เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 207
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 208
สมุนหลิวหน้าเปลี่ยนสี ตวาดผู้ใต้บัญชาของตนเอง "พูดจาเพ้อเจ้อ สหายอี้จะโกงได้อย่างไร น้องลั่ว เขาปากไม่มีหูรูด เจ้าอย่าถือสาเขาเลย"ลูกเต๋าถูกเขย่าต่อไป สมุนหลิวและอี้เฉินเฟยเดิมพันกันตาแล้วตาเล่าอี้เฉินเฟยก็ชนะทุกครั้งไปสมุนหลิวปาดเหงื่อไม่หยุด สีหน้าดูร้อนรนกระวนกระวายขึ้นเรื่อยๆส่วนสมุนลั่วยิ้มปากไม่หุบ คอยนับเงินไม่ได้หยุดหย่อนสมุนคนอื่นได้แต่งงเป็นไก่ตาแตกคนผู้นี้คือเซียนการพนันหรืออย่างไรเหตุใดถึงไม่เคยแพ้เลยสักครั้งกู้ชูหน่วนมองไปยังอี้เฉินเฟยอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร สายตาใจเย็นนิ่งสงบ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยนางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "พี่ใหญ่ลั่ว เป็นอย่างไรบ้าง สหายผู้นี้ที่ข้าพามา ไม่เลวเลยใช่ไหม""นั่นต้องเรียกว่าดียิ่งนัก ยอดเยี่ยมเหลือเกิน สหาย เจ้ารู้จักผู้มีฝีมือเช่นนี้ เหตุใดไม่แนะนำให้ข้ารู้จักตั้งแต่แรก""หากท่านชอบ ข้ายกเขาให้ท่านได้นะ"มือที่ถือเงินอยู่ของอี้เฉินเฟยสั่นระรัวยกให้เขา ?เหอะ...เด็กคนนี้ เห็นเขาเป็นสินค้าแล้วหรืออย่างไร"น้องอี้เป็นคนของเจ้า ข้าจะแย่งของรักของเจ้ามาได้อย่างไร ไม่เช่นนั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน ต่อไปหากเจ้าสะดวก ก็เอาน้องอี้มาให
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 209
อาจเพราะรังสีรอบกายของกู้ชูหน่วนที่เย็นยะเยียบ รอยยิ้มเมื่อครู่บนใบหน้าก็หายไปสมุนลั่วจึงถามด้วยความสงสัย "สหาย เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดสีหน้าเจ้าดูไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก""อ่อ...ไม่มีอะไร ก็แค่รู้สึกว่าโหดเหี้ยมเสียจริง""นั่นน่ะสิ ข้าก็ว่าโหดเหี้ยมนัก แต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้ ใครใช้ให้เขาเป็นเชลยเล่า นอกเหนือจากพวกบ่าวไพร่ เดิมทีฐานะของเชลยก็ต้อยต่ำที่สุดในเผ่าหมออยู่แล้ว เยี่ยเฟิงได้รับความโปรดปรานจากนายท่านของพวกเราเนิ่นนานหลายปีเช่นนั้น ก็นับว่าไม่เลวแล้ว เจ้าดูเชลยคนอื่นๆ สิ มีผู้ใดบ้างที่มีจุดจบที่ดี"เช่นนั้นท่านรู้หรือไม่ว่าคืนนี้เยี่ยเฟิงจะถูกส่งไปที่ยอดเขาหลักช่วงกี่ยาม"เรื่องนี้ข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจ น่าจะหลังยามจื่อไปกระมัง""พี่ใหญ่ลั่ว เหตุใดเจ้าตำหนักเจียงถึงได้เกลียดเยี่ยเฟิงนัก""แต่ก่อนเจ้าตำหนักเจียงก็เป็นบ่าวไพร่เหมือนกัน แต่เขาโชคดี ไต่ขึ้นไปเป็นเจ้าตำหนักได้อย่างไร ข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก รู้เพียงแต่ว่าพ่อแม่ของเจ้าตำหนักเจียงตายอย่างทุกข์ทรมานเพราะเยี่ยเฟิง เจ้าตำหนังเจียงถึงได้เกลียดชังเยี่ยเฟิงนัก จงใจกลั่นแกล้งเขาบ่อยๆ ไม่รู้ว่าเยี่ยเฟิงต้องทุกข์ยากเพียงใดตอนอยู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 210
