บทที่ ๖ ระลอกคลื่นใต้น้ำอันเงียบงัน

วันเวลาผันผ่านไปดุจสายน้ำไหล ฤดูสารทค่อยๆคลี่คลาย บรรยากาศในจวนแม่ทัพจวิน แม้ภายนอกจะยังคงดำเนินไปตามครรลองปกติ แต่ภายในกลับเกิดระลอกคลื่นใต้น้ำอันเงียบงัน ที่สัมผัสได้จากรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ ซึ่งเปลี่ยนแปลงไป

ที่เรือนจื่อเถิง อาจารย์หลิน บัณฑิตผู้ทรงภูมิ มาสอนหนังสือให้จวินซิงเฉินอย่างสม่ำเสมอตามคำสั่งที่ส่งผ่านพ่อบ้านเฉียน อุปกรณ์การเรียนชุดใหม่ ทั้งพู่กันขนพังพอนชั้นดี แท่นฝนหมึกหินต้วนซี กระดาษเซวียนจื่อเนื้อละเอียด และตำราพื้นฐานอีกหลายเล่ม ถูกจัดเตรียมไว้อย่างพร้อมสรรพ จวินซิงเฉินแม้จะยังคงมีท่าทีสงบนิ่งและระแวดระวังอยู่บ้าง แต่แววตาที่จับจ้องตำรากลับฉายประกายมุ่งมั่นและสนใจมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขามิได้เอ่ยปากขอบคุณผู้ใด แต่การที่เขาใช้พู่กันด้ามใหม่อย่างทะนุถนอม และตั้งใจฟังคำสอนของอาจารย์หลินมากขึ้น ก็ถือเป็นการยอมรับในความเปลี่ยนแปลงนี้อย่างเงียบๆ

ส่วนจวินเสวี่ยอันนั้น บัดนี้นางมีอาจารย์หญิงผู้หนึ่งนาม ซูอี๋เหนียง มาสอนสั่ง ซูอี๋เหนียงเป็นสตรีวัยกลางคน ท่าทางอ่อนโยน พูดจาแช่มช้อย มีความสามารถทั้งด้านการวาดภาพทิวทัศน์และอักษรวิจิตร นางเริ่มต้นจากการสอนให้เสวี่ยอันวาดภาพง่ายๆ และฝึกคัดอักษรด้วยพู่กันด้ามเล็ก เด็กน้อยในตอนแรกยังคงขี้อายและประหม่า แต่ความใจเย็นและความเมตตาของซูอี๋เหนียงก็ค่อยๆทลายกำแพงในใจนางลงทีละน้อย เสวี่ยอันเริ่มสนุกกับการผสมสี และหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นตนเองคัดอักษรได้งดงามขึ้น

บ่ายวันหนึ่ง ขณะที่ซูอี๋เหนียงกำลังเก็บอุปกรณ์การวาดภาพ จวินเสวี่ยอันก็รวบรวมความกล้าเอ่ยถามจางมามาที่นั่งปักผ้าอยู่ใกล้ๆ ด้วยเสียงเบาหวิว "จางมามาเจ้าขา... ท่าน... ท่านแม่เป็นคนเลือกอาจารย์ซูมาหรือเจ้าคะ?"

จางมามาเงยหน้าขึ้น มองเด็กน้อยด้วยความเอ็นดูระคนแปลกใจ นางพยักหน้าช้าๆ "ใช่แล้วเจ้าค่ะคุณหนู ฮูหยินเป็นผู้สั่งให้พ่อบ้านเฉียนไปเชิญอาจารย์ซูมาสอนคุณหนูเป็นพิเศษ" นางตอบตามความจริง แต่ก็สังเกตปฏิกิริยาของเด็กน้อยอย่างระมัดระวัง

จวินเสวี่ยอันก้มหน้างุด ใช้นิ้วน้อยๆวาดวนไปมาบนตัก ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อ แต่ความเงียบงันนั้นกลับแฝงไว้ด้วยความคิดอันซับซ้อนเกินวัย

