ช่างยนต์หลงกาวน์ EP.4 พิษไข้ หรือ พิษรัญจวน [1]

ไอ้หมอเวรนั่น มันเป็นคนที่ทำให้พี่หมี่ของผมเจ็บปวด

มันมีชื่อที่ไม่น่าจดจำว่าที่สอง เป็นที่สองรองทุกอย่างที่เป็นผม แค่ไม่รักพี่หมี่มากพอก็เทียบผมไม่ได้แล้ว สำหรับผม ถ้าให้เลือกงานกับเธอ ผมพร้อมจะพุ่งไปหาพี่หมี่ได้ทุกเวลาด้วยซ้ำ

มันรักงานมากกว่าผู้หญิงดีๆ อย่างเธอ ก็สมควรแล้วที่จะถูกทิ้ง

ได้แค่จูบเฉยๆ แต่ไม่มีวันได้ตัวเหมือนอย่างกูหรอกว่ะ

และกูจะทำมากกว่าเมื่อเช้านี้อีก ไม่ว่ายังไงครั้งแรกของพี่หมี่ต้องเป็นของกู

ผมคิดในใจอย่างกับหมาบ้าหวงของ อย่างที่บอก ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็ไม่มีอิทธิพลต่อใจผมมากเท่าเธอ พี่หมี่เป็นทุกอย่างให้ผม ทั้งพ่อแม่ เพื่อน หรือแม้กระทั่งที่พักเวลาที่ผมเจ็บ

ไม่ว่ายังไงก็ตาม ต่อให้ต้องกลายเป็นแค่ตัวเลือก แต่ขอแค่เธอมีเซ็กซ์กับผมเป็นคนแรกก็พอ เพราะอย่างน้อยๆ เวลาใครเข้าหาเธอและเธอเลือกมันจริงๆ ผมจะได้มีความรู้สึกที่ว่าเป็นคนแรกของเธอแล้วมาดับอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านแทบบ้านี่

ผมคิดว่าผมคงทนได้

ใช่ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจเหมือนกันว่าไม่มีทางทนได้แน่ ถ้าเกิดเรามีเซ็กซ์กันจริงๆ แล้วเธอจะไปเปลือยเปล่าขึ้นขย่มใครต่อใครนอกจากผมอีก

ผมล้วงกุญแจรถฮอนด้าซีวิคจากกระเป๋าเสื้อกาวน์ของคนตัวเล็ก เหมือนมันกลับมาเป็นเหมือนคืนนั้นที่เราพลาดไปด้วยกัน จนสุดท้ายก็ต้องมาตกอยู่ในสถานะคลุมเครือนี่เพราะดันเป็นคนแรกที่รู้ความลับที่ว่าพี่หมี่ยังซิง

แต่อย่างน้อย ไอ้สถานะคู่นอนนี่ก็ชัดเจนกว่าก่อนหน้านั้นที่ผมพยายามตื้อจีบเธอแล้วพี่หมี่ก็มองผมเป็นแค่น้องชายนั่นแหละวะ

ผมทิ้งรถมอเตอร์ไซค์ไว้ที่โรงพยาบาล เพราะยังไงตอนเช้าค่อยมัดมือชกขับรถพี่หมี่มาเอากลับไปเรียนแทนละกัน ไหนๆ วันนี้เธอก็ป่วย ผมจะอยู่ดูแลเธอเอง

ในสถานะเหี้ยอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน

ผมขับวนมาจอดในลานจอดรถชั้นสอง พร้อมกับอุ้มร่างเล็กขึ้นไปที่ชั้นสี่ซึ่งเป็นชั้นห้องของพี่หมี่ จนมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องของเธอแล้วแตะคีย์การ์ดเข้าไป

ห้องของพี่หมี่ยังเหมือนเดิม สะอาดเรียบร้อยเหมือนผิวขาวๆ ของเธอ ผมกดเปิดสวิตช์ไฟเหมือนในคืนนั้น และพาเธอเข้าไปวางในห้องนอนเหมือนคืนนั้น ทำทุกอย่างเหมือนในคืนแรกของเรา

