บทที่ ๘ บททดสอบนอกกำแพงจวน

ในขณะที่ความเปลี่ยนแปลงอันเงียบงันค่อยๆหยั่งรากลึกลงในเรือนจื่อเถิง จิตใจของจวินซิงเฉินกลับยิ่งสับสนว้าวุ่นมากขึ้น เขามิใช่เด็กน้อยที่ไม่รู้ความอีกต่อไป สายตาคมกริบคอยเฝ้าสังเกตทุกการกระทำของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นท่านแม่อย่างเงียบเชียบ อาหารเลิศรส เสื้อผ้าอาภรณ์ที่อบอุ่น เครื่องเรือนที่สะดวกสบาย การศึกษาที่เข้มข้นขึ้น และท่าทีของบ่าวไพร่ที่นอบน้อมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งหมดนี้คือความจริงที่ปฏิเสธไม่ได้

ทว่าความทรงจำอันเลวร้ายในอดีตยังคงฝังแน่นราวรอยสลักบนแผ่นหิน แววตาเย็นชา น้ำเสียงตวาดดุด่า การลงโทษอย่างไร้เหตุผล ภาพเหล่านั้นยังคงตามหลอกหลอนเขาอยู่เสมอ เขามองดูจวินเสวี่ยอัน น้องสาวตัวน้อยที่ค่อยๆกล้าเงยหน้าขึ้นมองโลกมากขึ้น เริ่มมีเสียงหัวเราะใสๆเล็ดลอดออกมาบ้างยามเรียนวาดภาพกับอาจารย์ซู ส่วนหนึ่งในใจเขาก็ยินดี แต่อีกส่วนหนึ่งกลับหวาดระแวง... นี่เป็นเพียงภาพลวงตาที่ถูกสร้างขึ้นอย่างประณีตหรือไม่?

วันหนึ่ง ขณะที่อาจารย์หลินกำลังอธิบายความหมายของบทกวีโบราณ จวินซิงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามขึ้น "ท่านอาจารย์ขอรับ... ในประวัติศาสตร์เคยมีบุคคลใดหรือไม่ ที่เปลี่ยนแปลงนิสัยใจคอจากหน้ามือเป็นหลังมือได้อย่างแท้จริง? จากคนโหดร้ายกลายเป็นคนเมตตา... เป็นไปได้หรือขอรับ?" เขาถามโดยทำทีเป็นสนใจเนื้อหาในตำรา

อาจารย์หลินชะงักไปเล็กน้อย มองศิษย์น้อยด้วยความประหลาดใจในคำถาม ก่อนจะลูบเคราครุ่นคิด "อืม เรื่องราวของผู้คนที่เปลี่ยนแปลงตนเองนั้นมีอยู่ไม่น้อย แต่การจะเปลี่ยนจากขั้วหนึ่งไปยังอีกขั้วหนึ่งอย่างสิ้นเชิงนั้นยากยิ่งนัก ส่วนใหญ่แล้วมักจะมีเหตุปัจจัยบางอย่างที่ทำให้เกิดการตื่นรู้ หรือผ่านพ้นเหตุการณ์สำคัญที่เปลี่ยนมุมมองชีวิต แต่ถึงกระนั้นแก่นแท้ของคนเรา ก็ยากที่จะเปลี่ยนได้โดยง่าย" คำตอบนั้นคลุมเครือ แต่ก็ยิ่งทำให้จวินซิงเฉินจมอยู่ในห้วงความคิดมากขึ้น

เขาเคยลองถามจางมามาอย่างเงียบๆ "จางมามา... ท่านคิดว่าท่านแม่เปลี่ยนไปจริงๆหรือ?"

จางมามาเพียงแต่ถอนหายใจเบาๆ มองเขาด้วยแววตาอ่อนโยนระคนหนักใจ "คุณชาย... เรื่องของนาย บ่าวมิกล้าวิจารณ์เจ้าค่ะ แต่บ่าวก็เพียงแต่หวังว่าสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นนี้ จะเป็นความจริงและคงอยู่ตลอดไปนะเจ้าคะ"

ความไม่แน่นอนในคำตอบเหล่านั้น ยิ่งทำให้เงื่อนปมในใจของเด็กชายซับซ้อนขึ้นไปอีก

ท่ามกลางความสับสนภายใน ไม่กี่วันต่อมาเหตุการณ์ภายนอกก็เรียกร้องความสนใจ เมื่อเทียบเชิญสีแดงปิดทองประทับตราพระราชลัญจกรถูกส่งมายังจวนแม่ทัพ เป็นเทียบเชิญเข้าร่วมงานเลี้ยงเฉลิมฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ณ พระราชวังหลวง โดยระบุชัดเจนว่าเชิญแม่ทัพจวินเหยียนซีและฮูหยินเข้าร่วมงาน

ชุนเถานำเทียบเชิญนั้นมามอบให้เหออวี้หลันด้วยท่าทีนอบน้อม เหออวี้หลันรับมาเปิดอ่านด้วยสีหน้าสงบนิ่ง เนื้อความในเทียบเชิญทำให้นางนิ่งไปครู่หนึ่ง งานเลี้ยงในวังหลวง... ในอดีตนี่คือโอกาสที่นางจะไขว่คว้าเพื่อแสดงความโดดเด่น สร้างเครือข่าย และอาจจะหาทางกลั่นแกล้งผู้อื่นที่นางไม่ชอบหน้า แต่บัดนี้นางกลับรู้สึกว่าเป็นเพียงหน้าที่และความรับผิดชอบที่ต้องกระทำ บางทีอาจเป็นภาระเสียด้วยซ้ำ

