ช่างยนต์หลงกาวน์ EP.3 ถุงยางไซส์ใหญ่พิเศษ [4] จบตอน

พอตัดบทแบบนั้น ไอ้อิงก็เงียบไปจนผมขับมาถึงวิทยาลัย

ผมไม่ได้ใส่ใจนัก บางเรื่องผมไม่จำเป็นต้องอธิบายในเรื่องที่ผมอธิบายไปหมดแล้ว ในคืนนั้นแม้ว่าเราจะแค่จูบกัน แต่ผมไม่ได้ติดใจอะไร และเพื่อนๆ ในวงก็ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีก ทุกคนรู้กันดีว่าควรต้องจัดการความรู้สึกตัวเองยังไง

อย่างที่บอก ผมมันไม่ใช่คนดี ผมมั่วสุม เสพยาตามประสาวัยรุ่น และเผลอจูบกับผู้หญิงที่เป็นเพื่อนสนิทตัวเอง

ผมไม่ได้บอกว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่เหมาะกับใคร เลยไม่ได้บังคับขืนใจพี่หมี่ให้มาจริงจังกับผม เพราะก็พอรู้ตัวว่าสำหรับผู้หญิงอนาคตไกลอย่างเธอ ผมมันก็แค่เด็กหนุ่มที่มีดีแค่ความตื่นตัว

ผมยังเกเร ยังทำตัวไม่เป็นผู้เป็นคน และยังใช้เงินพ่อแม่อยู่

ผมกับเธอ ได้เป็นแค่ความสัมพันธ์แบบคู่ขาก็ดีแค่ไหนแล้ว

ผมเดินนำน้ำอิงมาถึงห้องเรียน เธอทำหน้าหงอยเหงาไปนั่งหลบมุมคนเดียว ซึ่งแน่นอนว่าเพราะอิงเป็นนางฟ้าของกลุ่ม เพื่อนถึงมารุมทึ้งผมที่นั่งเคาะมวนบุหรี่เล่น

“วันนี้ทำไมอิงดูแปลกๆ มึงไปทำไรมันปะ” ไอ้เตเป็นฝ่ายถามก่อนเหมือนเป็นตัวแทนหมู่บ้าน มันคงเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ถูกใจน้ำอิงมากเท่าเพื่อนคนอื่นๆ และคงไม่ต้องถามว่าทำไม เพราะแม่งมีซัมติงกับน้องกูอยู่นี่ไง “ไม่มานั่งคุยตรงนี้เหมือนเดิมเลยอ่ะ”

“ก็ไปคุยกับมันดิ ถามกูทำไม” ผมตอบส่งๆ แล้วพวกมันก็ทุบโต๊ะ

“มึงก็รู้ว่าอิงมันหวั่นกับมึง เพราะคืนวันนั้นมึงไปจูบมันอ่ะ”

“กูเมายามากกว่า” ผมอธิบายอย่างเบื่อหน่าย ผมรู้ว่าพอจูบแรกมาเป็นกับเพื่อน อารมณ์ของผู้หญิงคงสั่นไม่น้อย ก็เหมือนกับสายตาที่พี่หมี่มองมาหลังจากที่ผมเกือบมีอะไรกับเธอ สายตาเธอเองก็บ่งบอกถึงความไม่เหมือนเดิมของความสัมพันธ์ของเรา

แต่ผมไม่ได้ชอบไอ้อิง ผมไม่เคยชอบคนอายุน้อยกว่าหรือเท่ากัน แฟนที่คบๆ มาก็อายุมากกว่าและเรียนหมอทั้งนั้น แต่เพราะเธอเหล่านั้นไม่ใช่คนที่ผมต้องการจะคบจริงๆ สุดท้ายก็จำต้องเลิกรากันไป

ถ้าผมจะฝืนความรู้สึก ยอมรับความเป็นไปไม่ได้ของผมกับพี่หมี่ แล้วหันมาคบกับคนที่ชอบผม มันก็มีอยู่เยอะ และหนึ่งในนั้นก็คืออิง

แต่... ผมไม่ใช่คนชอบฝืนใจตัวเอง และชอบเล่นของสูงอยู่พอตัว

“ไอ้เสือ แต่อิงมันดูเหมือนจะมีใจให้มึงนะครับ” ไอ้ดอมที่โกนหัวเกรียนทั้งหัวเดินมาตบบ่าผมหนักๆ มันเองก็เป็นคนนึงที่ชอบอิงแทบบ้า แต่ข้ามเส้นความเป็นเพื่อนไม่ได้ อีกอย่างที่อิงชอบผมก็คงเพราะวันที่เธอเป็นอิสระ ส่วนนึงที่ทำให้เธอมีชีวิตที่ดีอย่างทุกวันนี้ได้ก็คือผม “ถึงพวกกูจะชอบอิง แต่ถ้าเป็นมึง พวกกูก็โอเคนะ”

ก็แค่สงสาร เลยผลาญเงินพ่อมาช่วยนิดหน่อย

ไม่ได้คิดเหี้ยอะไรเลย มีแต่เธอมากกว่าที่คิดไปเอง

“กูบอกแล้วไง ว่ากูไม่ได้คิดอะไร”

“...”

“อีกอย่าง กูก็มีคู่นอนอยู่แล้วด้วย” ประโยคนั้นทำให้กลุ่มผมทั้งกลุ่มฮือฮาขึ้นมา

“ใครวะ อย่าบอกนะว่า...” ผมคาบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ แล้วพยักหน้าตอบรับสั้นๆ “เชี่ย แล้วเป็นไง เจ้เค้าเด็ดมั้ย”

คำถามนั้นพาลให้รู้สึกไม่พอใจ เพราะพวกมันยังมองว่าพี่หมี่เป็นผู้หญิงไม่ซิงเลยพ่นออกมา แต่สำหรับผมที่รู้หมดทุกอย่างว่าเธอบริสุทธิ์แค่ไหน ก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้

“ไม่ต้องเสือก”

“...”

