หาฤกษ์งานแต่ง

เป็นวันสำคัญในชีวิตหญิงสาวที่อาจเกิดขึ้นได้เพียงครั้งเดียว แต่ว่าที่ภรรยาของเขาเลือกที่จะไม่จัดมัน ทำไมกันล่ะ เพราะแต่งโดยที่ไม่ได้รัก หรือนางไม่เห็นว่ามันเป็นเรื่องสำคัญ จะแบบไหนไป่จวิ้นก็รู้สึกไม่ชอบใจทั้งนั้น

หลังจากนอนคิดอยู่ทั้งคืนก็ตัดสินใจคุยกับผู้เป็นแม่

สกุลจางสูญเสียครอบครัวไปหลายคนจากภัยแล้ง สกุลไป่ไม่มีเครือญาติใกล้เคียงที่สามารถเชิญมาได้ในระยะเวลาอันสั้น ถึงมีก็มีเพียงหยิบมือเท่านั้น เพราะญาติมิตรได้ตัดขาดไปตั้งแต่รุ่นพ่อแล้ว บิดาของไป่จวิ้นก็ออกจากราชการด้วยเหตุผลเดียวกัน พอเขามาพิการไปอีกคนก็ไม่มีคนนับญาติด้วยโดยสมบูรณ์

ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกติดใจในเรื่องนี้มากนัก ถึงจะไม่พอใจกับความตื้นเขินของบุคคล แต่ก็ถือว่าได้ตัดผู้ไม่ประสงค์ดีออกจากชีวิต

หงเสวียนซู่บอกกับลูกชายว่านี่เป็นความปรารถนาของนางเอง เขายิ่งไม่เข้าใจใหญ่ว่าเหตุใดต้องเป็นเช่นนั้น

“เพราะนางรู้สึกว่าบ้านเราไม่มีเงินหรือขอรับ”

“จากที่แม่ไปพูดคุยกับบ้านนั้นมา คิดว่าไม่ใช่หรอก”

“แล้วทำไม…”

“คงหวาดกลัวถึงขั้นฝังใจกระมัง สกุลจางประสบภัยแล้งตั้งแต่เด็กคนนั้นยังเล็กมาก ประคับประคองอยู่ได้ไม่กี่ปีก็ไม่เหลืออะไรพอที่จะฟื้นตัวกลับไปได้อย่างเก่า

นางคงหวาดระแวงว่า หากมันเกิดขึ้นอีกจะไม่มีวิธีรับมือ

มีเงินเท่าไรก็ต้องสงวนเอาไว้ คหบดีหลายคนเหลือแต่ชื่อเพราะความเลวร้ายครั้งนั้น หลายคนก็ไม่มีใครจำได้แล้วด้วยซ้ำว่าชื่อแซ่อะไร เคยมั่งมีขนาดไหน แม้กระทั่งตัวเองก็ไม่อยากจะเชื่อ ราวกับฝันร้ายที่ติดตัวไปจนกว่าจะตาย”

หากเหตุผลเป็นอย่างนั้นไป่จวิ้นก็พอเข้าใจได้ ไม่ว่านี่จะเป็นเพียงการคาดเดาของมารดาตนเองฝ่ายเดียวหรือไม่ เขาก็คิดว่าจะให้ไร้พิธีไม่จำเป็นไปเสียทั้งหมดไม่ได้

จริงอยู่ว่าการแต่งงานไม่จำเป็นต้องเคร่งครัดทุกขั้นตอน แค่ลำดับพิธีส่วนสำคัญยังมีอยู่ก็ได้แล้ว แต่ไป่จวิ้นไม่ปรารถนาแบบนั้น

“ท่านแม่ เช่นนั้นก็ถือว่าข้าจัดให้นางเถอะขอรับ”

เดิมจางอวี๋จิงไม่มีทางได้สวมชุดแดง แต่ตอนนี้กำลังวัดตัวหาชุดที่ขนาดพอดี วันที่สองของการมาดูแลว่าที่สามีต่างไปจากที่นางคิดไว้นิดหน่อย

“มีขนาดที่พอดีอยู่หลายตัวเลย ฮูหยินจะไปที่ร้านเลยหรือไม่เจ้าคะ” หญิงสาวหันไปถามผู้อาวุโสที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว

“นั่นสิ ไปดูเองเลยดีกว่า” หงเสวียนซู่พยักหน้าเห็นด้วย

สตรีจากห้องเสื้อคนนั้นเก็บอุปกรณ์ที่พกมาเสร็จก็ออกไปพร้อมแม่ว่าที่สามี ท่าทางคุยกันสนุกสนานถูกคอ

จางอวี๋จิงพึ่งรู้สึกตัวว่าตอนนี้ตนกำลังอยู่ลำพังกับชายหนุ่ม ถึงจะเป็นคนที่ต้องแต่งงานด้วยอยู่แล้วก็อดรู้สึกประหม่าไม่ได้ เห็นท่าทางของนาง ไป่จวิ้นก็พึ่งตระหนักเช่นกันว่าตนกำลังอยู่ในสถานการณ์แบบไหน