สมุนหลิวคัดค้านทว่าสมุนทั้งชั้นผู้น้อยและชั้นสูงเต็มห้องต่างก็มองเขาอยู่ หากแค่นี้เขายังไม่กล้าเดิมพัน แล้วต่อไปจะเป็นลูกพี่ใหญ่ได้อย่างไรประกอบกับที่วันนี้เขาแพ้จนหมดหน้าตักแล้ว เขาเองก็อัดอั้นไฟโทสะในใจอยู่เหมือนกัน กัดฟันกรอดพูดออกไปหนึ่งประโยค "ได้ เดิมพัน""เจ้าจะเดิมพันอะไร""เรือนเก่าของข้า แล้วยังมีเรือนใหม่อีกหลัง""ได้ เจ้าแทงข้างสูงหรือต่ำ" สมุนลั่วกลัวเขาจะเปลี่ยนใจสมุนหลิวแอบซื้อเรือนหลังหนึ่งในเมืองหลวงเอาไว้ สมุนจำนวนไม่น้อยต่างก็รู้และพากันอิจฉาเขาเขาเองก็อิจฉามากเช่นกันถ้าหากชนะเดิมพันได้เรือนใหม่ของเขามา เท่ากับได้แบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย"เอ่อ...แทงสูงแล้วกัน ไม่ แทงต่ำ""จะสูงหรือต่ำกันแน่""ต่ำ""น้องอี้ เช่นนั้นพวกเราลงอะไร"สีหน้าของอี้เฉินเฟยยังคงสงบนิ่งดังเดิม เขาพูดด้วยรอยยิ้ม "ในเมื่อเขาแทงต่ำ เช่นนั้นพวกเราก็แทงสูงแล้วกัน""จะแทงสูงจริงหรือ เจ้าจะลองคิดดูให้ดีอีกหน่อยหรือไม่" ครั้งนี้เขาเดิมพันเงินไปเยอะมาก จะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด หากแพ้ขึ้นมาจริงๆ เงินต้นของเขาก็จะหายไปด้วย"ไม่เช่นนั้น ท่านลงเองดีไหม" อี้เฉินเฟยหลีกทางให้เขาสมุนลั่วรีบโบกมือ ม
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 211
"เจ้าพูดว่าข้าโกงซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากวันนี้เจ้าไม่มีหลักฐานมาแสดง ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่"กู้ชูหน่วนพูดแทรกขึ้นมาทันที “โอ้ พี่ชายมีอะไรติดอยู่ที่แขนเสื้อรึ?”สมุนหลิวยกแขนเสื้อขึ้นด้วยความสงสัย ลูกเต๋าลูกหนึ่งตกลงมาจากแขนเสื้ออย่างไม่น่าเชื่อ และกลิ้งไปมาบนโต๊ะหลายรอบก่อนจะหยุดลงตึ้ง......ทุกคนต่างตกใจ ไม่คิดเลยว่าหมุนหลิวจะโกงสมุนลั่วตะโกนด้วยความโกรธ และชกไปที่หน้าอย่างแรง “เจ้ายังจะบอกว่าไม่ได้โกงอีกหรือ หากเจ้าไม่ได้โกง แล้วลูกเต๋าในแขนเสื้อของเจ้าคืออะไร?”สมุนหลิวเองก็หงุดหงิดเขาไม่ได้โกงจริงๆทันใดนั้น ก็โดนชกเข้าที่หน้าอย่างแรงจนหูอื้อไปหมด“เจ้ากล้าชกข้า สามหาว สาวหาว ใส่ความข้าก็มากพอแล้ว ยังกล้าชกข้าอีก สหายทั้งหลาย! ช่วยลงมือเขาให้หนัก”“สหายทั้งหลาย! คนแซ่หลิวไร้ศีลธรรม ไม่เพียงแต่จะโกงต่อหน้าสาธารณชน ยังกล้าชกข้าอีก ช่วยทุบตีเขาแทนข้าที”ทุกคนที่เคยมีความสุขและหัวเราะคิกคักเมื่อครู่ต่างก็เข้าไปชกต่อยกันอย่างดุเดือดกู้ชูหน่วนกับอี้เฉินเฟยถอยออกมาอี้เฉินเฟยยิ้มเอ่ยว่า "คุณหนูสามไปที่ใดก็สร้างความวุ่นวายที่นั่น"กู้ชูหน่วนเอ่ยเสียงจริงจังว่า "พูดจาเหลวไหล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 212