“ไปปลอบน้ำอิง กูจะออกไปดูดบุหรี่”

พอสบถออกมาแบบนั้นประมาณว่าอย่ามายุ่งกับเรื่องของกู พวกมันก็หุบปากฉับ ผมพยักเพยิดไปทางน้ำอิงที่นั่งกดโทรศัพท์หน้าตาซึมเศร้าว่าให้พวกมันไปง้อ ในขณะที่ตัวเองจะปลีกวิเวกมาสูบบุหรี่ที่หน้าระเบียงห้อง

ผมรู้ว่าในหมู่เพื่อน ผมมันทำตัวไม่เป็นผู้เป็นคน ไม่มีอัธยาศัยที่ดีกับพวกมันเท่าไหร่ แล้วก็รู้ว่าที่พวกมันยังคบผมอยู่เพราะผมเป็นหัวโจกในรุ่น แต่ให้ทำไงได้

ผมเปลี่ยนตัวเองไม่ได้ และจะไม่มีวันเปลี่ยนด้วย

ยกเว้นว่าคนที่ขอให้เปลี่ยนจะเป็นเธอ

หลังจากเรียนคาบบ่ายจบ ผมก็ปลีกตัวขับบิ๊กไบค์คู่ใจมาที่โรงพยาบาลที่พี่หมี่ทำงานอยู่

แน่นอน ผมตรงดิ่งเข้าไปถามพยาบาลที่ชื่อว่ามัดไหมอะไรนั่นว่าพี่หมี่ทำอะไรอยู่ เพราะเธอสนิทกับพี่หมี่ เห็นไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย และดูเหมือนว่าเธอจะถูกใจผมอยู่ แต่ผมก็แสดงออกว่ามองหาแต่พี่หมี่มาตลอดเหมือนกัน

ผมแค่อยาก แค่ต้องการ เลยจะมาหาเพื่อทำเรื่องอย่างว่าที่นี่

ก็อย่างที่บอก พอทำได้ครั้งนึง มันก็ติดใจ อยากจะทำอีกแบบต่อเนื่อง

แต่พอพยาบาลมัดดูท่าทางอึกอัก ผมเลยรู้สึกสงสัย

“เอ่อ... คือ” เธอทำสายตาเลิ่กลั่ก “หมอบะหมี่เขาไม่ค่อยสบายมั้ง น้องขาลรอก่อนได้มั้ย”

“ถ้าไม่ค่อยสบาย แปลว่าต้องอยู่ในห้องพักใช่มั้ยครับ?” ผมย้อนกลับทันที แล้วเธอก็สะอึก ไม่ทันรอให้เธอตอบ เซ้นส์บางอย่างก็บอกให้ผมบุกเข้าไปในห้องพักแพทย์ของเธอทันที ท่ามกลางเสียงท้วงของพี่สาวคนนั้น

และพอผมเปิดประตูห้องพักที่ไม่ได้ล็อคออกมา ก็เห็นว่าพี่หมี่กำลังซบหน้าอยู่บนโต๊ะ หน้าเธอแดงจัด หอบเหนื่อย และดูจะอาการไม่ดี

“พี่หมี่!” ผมไม่ได้สนใจอะไรอีกต่อไป รีบพยุงเธอให้เงยหน้าขึ้นมา พี่หมี่ตัวร้อนจี๋ แถมยังเงยหน้าขึ้นมองผมด้วยสายตาพร่าๆ

“... ขาลเหรอ” เธอพึมพำ ในขณะที่จะซุกลงกับหน้าท้องผมผ่านสาปเสื้อ เธอขยุ้มเสื้อยืดใต้ช็อปผมแรงๆ “สงสัยวันนี้พี่จะโหมงานหนักไปหน่อยน่ะ... ไข้ขึ้นสูงมากเลย”

“ผมจะพาพี่ไปที่ห้อง” ผมพูดอย่างร้อนใจพร้อมกับช้อนตัวพี่หมี่ขึ้นอุ้มทั้งตัว ท่ามกลางสายตาของพี่มัดที่เดินตามมาห้ามผม

แต่เธอไม่ได้มาคนเดียว

มีผู้ชายในเสื้อกาวน์คนหนึ่งที่ผมรู้จักค่อนข้างดีและโคตรเกลียดขี้หน้าเดินตามเข้ามาด้วย มันดูมีท่าทางตกใจที่เห็นว่าผมอุ้มร่างอวบอัดของพี่หมี่อยู่แนบอก แล้วทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง ซึ่งพอผมเหลือบลงมามองคนที่อุ้มอยู่ ปรากฎว่าเธอหลับไปแล้ว

“นายจะพาหมอบะหมี่ไปไหน?” มันเลือกที่จะถามคำถามนั้น ก่อนที่ผมจะจ้องหน้ามันนิ่ง

รู้อยู่ตลอดว่าพยายามง้อพี่หมี่ของผมทุกวัน แต่ก็ไม่มีอะไรคืบหน้า

ใช่ เพราะพี่หมี่เป็นของกู

“ถ้าผมบอกว่าจะพาพี่หมี่กลับห้องในสถานะแฟน” ผมกระตุกยิ้ม พร้อมกับเอนหน้าไปทางร่างบางที่ซุกซบหน้ากับอกเสื้อของผมเป็นหลักฐาน “หมอจะเลิกตามเสือกเรื่องเธอมั้ย?”