เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 501
บทล่าสุด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 502
ผู้อาวุโสหกหยิบเหล้าในขวดน้ำเต้าที่แขวนอยู่บนเอวออกมา เปิดจุกออก ก่อนจะยกดื่มไปหลายอึก แล้วถึงจะค่อยๆ เริ่มเล่า "พันปีก่อน เผ่าอวี้เป็นแคว้นแห่งหนึ่ง นามว่าแคว้นอวี้ เผ่าเทียนเฝินก็เป็นแคว้นหนึ่งเช่นกัน นามว่าแคว้นเฉิน สองแคว้นเดิมทีเกี่ยวดองกันด้วยการสมรส" "เกี่ยวดองด้วยการสมรสหรือ" "ใช่ ฮ่องเต้แคว้นอวี้ ตั้งแต่ครั้งยังอยู่ในท้องก็หมั้นกับองค์หญิงแคว้นเฉินซึ่งก็ยังอยู่ในท้องด้วยเช่นกัน องค์หญิงแคว้นเฉินลุ่มหลงในฮ่องเต้แคว้นอวี้ แต่ฮ่องเต้แคว้นอวี้มีผู้ที่หมายปองอยู่แล้วแต่แรก ยอมสละตำแหน่งฮ่องเต้ ทั้งยังยอมสละชีวิตของตน เพื่อที่จะแต่งกับสตรีต่างแคว้น หวงเจินเจิน แคว้นเเฉินขึ้นชื่อเรื่องเวทมนตร์คาถา องค์หญิงแคว้นเฉินสังหารพี่ชายและบิดา ขึ้นครองบัลลังก์ฮ่องเต้หญิงแห่งแคว้นเฉิน ใช้ทั้งแคว้นเฉินเป็นเครื่องสังเวย สร้างคำสาปเลือดที่โหดร้ายที่สุดในใต้หล้าขึ้นมา" "ฉะนั้นประชาชนทั้งแคว้นอวี้ล้วนแต่ถูกคำสาปเลือด หลายพันปีมานี้ ล้วนแต่ต้องทนทรมานกับคำสาปเลือดรุ่นต่อรุ่น แคว้นอวี้เดิมทีแข็งแกร่งมาก แต่เพราะคำสาปเลือด ประชากรลดลงไปรุ่นแล้วรุ่นเล่า ยามนี้...เฮ้อ..." กู้ชูหน่วนอดไม่ได้ที
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 501
ผู้อาวุโสใหญ่และคนอื่นๆ ต่างก็ตกตะลึง "หัวหน้าเผ่า เหตุใดถึงอยู่ที่นี่..." คำพูดเมื่อครู่ นางได้ยินหมดแล้วใช่หรือไม่ "ข้าอยากไปเยี่ยมพี่ใหญ่เฉินเฟย ก็เลยมาที่นี่ เหตุใดพวกท่านถึงมารวมอยู่นี่กันหมด เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ" "ไม่มีไม่มี..." "ท่านอาวุโสทุกท่านอยู่ที่นี่ก็ดี ข้ามีเรื่องอยากไปหาพวกท่านอยู่พอดี สะดวกเข้าไปคุยในห้องหรือไม่" "หัวหน้าเผ่าพูดเล่นแล้ว ท่านเป็นหัวหน้าเผ่าอวี้ ขอเพียงแค่ท่านสั่งมาคำเดียว ผู้ใดจะกล้าไม่ฟัง" ผู้อาวุโสใหญ่เชิญกู้ชูหน่วนเข้าห้องด้วยท่าทางสุภาพ ผู้อาวุโสคนอื่นก็ตามเข้าไปด้วย ภายในห้อง กู้ชูหน่วนพูดเข้าประเด็นทันที "ผู้อาวุโสใหญ่ ช่วยข้าปลดผลึกพลังได้หรือไม่" "ปลดผนึกพลังรึ" "ใช่" นางอยากจะฟื้นฟูวิทยายุทธ ต้องการตามหาแก้วมังกรทั้งเจ็ดให้ได้เร็วที่สุด เรื่องนี้จะชักช้าไม่ได้ ผู้อาวุโสใหญ่ไม่แม้แต่จะคิด ปฏิเสธออกไปทันที "ไม่ได้" "เพราะเหตุใด" กู้ชูหน่วนขมวดคิ้ว ผู้อาวุโสหกรีบชิงตอบ "อาหน่วน...ไม่ หัวหน้าเผ่า ผู้อาวุโสใหญ่หวังดีต่อเจ้า หลังจากผ่านเรื่องเมื่อวานมา คิดว่าเจ้าก็พอจะรู้บ้างแล้ว พวกเราคนเผ่าอวี้ล้วนแต่โดนคำสา