อี้เฉินเฟยสวมเสื้อคลุมสีขาวบาง ปิดหน้าด้วยผ้าคลุมใบหน้า และปะปนไปกับเหล่าบ่าวรับใช้เสื้อคลุมที่โปร่งแสงเผยให้เห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขาเขาสูงโปร่ง มีบุคลิกที่โดดเด่น และมีกลิ่นอายอันสง่างามติดตัว แม้จะยืนอยู่ในกลุ่มคน ก็สามารถดึงดูดสายตาได้อย่างง่ายดายกู้ชูหน่วนสวมชุดโครงกระดูก สวมหน้ากากโครงกระดูก และถือธงขนาดใหญ่ที่มีลวดลายดอกกล้วยไม้ คุมเหล่าบ่าวรับใช้เดินไปข้างหน้านางกลั้นหัวเราะตลอดทาง และสายตาเยาะเย้ยของนางมักจะมองไปที่อี้เฉินเฟยอยู่เสมอใบหน้าของอี้เฉินเฟยแดงก่ำนี่เป็นครั้งแรกที่เขาสวมเสื้อผ้าที่เปิดเผยมากขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่ถูกคนมองด้วยสายตาเปลือยเปล่าเช่นนี้ด้วยเขาคืออาจารย์สามแห่งสำนักหยู และเป็นแบบอย่างของนักปราชญ์ทั่วหล้า อี้เฉินเฟยแทบจะจินตนาการไม่ออกเลยว่าหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ผู้คนทั่วหล้าจะมองสำนักหยูอย่างไร"บ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่ตรงกลางดูสง่ามาก""ใช่แล้ว ทุกกริยาบทดูสูงส่งมาก มิใช่บุตรชายของขุนนางในเมืองหลวงหรอกหรือ""ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ได้ยินมาว่าเหล่าบ่าวรับใช้กลุ่มนี้หน้าตาดีมาก นายท่านต้องพอใจมากแน่"ตลอดทางผ่านไปอย่างราบรื่น มี
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 213
"พวกเจ้าถูกจับมานานแค่ไหนแล้ว?""ข้าถูกจับมาเดือนกว่าแล้ว""ข้าถูกจับมาครึ่งเดือนกว่าแล้ว""ข้าถูกจับมาสองเดือนแล้ว""พวกเจ้าเคยเห็นนายท่านหลันหรือไม่?"เหล่าบ่าวรับใช้ต่างส่ายศีรษะ "ไม่เคย แต่ได้ยินมาว่าคืนนี้ยามจื่อจะถูกส่งตัวไปที่นั่น ได้ยินมาว่านายท่านหลันมีนิสัยโหดเหี้ยม เหล่าบ่าวรับใช้ที่ถูกส่งไปแทบไม่มีใครรอดออกมาได้เลย พวกข้า......พวกข้ายังไม่อยากตาย"ยามจื่อ?ก่อนหน้านี้ได้ยินสมุนลั่วพูดว่า เยี่ยเฟิงก็จะถูกส่งตัวในยามจื่อเช่นกันตาเฒ่าชาติชั่วผู้นั้น คืนเดียวเล่นกับชายงามหญิงงามมากขนาดนี้ ไม่กลัวว่าจะเหนื่อยตายเลยรึ"พวกเจ้าอยู่ที่นี่มานานมากแล้ว รู้หรือไม่ว่าเยี่ยเฟิงถูกขังอยู่ที่ใด?""ข้ารู้ เขาถูกขังอยู่ในเจดีย์เจ็ดชั้น ตรงเจดีย์สุดท้ายนั่นแหละ""ข้าขอถามอีกสักหน่อย พวกเจ้ารู้หรือว่าในเจดีย์แห่งนี้ขังคนไว้จำนวนเท่าใด?""ไม่แน่ใจ แต่ก็น่าจะเกือบร้อย นอกจากเจดีย์แห่งนี้ ยังมีเจดีย์อีกหลายแห่งที่ขังคนไว้จำนวนมาก"กู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟยสบตากัน พวกเขาทั้งคู่เห็นความยากลำบากในสายตาของกันและกันการช่วยเหลือเยี่ยเฟิงเพียงคนเดียวอาจทำได้แต่การพาคนหลายร้อยคนหนีออกจาก
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 214
