บทที่ 1899

“ได้ เช่นนั้นก็เข้าไปดูกันเถอะ!”

ร่างกายของกู้หว่านเยว่เคลื่อนไหวรวดเร็วดั่งสายลม นางดูคล้ายกับเสือดาวที่คล่องแคล่วปราดเปรียวในยามค่ำคืน ไม่นานนางก็มาถึงบริเวณรอบนอกเจดีย์เก้าชั้นแล้ว

“ข้างหน้ามีคน!”

กู้หว่านเยว่รีบหยุดชะงัก

เจดีย์เก้าชั้นแห่งนั้นตั้งตระหง่านสูงอยู่ท่ามกลางความมืด อบอวลไปด้วยกลิ่นอายที่ดูน่าเกรงขาม

กู้หว่านเยว่กุมหน้าอก รู้สึกเหมือนถูกดึงดูด

องครักษ์สองกลุ่มยืนเรียงแถวอยู่หน้าประตูเจดีย์เก้าชั้น ลั่วหลิงยืนอยู่ในนั้น สตรีที่มีรูปโฉมงดงามผู้หนึ่งเร่งรัดอย่างหมดความอดทน “ตกลงได้หรือไม่ได้ เจ้าเปิดประตูได้หรือไม่ เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าเจ้ามีกุญแจ?”

พระสนมลี่เช็ดเม็ดเหงื่อบนหน้าผาก

“ในนี้มีกุญแจสิบสามดอก ข้าเองก็ไม่รู้ว่าดอกไหนเป็นดอกจริง ดอกไหนเป็นดอกปลอม เจ้าโปรดรอสักครู่ ให้ข้าลองดูก่อน”

ลั่วหลิงแบะปาก “ขืนลองต่อคงเช้ากันพอดี อยากให้คนอื่นรู้หรืออย่างไร?”

“ข้าจะรีบเดี๋ยวนี้”

ในมุมที่ลั่วหลิงมองไม่เห็น แววตาของพระสนมลี่ฉายแววมืดครึ้ม

หากไม่ใช่เพราะนางยังมีประโยชน์ คงเผยธาตุแท้ไปแล้ว

ในตอนที่ลั่วหลิงกำลังจะหมดความอดทนนั้น ก็ได้ยินเสียง ‘แกร็ก’ ดังขึ้นหน้าประ