ช่างยนต์หลงกาวน์ EP.3 ถุงยางไซส์ใหญ่พิเศษ [3]

ฉันกุมหน้าอกของตัวเองแน่น หลังจากยืนอยู่ที่หน้ากระจกใสที่เห็นเกือบครึ่งตัวภายในห้องน้ำของโรงพยาบาล

จ้องใบหน้าที่แดงซ่านจากพิษรัญจวนแล้วได้แต่เม้มริมฝีปากแน่น ที่พลั้งเผลอทำเรื่องลามกกับเด็กคนนั้นไปถึงสองครั้ง

อสุจิสีขาวขุ่นเหนียวข้นติดที่หน้าท้องหลังจากสัมผัสอากาศได้ไม่นาน ฉันปลดชุดแซกออกแล้ววักน้ำมาล้างที่หน้าท้องของตัวเอง หลังจากที่ขาลกลับไปก็ปวดปัสสาวะมากจนต้องรีบตรงเข้ามาที่ห้องน้ำทันที

ให้ตายสิ ซับในเปียกหมดเลย สงสัยต้องใส่เปียกๆ อย่างนี้ไปทั้งวันซะแล้ว ฉันนึกบ่นอุบถึงคนตัวสูงในใจ ถึงแม้ว่าส่วนลึกจะชอบความรู้สึกแปลกใหม่เมื่อครู่กับน้องชายสมัยเด็กมากก็ตาม

ก่อนที่จะกลับไป ขาลถามว่าจะให้ทำอีกมั้ยถ้าครั้งหน้าเขาจะมาหาอีก ฉันจึงเผลอตอบไปตามแรงปรารถนาว่า ‘ได้สิ’

แน่นอนว่าหลังจากได้คำตอบที่พอใจ ขาลก็มีสายโทรเข้า เห็นลางๆ ว่าเป็นรูปผู้หญิงที่โทรมาจากหน้าเฟส หน้าตาดูเรียบร้อยน่ารักทีเดียว หลังจากนั้นคนตัวโตก็รีบร้อนออกไป

ถามว่าฉันรู้สึกยังไง?

ฉันไม่สนใจหรอกว่าขาลจะมีผู้หญิงซุกไว้อีกสักกี่คน เพราะความสัมพันธ์ที่ฉันต้องการมันเกี่ยวพันกับแค่เรื่องอย่างว่าอย่างเดียว

ถ้าขาลจะมีแฟน ขอแค่เขาบอกฉันก่อนก็พอ ฉันจะได้ไม่ต้องกลายไปเป็นมือที่สามของใคร

ฉันยืนมองรอยจ้ำและรอยจูบมากมายตามหน้าท้องและต้นคอ ตอนเช้าพยาบาลมัดถามว่าฉันโดนยุงกัดเหรอ หรือแพ้พิษแมลงอะไรที่ห้องรึเปล่า เพราะช่วงนี้ก็หน้าฝนด้วย ฉันที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าที่คอมีรอยจ้ำหนึ่งที่เลยได้แต่เออออไปด้วย

คิดแล้วก็ถอนหายใจหนักออกมา

อดที่จะลืมไม่ได้เลย ก็เด็กคนนั้นน่ะใช้ปากเก่งจะตายไป

กับไซส์ 60 ด้วย เหมือนว่าฉันจะเจอของหายากเข้าให้แล้วสินะ

แต่ฉันก็ไม่ใช่ว่าจะยึดติดแค่กับน้องขาลคนเดียวหรอก ถ้าเจอใครที่พร้อมจะเข้าใจฉันเหมือนกัน น้องขาลก็อาจจะเป็นแค่หนึ่งในทางเลือกที่ฉันมี

ฉันรูดซิปปิดชุดแซกอย่างเรียบร้อยก่อนที่จะสวมกาวน์ทับ เปิดประตูออกไปจากห้องน้ำ และปะทะเข้ากับคุณหมอท่านหนึ่ง ที่เรารู้จักกันดี

... ในฐานะแฟนเก่า

“สวัสดีครับหมอบะหมี่” เขาทักทาย ฉันเลยกรีดยิ้มเล็กน้อย ปั้นหน้าไปตามมารยาท

“เช่นกันค่ะหมอสอง”

ใช่ เขาชื่อ ‘ที่สอง’ เรียกได้ว่าเป็นแฟนเก่าที่ทำให้ฉันต้องกลายมาเป็นผู้หญิงช่างเลือกอย่างทุกวันนี้ ที่สองเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็คตั้งแต่เรียนมัธยม เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ ม.ต้น จนเข้าเรียนมหาลัยคณะแพทย์เหมือนกัน

ที่สองเคยจูบฉันจนตราตรึงใจ แต่สุดท้ายเราก็จบกันเพราะว่าเขาสนใจงานจนเขี่ยฉันทิ้ง แม้ว่าสุดท้ายเขาจะตามเข้ามาทำงานที่โรงพยาบาลคุณพ่อเพื่อง้อฉันก็ตาม

แต่ไม่ควรไปนึกถึงเขาหรอก ก็แค่หนึ่งในความทรงจำแย่ๆ ที่เข้ามาในชีวิต

ฉันคิดแบบนั้นพร้อมกับตั้งท่าจะเดินผ่านเขาไป แต่ยังไม่ทันที่จะเดินพ้นจากร่างสูงใหญ่ในชุดกาวน์สมส่วน ที่สองก็โพล่งขึ้นมาด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“คุณเปลี่ยนไปชอบเด็กแล้วเหรอ” ฉันหันกลับไปมอง ก่อนที่จะเห็นว่าเขาไม่ได้หันกลับมามองหน้า “จะให้เขาเข้ามาในห้องพัก คุณควรรู้ว่าที่นี่คือสถานที่แบบไหน”