นอกจากหัวเราะอย่างขมขื่นแล้ว อี้เฉินเฟยจะพูดอะไรได้อีกกู้ชูหน่วนให้เหล่าบ่าวรับใช้รออยู่ที่เดิมอย่างสงบ แล้วรอให้พวกเขามาช่วยเหลือ จากนั้น นางก็ตามอี้เฉินเฟยไปยังเจดีย์เจ็ดชั้นใกล้ยามจื่อเข้ามาทุกที เวลาเป็นสิ่งสำคัญมาก แต่อี้เฉินเฟยกลับไม่ยอมออกไปง่ายๆ เขาหาโอกาสตีสมึนให้สลบ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาก่อนถึงจะยอมออกมากู้ชูหน่วนเบ้ปาก "เสียของมาก ใส่ชุดสีขาวโปร่งยังดูดีกว่าอีก""ห้ามพูดถึงชุดสีขาวอีก""ได้ หากรับปากข้าเรื่องหนึ่งก่อน"อี้เฉินเฟยจ้องมองนางอย่างระมัดระวัง ไม่รู้ว่าสาวน้อยเจ้าเล่ห์จะมาไม้ไหนอีกกู้ชูหน่วนตบที่อกเขาเบาๆ เป็นเชิงบอกให้สบายใจ "ข้าจะไม่ให้ทำอะไรที่ขัดต่อความเที่ยงธรรมในยุทธภพ แค่......เจ้ารำเปลือยกายให้ข้าดูได้หรือไม่?""แค่กๆ..."อี้เฉินเฟยแทบสำลักน้ำลายตัวเองเขาเดินต่อไปข้างหน้า พยายามกลบเกลื่อนความอับอาย"ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน""หากพี่ไม่พูด ถือว่าตอบตกลงนะ""……"เขาเงียบเมื่อไหร่กัน?มิใช่เพิ่งพูดไปว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกันหรอกหรือ?เสียงฝีเท้าหลายคู่ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้พวกเขาอี้เฉินเฟยและกู้ชูหน่วนยืนอยู่สองข้าง เหยียดหลังตรง และเ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 215
"แค่กๆ ๆ"พอเทสุราจากไหหนึ่งหมดลง เยี่ยเฟิงก็ฉวยโอกาสไอออกมาอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าสำลักไม่น้อยไม่รอให้เขาไอเสร็จ ก็ถูกกรอกด้วยสุราไหใหม่ข้างหูได้ยินเสียงของเจียงซวี่ที่กำลังพูดกับตัวเองด้วยสีหน้าได้ใจแม้เจ้าจะเอากระดิ่งภินวิญญาณกลับคืนมาได้จริงๆ เจ้าคิดว่านายท่านจะปล่อยเจ้าไปจริงๆ หรือ? เหอ โง่มาก เจ้าเป็นคนของนายท่าน นอกจากนายท่านจะยกเจ้าให้คนอื่น มิเช่นนั้น เขายอมทำลายเจ้าทิ้ง ดีกว่าจะปล่อยให้เจ้ามีโอกาสหลุดพ้นจากการควบคุมของเขา""ที่เขาพูดเช่นนั้น ก็แค่ต้องการใช้เจ้าเป็นเครื่องมือ ชีวิตนี้เจ้าจะเป็นของนายท่านคนเดียว เป็นของเล่นของนายท่านตลอดไป ฮ่าๆ ๆ......""ปัง......"เจียงซวี่โยนไหสุราเปล่าทิ้งไป ปล่อยมือที่บีบคางเขาลง และยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เยี่ยเฟิงไออย่างเจ็บปวดจนแทบไอปอดออกมาด้วยแล้วกว่าจะหายใจได้ปกติก็ใช้เวลานานพอควรเมื่อฟังคำพูดของเจียงซวี่ น้ำตาจากหางตาของเยี่ยเฟิงก็ไหลออกมารวมกับสุราที่เขาดื่มไป ไหลลงมาเสียง "ติ๊ก" หนึ่งเสียงหัวใจของเขารู้สึกเศร้าสลดถึงขีดสุดความสิ้นหวังห่อหุ้มทั้งร่างกายของเขาไว้ตั้งแต่แรกที่ได้ยินว่านายท่านตั้งใจจะปล่อยเขาไป
บทล่าสุด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 476
“เจ้าจงไปตายเสียเถิด” ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาของเยี่ยเฟิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง เขาดึงดาบออกมาอย่างแรง เลือดสีแดงสดของนายท่านหลันพุ่งทะลักไปทั่ว สาดกระเซ็นมาบนใบหน้าขาวซีดของเยี่ยเฟิง ทำให้สายตาของเขาเลือนลาง ทว่าวินานี้ เยี่ยเฟิงกลับเห็นชัดแจ้งกว่าผู้ใด ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นคู่นั้นสะท้อนสีหน้าตกตะลึงของนายท่านหลัน “เจ้ากล้าฆ่าข้าเลยรึ...