ตอนที่4 หย่าขาดและตัดสัมพันธ์ (1)

"คุณต้องตัดความสัมพันธ์กับลูกหลังเราหย่ากัน เรื่องของซูอวี้ต่อไปนี้จะเป็นเรื่องของฉันคนเดียวไม่เกี่ยวกับคุณอีก" น้ำเสียงของหลิวซินเต็มไปด้วยความหนักแน่นจนหานจินรู้สึกได้ว่าหล่อนอาจจะเอาจริง

            กระนั้นเขาก็ยังคงนั่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อนตามเดิม "แล้วก็อีกเรื่อง คุณต้องจ่ายเงินชดเชยให้เราแม่ลูกหนึ่งพันหยวน!"

            หานจินอ้าปากค้างมองหน้าหลิวซินอย่างไม่อยากเชื่อสายตา จากท่าทีที่พยายามทำเป็นทองไม่รู้ร้อนเมื่อครู่  บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนกอย่างเห็นได้ชัด

            "หนึ่งพัน! แกจะบ้าเหรอ ฉันจะไปมีเงินมากขนาดนั้นได้ยังไง" เขาตอบโต้คอเป็นเอ็น แม้ว่าเขาอยากจะได้ใบหย่าเพื่อไปจดทะเบียนกับยอดรักถงเหม่ยลี่ใจแทบขาดก็ตาม

            แต่ถ้าหากเขายอมควักเงินออกมาง่าย ๆ นี่ไม่เท่ากับว่าจะเป็นการเปิดโปงตัวเองหรอกหรือที่คนงานขับรถส่งของที่มีเงินเดือนแค่ห้าสิบหยวนมีเงินมากถึงเพียงนั้น

            ในระหว่างที่หลิวจินกำลังคิดหาทางออกอยู่นั้น เสียงของหลิวซินก็ดังขึ้นอีก โดยที่หานซูอวี้ซึ่งกำลังแอบฟังก็อยากจะรู้ว่าแม่จะทำอย่างไรต่อไป

            "คุณแน่ใจนะว่าไม่มี" น้ำเสียงของหลิวซินฟังดูเหนือกว่าอย่างไรชอบกลในความรู้สึกของหานจินที่ใช้ชีวิตอยู่กับเธอมาหลายปี

            "ใช่! ส่วนเรื่องอื่นฉันทำให้ได้หมด เพราะฉันก็ไม่อยากจะได้ลูกสาวแบบนั้นนักหรอก ลูกสาวมีค่าอะไรกันสู้ลูกชายก็ไม่ได้ อย่างน้อยก็ยังมีคนมาสืบสกุล" คำพูดอันโหดร้ายทำให้หลิวซิน เหลือบไปมองทางประตูห้องของบุตรสาวเนื่องจากหล่อนกลัวว่าหานซูอวี้จะเสียใจ

            ซึ่งถ้าหากเป็นชาติก่อนด้วยวัยเพียงเท่านี้ หานซูอวี้ก็คงจะร้องไห้และน้อยใจจริง ๆ นั่นแหละ เพียงแต่ในชาติภพนี้ หานซูอวี้เป็นคนใหม่ที่ไม่ได้โหยหาความรักจากพ่อที่ไม่ต้องการตนเองอีกแล้ว

            "แม่คะ พูดออกไปเถอะค่ะ หนูไม่เป็นไร" น้ำเสียงของ หานซูอวี้ดังขึ้นที่หน้าประตูห้องของตัวเอง หลังจากเธอกลัวว่าแม่จะคิดมากเรื่องของเธอ

            "ได้" หลิวซินพยักหน้าให้กับคำพูดของลูกสาว ก่อนจะหันมามองจ้องหน้าของหานจินเขม็ง

            "ถ้าคุณไม่ให้ ฉันจะไปรายงานเรื่องที่คุณมีชู้กับถงเหม่ยลี่!" หลิวซินเน้นชื่อของผู้หญิงคนนั้นทีละคำชัดถ้อยชัดคำ น้ำเสียงของเธอที่เคยสั่นเครือบัดนี้กลับหนักแน่นและเย็นเยียบจนน่ากลัว

            คำพูดนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจหานจิน! ใบหน้าของเขาพลันซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก สองมือกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน นังหลิวซินมันรู้ชื่อของเหม่ยลี่ได้อย่างไร! หรือว่ามันแอบตามสืบเรื่องของเขามาตลอด?