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 500
ผู้อาวุโสสี่โซซัดโซเซ เดินเข้ามาด้วยท่าทางไร้วิญญาณ เขาเงยหน้าขึ้นมาด้วยความซึมกระทือ "ผู้ที่ควรต้องตายมากที่สุดคือข้า ข้าควบคุมคำสาปเลือดไม่ได้ ปล่อยชาวเผ่าที่ถูกมัดอยู่หลังประตูหลังออกมาหมด ข้าต่างหากที่สมควรตาย" ผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสสี่พากันร้องหาความตาย ผู้อาวุโสใหญ่มาถึง ใบหน้าแสดงความโกรธเกรี้ยว ก่อนจะเขวี้ยงไม้เท้าในมืออย่างแรง "พวกเจ้าอยากตายก็ไปตายไกลๆ ข้าหน่อย เผ่าอวี้มีคนตายมากมายเพียงนั้น พวกเจ้าในฐานะผู้อาวุโสไม่ยอมไปช่วยก็ช่าง ยังจะมาหาเรื่องตายเพิ่มภาระให้ผู้อื่นที่นี่ หากทุกคนเป็นเหมือนพวกเจ้า เช่นนั้นใครจะไปตามหาแก้วมังกร หัวหน้าเผ่าคนเดียวรึ" "ผู้อาวุโสใหญ่..." ผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสสี่ที่ผมขาวโพลนพากันคุกเข่าลงไป หลั่งน้ำตาแห่งความรู้สึกผิดออกมา "หัวหน้าเผ่ายังอยู่ในหมู่บ้าน พวกเจ้าเป็นเช่นนี้...มีสภาพเช่นนี้ หากถูกหัวหน้าเผ่าเห็นเข้า จะไม่ปวดใจแย่หรือ" เห็นท่าทางที่เจ็บปวดและกล่าวโทษตนเองของผู้อาวุโสสามและผู้อาวุโสสี่ ผู้อาวุโสใหญ่แม้จะรู้สึกราวกับมีดกรีดหัวใจ แต่ก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง "ข้ารู้ว่าในใจพวกเจ้าเจ็บปวด เสียใจ แต่ยิ่งเป็นเ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 499
"มีชีวิตอยู่ต่อไปเถอะ ไม่ว่าจะเพื่อป้าหนิว หรือเพื่อลูกสาว ท่านไม่ควรจะเศร้าซึม หากท่านรู้สึกผิด ก็ใช้ความเสียใจนี้เปลี่ยนเป็นความรักส่งไปยังลูกสาวของท่าน" ลุงหนิวร้องไห้สะอึกสะอื้น ทว่ากลับไม่มีความคิดอยากตายอีกแล้ว เขาพูดเสียงสะอื้น "ข้ารู้แล้ว ขอบคุณหัวหน้าเผ่า ข้าไม่ควรรังหาความตาย ข้าจะเลี้ยงลูกสาวข้าให้ดีจนเติบใหญ่ ข้าจะบอกนางว่าแม่ของนางยิ่งใหญ่เพียงใด" ขอบตาของกู้ชูหน่วนเอ่อล้นไปด้วยหยดน้ำใส นางหันหน้าไปอีกทาง ไม่ต้องการให้คนเห็นน้ำตาในตานาง เมื่อวานตอนเช้า ลุงหนิวยังออกไปล่าสัตว์ยามดึกแล้วกลับมาตุ๋นซุปไก่ให้ป้าหนิวบำรุงร่างกาย ฉากความรักของพวกเขายังอยู่ตรงหน้า ยามนี้เพิ่งผ่านไปเพียงคืนเดียว กลับอยู่กันคนละโลกเสียแล้ว ความเจ็บปวดเช่นนี้ หากไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเอง ผู้ใดจะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดในใจของลุงหนิว ผู้อาวุโสใหญ่และผู้อาวุโสเจ็ดไม่รู้มาอยู่ข้างกายนางตั้งแต่เมื่อใด เอ่ยปลอบโยน "หัวหน้าเผ่า ท่านไม่ได้พักผ่อนมาทั้งคืน กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ เรื่องทางนี้ข้าจัดแจงทุกอย่างตามความเหมาะสมแล้ว" "คำสาปเลือดมีเพียงแก้วมังกรเท่านั้นที่แก้ได้ใช่หรือไม่" "เรื
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 498
ความโกรธแค้นใดกันแน่ ถึงทำให้เผ่าเทียนเฝินสาปแช่งคำสาปเลือดที่โหดร้ายเช่นนี้ได้ลง "อาหน่วน...เจ้า...เจ้าจะต้องช่วยข้าปลอบใจพี่หนิว ให้พี่หนิวดูแล...ลูกสาวของข้าให้ดี บอกเขา...ว่าข้า...ไม่โทษเขา..." "ได้" น้ำเสียงของกู้ชูหน่วนสะอื้นยิ่งกว่า มองสายตาที่ทั้งอาลัยอาวรณ์ จนปัญญา และโศกเศร้าของป้าหนิว สุดท้ายมือทั้งสองข้างก็ไหลลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรง ก่อนจะจากไปด้วยความอาวรณ์และไม่เต็มใจ ข้างหู เสียงร้องโหยหวนราวกับจะขาดใจดังขึ้นไม่หยุด กู้ชูหน่วนอุ้มเด็กขึ้นมา ก่อนจะฉีกมุมเสื้อมาคลุมหน้าป้าหนิว นางไม่มีเวลาให้เสียใจมากนัก ที่แห่งนี้มีคนอีกมากมายที่ต้องการความช่วยเหลือจากนาง กู้ชูหน่วนอุ้มเด็กด้วยมือหนึ่งข้าง พลางสั่งการคนนอกเผ่า ให้พาเหล่าสตรีและเด็กในมือนางเข้าไปในถ้ำ แล้วส่งคนอีกกลุ่มไปนำเหล็กนิลมาปิดปากถ้ำเอาไว้ ขวางไม่ให้พวกเขาเข้าไปได้ ตลอดทั้งคืน กู้ชูหน่วนขับไล่ชาวบ้านที่คุ้มคลั่งเพราะคำสาปเลือดคนแล้วคนเล่า และช่วยหญิงสาวที่ทนทุกข์ทรมานคนแล้วคนเล่า เรี่ยวแรงในตัวนางถูกใช้ไปแทบหมดสิ้น ทั้งยังถูกมีดเฉือนไปไม่น้อย แต่นางยังคงไม่รู้สึกตัว เพียงแค่ขับไล่ชาวบ้าน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 497
เหล่าบุรุษสูญเสียสติความรู้สึกนึกคิด ชูมีดขึ้นมาพลางฆ่าทุกคนที่พบเห็น ไม่สนว่าสตรีเหล่านั้นจะใช่ภรรยาหรือแม่ของพวกเขาหรือไม่ เหล่าหญิงสาวกระดูกหักเป็นท่อนๆ เจ็บปวดจนกลิ้งทุรนทุราย ร้องไห้แทบใจจะขาด ทั้งยังต้องโดนญาติพี่น้องของตนฆ่าทั้งเป็น แม้จะมีคนขัดขวาง แต่คาวเลือดก็ยังอบอวลไปทั่ว กู้ชูหน่วนตะโกนลั่น "น้องเก้า รีบเข้าไปช่วย" นางอยากเข้าไปช่วย แต่ป้าหนิวกลับดึงแขนเสื้อนางเอาไว้ อ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสะอื้น ความทรงจำที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้าผุดขึ้นมาในสมอง ทุกฉากล้วนแต่คล้ายคลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้า กู้ชูหน่วนดวงตาเบิกโพลง เปล่งเสียงคำรามที่ทั้งเกรี้ยวกราดและโศกเศร้าออกมา นางปาดน้ำตา ก่อนจะอุ้มป้าหนิวเข้าไปในถ้ำเล็กๆ ด้านข้าง หยิบหาเครื่องมือในแหวนปริภูมิพลางเอ่ย "ป้าหนิว ท่านบาดเจ็บหนักเกินไป เกรงว่าจะไม่มีแรงคลอดลูก ข้าจำเป็นต้องผ่าคลอดให้ แต่ข้ามียาชาไม่มากพอ อาจจะเจ็บหน่อย" "ขอเพียงแค่รักษาลูกของข้าไว้ได้ เจ็บแค่ไหนข้าก็ไม่กลัว" "ได้" กู้ชูหน่วนฝืนบังคับให้ตัวเองสงบนิ่ง หลังจากที่ป้อนยาอายุวัฒนะและยาชาให้นางไปหลายเม็ด ก็เริ่มทำการผ่าท้อง หากไม่รีบเอา
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 496
อะไรนะ... ผู้อาวุโสสี่หน้าไร้เลือดฝาด กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง "ข้าจะไปดูเดี๋ยวนี้" กู้ชูหน่วนรู้ สามารถทำให้ผู้อาวุโสสี่ตื่นตระหนกขนาดนี้ได้ เรื่องจะต้องเลยเถิดไปไกลกว่าที่นางจินตนาการเป็นแน่ นางขี่น้องเก้าไปด้วยความเร็วที่ไวกว่าคนทั่วไปมาก ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ ร้ายแรงจนทำให้นางใจสลายได้แล้ว ทว่าภาพตรงหน้า ทำให้หัวใจของกู้ชูหน่วนราวกับถูกมีดกรีดลึก ไม่ว่าอย่างไรนั่นก็คือนรกบนดินดีๆ นี่เอง เหล่าชาวบ้านชายดวงตาแดงก่ำ กลายเป็นปีศาจร้ายฆ่าคน พากันมุ่งหน้าไปยังเขาเสวี่ยเฟิง น่าเศร้าเพราะบนเขาเสวี่ยเฟิงล้วนแต่เป็นสตรีที่อ่อนแอ สตรีเหล่านี้ดูเหมือนกำลังทนกับความเจ็บปวดรุนแรงบางอย่างอยู่เช่นกัน ร่างขดเป็นวง ส่งเสียงร้องโหยหวนราวจะขาดใจ แม้จะอยู่แสนไกล นางก็ยังได้ยินเสียงกระดูกในร่างของสตรีเหล่านั้นหักทีละชิ้นๆ ไม่หยุด เมื่อชาวบ้านชายวิ่งมาถึงเขาเสวี่ยเฟิง ราวกับหมาป่าที่วิ่งเข้าคอกแกะ เจอผู้ใดก็ฆ่าทันที ผู้อาวุโสหกและผู้อาวุโสเจ็ดนำกลุ่มคนตามไปขัดขวางพวกเขา แต่ก็ยังคงขัดขวางชาวบ้านที่คุ้มคลั่งเหล่านั้นไม่อยู่ "น้องเก้า เร็วกว่านี้อีกหน่อย" "ฟ่อ ฟ่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 495
กู้ชูหน่วนเอ่ยด้วยความร้อนรน "น้องเก้า เร็ว รีบไปที่นั่น" น้องเก้าส่งเสียงขานรับ แล้วมุ่งไปด้วยความไว มันรวดเร็ว แต่ผู้อาวุโสสามเร็วยิ่งกว่า ชาวบ้านนอกเผ่าถูกพลังฝ่ามือกระแทกคนละครั้ง จบชีวิตลงในทันที ฝ่ามือกระแทกออกไปอีกครั้ง ประตูเหล็กของชาวบ้านที่ถูกขังอยู่ถูกเขากระชากจนเปิดออก ประตูเหล็กเปิดออก เหล่าชาวบ้านที่ถูกคำสาปเลือดราวกับถูกฉีดสารกระตุ้น ดีดดิ้นรุนแรงยิ่งกว่าเดิม "ปึงปัง......" เหล่าชาวบ้านดิ้นจนโซ่ขาด แต่ละคนคล้ายกับปีศาจที่ปีนขึ้นมาจากนรกภูมิ เห็นคนก็ฆ่า เห็นกรงก็พุ่งเข้าชนทันที สถานการณ์เกินความควบคุมไปโดยสิ้นเชิง บนยอดเขาลูกนี้ราวกับนรกบนดิน ทุกที่เต็มไปด้วยการเข่นฆ่ากันและกัน ผู้อาวุโสสี่เห็นดังนั้น ดวงตาพลันเบิกโพลง เขาไม่มีเวลาสนใจอย่างอื่น ออกแรงดิ้นจนหลุดจากพันธนาการ แล้วสั่งให้คนเปิดประตูเหล็ก ก่อนจะทะยานออกไปขวางผู้อาวุโสสามที่ฆ่าคนเป็นผักปลา "ตู้มมม......" วิทยายุทธของผู้อาวุโสทั้งสองท่านล้วนแต่สูงส่ง ทุกครั้งที่ยกมือขึ้นมาแล้วทุบกำปั้นลงไป ล้วนแต่ทำให้หินดินทรายปลิวว่อนขึ้นมาด้วย วิทยายุทธของผู้อาวุโสสี่แต่เดิมก็ไม่ได้ด้อยไ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 494
งูยักษ์เก้าหัวคล่องแคล่วว่องไว เพียงพริบตาเดียวก็มาถึงยอดเขานั้นแล้ว กู้ชูหน่วนมองลงไปด้านล่าง เห็นภาพที่ทั้งชีวิตนี้ไม่มีทางลืม ร่างของนางพลันชะงักงันอย่างแรง นั่นช่างเป็นโศกนาฏกรรมสุดอนาถของโลกมนุษย์ เหล่าชาวบ้านถูกขังอยู่ในกรงเหล็กยักษ์ มือเท้าถูกพันธนาการด้วยโซ่เหล็กเส้นโต อีกด้านของโซ่เหล็กถูกยึดด้วยหินก้อนใหญ่ พวกเขาแต่ละคน ร่างกายขดงอ ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ส่งเสียงร้องออกมาราวกับหมาป่า แต่ละครั้งเหมือนจะขาดใจ ไม่รู้เป็นเพราะเจ็บเกินทนไหวหรืออย่างไร เหล่าชาวบ้านผมสยาย ดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าที่เดิมสงบเสงี่ยมเผยให้เห็นความกระหายเลือดและฟูมฟายด้วยความเจ็บปวด พวกเขาดีดดิ้นไม่หยุด ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน โซ่เหล็กเส้นหนาขาดไปต่อหน้าต่อตาเพราะแรงดึงของพวกเขา "ปัง ปัง ปัง......" หลังจากที่โซ่ขาด พวกเขาใช้ร่างกายที่หุ้มด้วยเนื้อหนังของพวกเขากระแทกกรงเหล็ก กรงเหล็กแข็งแรงทนทาน พวกเขากระแทกจนเลือดสีแดงอาบลงมา แต่ก็ยังคงไร้ซึ่งความรู้สึก ราวกับเสียสติไปโดยสิ้นเชิง คิดเพียงแค่จะต้องหลุดออกไปให้ได้ ยังมีบางคนที่ถึงขั้นใช้กะโหลกกระแทกกับพื้นอย่างแรง หน้าผากถูกกระแทกจนเ
บางทีคุณอาจจะชอบ
เกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน
พิมพ์สีทอง28.3K viewsจวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง
ป่าดอกท้อ28.4K viewsยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง22.7K viewsชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม2
จันทร์ส่องแสง7.8K viewsฝ่าบาท อย่ามาคลั่งรักหม่อมฉัน
Ai Chi Tudou162 viewsสวนผักฟ้าประทาน
บ้านเขมปัณณ์232 viewsเขาวานให้ข้าเป็นสาย(รัก)ลับ
moonlight -mini534 viewsตัวร้ายผู้นั้นเก็บข้ามาเลี้ยง
suniki181 views