เจ้าคือผู้ที่ฆ่าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต เหตุใดถึงกล้าฆ่าข้าได้ เฮือก...” สิ่งที่ตอบแทนนายท่านหลันกลับมาคือการแทงด้วยกระบี่เข้าไปอีกครั้งอย่างไร้เยื่อใยจากเยี่ยเฟิง นายท่านหลันถูกแทงติดกันสองครั้ง ร่างกายเจ็บปวดราวกับใจจะขาด แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย เพียงแค่จ้องมองเยี่ยเฟิงด้วยความโกรธแค้น จากความรู้สึกเหลือเชื่อในตอนแรก กลายเป็นปวดร้าว ไปจนถึงโกรธเกลียด เยี่ยเฟิงแสยะหัวเราะเบาๆ “ข้าคือผู้ที่เจ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กจนโต ? เลี้ยงดูงั้นรึ เหอะ...เลี้ยงดูที่เจ้าหมายถึงคือทรมานข้าทุกวันทุกเวลา หน้าหนาวปล่อยให้ข้านอนเปลือยกาย หิวโหยอยู่บนพื้นหิมะ หน้าร้อนแขวนข้าไว้ใต้แสงอาทิตย์ไม่ให้กินดื่มเป็นเวลาหลายวัน ทั้งยังลงโทษอย่างหน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 475
นายท่านหลันที่เดิมก็กระสับกระส่ายจนทำอะไรไม่ถูก เพราะการเข้ามามีส่วนร่วมของกู้ชูหน่วน ทำให้มีบาดแผลเพิ่มขึ้นอีกหลายแผล "ฟึบ..." อาวุธลับของกู้ชูหน่วนเชื่องช้า ทว่าพุ่งออกมากลางอากาศแล้วความเร็วกับเพิ่มกะทันหัน พริบตาเดียวเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว อาวุธพุ่งเข้าที่หน้าอกของนายท่านหลัน ฝังลึกในร่างกาย เขาอยากจะตอบโต้ ทว่ากลับถูกต้อนจนจนมุม ไม่มีช่องว่างให้โจมตีกลับได้เลยแม้แต่น้อย ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาคงต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย นายท่านหลันรู้สึกสิ้นหวังยิ่งกว่าเดิม หวังแค่ว่านายท่านหมู่ตานและคนอื่นๆ จะรีบมาถึงโดยเร็ว ไม่เช่นนั้นชีวิตของเขาคงต้องจบลงตรงนี้แล้ว กู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟยยิ่งร้อนรน ลำพังเพียงแค่เขาคนใดคนหนึ่งต่างก็ไม่อาจสังหารนายท่านหลันได้ ยามนี้วิทยายุทธของกู้ชูหน่วนแข็งแกร่งไม่พอ อี้เฉินเฟยทั้งเจ็บสาหัสและป่วยหนัก เว้นเสียแต่พวกเขาร่วมมือกัน แต่บาดแผลของอี้เฉินเฟยรุนแรงเกินไป อาจต้านทานไม่ไหวได้ทุกเมื่อ หากเขาทนไม่ไหว เช่นนั้นสถานการณ์การต่อสู้ครั้งนี้จะพลิกผันทันที เสียงขลุ่ยเปลี่ยนไป ราวกับกลองรบคำราม กึกก้องหนักแน่น ดาบที่พุ่งใส่นายท่านหล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 474
ใบหูของกู้ชูหน่วนพลันกระดิก นางรับรู้ได้ถึงไอสังหารของนายท่านหลันแล้ว เพียงแต่ความเร็วของนางยังไม่เปลี่ยน ยังคงรวบรวมกำลังภายในทั้งหมดกระแทกใส่นายท่านเถาฮวา สองนายท่านแห่งกองธงร่วมมือกันโจมตี นางถูกหนีบอยู่ตรงกลาง ไม่มีหนทางจะชนะได้เลย หากเป็นเช่นนี้ ไม่สู้จัดการไปทีละคน สังหารนายท่านเถาฮวาก่อน ค่อยหันไปจัดการนายท่านหลัน ขณะเดียวกัน นางเองก็เชื่อ เชื่อว่าอี้เฉินเฟยไม่มีทางปล่อยให้นางตายอย่างทุกข์ทรมานด้วยน้ำมือของนายท่านหลัน "เฮือก..." นายท่านเถาฮวาไม่มีที่ให้หลบได้อีก ถูกพลังจากฝ่ามือของกู้ชูหน่วนโจมตี ร่างกายราวกับว่าวที่สายขาด กระเด็ดกลับไป สุดท้ายชนเข้ากับหินก้อนโตอย่างแรง เลือดอาบหินก้อนนั้นจนชุ่ม ความเร็วของกู้ชูหน่วนยังไม่เปลี่ยน ถีบลูกเตะออกไปทำให้นายท่านเถาฮวาพลัดตกหน้าผาร่วงไปยังทะเลโลหิตด้านล่าง ความแข็งแกร่งของนางอยู่เพียงแค่ขั้นหนึ่งชั้นกลาง แต่พละกำลังที่นางระเบิดออกมากลับแกร่งกว่าขั้นสอง นายท่านเถาฮวาผู้น่าสงสารจึงต้องตายไปเพราะกู้ชูหน่วนที่วิทยายุทธด้อยกว่าเขามาก ขณะเดียวกัน กระบวนท่าไม้ตายของนายท่านหลันก็พุ่งเข้ามาถึง อี้เฉินเฟยยกมือขวาขึ้นมา
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 473
"ในเมื่อเจ้าพูดยากขนาดนี้ เช่นนั้นก็คงต้องทำลายแก้วมังกรทิ้งเสีย ถึงอย่างไรหากต้องตาย มีแก้วมังกรฝังไปด้วยกันก็ไม่เลว" กู้ชูหน่วนพูดพลางเล็งอาวุธลับไปที่ดอกกุหลาบอีกครั้ง นายท่านหลันหน้าถอดสีอย่างรุนแรง นางผู้นี้ไม่เคยทำอย่างที่คนปกติเขาทำกันเลย หากนางยิงแก้วมังกรบนดอกกุหลาบร่วงลงทะเลโลหิตจริง เช่นนั้นก็จะกลายเป็นความสูญเสียที่ไม่อาจย้อนกลับคืนมาได้อีก แม้อี้เฉินเฟยจะรู้ว่ากู้ชูหน่วนไม่มีทางทำให้แก้วมังกรร่วงหล่นทะเลโลหิตไปจริงๆ แต่เห็นแล้วก็ยังรู้สึกอกสั่นขวัญแขวนอยู่ดี "ผลไม้สีแดงเพลิงของที่นี่มีฤทธิ์ในการรักษาอาการบาดเจ็บ เพียงแค่กินเข้าไปไม่กี่ลูก ก็จะสามารถฟื้นฟูได้ ซึ่งก็คือผลไม้ในมือเจ้าเมื่อครู่นั่นแหละ" "เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าผลไม้นี่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้" "กู้ชูหน่วน ข้าขอเตือนเจ้าว่าอย่าถามให้มากนัก" เขาจะบอกกู้ชูหน่วนได้อย่างไรว่า เขาไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน เพราะความหิว จึงเด็ดผลไม้มากิน คิดไม่ถึงว่าวิทยายุทธจะได้รับการฟื้นฟูกลับมาแบบงงๆ กู้ชูหน่วนคลี่ยิ้มมีเลศนัยให้เขา เช็ดผลไม้ในมือ ก่อนจะยื่นให้อี้เฉินเฟยพลางจ้องมองนายท่านหลันด้วยท่าทีระวังตั
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 472
ไม่ไกลออกไป มีเสียงอาวุธกระทบดังขึ้นมาไม่หยุด หลังจากนั้นก็มีเสียงหินแตกกระจายและระเบิดในที่สุด กู้ชูหน่วนถือผลไม้สีแดงเพลิงที่เพิ่งเด็ดออกมาจากต้นเอาไว้ในมือ พลางฟังเสียงความเคลื่อนไหวอย่างละเอียด "มีเสียงกางและหุบพัด ทั้งยังมีเสียงอาวุธลับกลีบดอกไม้อีกบางส่วน น่าหลันหลิงรั่วกำลังต่อสู้กับนายท่านหมู่ตานเผ่าหมอ น่าแปลก คนเผ่าหมอบาดเจ็บหนักไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงได้มีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ น่าหลันหลิงรั่วอาจจะสู้พวกเขาไม่ได้" กู้ชูหน่วนพึมพำคนเดียว นางอยากไปดูด้วยตัวเอง ทว่าอี้เฉินเฟยยังอาการสาหัสขนาดนั้น หากฝืนประครองเขาไป มีแต่จะทำให้อาการเขาแย่กว่าเดิม แต่น่าหลันหลิงรั่วหากไม่ใช่เพราะช่วยนาง