การเปลี่ยนแปลงมิได้เกิดขึ้นเพียงในเรือนจื่อเถิง เหออวี้หลันเองก็ปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตของนางเช่นกัน นางใช้เวลาส่วนใหญ่ในการศึกษาตำราแพทย์ที่ให้คนไปหามา และเริ่มเรียนรู้การบริหารจัดการจวนอย่างจริงจัง นางเรียกพ่อบ้านเฉียนมาตรวจดูบัญชีรายรับรายจ่ายอย่างละเอียด ตัดทอนรายจ่ายฟุ่มเฟือยส่วนตัวที่ไม่จำเป็นลงหลายส่วน แต่กลับกำชับให้ดูแลเรื่องอาหารการกินและเสื้อผ้าของบ่าวไพร่ทุกคนอย่างทั่วถึง มิให้ขาดตกบกพร่อง ความยุติธรรมและความใส่ใจในรายละเอียดที่ไม่เคยมีมาก่อน ทำให้นางค่อยๆได้รับความเคารพยำเกรงจากเหล่าบ่าวไพร่มากขึ้นทีละน้อย

ยามค่ำคืน ในห้องหนังสืออันเงียบสงบ จวินเหยียนซีนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ แสงเทียนสาดส่องใบหน้าคมคาย เผยให้เห็นแววตาครุ่นคิดล้ำลึก พ่อบ้านเฉียนเพิ่งนำบัญชีรายจ่ายประจำเดือนมารายงาน และรายละเอียดที่เขารับรู้ก็ยิ่งตอกย้ำความเปลี่ยนแปลงอันน่าประหลาดของภรรยาเอก นางลดค่าใช้จ่ายส่วนตัวลงอย่างน่าใจหาย แต่กลับเพิ่มงบประมาณในการดูแลความเป็นอยู่และจ้างอาจารย์ให้บุตรทั้งสองอย่างเต็มที่

ภาพของเหออวี้หลันคนใหม่ซ้อนทับกับภาพของนางในอดีต และภาพของอดีตภรรยาผู้ล่วงลับ ผู้ซึ่งเคยดูแลจวนแห่งนี้ด้วยความเรียบง่ายและมีประสิทธิภาพ ความรู้สึกสับสนและขัดแย้งก่อตัวขึ้นในใจแม่ทัพหนุ่ม

นางกำลังเล่นละครอะไรอยู่กันแน่? การแสดงความเมตตาเหล่านี้มีจุดประสงค์ใดแอบแฝง? หรือว่าการเจ็บป่วยครั้งนั้นจะเปลี่ยนนางไปได้ถึงเพียงนี้จริงๆ? เขาถอนหายใจเบาๆ ปัดความคิดวุ่นวายทิ้งไป แล้วหันไปสนใจรายงานการทหารบนโต๊ะต่อ แต่สายตาก็อดเหลือบมองไปยังทิศทางของเรือนหยกเย็นไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง

หลายวันต่อมา ขณะที่เหออวี้หลันกำลังเดินตรวจดูความเรียบร้อยบริเวณโรงครัว นางพลันได้ยินเสียงบ่าวหญิงสองนางที่กำลังคัดแยกผักอยู่ใกล้ๆ ซุบซิบกันด้วยเสียงอันดังพอที่นางจะได้ยิน

"ก็แค่ลูกเมียเก่าจะใส่ใจไปไย วันๆเอาแต่เก็บตัวเงียบเชียบ คงไม่มีวันได้ดีเหมือนคุณชายจากตระกูลใหญ่ๆหรอก"

"นั่นสิ ข้าว่านะที่ฮูหยินทำดีด้วยตอนนี้ ก็คงแค่เสแสร้งไปอย่างนั้นเอง เดี๋ยวพอเบื่อๆก็คงกลับไปร้ายเหมือนเดิม"