เจ้าของบ้านไม่รู้จะทำตัวอย่างไรจึงกระแอมไอบอกให้นางทำตัวตามสบาย ส่วนตนเองก็หนีไปผ่าฟืน

จางอวี๋จิงกะพริบตาปริบ ๆ ในเมื่อเขาหนีไปแล้วก็ช่างเถิด ถึงเหมือนจะรู้สึกว่าต้องคุยกัน ก็ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรอยู่ดี เรื่องที่พูดคุยได้ก็มี แต่นางกลับเขินอายขึ้นมา

เฉย ๆ เสียอย่างนั้น เขาหนีไปหลังบ้านแล้วนางจะทำอะไรได้นอกจากทำความสะอาดอย่างขะมักเขม้นด้วยท่าทีเก้ ๆ

กัง ๆ อยู่ครู่หนึ่ง

มันอะไรกันน่ะ เขาทำตัวน่าเอ็นดูแบบนั้นก็ได้หรือ หรือเป็นข้าที่แปลก บอกว่าบุรุษตัวโตอย่างเขาน่าเอ็นดูได้

มุมปากหญิงสาวยกขึ้นยิ้ม ถึงนางจะออกปากเองว่าไม่จำเป็นต้องจัดงานพิธีก็ได้ แต่พอพวกเขาเลือกที่จะจัดให้ด้วยตัวเองนางก็รู้สึกดีใจขึ้นมา หลายครั้งอดคิดไม่ได้ว่านางช่างเห็นแก่ตัวเหลือเกิน แต่ความรู้สึกปีติยินดีนั้นทำให้หน้าอดยิ้มไม่ได้จริง ๆ

ตอนเที่ยงวันหงเสวียนซู่ก็กลับมา เพราะไม่ต้องจัดพิธียิ่งใหญ่ และยกเลิกบางขั้นตอนจึงสามารถเลือกวันจัดงานตามฤกษ์ที่เร็วที่สุดได้

แผนการที่วางไว้ในตอนแรกก็แค่หาวันมงคลที่นางจะขนสัมภาระส่วนตัวเข้ามา สวมชุดซอมซ่อแล้วกราบไหว้ฟ้าดิน ทำความเคารพพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายและคู่ครองของตนก็เป็นอันเสร็จ จางอวี๋จิงคิดว่าพิธีการพวกนั้นไม่ได้สำคัญอะไรเลย ขอเพียงหลังจากนี้นางดูแลสามีกับมารดาของเขาให้ดีก็คงปฏิบัติด้วยอย่างเหมาะสมเอง

แต่พอพวกเขาเลือกจะจัดงานให้ นางกลับดีใจ

หงเสวียนซู่ไปดูฤกษ์ยามและความสมพงษ์ของทั้งคู่มาอย่างละเอียด วันที่หาได้ก็อยู่ภายในสองสัปดาห์นี้

ทางบ้านเจ้าสาวก็วิ่งหาสินเดิมกันให้ สมบัติที่พอเหลือย้อนไปกี่รุ่นกี่รุ่นก็ขุดคุ้ยออกมาหมด จางอวี๋จิงจำต้องเอ่ยปรามอยู่บ่อยครั้งว่า ต้องเก็บไว้ให้จางฟงในวันหน้าด้วย

“ที่ดินเมืองฮวามีอยู่สี่ที่ที่ยังไม่ได้ขายไป เมืองตงสองที่ พวกเจ้าเอาไปคนละครึ่งเถอะ ตอนนี้เพาะปลูกอะไรไม่ได้แต่วันหน้าอาจจะมีประโยชน์บ้าง”

เหออิงรื้อดูสมบัติเก่า ที่พอจะมีมูลค่าบ้างก็เหลือแต่ที่ดินไร้ประโยชน์พวกนี้เท่านั้น พอเพาะปลูกอะไรไม่ได้ก็ไม่มีใครอยากซื้อเลยยังเหลือตกทอดมาจนถึงตอนนี้

“เท่านี้ก็ดีมากแล้วท่านแม่” นางยิ้มให้มารดาก่อนจะเอาโฉนดทั้งหมดไปแบ่งกับน้อง ถ้าเขาอยากได้อันไหนนางก็จะเอาที่เหลือ ทำเรื่องเปลี่ยนเจ้าของแล้วเสร็จภายในวันเดียว

จางอวี๋จิงยังคงไปหาของป่าตามปกติ นางพอจะทางได้แล้วว่าในหนึ่งวันตนต้องทำอะไรบ้าง

ระหว่างเดินอยู่ในเมืองไม่มีใครพูดถึงไป่จวิ้นหรือนางที่กำลังจะแต่งงานกันเลย ถ้าไม่ใช่ฮูหยินตั้งใจปิดข่าวก็คงเป็นเพราะชาวบ้านไม่ได้สนใจ

แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน