บทที่ 527

"หากเจ้าหาแก้วมังกรสองลูกสุดท้ายเจอ เผ่าอวี้เห็นแก่แก้วมังกร เป็นไปได้ว่าอาจจะให้เจ้ายืมแก้วมังกรห้าลูก หรืออาจจะถือโอกาสแก้คำสาปเลือดให้กู้ชูหน่วน ไม่เช่นนั้น...เหอะๆๆ..."

เย่จิ่งหานรู้

แม่ของเขาทรยศหักหลังเผ่าอวี้ กลายเป็นความอัปยศของเผ่าอวี้

คนของเผ่าอวี้ไม่มีทางมีเยื่อใยใดต่อเขา ยิ่งไม่มีทางช่วยเขาโดยไม่มีสาเหตุ

ก่อนเสด็จแม่จะจากไป เรื่องที่นึกถึงอยู่ตลอดก็คือการตามหาแก้วมังกร

หลายปีมานี้ เขาคอยสืบหาเบาะแสของแก้วมังกรอยู่ตลอด ไม่ว่าจะแบบลับๆ หรือแบบเปิดเผย และคอยแอบเผยเบาะแสของแก้วมังกรให้เผ่าอวี้โดยไม่ให้พวกเขารู้อยู่ตลอด เพียงเพื่อจะสานความต้องการแทนเสด็จแม่

"ยามนี้นอกจากเจ้าจะต้องกังวลเรื่องแก้วมังกรแล้ว ควรจะกังวลเรื่องเด็กในท้องด้วยไม่ใช่หรือ เจ้าอย่าลืมว่าคำสาปเลือดสืบทอดต่อกันรุ่นสู่รุ่น ไม่ว่าจะคลอดเด็กชายหรือหญิง ล้วนแต่ต้องทรมานราวกับตายทั้งเป็น"

"ข้าจะเก็บเด็กเอาไว้"

เย่จิ่งหานทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยค ก่อนจะออกไปด้วยความฉุนเฉียว เหลือให้เห็นเพียงแผ่นหลังที่หนักแน่นแน่วแน่

ซูมู่ถอนหายใจอย่างจนปัญญา คิ้วที่คมเข้มดุจเทือกเขากระจุกกันเป็นก้อน อดเป็น