งานแต่งงาน

สามหนังสือหกพิธีการของไป่จวิ้นและจางอวี๋จิง ถูกลดหลั่นขั้นตอนลงไปตามงบประมาณและความสะดวก ดังนั้นอะไรต่อมิอะไรจึงรวดเร็วฉุกละหุกไปหมด นางกับเขาสวมชุดแดนมงคลยืนคู่กัน คำนับสิ่งศักดิ์สิทธิ์และดวงวิญญาณบรรพบุรุษ บุพการีทั้งสองฝ่ายคำนับให้แก่กัน

บ่าวสาวคำนับบิดามารดาและคู่สมรสของตน ตามด้วยลงนามในหนังสือฉบับสุดท้าย เท่านี้ก็เป็นอันเสร็จพิธีอย่างเรียบง่าย

ถึงไม่ยิ่งใหญ่เหมือนงานของใคร ๆ แต่ไป่จวิ้นก็หวังว่านางจะดีใจกว่าการขนสัมภาระเข้ามาในบ้านเขาเฉย ๆ

เพราะมีผ้าคลุมหน้าผืนบางปกปิดจึงไม่อาจคาดเดา

สีหน้าของนางได้ ชายหนุ่มจึงได้แต่คาดหวังในใจว่า นางจะยินดี หลังพิธีส่งตัวเข้าหอตามฤกษ์ครอบครัวของพวกเขาก็กินเลี้ยงกันอยู่ในสวนด้านหลัง

โดยทั่วไปบรรยากาศระหว่างบ่าวสาวในเวลาร่วมหอควรจะเปี่ยมล้นไปด้วยความหวานชื่นราวน้ำผึ้งพระจันทร์ แต่จางอวี๋จิงและไป่จวิ้นไม่ได้รักใคร่ชอบพอกันมาก่อน บรรยากาศจึงดูจริงจังเกินเหตุ

สตรีผู้หนึ่งปรารถนาให้ตนเองตั้งครรภ์ตามหน้าที่ในฐานะภรรยา แล้วมันก็เป็นเงื่อนไขที่ฮูหยินได้ต่อรองกับนางไว้ ทว่าฝ่ายสามีไม่อยากฝืนใจให้นางร่วมหลับนอน

ไป่จวิ้นทำตัวไม่ถูก ได้แต่เดินเก้ ๆ กังๆ วนไปวนมาอยู่ในห้องแม้จะเปิดผ้าคลุมหน้าของนางแล้ว

“ท่านพี่ ไม่อยากทำหรือเจ้าคะ?”

คนกำลังดื่มน้ำชาแก้กระหายกลบเกลื่อนความเขินอายสำลักพรวด บางทีภรรยาของเขาก็ตรงไปตรงมาจนน่าตกใจ

“เจ้า เอ่อ…เจ้าแน่ใจหรือ”

“ข้าไม่รู้ว่าท่านกังวลเรื่องอะไร แต่ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ”

เพราะรอยยิ้มเปี่ยมไปด้วยความมั่นอกมั่นใจของนาง ไป่จวิ้นจึงยอมเดินเข้าไปหา แต่ความลังเลและความกังวลก็ยังไม่ได้หมดไป จางอวี๋จิงเห็นความไม่มั่นคงจากท่าทางของเขา สามีของนางดูกระวนกระวายตั้งแต่เข้าห้องมา

“หรือว่าท่านพี่…รังเกียจข้าหรือเจ้าคะ”

“ไม่ใช่!”

ทำไมนางถึงคิดไปทางนั้นเสียได้ล่ะ มันต้องกลับกันไม่ใช่เหรอ

“ข้าไม่ได้รังเกียจเจ้า อย่าคิดแบบนั้นเลย”

หากสามีไม่ได้รังเกียจที่จะแตะต้องนางแล้วปัญหาอยู่ที่อะไรกัน วันนี้นางก็ร่างกายพร้อม ไม่ได้มีระดูแต่อย่างใด หรือต้องยั่วยวนมากกว่านี้กัน จางอวี๋จิงคิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ได้แต่นั่งเขินอายอยู่คนเดียว

หากยังคงประหม่าอยู่เช่นนี้ วันนี้คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ ถ้าเขาไม่ได้จงเกลียดจงชังนาง เช่นนั้นก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อนเสียก็ได้นี่นา

จางอวี๋จิงกลืนน้ำลายก่อนใช้ความกล้าทั้งหมดเท่าที่นางมีเดินเข้าหาผู้เป็นสามีก่อน ไป่จวิ้นยืนตัวแข็งทื่อเมื่อภรรยาเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าจนแทบชิด

“เอ๊ะ! เอ่อ…”

“ข้าไม่รู้ว่าท่านประหม่าด้วยเรื่องใด แต่ถ้าการที่ท่านไม่แตะต้องมันเกี่ยวข้องกับความรู้สึกของข้า ท่านพี่อย่าได้กังวลเลย เรื่องนี้ข้าเป็นคนเลือกเอง ไม่กอดข้าวันนี้ วันหน้าก็ต้องกอด สู้กอดข้าเสียตั้งแต่วันนี้ที่เราเข้าหอกันไม่ดีกว่าหรือ”

ใบหน้าหญิงสาวเห่อร้อนจนแทบไหม้ แต่ก็กัดฟันข่มความกระดากอายของตนไว้ หวังให้สามีพึงพอใจในตนเองและผ่านวันนี้ไปด้วยกัน หากเขาปฏิเสธนางคงรู้สึกเคว้งคว้างเป็นแน่ ยิ่งด้วยความรู้สึกที่ว่านางเป็นคนยัดเยียดตัวเองเข้ามายังติดแน่นฝังใจ หากถูกปฏิเสธคงไม่แคล้วรู้สึกผิดหวังจนไม่กล้าสู้หน้าใครอีก จางอวี๋จิงคงเป็นภรรยาที่ต้องทนมองสามีพาหญิงอื่นเข้ามาโดยที่หลงลืมนางไป

มือนวลเนียนของสตรีขยับแกะเอาสายรัดเอวที่เกะกะออก ไป่จวิ้นมองนางทำเงอะงะอยู่อย่างนั้นจนนึกละอายใจ เขาเป็นสามีของนาง เป็นคนที่ต้องปกป้องดูแลนางไม่ใช่หรือ การต้องให้ภรรยาของตนฝืนทำเพื่อเอาใจขนาดนี้ไม่ใช่ภาพการเป็นสามีอย่างที่เขาวาดฝัน

ไป่จวิ้นจับข้อมือนางไว้ให้หยุด หญิงสาวสะดุ้งเบา ๆ ด้วยความตกใจ ไม่นึกว่าอยู่ ๆ อีกฝ่ายจะแตะต้องนาง

จางอวี๋จิงเม้มปากแน่น คิดว่าตนทำพลาดเข้าเสียแล้ว

นางต้องยังปรนนิบัติไม่ดีพอแน่ ๆ เขาถึงได้ห้าม

“ข้าขอโทษ”

“เจ้าคะ?”

“ทั้งที่วันนี้เป็นวันสำคัญของเราแท้ ๆ แต่ข้ากลับทำตัวไม่เอาไหนเสียได้”

ฝ่ามือหยาบกร้านสัมผัสแนบลงบนผิวหน้า

จางอวี๋จิงเอียงศีรษะซบรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากผิวกายของกันและกัน

เสียงจอแจที่อยู่ข้างนอกนั้นไม่ได้อยู่ในหัวเลย ค่ำคืนนี้มีอะไรที่น่าสนใจมากกว่านั้นกำลังบรรเลงอยู่ เพื่อให้สามีพึงพอใจ และให้ตัวนางยังสามารถอยู่ในที่แห่งนี้ต่อไปได้

จางอวี๋จิงตั้งใจเรียนรู้มาอย่างดี

ความรักอะไรนั่นไม่จำเป็นหรอก ทุกอย่างที่เป็นของนาง จางอวี๋จิงต้องสร้างขึ้นมาด้วยตัวเองเท่านั้น คำวิงวอนต่อเบื้องบนอะไรนั่นไม่อยู่ในหัวสตรีผู้นี้แม้แต่นิด

หากอธิษฐานแล้วได้อย่างใจหวังจริง ครอบครัวของนางจะมาถึงจุดนี้ได้เหรอ…