองพ่อลูก แต่ก็เป็นการแสดงความใส่ใจในแบบของบุรุษ

โดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัว เหออวี้หลันซึ่งกำลังเดินตรวจตราผ่านมาเห็นภาพนั้นพอดี นางหยุดยืนมองอยู่ห่างๆ เห็นความเก้ๆกังๆ แต่ก็มีความผูกพันบางอย่างระหว่างพ่อลูกคู่นั้น ทำให้นางตระหนักว่าภาระหน้าที่ในการเยียวยาความสัมพันธ์ในครอบครัวนี้ ไม่ได้ตกอยู่บนบ่าของนางเพียงผู้เดียว... จวินเหยียนซีเองก็มีส่วนที่ต้องเรียนรู้และปรับปรุงเช่นกัน

นางถอนหายใจเบาๆก่อนจะเดินจากไปเงียบๆ หัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย คำขอบคุณแผ่วเบาของเสวี่ยอันยังคงก้องอยู่ในหู มันคือเมล็ดพันธุ์ของความหวัง... เมล็ดพันธุ์อันเปราะบางที่นางจะต้องเฝ้าทะนุถนอมและรดน้ำพรวนดินต่อไปด้วยความอดทนและจริงใจ