วันต่อวันเลยสินะที่ได้เข้าออกห้องของพี่สาวที่มีอิทธิพลต่อใจผมขนาดนี้ พาลทำให้อดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้

ถ้าเธอยังบริสุทธิ์ ก็แปลว่าไม่ได้พาใครเข้าห้องเลย

ผมนี่ถือว่าเป็นคนแรกรึเปล่าวะ

“อื้อ... ปวดหัว” เสียงหวานดังขึ้นพร้อมกับร่างบางในชุดแซกทับกาวน์ที่กระสับกระส่ายดูไม่สบายตัว ผมหลุบตาลงมองหน้าอกของเธอที่เด่นชัดจากชุดแซก แล้วก็ค่อยๆ ถอดเสื้อกาวน์ออกให้

“ยกแขนหน่อยพี่หมี่ ผมจะถอดชุดให้” ผมพูดกับร่างอรชรที่เอามือมาขยี้ตาไปมาเหมือนเด็กที่กำลังป่วยแล้วงอแง ในขณะที่พี่หมี่จะครางรับเบาๆ แล้วยกแขนให้ผมถอดกาวน์ออกจากแขนทั้งสองข้างของเธอ

“อื้อออ ไม่สบายตัวเลยค่ะ” เธอยังบ่นอุบเสียงเครือๆ ผมฉีกยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนที่จะปลดซิปชุดแซกของเธอตามมาอย่างว่าง่าย แล้วคนตัวเล็กก็เม้มริมฝีปาก “มะ... ไม่ใช่ชุด”

“...?”

“พี่หมายถึง... กางเกงใน” ท้ายประโยคเธอพูดเสียงแผ่วเหมือนกำลังอาย และยังไม่รู้ตัวว่าได้ขออะไรที่เป็นอันตรายต่อตัวเองกับคนคิดไม่ซื่ออย่างผมเข้าแล้ว “มะ... มันเลอะน้ำหล่อลื่นพี่ตั้งแต่เช้า เหนียวตัวค่ะ”

มุมปากผมยกสูงขึ้นในวินาทีนั้น

“ได้สิครับ” ผมรับคำอย่างง่ายดาย ในขณะที่จะใช้ฝ่ามือหนาถลกกระโปรงชุดแซกรัดรูปของเธอขึ้นสูง ถือโอกาสลูบวนไปมาที่ต้นขาขาวจัดของเธอ แล้วค่อยๆ รั้งซับในที่ไม่มีอะไรสวมทับเหมือนจงใจจะท้าทายความโรคจิตของผมลงอย่างช้าๆ

เนินเนื้ออวบอูมเป็นทรงสวย แถมกลีบยังชมพูสัสๆ ปะทะสู่สายตาคมกร้าวของผม ในขณะที่ผมจะรูดกางเกงในเธอจนสุดปลายเท้า หัวใจเต้นหนักหน่วงอย่างตื่นเต้นกับความสวยของมัน

ให้ตาย

โคตรน่าเลีย

ผมแลบลิ้นเลียปลายเขี้ยวของตัวเอง กลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อกให้กับความขาวอมชมพูของพี่หมี่ และในจังหวะที่เธอกำลังกระสับกระส่ายจากพิษไข้ ผมก็ถือโอกาสนั้นค่อยๆ แยกเรียวขาของพี่หมี่ออก จนกลีบเนื้อตูมนั่นแบออกมามากขึ้น

ความชมพูที่เด้งตุบๆ ด้านใน ทำเอาแทบคุมสติไม่อยู่

ผมไม่รู้ว่าในจังหวะที่พี่หมี่เป็นไข้เพราะเธอฝืนมาทำงาน ไม่ว่าจะเป็นเพราะแฮงก์เหล้าหนักก็ดี หรืออาจเพราะผมรุนแรงกับเธอมากไปทั้งเมื่อคืนและในตอนเช้าก็ดี แล้วผมที่คิดแต่จะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอนี่มันถือว่าเป็นผู้ชายที่เหี้ยแค่ไหน แต่เอาเป็นว่ากูไม่สน

รู้แค่ว่าพรุ่งนี้

เธอน่าจะได้คลานไปทำงาน

[จบพาร์ท : ขาล]