วาจาดูหมิ่นและไร้ความยั้งคิดเหล่านั้น ทำให้ใบหน้าของเหออวี้หลันเย็นเยียบลงทันที ความทรงจำในอดีตที่นางเคยเมินเฉยต่อคำพูดทำนองนี้ผุดขึ้นมา แต่บัดนี้นางไม่อาจทนฟังได้! ความรู้สึกปกป้องบุตรทั้งสองพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างรุนแรง

"พวกเจ้าสองคน!" เสียงของนางไม่ดัง แต่กลับเฉียบขาดและเต็มไปด้วยอำนาจ ทำให้บ่าวหญิงทั้งสองสะดุ้งสุดตัว หันมาเห็นนายหญิงยืนหน้าตึงอยู่ก็หน้าซีดเผือด รีบคุกเข่าลงทันที

"ฮู... ฮูหยินเจ้าขา บะ... บ่าวผิดไปแล้ว…"

เหออวี้หลันมองทั้งสองด้วยสายตาเย็นชา "ในจวนแม่ทัพแห่งนี้ ทุกชีวิตล้วนมีความสำคัญเท่าเทียมกัน คุณชายน้อยและคุณหนูน้อยคือบุตรธิดาที่ท่านแม่ทัพทรงโปรดปราน การที่พวกเจ้าบังอาจนำเรื่องของนายในบ้านมากล่าววาจาดูหมิ่นและคาดเดาไปในทางเสียหายเช่นนี้ ถือเป็นความผิดร้ายแรง! แสดงให้เห็นถึงความไม่จงรักภักดีและจิตใจอันต่ำทราม!"

นางไม่ได้เกรี้ยวกราดหรือตวาดเสียงดัง แต่ทุกถ้อยคำกลับหนักแน่นและน่าเกรงขามยิ่งกว่า "ชุนเถา!"

"เจ้าค่ะ นายหญิง!" ชุนเถาที่เดินตามมาขานรับทันที

"ลงโทษตัดเงินเดือนบ่าวสองคนนี้คนละสามเดือน ให้ไปทำงานหนักในโรงซักล้างเป็นเวลาหนึ่งเดือน และให้รายงานเรื่องนี้ต่อหัวหน้าแม่บ้าน ให้ลงบันทึกความผิดไว้ หากมีครั้งต่อไปให้ไล่ออกจากจวนทันที!" นางสั่งการเสียงเรียบ แต่เด็ดขาด "จงจำไว้ให้ดี ว่าหน้าที่ของบ่าวคือรับใช้และภักดีต่อเจ้านายทุกคนในจวนนี้ ไม่ใช่จับกลุ่มนินทาให้ร้าย!"

บ่าวหญิงทั้งสองตัวสั่นงันงกด้วยความกลัว ได้แต่โขกศีรษะรับโทษอย่างไม่อาจโต้แย้ง

เหออวี้หลันไม่แม้แต่จะชายตามองพวกนางอีก นางหันหลังเดินจากไปทันที ทิ้งไว้เพียงความเงียบงันและความตระหนกตกใจ บรรดาบ่าวไพร่คนอื่นๆที่อยู่ในบริเวณนั้นและเห็นเหตุการณ์ ต่างก้มหน้าลงต่ำ ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง เหตุการณ์นี้ได้ส่งสารอย่างชัดเจนไปทั่วทั้งจวนว่านายหญิงคนใหม่อาจดูใจดีขึ้น แต่ความเด็ดขาดและอำนาจของนางยังคงอยู่ และที่สำคัญที่สุดก็คือนางจะไม่ยอมให้ผู้ใดมาดูหมิ่นบุตรเลี้ยงทั้งสองเป็นอันขาด!

เหออวี้หลันเดินกลับเรือนอวี้ฮั่นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม นางรู้สึกเหนื่อยล้ากับการต้องมารับมือเรื่องเหล่านี้ แต่ก็รู้ดีว่ามันจำเป็น การปกป้องเด็กทั้งสองจากคำพูดและการกระทำอันมุ่งร้ายของผู้อื่น ก็เป็นหน้าที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งที่นางต้องทำ หน้าที่ของมารดาที่นางกำลังพยายามเรียนรู้ที่จะเป็น