เหอะ... ฉันแค่นหัวเราะในใจ

“เด็กคนนั้นเป็นน้องชายของหมี่ค่ะ อีกอย่างที่เขาเข้ามาได้เพราะพยาบาลมัดบอกทางพร้อมกับกุญแจ” ฉันอธิบายอย่างนุ่มนวลผิดกับสิ่งที่คิดในใจ แล้วเขาก็เหลือบมามอง “แต่นั่นก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลย”

“... ผมรู้ แต่ผมแค่เป็นห่วงคุณ”

“ไม่จำเป็นค่ะหมอสอง หมี่ดูแลตัวเองได้” ฉันปัดความหวังดีของเขาทิ้งอย่างไม่มีเยื่อใย แน่นอนว่าฉันยังลืมที่สองไม่ได้ ฉันยังคิดถึงเขา แต่ในวันที่เขาเทฉันทิ้งเหมือนเวลาราดน้ำสกปรกลงพื้นในวันที่เขาประสบความสำเร็จที่สุดในชีวิต มันก็ไม่มีความทรงจำดีๆ ระหว่างเราแล้ว

“...”

“เก็บความเป็นห่วงที่คุณมีให้แฟนเก่าอย่างหมี่ ไปมอบให้แฟนคนปัจจุบันของคุณเถอะค่ะ”

ฉันกล่าวไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่จะล้วงกระเป๋าเสื้อกาวน์แล้วก้าวเดินจากไป

ทั้งๆ ที่ความจริงในใจ... ฉันเจ็บสุดๆ เลยที่ทำแบบนี้

[พาร์ท : ขาล]

“มาช้าจังอ่ะขาล”

ผมตีหน้าตายตอนที่ขับมอเตอร์ไซค์มาที่หน้าคอนโดที่ค่อนข้างเก่า เพื่อนผู้หญิงเพียงคนเดียวยืนรออยู่ตรงนั้น เธอกับชุดนักศึกษาสวมทับเสื้อช็อปสีเลือดหมูกวาดขาขึ้นมาบนรถของผม มือเล็กโอบวงแขนกอดรอบเอวสอบของผมไว้แน่น

‘น้ำอิง’ เป็นเพื่อนตั้งแต่ช่วง ปวช. ปี 1 ของผม เธอเป็นเพื่อนผู้หญิงที่ผมสนิทคนเดียวในกลุ่มที่เรียนช่างยนต์ แต่กลับมีลักษณะนิสัยที่แตกต่างจากผู้หญิงส่วนน้อยที่เรียนในนั้น

บ้านเธอจน และเคยเป็นเด็กที่ถูกรังแกอย่างหนักมาก่อนจากเพื่อนร่วมรุ่น จนผมต้องออกเงินเก็บช่วยเธอในบางเดือน และเอาเข้ากลุ่มเราแบบงงๆ แต่มีข้อแม้ว่าเธอต้องยอมรับความห่ามในกลุ่มเราได้

ปัจจุบันน้ำอิงเป็นนางฟ้าในกลุ่มผม เพราะพอเอามาขัดสีแต่งตัวดีๆ ก็น่ารักดี แต่ผมไม่ได้มองมันเป็นมากกว่าเพื่อน ในขณะที่เพื่อนๆ ในกลุ่มมีแต่คนแอบชอบมัน

แต่ไม่รู้ทำไม ไอ้อิงถึงชอบที่จะอยู่ใกล้ๆ และเลือกให้ผมเป็นคนมารับมาส่งนัก

“พอดีแวะไปที่โรงบาลมา” ผมตอบคำถามสั้นๆ ตอนที่ส่งหมวกกันน็อคให้มัน อิงรับไปแล้วก็ครางอ๋อ

“นายป่วยเหรอ เป็นอะไรรึเปล่า”

“ไม่ได้เป็น”

“แล้วไปทำไมอ่ะ?” ผมเองก็ชะงักไปเมื่อมันถามแบบนั้น เพราะก็ไม่รู้จะใช้คำยังไงกับความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่หมี่เหมือนกัน จะเป็นผัวเมียก็ไม่ใช่ เป็นแฟนยิ่งไม่มีหวัง

“ไปหาคู่ขา” สุดท้ายก็ลงเอยด้วยความสัมพันธ์แบบนี้ ทั้งที่ในใจอยากจะเป็นมากกว่านั้น

“นายมีคู่ขาด้วยเหรอ ที่มีแฟนคนล่าสุดก็ปีที่แล้ว นึกว่านายจะไม่มีอีกแล้ว” เสียงของเธอแกว่งเล็กน้อย เพราะถ้าพูดว่าคู่ขาขึ้นมา อิงก็คงพอรู้ว่ามันต้องเกี่ยวกับเรื่องเซ็กซ์ ซึ่งผมไม่ได้เล่าเรื่องพี่หมี่ให้เธอฟัง

“ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ” ผมย้อนกลับสั้นๆ

“เกี่ยวสิ เพราะเรากับนาย...”

“จูบแรกของเธอ ก็แค่เกมที่เพื่อนมันเล่นกัน แล้วเราก็เผอิญเมาทั้งคู่”

“...”

“อย่างที่เราบอกไป เราไม่ได้คิดอะไรกับเธอ” ผมย้ำประโยคที่เคยพูดกับน้ำอิงหลังจากที่วันนั้นเราเมาแล้วเล่นเกมเปิดขวด น้ำอิงเสียจูบแรกให้ผมอย่างร้อนแรงที่สุด เธอพยายามแสดงออกว่าเธอไม่เหมือนเดิมกับผมแล้ว แต่สำหรับผม มันก็แค่พลาดเพราะเมา “ไปมากกว่าเพื่อนในกลุ่ม”