นางรู้ดีว่าการปรากฏตัวในงานเลี้ยงครั้งนี้ นางจะต้องเผชิญกับสายตาอยากรู้อยากเห็นและคำซุบซิบนินทาจากเหล่าพระสนมและภรรยาขุนนางมากมาย ข่าวการเปลี่ยนแปลงของนางคงจะแพร่สะพัดไปบ้างแล้วไม่มากก็น้อย การวางตัวอย่างเหมาะสมและสุขุมจึงเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง นางครุ่นคิดถึงบุตรทั้งสอง งานเลี้ยงเช่นนี้ไม่เหมาะกับพวกเขาเลยแม้แต่น้อย การนำพวกเขาออกไปเผชิญกับสายตาของสังคมในตอนนี้ รังแต่จะสร้างความกดดันและความเครียดให้เปล่าๆ ความสงบสุขของพวกเขาสำคัญกว่าหน้าตาทางสังคมใดๆทั้งสิ้น

"ชุนเถา" นางเอ่ยขึ้น "ถึงวันงานให้เตรียมชุดกระโปรงยาวสีน้ำเงินเข้มปักลายเมฆามงคลตัวนั้นให้ข้า เครื่องประดับ เอาเพียงปิ่นหยกกับตุ้มหูหยกชุดนั้นก็พอ"

ชุนเถาเบิกตากว้างเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ ชุดนั้นงดงามสูงค่าก็จริง แต่ก็นับว่าเรียบง่ายกว่าชุดที่นายหญิงเคยเลือกใส่ไปงานเลี้ยงในอดีตมากนัก ไม่มีการเรียกร้องหาอาภรณ์ปักดิ้นทองหรือเครื่องประดับเพชรพลอยชุดใหม่แต่อย่างใด "เจ้าค่ะ นายหญิง" นางรับคำอย่างเข้าใจ

เมื่อถึงยามค่ำ เหออวี้หลันจึงไปยังห้องหนังสือของจวินเหยียนซี เพื่อแจ้งเรื่องเทียบเชิญตามธรรมเนียม เขากำลังตรวจดูแผนที่การทหารอยู่ เมื่อเห็นนางเข้ามา เขาก็เพียงแต่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย แววตาเรียบเฉย

“ท่านพี่” คำเรียกสามีที่นางเริ่มลองใช้ แม้จะยังรู้สึกเก้อเขินอยู่บ้าง “ข้าได้รับเทียบเชิญงานเลี้ยงไหว้พระจันทร์จากในวังแล้วเจ้าค่ะ ได้เตรียมการทุกอย่างสำหรับเข้าร่วมงานตามกำหนดแล้ว” นางกล่าวรายงานด้วยท่าทีสงบและเป็นทางการ

จวินเหยียนซีพยักหน้ารับเบาๆ เขาทราบเรื่องเทียบเชิญนี้อยู่ก่อนแล้ว และคงได้รับรายงานเรื่องการเตรียมตัวอันเรียบง่ายผิดปกติของนางจากพ่อบ้านเฉียนหรือชุนเถาแล้วเช่นกัน สายตาของเขามองสำรวจนางอย่างประเมินครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบตามแบบฉบับ "อืม ดูแลตนเองให้ดี อย่าให้จวนแม่ทัพต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง" คำพูดนั้นยังคงเน้นเรื่องหน้าตาและเกียรติยศของวงศ์ตระกูล แต่กลับไม่มีน้ำเสียงตำหนิหรือระแวงสงสัยเจือปนอยู่เท่าใดนัก เป็นเพียงคำสั่งตามหน้าที่ของผู้เป็นประมุขของบ้าน

"เจ้าค่ะท่านพี่" เหออวี้หลันรับคำอย่างนอบน้อม แล้วจึงขอตัวกลับออกมาเงียบๆ

โดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัว จวินซิงเฉินซึ่งบังเอิญนำม้วนตำราที่ยืมไปมาคืนบิดา ยืนรออยู่หน้าห้องหนังสือพอดี เขาได้ยินบทสนทนาสั้นๆนั้นทั้งหมด น้ำเสียงที่สงบและให้เกียรติของท่านแม่และท่าทีที่แม้จะเย็นชา แต่ก็ไม่เกรี้ยวกราดของท่านพ่อ มันช่างแตกต่างจากบรรยากาศตึงเครียดและเสียงทะเลาะวิวาทที่เขาเคยได้ยินในอดีตลิบลับ ภาพเหล่านี้ยิ่งทำให้เงื่อนปมในใจของเขายุ่งเหยิงมากขึ้นไปอีก

เหออวี้หลันเดินกลับเรือนพัก ความรู้สึกหนักอึ้งกดทับอยู่ในใจ งานเลี้ยงในวังหลวงคือบททดสอบสำคัญบทแรกนอกกำแพงจวนแห่งนี้ นางจะต้องเผชิญหน้ากับโลกภายนอกในฐานะเหออวี้หลันคนใหม่ นางสูดหายใจลึก เตรียมพร้อมรับมือกับทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้น!

ส่วนจวินซิงเฉินยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าห้องหนังสือของบิดา ดวงตาเหม่อมองไปยังทางที่เหออวี้หลันเพิ่งเดินจากไป ใบหน้าเล็กๆนั้นฉายแววสับสนครุ่นคิดอย่างหนัก การเปลี่ยนแปลงอันเงียบงันภายในจวน กำลังจะถูกนำออกไปเผชิญหน้ากับสายตาของคนทั้งแผ่นดินแล้ว