            "กะ...แกพูดเรื่องอะไรของแก!" หานจินพยายามข่มความหวาดหวั่นในใจตะคอกเสียงดังกลบเกลื่อน "อย่ามากล่าวหาฉันส่งเดชนะ! ฉันไม่เคยมีชู้ ไม่มีทั้งนั้น! นังถงเหม่ยลี่อะไรนั่นฉันไม่รู้จัก!"

            ถึงปากจะปฏิเสธเสียงแข็งแต่แววตาที่ล่อกแล่กของเขาไม่อาจปิดบังความร้อนรนในใจได้ หานซูอวี้ที่ยืนมองอยู่เงียบ ๆ  ที่หน้าประตูห้องอดไม่ได้ที่จะยกยิ้มเย้ยหยันอยู่ในใจ โกหกได้หน้าไม่อายจริง ๆ นะ พ่อคนนี้

            ทว่าหลิวซินในวันนี้ไม่ใช่หลิวซินคนเดิมอีกต่อไปแล้ว  แววตาหวาดกลัวที่เคยมีบัดนี้ถูกแทนที่ด้วยความแข็งกร้าวและเด็ดเดี่ยว เธอจ้องมองใบหน้าซีดราวไก่ต้มสุกของสามีอย่างไม่เกรงกลัว

            "ไม่รู้จักอย่างนั้นเหรอ?" หลิวซินแค่นเสียงหัวเราะ  "คุณแน่ใจนะว่าไม่รู้จักถงเหม่ยลี่ พนักงานต้อนรับคนสวยจากไนท์คลับในเมืองจริง ๆ?"

            ทุกรายละเอียดที่หลุดออกมาจากปากภรรยายิ่งทำให้หานจินใจเสียมากขึ้นไปอีก มันรู้...มันรู้จริง ๆ!

            "อย่ามาใส่ร้ายฉันนะหลิวซิน! แกไม่มีหลักฐาน!" เขายังคงดิ้นรนปฏิเสธเสียงแข็ง

            "หลักฐานอย่างนั้นหรือ" หลิวซินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มุมปากปรากฏรอยยิ้มเย็นชา "คุณคิดว่าฉันจะกล้าพูดออกมาลอย ๆ โดยไม่มีอะไรอยู่ในมืออย่างนั้นหรือหานจิน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันเก็บหลักฐานเรื่องของคุณกับนังนั่นไว้หมดแล้ว!  ทั้งจดหมายรักแสดงความใคร่ที่คุณแอบส่งให้กัน รูปถ่ายที่คุณแอบไปถ่ายด้วยกันที่สวนสาธารณะ หรือแม้แต่ใบเสร็จค่าเช่าบ้านหลังงามที่คุณเช่าให้มันอยู่!"

            แต่ละคำพูดของหลิวซินเหมือนเข็มนับพันเล่มที่กำลังทิ่มแทงเข้าใส่หานจิน หลักฐานที่ว่านั่น...หลิวซินอาจจะไม่ได้มีจริงทั้งหมด

            แต่ด้วยคำแนะนำจากหานซูอวี้ที่รู้เรื่องราวจากอนาคต ทำให้คำขู่ของเธอดูหนักแน่นและน่าเชื่อถืออย่างที่สุด              เพราะเด็กหญิงรู้ว่าพ่อของเธอมีพฤติกรรมเช่นนั้นจริง ๆ ในชาติก่อนหน้า และการขู่แบบนี้จะทำให้เขาเสียขวัญได้เป็นอย่างมาก