ช่างยนต์หลงกาวน์ EP.4 พิษไข้ หรือ พิษรัญจวน [2]

สัมผัสได้ถึงความร้อนจากพิษไข้จนสติแทบไม่หลงเหลือ กับเรียวขาที่ถูกแยกออกกว้างด้วยฝ่ามือใหญ่ที่กรุ่นร้อน

ฉันยกหลังมือขึ้นมาบังหน้าผากของตัวเองที่ร้อนจี๋ จริงๆ ขาลไม่น่าผลุนผลันพาฉันกลับมาที่ห้องเลย แค่กินยาแล้วนอนพักที่โรงพยาบาลสักครึ่งวันก็น่าจะหาย แต่เพราะว่าได้ยินเสียงของที่สองที่คอยตามตื้อฉันตลอดมาดังขึ้นในช่วงที่อาการไม่ค่อยดี ฉันเลยแกล้งหลับคาอกของน้องขาล และใช้น้องขาลเป็นไม้กันหมา ยอมให้น้องเอาตัวเองออกมาจากที่ที่มีผู้ชายคนนั้น

รู้สึกผิดที่แอบใช้เขาเป็นเครื่องมือเพื่อให้ลืมแฟนเก่าเหมือนกัน แต่ถ้าต้องมาสบตาที่สองตรงๆ ฉันคงทำใจปฏิเสธความหวังดีของเขาลำบาก ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าที่สองคบกับใครใหม่ไปแล้ว

มีแต่ฉันสินะที่ไม่มูฟออนออกจากวงจรอุบาทว์นี่

“... อ๊ะ” ฉันสะดุ้งเฮือก เมื่อช่องทางที่อ่อนนุ่มที่ไม่รู้ว่าโล่งโจ้งต่อหน้าผู้ชายตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่ถูกล้วงล้ำด้วยปลายนิ้วสากที่อุ่นวาบ เขาเขี่ยเม็ดกระสันของฉันเบาๆ เหมือนจงใจหยั่งเชิง ในขณะที่ความรู้สึกแปลกใหม่จะเข้ามาแทนที่จนต้องถามคำถามโง่ๆ ออกไป “อื้อ น้องขาล ทะ... ทำอะไรคะ”

ไม่ได้สังเกตเลย มัวแต่วางใจให้น้องขาลถอดเสื้อให้ด้วยพิษไข