บทที่ 510

ชายคนนี้ลำบากอยู่ภายนอกมาหนึ่งวันแล้ว แม้ไม่พูด แต่ต้องเหนื่อยมากแน่

กู้หว่านเยว่ไฉนเลยจะใช้งานอีกฝ่ายได้ คิดเพียงให้เขาไปพักผ่อนดีๆ

“ไม่เป็นไร”

ซูจิ่งสิงพูดหนึ่งประโยคก็ค้อมเอวจุดไฟให้นาง

กู้หว่านเยว่เห็นเหตุการณ์แล้วก็ไม่พูดอะไรอีก

ทั้งสองคนช่วยกัน อาหารก็ทำเสร็จอย่างว่องไว

ทางด้านนั้น กงซุนจ่างเย่และพี่สาวทั้งสองเองก็ระบายอารมณ์เสร็จดีแล้ว

ต่างฝ่ายต่างบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระยะนี้ออกมาหนึ่งรอบ

ได้ยินกู้หว่านเยว่เรียกไปกินข้าว กงซุนเสว่รีบไปช่วยเหลือ

ผ่านไปครู่หนึ่ง สองสามคนก็นั่งล้อมวงบนโต๊ะไม้

ฝีมือกู้หว่านเยว่ไม่เลว อาหารก็ทำได้เลิศรส

ทุกคนได้มีเวลาผ่อนคลายอย่างหาได้ยาก

หลังกินข้าวอิ่มแล้ว กู้หว่านเยว่เช็ดปาก “มีแผนที่หมู่บ้านโซ่วหวางหรือไม่? ให้พวกเราพิจารณาสักเล็กน้อย”

ความคิดของกู้หว่านเยว่คือหมู่บ้านโซ่วหวางใหญ่เพียงนั้นจะต้องมีกลไกและเส้นทางลับอย่างแน่นอน

หากสามารถถือแผนที่ไว้ในมือได้ ทำเรื่องใดก็สะดวกมาก

นางคือผู้ช่วยชีวิตคนสกุลกงซุน สองสามคนย่อมไม่ปฏิเสธ

กงซุนเสว่รีบเอ่ยปาก “ข้าไม่มีแผนที่ติดตัว แต่ข้าสามารถวาดออกมาให้ท่านได้หนึ่งแผ่น”

นางคำนวณเวลา “