บทที่ 820

“ลายมือของคนเหล่านี้ไม่สวยอย่างนั้นหรือ?”

นี่คือบุรุษที่เขียนสวยที่สุดในเมืองเชียวนะ

“เขียนสวย แต่ไม่ได้สวยขนาดนั้น ข้าเคยเห็นลายมือที่สวยกว่าพวกเขาอีก”

กู้หว่านเยว่นึกย้อนกลับไปยังฉากที่นางกับซ่งเสวี่ยนั่งเขียนเทียบเชิญด้วยกันวันนั้น ตัวอักษรที่ซ่งเสวี่ยเขียนในวันนั้น เรียกได้ว่าสร้างความประหลาดใจให้นางอย่างมาก

หากทำให้ซ่งเสวี่ยมาเขียนได้ ....

กู้หว่านเยว่ลุกขึ้นและกล่าวว่า “ท่านพี่ เจ้าวางแบบเขียนเหล่านี้ไว้ที่นี่ก่อน ข้าจะไปหาพี่หญิงซ่งที่ตระกูลโจว”

“ได้”

ซูจิ่งสิงพยักหน้า ประมาณว่ารู้ว่านางไม่พอใจกับลายมือเหล่านี้

ตระกูลกู้และตระกูลโจว ห่างกันเพียงหนึ่งช่วงถนนเท่านั้น เวลาแค่ครึ่งถ้วยน้ำชา กู้หว่านเยว่ก็มาถึงตระกูลโจแล้ว

ปรากฏว่าเจอกับโจวเซ่อ แต่ไม่เห็นซ่งเสวี่ย

“เสวี่ยเอ๋อร์ไม่อยู่”

โจวเซ่อกล่าวด้วยใบหน้าบึ้งตึง คนที่มีเล่ห์เหลี่ยมเช่นนี้คงจะพอเดาออกว่ากู้หว่านเยว่ไม่ชอบเขา

“ทหารเฝ้าประตูบอกว่าพี่หญิงซ่งอยู่ในบ้าน”

กู้หว่านเยว่หรี่ตาลง น้ำเสียงฟังดูไม่สบอารมณ์อย่างมาก

โจวเซ่อหมายความว่าอย่างไร?

“ข้าบอกว่านางไม่อยู่บ้าน ก็ไม่อยู่บ้านสิ หากเจ้าจะมาหานางก็ค่อยมาวันพรุ่