ก็คงไม่ต้องตกลงมายังที่แห่งนี้ แม้อี้เฉินเฟยจะบาดเจ็บสาหัสทั้งยังป่วยหนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะฟังอะไรไม่ออกเลย สามารถใช้พลังกระแทกหินก้อนโตให้แตกได้เป็นก้อนๆ ต่อให้พละกำลังยังไม่ฟื้นฟูกลับมาทั้งหมด แต่เกรงว่าจะกลับมาถึงเจ็ดแปดส่วนแล้ว นายท่านหมู่ตานและนายท่านเถาฮวาล้อมโจมตีน่าหลันหลิงรั่ว กลัวแต่ว่าน่าหลันหลิงรั่วจะสู้พวกเขาไม่ไหว อี้เฉินเฟยเอ่ยอย่างเบาแรง "คนที่เจ้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 471
กู้ชูหน่วนฟังด้วยความมึนงง ในเมื่อเกิดมาสูงศักดิ์ เหตุใดถึงได้ถูกปฏิบัติด้วยเช่นนั้น "เป็นหน้าที่แบบใดกันแน่" "หน้าที่ที่หนักมาก หนักอึ้งเสียจนหายใจไม่ออก" "เช่นนั้นตอนนี้นางอยู่ที่ใด" "ข้าก็ไม่รู้ว่านางไปอยู่ที่ใดแล้ว แต่ข้าเชื่อ ว่าอีกไม่นานนางจะกลับมา แค่กแค่ก..." ไม่รู้เพราะพูดมากเกินไปหรือไม่ อี้เฉินเฟยไอออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง พลังชีวิตในร่างหายไปอย่างรวดเร็ว กู้ชูหน่วนเริ่มร้อนใจ คำถามมากมายที่กระจุกอยู่ภายในใจไม่อาจถามได้อีกต่อไป ทำได้เพียงแค่เอ่ยออกไป "ท่านอย่าเพิ่งพูดเลย พักผ่อนเถอะ" "อาหน่วน...หากวันใดที่ข้าไม่อยู่แล้ว เจ้าจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างดี" "ท่านพูดเหลวไหลอะไร ท่านดูสิ ข้าพบแก้วมังกรเขียวแล้ว พวกท่านหาพบสี่ลูกแล้วไม่ใช่หรือ บวกกับลูกนี้ก็เป็นห้า ขอแค่หาเพิ่มอีกสองลูก อาการป่วยของท่านก็จะรักษาหายแล้ว" กู้ชูหน่วนหยิบแก้วมังกรขนาดเท่าไข่นกพิราบออกมา ดวงตาใสเป็นประกายฉายแววยิ้ม ดวงตาของอี้เฉินเฟยกำลังยิ้ม ทว่าในใจกลับขมขื่น แก้วมังกรลูกเดียว ต้องใช้ความพยายามของคนตั้งกี่รุ่น ถึงจะเจอเบาะแส หาง่ายเช่นนั้นเสียเมื่อไหร่ แก้วมังกรลู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 470
ก้นหลุมดำ ลมพัดจนพวกเขาวิงเวียนศีรษะ กลิ้งตุปัดตุเป๋ สุดท้ายก็ถูกทุ่มลงไปบนพื้นอย่างแรง กู้ชูหน่วนเกือบจะเป็นลมสลบไป โชคดีที่พื้นอ่อนนุ่ม ไม่เช่นนั้นนางคงต้องตายไปแล้ว ทันใดนั้น นางรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี ทันทีที่ลืมตาขึ้นมากลับพบว่าไม่ได้อยู่บนพื้นที่อ่อนนุ่ม แต่ล้มลงบนร่างของชายหนุ่มผมขาวชุดขาวคนหนึ่ง กู้ชูหน่วนรู้สึกบีบคั้นหัวใจ รีบประครองเขาขึ้นมา "พี่ใหญ่อี้เฟย ท่านตื่นขึ้นมาสิ..." กู้ชูหน่วนเอื้อมมือออกไป กลับสัมผัสโดนของเหนียวข้นบางอย่าง เมื่อจ้องมองดูดีๆ จะเป็นอะไรไปได้อีกนอกจากเลือด มุมปากของอี้เฉินเฟยมีเลือดซึม บนร่างโดนหินมีคมบาดจนเป็นแผลทั้งตัว ชุดสีขาวดุจหิมะถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด พื้นที่มืดดำ ใบหน้าของเขาซีดขาว ไร้ซึ่งเลือดฝาด เพียงแต่บนใบหน้าที่อ่อนโยนยังคงคลี่ยิ้มปลอบโยน เอ่ยอย่างอ่อนแรง "เจ้าไม่เป็นไรก็พอ" กู้ชูหน่วนขอบตาแดงก่ำในชั่วพริบตา "ท่านมันโง่เสียจริง เหตุใดถึงดีกับข้าขนาดนี้ ข้ามีอะไรควรค่าให้ท่านช่วยเหลือด้วยชีวิตเช่นนี้" "เพราะ...เจ้าคือน้องสาวของข้า..." "ท่านเจ็บหนักมาก อย่าเพิ่งพูดเลย ข้าจะช่วยท่านรักษาอาการบาดเจ็บ" "ไม่...ไม่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 469
มือของกู้ชูหน่วนกำอาวุธลับไว้แน่น มือข้างหนึ่งรวบรวมกำลังภายในทั้งร่างให้ขึ้นไปถึงขั้นสูงสุด พร้อมจะรับท่าไม้ตายของพวกเขาทุกเมื่อ น่าหลันหลิงรั่วเองก็ยืนอยู่ข้างกายกู้ชูหน่วนในทันที พร้อมจะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับนาง แต่พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ท่าไม้ตายเหล่านั้นยังไม่ทันมาถึงตัวนาง ก็ถูกใครบางคนสลายไปเสียก่อน มีคนอีกกลุ่มอยู่ในสระโลหิต คนกลุ่มนั้นมีผ้าคลุมสีขาว แขนเสื้อปักตัวอักษร "อวี้" คนเหล่านี้มีทั้งวัยชราและหนุ่มสาว พละกำลังกำลังแข็งแกร่ง เผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอร่วมมือกันก็ยังไม่อาจทำให้พวกเขาเสียเปรียบได้ "เผ่าอวี้...หายสาบสูญไปหลายพันปี ในที่สุดพวกเจ้าก็โผล่มาแล้ว" คนเผ่าเทียนเฝินต่างก็ตกตะลึง จ้องมองไปที่พวกเขาอย่างไม่ประสงค์ดี บรรยากาศมาคุขึ้นเรื่อยๆ เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นศัตรูคู่แค้นกันมานาน ต่างก็เกิดอาการฉุนเฉียวกันอย่างแรง "ทุกชีวิตที่สูญเสียไปเป็นพันปี วันนี้ถึงเวลาสะสางกันแล้ว" ผู้เฒ่าผมขาวคนหนึ่งของเผ่าอวี้กัดฟันกรอด เค้นออกมาหนึ่งประโยค ดวงตาของเขาแดงก่ำ อยากจะฆ่าคนเผ่าเทียนเฝินให้เกลี้ยงเสียเดี๋ยวนั้น กู้ชูหน่วนหันไปทางน่าหลันหลิงรั่ว "เผ่าอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 468
ผู้อาวุโสระดับสูงแข็งแกร่งนัก ผู้อาวุโสฮวาต้านไว้ไม่อยู่ ถูกโต้กลับจนเจ็บหนัก ทันทีที่พัดสีดำของน่าหลันหลิงรั่วพลิกกลับ อาวุธลับนับสิบออกมาพร้อมกัน ทว่าถูกผู้อาวุโสระดับสูงของเผ่าเทียนเฝินต้านไว้จนกระเด็นออกไปหมด แม้แต่อาวุธลับของกู้ชูหน่วนก็กระเด็นออกไปพร้อมกัน “ฟิ้ว...” ไม่รู้ว่าผู้อาวุโสระดับสูงเคลื่อนไหวเช่นไร แต่เขาไปถึงด้านบนเสาดอกบัวเรียบร้อยแล้ว เขาผลึกกำลังภายในไว้ในมือ สลายพลังคุ้มกันรอบเสาดอกบัว น่าหลันหลิงรั่วเห็นเช่นนั้น พัดในมือราวกับมีจิตวิญญาณ คนและพัดประสานเป็นหนึ่งเดียว พุ่งเข้าไปด้วยความรวดเร็ว "ปัง ปัง ปัง......" เพียงพริบตาเดียว ทั้งสองคนต่อสู้กันไปหลายกระบวนท่า ท่วงท่าของพวกเขาเร็วเกินไป ทำให้กู้ชูหน่วนไม่รู้ว่าพวกเขาใช้กระบวนท่าอะไรบ้าง เห็นเพียงแค่ผู้อาวุโสระดับสูงกดน่าหลันหลิงรัวเสียอยู่หมัดอย่างรางๆ "ปัง......" หลังจากที่กระแทกฝ่ามือเข้าด้วยกัน ทั้งสองคนแยกออกจากกัน น่าหลันหลิงรั่วเจ็บหนัก เลือดไหลออกทางมุมปาก เขาเลียเลือดที่มุมปากด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ คิดจะบุกเข้าไปอีกครั้ง ทว่ากู้ชูหน่วนขวางเขาเอาไว้ "ตาแก่วิทยายุทธแข็งแกร่งมาก ขืนฝืนบุ
